Το ψυχολογικό δεκανίκι μιας ανάπηρης «αρχαιολατρίας»…
Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Φεβρουαρίου 18, 2012
Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ
Σκεπτόμουν, πως όταν ήμασταν παιδιά συνηθίζαμε, μιλώντας στους υπόλοιπους φίλους της παρέας για κάποιο σημαντικό θέμα, που εν πρώτοις έμοιαζε απίστευτο, να προσθέτουμε με βεβαιότητα και την φράση: «Το διάβασα σε εκείνο το βιβλίο», ή «το είπε αυτός», επικαλούμενοι δια της αυθεντίας της πηγής μας, την αποδοχή και την εγκυρότητα των λεγομένων μας. Αναγνωρίζαμε έτσι, πως το κύρος της πηγής και του προσώπου που επικαλούμαστε θα ισχυροποιούσε την άποψη μας.
Πολύ αργότερα είδα, ότι αυτή την τακτική της διαλεκτικής, της πειθούς και της απόδειξης, δεν την χρησιμοποιούσαν μόνο οι νέοι με τον δικό τους αυθόρμητο τρόπο. Την χρησιμοποιούν και οι πολύ μεγαλύτεροι στην καθημερινή τους ζωή, και μάλιστα και οι σοφοί στα πανεπιστημιακά τους συγγράμματα. Αυτοί σε κάθε βήμα της σκέψης τους, παραπέμπουν και σε κάποια υποσημείωση με την άποψη κάποιου άλλου σοφού, συνήθως
μεγαλύτερης εγκυρότητας από τους ίδιους, για να υποστηρίξουν μέσω εκείνου τα επιχειρήματα τους. Η επίκληση της αυθεντίας μιας αναγνωσμένης αξίας και εγκυρότητας βιβλιογραφίας, είναι θεμιτή και επιβεβλημένη, για τον συγγραφέα εκείνο, που κτίζει τη σκέψη του χρησιμοποιώντας με έντιμο τρόπο τις κατακτήσεις των άλλων. Ουδείς προήλθε από παρθενογένεση, καθώς η γνώση μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, όπως η σκυτάλη. Η επίκληση αυτή, τότε, έχει νόημα και σοβαρότητα, διότι δίνει την εντύπωση διεξοδικής μελέτης και γερής επιχειρηματολογίας. Ο επικαλών και ο επικαλούμενος, βρίσκονται σε μια σχέση δημιουργικής πρόσθεσης.
Τι γίνεται, όμως, όταν όλη αυτή η απόπειρα επιχειρηματολογίας εδράζεται πάνω στην κλοπή του κύρους του επικαλούμενου, δίχως ωστόσο η στάση εκείνου που επικαλείται να αποτελεί μια αξιόλογη, ούτε κατά το ελάχιστο, προσέγγιση του; Όταν ο επικαλούμενος, δηλαδή, χρησιμοποιείται μόνο ως πρόφαση, ως πρόσχημα, ως άλλοθι, ενώ στην πραγματικότητα τα πάντα κινούνται στην αντίθετη σφαίρα από αυτόν; Αυτή η επίκληση δεν αποτελεί μια υποκρισία;
Αν για παράδειγμα, κάποιος που επικαλείται τον Χριστό στις καθημερινές του κουβέντες, συλληφθεί στην μπαρμπουτιέρα, ή αν ο επικαλούμενος διαρκώς την ηθική, βρεθεί να διατρίβει στα πορνεία, δεν καταδικάζει τον εαυτό του σε αναξιοπιστία; Είναι φανερό, ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά. Οι δύο όροι δεν έχουν μεταξύ τους καμία συνάφεια, καμία λογική. Είναι, σαν να επικαλούνται οι Αμερικανοί την Δημοκρατία, την ίδια στιγμή που εγκαθιδρύουν τυραννίες και βομβαρδίζουν λαούς και είναι, σαν να παίρνει κάποιος το Νόμπελ Ειρήνης έπειτα από έναν πόλεμο που προκάλεσε. Ακόμη περισσότερο είναι, σαν να επικαλούνται οι ηθικολόγοι Γερμανοί την ελληνική διαφθορά και τεμπελιά, αλλά στην πραγματικότητα να υποκρύπτουν τη διαφθορέα Ζήμενς και τα πολλαπλά τους εγκλήματα κατά της Ελλάδας. Τέτοιου είδους επικλήσεις είναι πολύ συχνές, είναι εξοργιστικές και είναι σχιζοφρενικές.
Μια τέτοια αναντιστοιχία μεταξύ επικλητικής αρχής και συμπεριφοράς, είναι εμφανής και στη σχέση των νεοελλήνων με τους αρχαίους προγόνους και τον πολιτισμό τους. Από αυτήν την πνευματική ασυμμετρία, άλλωστε, δανείζεται το άρθρο τον τίτλο του, που ίσως σε κάποιους να φαίνεται αρκετά σκληρός, αλλά δεν είναι. Αντίθετα, μάλιστα, ίσως να είναι και εξαιρετικά επιεικής.
Που οφείλεται όμως αυτή η ασυμμετρία;
Κατά αρχήν, καθιστώ σαφές, ότι το άρθρο δεν έχει σκοπό να διαπραγματευτεί, ως αιτία του προβλήματος, την βιολογική συνέχεια ή μη των αρχαίων και των νεώτερων Ελλήνων. Η πνευματική συνάφεια, δεν προϋποθέτει a priori την βιολογική συνέχεια, όμως ούτε την αποκλείει. Και αυτό, επειδή το πνεύμα δεν γνωρίζει από υλικούς και γενετικούς περιορισμούς. Ωστόσο, αφού θεωρώ την βιολογική συνέχεια του ελληνικού έθνους δεδομένη, αυτό με ωθεί να αναζητήσω αλλού την αιτία αυτής της δυσαρμονίας. Καταλήγω, λοιπόν, στο συμπέρασμα, ότι το πρόβλημα είναι κατά βάση πολιτισμικό και πνευματικό και όχι γενετικό. Τι ακριβώς όμως; Διότι το σημείο είναι πολύ κρίσιμο και υπάρχουν αντίθετες απόψεις περί αυτού.
Έγραψα, ότι πιστεύω στη βιολογική συνέχεια του έθνους, άρα για εμένα ισχύει η σειρά Αρχαία Ελλάδα-Βυζάντιο-Νέο Ελληνικό Κράτος, ως διάδοχες υποστάσεις του ίδιου έθνους στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, αν και τελείως διαφορετικής δομής και πολιτικής και θρησκευτικής αντίληψης. Στις δύο άκρες αυτού του ιστορικού διανύσματος, βρίσκονται η Αρχαία Ελλάδα και το Νέο Ελληνικό Κράτος και ανάμεσά τους, ως ενδιάμεσος χρονικός κρίκος, το Βυζάντιο του μεσαιωνικού ελληνισμού.
Η προσέγγιση μου είναι απλή. Η αιτία της πνευματικής ασυμμετρίας σήμερα, μεταξύ αρχαίων και νεοελλήνων, οφείλεται στην ανώμαλη κατάληξη του Βυζαντίου. Αντίθετα από όσα θα υποστήριζαν οι νεοπαγανιστές, οφείλεται, όχι στην ύπαρξη του Βυζαντίου, αλλά στην καταστροφή του. Στην απότομη και βίαια κατάρρευση του, που άφησε ένα τεράστιο πολιτισμικό και πνευματικό κενό, μέσα στο οποίο, οι Έλληνες επί τέσσερις αιώνες βρέθηκαν αποκομμένοι, τόσο από το αρχαίο, όσο και από το μεσαιωνικό παρελθόν τους. Και αυτό με δεδομένο, κατ΄ εμέ, ότι το Βυζάντιο είχε διασώσει, ως όφειλε, τις εθνικές και πνευματικές παρακαταθήκες των αρχαίων, εκτός φυσικά από τα θρησκευτικά τους ιδεώδη. Αλλά αυτό δεν αφορά την αιτία της σημερινής μας ασυμμετρίας, μιας και ο λόγος του άρθρου εξετάζει αποκλειστικά την μη εφαρμογή των φιλοσοφικών και πνευματικών επιτευγμάτων των αρχαίων Ελλήνων και όχι των θρησκευτικών τους αντιλήψεων. Πόσο μάλλον, που αυτοί οι δύο πόλοι της αρχαιότητας, δε συμπίπτουν σχεδόν ποτέ μεταξύ τους, αν δεν είναι και παντελώς αντίθετοι σε περιπτώσεις όπως των Ιώνων φιλοσόφων, του Δημόκριτου, του Επίκουρου και των Σοφιστών .
Ας το δούμε, λοιπόν, απλά, σαν την εικόνα ενός άξονα με τρία σημεία, που ξαφνικά έχασε το κέντρο του και έμεινε με τα άλλα δύο στις άκρες του, που ήταν ετεροβαρή. Τότε τα πράγματα μοιραία ανατράπηκαν, καθώς το βαρύ παρέσυρε το πιο ελαφρύ. Η βαριά αρχαιοελληνική κληρονομιά συνέτριψε τους αδύναμους ώμους του μόλις ελευθερωμένου από το οθωμανικό σκοτάδι ελληνικού έθνους. Ενός έθνους που δεν είχε προλάβει να ωριμάσει, να κατανοήσει, να κυβερνηθεί με όραμα, ώστε να δημιουργήσει τα δικά του επιτεύγματα. Το δικό του αντίβαρο στην αρχαία του ιστορία. Η αιτία του προβλήματος βρίσκεται στην 400 ετών, πνευματική μας ανάσχεση. Όσο το Βυζάντιο υπήρχε, η συνέχεια της συνειδησιακής εθνικής μας οντότητας παρέμενε ακέραια, όταν όμως χάθηκε, το έθνος ακρωτηριάστηκε. Χωρίς το ενδιάμεσο στάδιο, έμεινε αποκομμένο στην άλλη άκρη του άξονα, μακριά από το αρχαίο παρελθόν του. Έτσι, σήμερα, μην έχοντας το απαραίτητο βάρος για να εξισορροπήσει την ασυμμετρία, στρέφεται προς την αρχαιότητα, που τόσο θαυμάζουν οι ξένοι, για να βρει εκεί τον σεβασμό και ίσως την αναγνώριση που το σήμερα του αρνείται. Αλλά στρέφεται με τρόπο επιφανειακό, σχεδόν φολκλορικό.
Σε τι έγκειται όμως, το δεκανίκι της αρχαιολατρίας για ένα ανάπηρο παρόν; Διότι, εδώ ακριβώς βρίσκεται και ο κίνδυνος που μπορεί να μετατρέψει την αγνή αγάπη και τον θαυμασμό για την αρχαιότητα, σε μια κούφια και δίχως αντίκρισμα «αρχαιοπάθεια». Σε ένα ατελέσφορο και επικίνδυνο ψυχολογικό δεκανίκι μιας ανάπηρης «αρχαιολατρίας», στην οποία οι οκνηρές ψυχές θα βρουν το άλλοθι του εφησυχασμού στις δόξες των αρχαίων. Είναι σαφές, πως το παρελθόν δεν μπορεί ποτέ να γίνει αντικείμενο μίμησης. Μπορεί μόνο να μας διδάσκει για το παρόν και για το μέλλον. Το παρελθόν ανήκει στον χρόνο του, όπως η εφηβεία ανήκει στην αρχή της ζωής. Όσο και αν ένας ξεμωραμένος γέρος δεν το επιθυμεί, είναι καταδικασμένος να αυτογελοιοποιείται, όταν προσποιείται τον έφηβο.
Έτσι αστείος φαίνεται και εκείνος που, ναι μεν επικαλείται διαρκώς τους αρχαίους Έλληνες και τον πολιτισμό τους, αλλά δεν εφαρμόζει τίποτα από όσα εκείνοι διδάσκουν. Σε τίποτα η ζωή του δεν μοιάζει με εκείνων, ούτε στο μέτρο, ούτε στις αρχές, ούτε στις αξίες. Τη στιγμή μάλιστα, που μοιάζει να ανέχεται ακόμη και την καταστροφή της γλώσσας και της ιστορίας του. Που διαπιστώνει παθητικά, πως ακόμη και σήμερα τα μέλη της αρχαίας μνήμης του κλέπτονται μέσα από τα μεγαλύτερα μουσεία του, όπως αυτό της Ολυμπίας. Παρόλα αυτά συνεχίζει να τους επικαλείται.
Κάπως έτσι, ασυνεπείς και αλλοπρόσαλλους μας βλέπουν και οι ξένοι. Και σε αυτό φταίμε εμείς. Για αυτό γελούν μαζί μας. Αυτοί γνωρίζουν ότι είμαστε Έλληνες, και έτσι μας ονομάζουν. Απομένει όμως να το θυμηθούμε και εμείς και να σοβαρευτούμε. Να πάψουμε να φερόμαστε ως ανάξιοι κληρονόμοι. Και αυτό αφορά κυρίως τους κυβερνούντες που μας εκπροσωπούν, γιατί μέσα στον λαό υπάρχουν ακόμη οι Φύλακες.
Παντού, λοιπόν, στον καθημερινό και δημόσιο λόγο, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι απολαμβάνουν λατρεία και παραδοχή για τα επιτεύγματα τους, και όχι αδίκως, καθίστανται σημεία αναφοράς για όλους μας. Χρησιμοποιούμε τα ρητά τους κατά κόρον, με το εχέγγυο της αναμφισβήτητης σοφίας που περιέχουν. Υπερηφανευόμαστε για αυτούς και για τα πολεμικά και πνευματικά τους κατορθώματα, και αυτούς προτάσσουμε ως λόγχες ακαταμάχητες σε κάθε επίθεση και προσβολή των ξένων. Και όμως, παραμένουμε στο επίπεδο μιας στείρας, συμπλεγματικής αρχαιολατρίας. Δεν έχουμε ακόμη περάσει στην ουσιαστική μεταφορά του ήθους και των ιδεών τους στον πολιτικό και καθημερινό μας βίο. Που είναι το πλέον σημαντικό. Και σε αυτό, ως Έλληνες, έχουμε προς στιγμήν, αστοχήσει. Με τον ίδιο τρόπο, που επίσης έχουμε αποτύχει σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί, να εφαρμόσουμε τους λόγους των Ευαγγελίων στην επί γης Βασιλεία.
Μερικά μόνο παραδείγματα από τα πολλά, θα μας δείξουν, πόσο πολύ απέχουμε από τις ιδέες των προγόνων, που τόσο συχνά επικαλούμαστε.
Λέει, ο Αντισθένης: «Τότε τας πόλεις απόλλυσθαι, όταν μη δύνωνται τους φαύλους από των σπουδαίων διακρίνειν», και αμέσως αντιλαμβανόμαστε τις αιτίες της πολιτικής μας κατάπτωσης, αφού δε διακρίναμε τους φαύλους από τους σπουδαίους. Συνεχίζει ο Πλάτων: «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», και σήμερα βλέπουμε στη δυστυχία των συμπατριωτών μας, πως οι αριθμοί και τα Μνημόνια είναι σπουδαιότερα από τους ανθρώπους. Ενώ ο Βίας διαβεβαιώνει πως: «Κρατίστην δημοκρατίαν εἶναι ἐν ῇ πάντες ώς τύραννον φοβοῦνται τόν νόμον», θλιμμένα συλλογίζομαι, πως κανείς ποτέ δεν τιμωρήθηκε σε αυτή την «Δημοκρατία», ώστε να φοβάται τον νόμο και έτσι να υπάρχει η Δημοκρατία. Και τέλος πάντων, μπορεί οι νεοέλληνες να καυχιόμαστε ότι σε αυτή τη χώρα γεννήθηκε η Δημοκρατία, αλλά φαίνεται πως και αυτή μας έχει εγκαταλείψει προ πολλού.
Πίνακας: Νίκος Εγγονόπουλος
Πυκτης είπε
Μετανοών είπε
ΜΑΡΙΑ είπε
ΑΠΕΛΛΗ, εὐχαριστοῦμε…..
φωτεινη είπε
ομως,μηπως κι εμεις και γενικα οι μεταγενεστεροι δεν επικαλουνται
και τα αρνητικα των αρχαιων προγονων μας,αλλα μονο τα θετικα;
hellenicfreedom είπε
שי είπε
όλοι οι λαοί έχουν καλά και κακά, θετικά κι αρνητικά, λαμπρές και μελανές σελίδες. κρατάμε τα πρώτα πάντα ως πυξίδα ζωής και τα εφαρμόζουμε κάθε μέρα, όπου μπορούμε, χωρίς να κοιτάμε τί κάνει ο διπλανός μας…
τα εφαρμόζουμε γιατί έχουν αυτά αξία, όχι για να μας χειροκροτήσουν!
Ρίκα Κ. είπε
Το εύστοχο άρθρο σου, αγαπητέ Απελλή, μας πάει σε βαθιά νερά. Αναπόφευκτο, αλλά και επιθυμητό, εδώ που φτάσαμε. Δεν είναι καθόλου σκληρός ο τίτλος που δίνεις, αλλά ορίζει την βαθιά αιτία όλων των προβλημάτων μας. Τα ψυχολογικά δεκανίκια. Σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας.
Δεν θα είχαμε ανάγκη από πολιτικά δεκανίκια, από σωτήρες και ειδήμονες, αν δεν εφαρμόζαμε αυτήν την τακτική και στην υπόλοιπη ζωή μας. Σήμερα βέβαια δεν έχουμε άλλο αυτήν την πολυτέλεια. Φαίνονται όλα γύρω μας τόσο ρημαγμένα, όλες οι βεβαιότητες καταρρέουν μαζί με τις δομές που μας επιβλήθηκαν και υιοθετήσαμε ως δικές μας.
Το Ελληνικό κράτος, έχω την αίσθηση, χωρίς να έχω ειδικές γνώσεις σε θέματα πολιτικά, ιστορικά και κοινωνικά, ότι δεν υπήρξε ποτέ ΕΛΛΗΝΙΚΟ. Καλούμαστε σήμερα, μέσα από το χάος που αντικρύζουμε, και όλοι μας έχουμε μια ιδέα του πως και του γιατί και με ποιον σκοπό, κυρίως μέσω ποιων διαχρονικά, επιτεύχθηκε αυτή η καταστροφή, να λύσουμε τον Γόρδειο δεσμό που αντικρύζουμε. Χωρίς Ελληνική ηγεσία και εξουσία, όλα αυτά ήταν αναπόφευκτα.
Δεδομένου ότι το σύνολο των ατομικών συμπεριφορών ορίζει την συλλογική κοινωνική συμπεριφορά ενός Έθνους και καταγράφεται ιστορικά στο συλλογικό αντίστοιχο ασυνείδητο, νομίζω πως μια λύση, επώδυνη για κάποιους αλλά και λυτρωτική για πολλούς άλλους, είναι η εστίαση μας στην ΔΙΚΗ ΜΑΣ ατομική συμπεριφορά στην καθημερινότητά μας.
Θέλουμε έντιμους πολιτικούς ; Ας συμπεριφερθεί έντιμα ο καθένας μας στο πλαίσιο που κινείται, στον μικρόκοσμό του, σε όλα του τα επίπεδα και εκφράσεις.
Θέλουμε ΕΛΛΗΝΕΣ πολιτικούς, που να τιμούν και να κοσμούν το έργο που τους ανατέθηκε ; Ας φροντίσουμε, ο καθένας μας ΑΤΟΜΙΚΆ, να έχουμε την ανάλογη ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ στα μικρά έως μεγάλα πλαίσια στα οποία κινούμαστε.
Να αρνηθούμε να γεμίζουμε τον εγκέφαλό μας με τα ερεθίσματα των νεοταξικών ΜΜΕ και λοιπών μέσων ελέγχου του νου μας. Δική μας ευθύνη είναι να μελετήσουμε αυτά που θα μας βοηθήσουν να έρθουμε σε επαφή με την ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ μέσα μας. Δεν μπορεί να το κάνει κανείς αυτό για εμάς, μόνο εμείς.
Η ΕΛΛΑΔΑ ήταν πάντα συνυφασμένη με την απλότητα. Δεν χρειάστηκε ποτέ ο Έλληνας το περιττό, τα στολίδια τα ψεύτικα, είτε είναι μπριγιάν είτε γυάλινες χάντρες. Ψεύτικα περιττά στολίδια, ψεύτικες ιδέες, ψεύτικος τρόπος ζωής.
Πως θα επιτρέψουμε στον κόσμο των Ιδεών και των Αρχετύπων του Ελληνισμού να εκφραστεί όταν φωνάζει η «αντικειμενική», έξωθεν δοσμένη, «πραγματικότητα» ότι πρέπει να είμαστε κάτι άλλο από αυτό που προοριζόμαστε από την γέννησή μας; Δική μας ευθύνη και αυτό. Αρκετά μας ζάλισαν οι σειρήνες του ξένου, του φανταχτερού, του κάλπικου.
Η Ψυχή μας ξέρει. Ησυχία θέλουμε, όχι άλλο αυτομαστίγωμα, αλλά πολλή αυτοκριτική, όχι άλλη μιζέρια, αλλά την απόλυτη δέσμευση να ψάξουμε, να αναρωτηθούμε και να βρούμε την πραγματική μας πνευματική ταυτότητα. Και να την ΕΚΦΡΑΣΟΥΜΕ με πράξεις.
Το πνευματικό οπλοστάσιο του Ελληνισμού είναι δικό μας και είναι στο χέρι μας να το εκμεταλλευτούμε σωστά. Το δέντρο της Ζωής εδώ ρίζωσε, εδώ αναπτύχθηκε, κι ας είναι μαραμένο σήμερα, από ΕΜΑΣ εξαρτάται το πότε θα ανθίσει ξανά, νικώντας το σκοτάδι που μας πνίγει και μας απειλεί, και ολοκληρώνοντας την αναπόφευκτη ΨΥΧΙΚΗ επανάσταση που καλούμαστε να κάνουμε, ως προϋπόθεση οποιασδήποτε άλλης κίνησης στην εξωτερική πραγματικότητα.
Η ανάληψη ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ είναι η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ. Έτσι θα πάψει να υφίσταται αυτή η οδυνηρή και εξοργιστική ασυμμετρία και αναντιστοιχία μεταξύ του ποιοι είμαστε και ποιοι θα έπρεπε να είμαστε. Μεταξύ αυτού που ζούμε και αυτού που δικαιούμαστε, αλλά που δεν ορίσαμε σωστά και δεν διεκδικήσαμε ποτέ.
Και θα μάθουμε να περπατάμε ξανά, πετώντας ΟΛΑ τα ψυχολογικά δεκανίκια που ορίζουν την ζωή μας.
ΕΛΛΗΝΑΣ είπε
στήν ύπαιθρο ,εξ ου και το παγάν. Σωστά μέχρι εδώ κ.συγγραφέα ?
Ε λοιπόν κύριε,οι πρόγονοι μας δεν ήταν ούτε “παγανιστές “,ούτε “ειδωλολάτρες ,διότι δεν πίστευαν στο είδωλον,αλλά σ’αυτό
που απεικονίζει.
Πραγματικός ειδωλολάτρης είσαι μάλλον εσύ κ.Απελλή ,γιατί λατρεύεις είδωλα ,όπως η “τιμία ζώνη “,το΄”άγιο ξύλο”, τα πασού-
μια του Άγιου Σπυρίδωνα, το πτώμα του Βισσαρίωνα,που βρώμισε,σερνεσαι για να προσκυνήσεις τις “θαυματουργές “εικόνες,
και ενίοτε βάζεις και λίγη βυσσινάδα,για ξεγελάσεις ολίγους πονεμένους και αφελείς.
Αυτή είναι η ειδωλολατρεία κ.Απελλή και όχι όπως αρέσκεσαι εσύ και οι εκπρόσωποι της είσαγώμενης στην Πατρίδα μας ορθοδοξίας ,να αποκαλείτε ,σκωπτικά και επιτιμιτικά ,την Πατρώα θρησκεία.
Πρός αποφυγήν παρεξηγήσεων και εγώ πιστεύω στην βιολογική συνέχεια του Έθνους ,όχι όμως διά της εγκληματικής Ανατολίκης Ρωμαικής Αυτοκρατορίας του κατ’εσέ ,ανύπαρκτου ,για τους κατοίκους του Βυζαντίου.
Αλήθεια κ. συγγραφέα, πότε ακριβώς απελευθερώθηκαν οι Έλληνες ,μετά την επικράτηση της Ρωμαίκης Αυτοκρατορίας ?
Το Βυζάντιο ,ευτυχως κατ’εσένα, ” διέσωσε τις εθνικές και πνευματικές παρακαταθήκες…”. Ζείς μάλλον στο όνειρο σου !!!
Σκέψου δηλαδή και να μήν …τα διέσωζε !!! Από που να αρχίσω ,να μιλάω για τα σωσήματα ??? Από το κάψιμο των βιβλίων
στα οποία εμπεριείχαν την γνώση και το πνεύμα των προγόνων μας ? Από την λεηλασία των Ελληνικών Ναών ,που έγιναν
βορρά ,για να εμπλουτίσουν οι ανθέλληνες αυτοκράτορες ,τα παλάτια τους και τις πλατείες της Νέας Σιών ??? Από τους φρικτούς νόμους-έδικτα κατά παντώς Ελληνικού ??? Από τα σφαγεία και κρεματόρια που έσερναν όσους δεν ασπαζονταν
τον χριστιανισμό ??? ( βλέπε Σκυθόπολης ) . Από την κατάργηση των ακαδημιών ,των μαντείων,των Ολυμπιακών αγώνων και
των Ιερών ??? Από την διαπόμπευση του ονόματως Έλλην και των παραγώγων του,μέχρι του σημείου η λέξης Έλληνας να
αποτελεί βρισιά !! Από την καταστροφή και λεηλασία των Ελληνικών Ναών ,που στην θέση τους μέχρι και σήμερα βλέπουμε
χτισμένες εκκλησίες ,που καταπατούν τα Ιερά και τα όσια των προγόνων μας ???
Αυτό το Βυζάντιο θεωρείτε κ. Απελλή,ως συνέχεια του Ελληνισμού ???
Έκανες λοιπόν πολυ κόπο για να μας αραδιάσεις αυτά τα ανυπόστατα ευφυολογήματα. Εγραψες νομίζω ,ότι κάποιος μπορεί και να αυτογελοιοποιείται . Κάνε λοιπόν ένα μικρό κόπο ακόμη ,να κοιταχτής στον καθρέφτη σου….
Aristomenis είπε
Εγώ απλώς να συμπληρώσω ότι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ η σειρά του Karlheinz Deschner ( τα εγκλήματα του χριστιανισμού) άπαντα σε 8 βιβλία ,περίπου 3.5000 σελίδες….ο βίος και πολιτεία του χριστιανισμού… μήπως μπορέσει επιτέλους ο Έλληνας και αφυπνιστεί……
1) Το βιογραφικό του συγγραφέα Karlheinz Deschner ( γερμανός ακαδημαϊκός πανεπιστημιακός)
εδώ > http://en.wikipedia.org/wiki/Karlheinz_Deschner
2) Και ένα βιντεάκι > http://www.youtube.com/watch?v=yeAUH2qh9Yc
ΥΓ. Ήθελα να ήξερα ο αυνάνας ο ( ακατανόμαστος ) πως και δεν έχει επέμβει ακόμα………
ΕΛΛΗΝΑΣ είπε
Έθνους. Τότε μόνο η Πατρίδα μας θα πάει μπροστά ,με το Ελληνικό φώς ,την αλήθεια και την δικαιοσύνη και όχι με τον
σκοταδισμό ,τον δογματισμό και τα Εβραικά παραμυθάκια που μας έμαθαν στα σχολεία του σάπιου κατεστημένου.
ΜΑΡΙΑ είπε
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ
ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΗ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ-ΚΟΣΜΙΚΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ
Έχουμε κάνει το λάθος να πιστεύουμε πως η αρχαία Ελλάδα ήταν μη θρησκευόμενη, σε αντίθεση με το Βυζάντιο.
Ίσως δεν ξέρουμε ή πολλοί από μας αγνοούμε πως σε κάθε πόλη-κράτος η θρησκεία ήταν κρατική, δηλαδή οι ιερείς ήταν κρατικοί υπάλληλοι, πως η τέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων (π.χ. θυσίες , συμμετοχή στις θρησκευτικές γιορτές, σπονδές) ήταν υποχρεωτική για τους πολίτες, και η ασέβεια (ότι κι αν η λέξη “ασέβεια” σήμαινε) στην κρατική αρχαιοελληνική θρησκεία ισοδυναμούσε με προδοσία.
Άλλωστε ένας από τους λόγους που δεν ενώθηκε η αρχαία Ελλάδα ήταν το ότι καμιά πόλη δεν ανεχόταν εξωτερική επέμβαση στα θρησκευτικά της ζητήματα, και κανείς ξένος από άλλα μέρη δε μπορούσε να θυσιάσει στους ναούς της, ενώ η Ρώμη όταν νικούσε μια πόλη αποκτούσε και το δικαίωμα να έχει κοινούς θεούς μαζί της και άρα να μην υπάρχει πρόβλημα.
Συνεπώς δεν ήταν καθόλου (έστω: πλήρως) εκκοσμικευμένη η αρχαία κοινωνία. Αν σκεφτούμε πως οι αρχαίες τραγωδίες ξεκίνησαν ως θρησκευτική γιορτή του Διόνυσου, ή πως η ενότητα των Ελλήνων αναγνωριζόταν με την συμμετοχή στην κοινή λατρεία θεών και σε θρησκευτικούς αγώνες-γιορτές (Ολυμπιακοί), ή τον τεράστιο ρόλο που έπαιζαν τα μαντεία στον αποικισμό, τότε σα δύσκολο να αληθεύει το ιδεολόγημα της μη θρησκεύουσας κοινωνίας στην αρχαία Ελλάδα.
Σίγουρα δεν καθόριζε η θρησκεία την πολιτική, μια και η θρησκεία ήταν ήδη κρατική, και συνεπώς τμήμα της ιδεολογίας της πόλης-κράτους. Ούτε και γινόταν νόμοι σύμφωνα με τη θρησκεία, αν και η παραβίαση των θρησκευτικών καθηκόντων ήταν έγκλημα κατά του κράτους.
Από την άλλη, στο Βυζάντιο, η θρησκεία είχε επιδράσει παντού, όμως δεν πρόκειται για θεοκρατία: υπήρχε η επίδραση της χριστιανικής κοσμοαντίληψης, όμως είχαμε σαφή διαχωρισμό κρατικής από την θρησκευτική ηγεσία.
Είναι τόσο αστείο να επικρατεί η άποψη πως ξαφνικά, οι χαρούμενοι γλεντζέδες και ευδιάθετοι Έλληνες π.χ του 200μ.Χ., του 300μ.Χ. έγιναν μουντοί, σκυφτοί, και άρχισαν να θρηνούν, και κλείστηκαν στα σπίτια τους κατηφείς. “Γιατί τα πρόσωπα έγιναν θλιμμένα;” Είναι τόσο μελο-δραματική η σύλληψη αυτή που καταντά για γέλια. Τα βυζαντινά συμπόσια, η βυζαντινή κοσμική μουσική η οποία υπάρχει (τόσο αστείο να πιστεύει κανείς πως οι βυζαντινοί είχαν μόνο εκκλησιαστικούς ύμνους!
Μήπως όλοι αυτοί που λένε ότι υπήρχε μόνο θρησκευτική μουσική στο Βυζάντιο γνωρίζουν τα ονόματα των Ιωάννη Κουκουζέλη, Μανουήλ Χρυσάφη, Ξένου Κορώνη, Νικηφόρου Ηθικού, Γαβριήλ Ξανθόπουλου, Ιωάννη Λαμπαδάριου, Γρηγόριου Αλυάτη, Γρηγορίου Γλυκέως κ.ά.; Αν όχι, να σιωπήσουν, διότι όλοι αυτοί ήταν συνθέτες κοσμικής μουσικής ), τα δεκάδες αρχαιοελληνικά αγάλματα που κοσμούσαν τους δρόμους και τις πλατείες της Κωνσταντινούπολης, το υπό κρατικό κι όχι εκκλησιαστικό έλεγχο πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, η Μαγναύρα, η εντύπωση των κάθε λογής πρεσβειών και επισκεπτών που ήταν κατάπληκτοι όταν έμπαιναν στην Κωνσταντινούπολη, η κοσμική ρωμαϊκή νομοθεσία και δίκαιο, το ότι ήταν το κέντρο του “παγκόσμιου” για την εποχή εμπορίου, και όλες οι μόδες ξεκινούσαν από εκεί, όλα αυτά, και άλλα δεν είναι δείγμα θρησκόληπτων ανθρώπων που “το μόνο που έκαναν ήταν να χτίζουν εκκλησίες, να συνωμοτούν και να πολεμούν τους αλλόθρησκους”.
Νομίζουν αρκετοί πως το Βυζάντιο ήταν θεοκρατικό και παπαδοκρατούμενο επειδή το μόνο πράγμα σήμερα φαίνεται να έχει καταγωγή Βυζαντινή είναι η Εκκλησία. Αυτό όμως είναι λάθος. Η αλήθεια είναι ότι το μόνο πράγμα που επιβίωσε από το «επίσημο» Βυζάντιο ήταν η Εκκλησία ˙ όλα τα άλλα καταστράφηκαν από τους Τούρκους. Επειδή χάθηκε το κράτος καταστράφηκαν τα παλάτια, καταστράφηκαν τα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια ˙ καταστράφηκε όλη η διοικητική δομή του Βυζαντίου και το ανθρώπινο δυναμικό της είτε εξοντώθηκε είτε εξισλαμίστηκε και εκτουρκίστηκε.
Μόνο η Εκκλησία κατόρθωσε να διατηρήσει συνέχεια (ίσως και οι θεσμοί τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά αυτοί δεν είναι το «επίσημο» Βυζάντιο της Κωνσταντινούπολης ), και τα μόνα «βυζαντινά» πράγματα που βλέπουμε σήμερα είναι οι εκκλησίες και τα άμφια και οι εικόνες. Αυτό κάνει τους ανθρώπους λανθασμένα να ταυτίζουν το Βυζάντιο με την Εκκλησία. Είναι όμως λάθος, όπως θα φανεί κι από τα παρακάτω στοιχεία.
ΜΑΡΙΑ είπε
Κι επειδή αυτό πολλοί δε θα το κάνουν, διότι είτε τρέφουν μίσος για κάθε τι βυζαντινό, είτε προτιμούν την εικόνα του θεοσεβούς σκυθρωπού βυζαντίου που τους είπαν, θα πω εγώ λίγα πράγματα για την καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο, για τον έρωτα, το χορό, την κόμμωση, τις παροιμίες, κι άλλα πολλά στο Βυζάντιο:
ΜΑΡΙΑ είπε
Ένα σύμπλεγμα κτιρίων, με οκτώ εσωτερικές αυλές, 7 εισόδους, 10 διαμερίσματα για τον αυτοκράτορα και την οικογένειά του, 5 αίθουσες υποδοχής, 4 εκκλησίες και 9 παρεκκλήσια, 3 τραπεζαρίες, μία βιβλιοθήκη, μία αίθουσα τροπαίων, 2 λουτρά, 3 αίθρια, 8 ιδιαίτερα περίπτερα, 3 αλέες και 7 στεγασμένες στοές.
Στην αίθουσα του θρόνου, το λεγόμενο Χρυσοτρίκλινο: ένα μεγάλο χολ που σκεπάζεται από ένα μεγάλο θόλο (16 μέτρα διάμετρο) και που διαθέτει δεκαέξη παράθυρα. Κάθε πλευρά του κτιρίου σχηματίζει μια ημικυκλική αψίδα. Η αψίδα του βάθους στεγάζει το θρόνο του αυτοκράτορα. Ο θόλος της είναι διακοσμημένος με ένα μωσαϊκό που απεικονίζει το Χριστό καθισμένο σε θρόνο. Παραλληλισμός που προσφέρεται να επηρεάσει τη σκέψη των επισκεπτών. Περνάμε τώρα στην μεγάλη αίθουσα του ανακτόρου της Μαγναύρας. Ο νάρθηκας κατασκευασμένος σε ρυθμό βασιλικής, είναι χωρισμένος στα πλάγια με κολόνες, που στηρίζουν κυκλικές εξέδρες και φωτίζεται από εφτά πολυελαίους. Ο αυτοκρατορικός θρόνος, στημένος πάνω σε μια εξέδρα στην οποία οδηγούν έξη σκαλοπάτια, τοποθετημένα σε ένα κοίλωμα που διαμορφώνεται στην άκρη της αίθουσας, σκιάζεται από χρυσά πλατανόφυλλα. Στα κλαδιά είναι σκαρφαλωμένα χρυσά πουλιά. Μπροστά στο θρόνο είναι ξαπλωμένα δυο χρυσά λιοντάρια. Στα πλάγια φρουρούν χρυσοί γρύπες. Απέναντι είναι τοποθετημένα χρυσά εκκλησιαστικά όργανα καθώς και ένα μεγαλοπρεπές ντουλάπι με πέντε προθήκες που έχουν το σχήμα πύργου. Τις ημέρες των ακροάσεων εκθέτουν εκεί τα πιο ωραία κοσμήματα του στέμματος, που λούζονται από έναν σοφά ρυθμισμένο φωτισμό. Την ώρα που μπαίνει ο πρεσβευτής, ένας μυστικός μηχανισμός βάζει σε κίνηση όλα τα χρυσά ζώα που είναι γύρω στον αυτοκρατορικό θρόνο: τα πουλιά που δείχνουν γατζωμένα στον πλάτανο αρχίζουν να κελαηδούν, οι γρύπες ανασηκώνονται στο υπόβαθρό τους τα λιοντάρια ορθώνονται βγάζοντας τρομερούς βρυχηθμούς. Και να, τη στιγμή που ο πρεσβευτής υποκλίνεται στον αυτοκράτορα, ο θρόνος ανεβαίνει απότομα προς τα πάνω, φτάνοντας σχεδόν μέχρι την οροφή. Η αίθουσα που αποκαλείται “Νέον”, διακοσμημένη με δεκαέξη μαρμάρινες κολώνες και φωτίζεται από τα ανοίγματα που έχουν διαμορφωθεί στη θολωτή οροφή.
ΜΑΡΙΑ είπε
Καί ἡ συνέχεια στό: ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ
ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΗ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ-ΚΟΣΜΙΚΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ
jason (βαρβαρος) είπε
The Watcher είπε
Do the math που λένε και οι αγγλοσάξονες. Τι πρέσβευε ο καθένας, και πως και ποιος επικράτησε εν τέλει.
Και βέβαια, το Βυζάντιο δεν πέθανε ποτέ…
Απόδειξη μια ακόμα μεγάλη σύγκρουση που έκρινε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε σήμερα την αρχαία και μεσαιωνική ιστορία μας. Η σύγκρουση ανάμεσα στην σχολή του Παπαρρηγόπουλου και αυτήν την Σάθα.
Πάνω κάτω τα ίδια στρατόπεδα, οι ίδιοι νικητές, οι ίδιοι ηττημένοι, κοινό αποτέλεσμα η δημιουργία μιας σχιζοφρενικής ταυτότητας χωρίς αρχή μέση και τέλος.
Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να επιβιώσει το κατασκεύασμα του Παπαρρηγόπουλου θα ήταν να εντυπωθεί στην συνείδηση του έθνους το ‘βλέπουμε, θαυμάζουμε, αλλά δεν αγγίζουμε (και άρα κατανοούμε) το παρελθόν μας’.
Το ζητούμενο δεν είναι να γίνεις καλύτερος από τον μακρινό σου πρόγονο, αλλά να τον κατανοήσεις. Η κατανόηση του όμως θα οδηγούσε αυτόματα στην απόρριψη του μοντέλου που πρότειναν οι θρησκευτικό-ιδεολογικοί θεμελιωτές του Νεοελληνικού Κράτους (το νέο Βυζάντιο), άρα προτιμήθηκε η σιγουριά του αποστειρωμένου θαυμασμού.
Μην χαλάσουμε άλλωστε και τα κόζια που τόσο δύσκολα φτιάξαμε. Απόδειξη η συνύπαρξη του Ρήγα και του Γρηγορίου του Ε’ στον ίδιο πνευματικό χώρο, για να μας θυμίζουν πάντα πως είναι ασφαλέστερο (για κάποιους, μα ποιους άραγε) να είσαι με δεκανίκια, παρά ελεύθερος!!!!
Επίκουρος Νεοκλέους είπε
Σας διαφεύγουν ωρισμένα σοβαρά και τεκμηριωμένα στοιχεία που έχουν να κάνουν με την σκληρή πραγματικότητα πέρα από δογματισμούς, για την μεγάλη προδοσία που μαγειρεύτηκε από μελανοχίτωνες ανθέλληνες.
Γ. Κορδάτος «Τον Αύγουστο του 1452 υπήρχαν μέσα στο κάστρο της Κωνσταντινουπόλεως τριακόσια μοναστήρια και 10.000 φανατικοί ανθενωτικοί καλόγεροι που προπαγάνδιζαν την ηττοπάθεια …;Ο Μεγάλος Δούκας Νοταράς μαζί με τους φανατισμένους οπαδούς του, φώναζαν στους δρόμους της Πόλεως: «Καλύτερα τούρκικο φακιόλιο παρά πάπικη τιάρα» και «Καλύτερα οι Τούρκοι οι άπιστοι, παρά οι παπικοί». Η Κωνσταντινούπολη στην εποχή της ήταν η πιο οχυρωμένη πόλη του κόσμου, απόρθητη. Και δεν θα έπεφτε ποτέ αν οι καλόγεροι πολεμούσαν και δεν άνοιγαν την Κερκόπορτα στους Τούρκους, όπως προέβλεπε η συμφωνία που είχαν».
«Η επιτροπή που θα διαπραγματεύονταν την παράδοση της πόλης στον σουλτάνο, ήταν εξαμελής και αποτελείτο από τον ιεροκήρυκα Ιωάσαφ Κόκα, τον Μέγα Δούκα Λεόντιο και άλλα τέσσερα άτομα. Από την μεριά των Τούρκων η επιτροπή είχε αρχηγό τον πασά της Αδριανούπολης Ρεσίτ …;Ο Ιωάσαφ και οι προδότες συνελήφθησαν για προδοσία μόλις χωρίστηκαν με τους Τούρκους. Ρωτήθηκε αν αρνείται την συνομωσία και αυτός απάντησε «Καυχιέμαι γι’ αυτό. Ήθελα να σώσω την εκκλησία (η πατρίδα δεν τον ένοιαζε) από την ένωση με τους καταραμένους τους καθολικούς. Προτίμησα να βάλω τέλος στην αυτοκρατορία. Αυτοκράτορα θα πέσει ο θρόνος σου και θα καταπατηθεί …;Ο Ιωάσαφ καυχιέται και για την προδοσία, γεγονός που φανερώνει το πνεύμα της εκκλησίας στις κρίσιμες αυτές στιγμές».
«Ο Π. Καρολίδης στην ιστορία του μας πληροφορεί ότι ο Γεννάδιος σε όλη την διάρκεια της πολιορκίας τροφοδοτούσε τον Σουλτάνο με πληροφορίες και έτσι ήξερε κάθε στιγμή τι θα γινόταν μέσα στην πόλη».
«Η Πόλη δεν «έπεσε», ούτε «αλώθηκε», ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ από τον κλήρο και οι αποδείξεις είναι πολλές ότι είναι έργο των παπάδων.
· Το γεγονός και μόνο ότι οι Τούρκοι μπαίνοντας μέσα άφησαν απείραχτες πολλές εκκλησίες δείχνει την συμφωνία του κλήρου και σουλτάνου για την παράδοση της Πόλης.
· Ο Σουλτάνος Σελίμ το 1519 ήθελε να γκρεμίσει τις εκκλησίες και ο πατριάρχης Θεόκλητος παρουσίασε μαρτυρίες ζώντων γενίτσαρων που βεβαίωσαν ότι «η πόλη παραδόθηκε με συνθήκη στον Μωάμεθ» (Σάθας, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη).
· Ο πατριάρχης Ιερεμίας Α’ το 1532 όταν ο Σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Α΄ «Ήθελε να χαλάσει τις εκκλησίες» προσκόμισε μάρτυρες και αποδείξεις για να μην χαθούν τα προνόμια και του απέδειξε ότι «η Πόλη παραδόθηκε και δεν πάρθηκε με σπαθίον». Ανανεώθηκαν τα υπάρχοντα προνόμια και βελτιώθηκαν οι λεπτομέρειες …;και επιπλέον θα είναι αφορολόγητος και αδιάσειστος …;(Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη-Σάθας, Πατριαρχική Ιστορία – Ι. Μαλαξός, Μετά την Άλωση – Αθ. Υψηλάντης)».
· «Οι Τούρκοι παρέλαβαν την ελεεινή πόλη και μπήκαν μέσα» (Βερβερινός Κώδικας).
· «Η πόλη παραδόθηκε στους Τούρκους» (Ι.Χ. Μόρτμαν).
· «Οι ανθενωτικοί παρέδωσαν την πόλη για να πάρουν τα προνόμια από τον Σουλτάνο», γράφει σε επιστολή του στον Πάπα ο πολύ αξιόλογος χρονογράφος της άλωσης Επίσκοπος Χίου Λεονάρδος».
· «Η Πόλη παραδόθηκε από μέσα» (Περιοδικό «Νέος Ελληνομνήμων», τ-1908).
· «Η Πόλη παραδόθηκε από την θρησκευτική μερίδα των ανθενωτικών στους αρχηγούς του πολιορκητικού στρατού» (Καρολίδης: Ιστορία της Ελλάδας).
· «Σε παλιό λαϊκό τραγούδι του Πόντου αναφερόταν η παράδοση της Πόλης με τη χαρακτηριστική φράση «Έδωκαν τα κλειδία». (Νικ. Πολίτης: Τραγούδια του ελληνικού λαού).
«Ο Γεννάδιος Σχολάριος είχε ξεσηκώσει τους καλογέρους προτρέποντας τους να ανοίξουν τις πύλες της Κωνσταντινούπολης και να επαληθευτούν οι γραφές. “Ανοίξτε τις πύλες του κάστρου, αντί να περιμένετε να τις ανοίξει ο εχθρός. Αφήστε τον να μπει στην πόλη. Τότε άγγελος εξολοθρευτής θα σας σώσει …;Η από άνωθεν απόφαση υπόσχεται την βοήθειά της. Ούτε την βοήθεια των Λατίνων θέλουμε, ούτε την ένωση χρειαζόμαστε. Αφήστε τον άπιστο να περάσει. Τότε άγγελος εξολοθρευτής θα σας σώσει. Πιστεύσατε και θα σωθείτε. Μα αν είστε τόσο άπιστοι ώστε να κρέμεστε από την ανδρεία των στρατιωτών, τότε μάθετε πως η πατρίδα σας είναι χαμένη και σεις μαζί της” (Δούκας-Σάθας-Μόρτμαν)».
«Ο Δούκας Νοταράς ανθενωτικός, φίλος και συνεργάτης του Γεννάδιου Σχολάριου, παρακαλούσε να πέσει η πόλη μια ώρα γρηγορότερα …;Όταν έγινε η άλωση αυτός ο άθλιος προδότης βρέθηκε να φρουρείται στο σπίτι του από ισχυρή τουρκική δύναμη. Σκοτώθηκε αργότερα από τον Σουλτάνο λόγω πλεκτάνης που εξυφάνθηκε σε βάρος του από τους αντιπάλους του. Ο Αυτοκράτορας είχε δώσει εντολή «Να κλείσουν όλες οι πόρτες των τειχών», κάτι που δεν έγινε ποτέ, γιατί η αποστολή αυτή είχε ανατεθεί στους ιερωμένους».
Πηγή εντός του ιδίου βιβλίου: Καρολίδης-Φραντζής-Δούκας και ο Τούρκος ιστορικός Σάυαντ Δουν Ντιν: «Οι ανθενωτικοί τις 29.05.1453 άνοιξαν την Κερκόπορτα ή κατά τον Κριτόβουλο την Πυλίδα του Ιουστίνου ή Πύλη του Ρωμανού (είναι η ίδια πύλη) και ειδοποίησαν τον σουλτάνο ότι ίσχυε η συμφωνία που είχαν κάνει με τον μέγα Δούκα Νοταρά».
«Η Κερκόπορτα ήταν μια μικρή και στενή πύλη που δεν βοηθούσε στην ομαδική είσοδο ανθρώπων και ιππέων. Αν την ώρα που διαπίστωσαν την διείσδυση των λίγων Τούρκων στρατιωτών την έκλειναν και τους εξόντωναν δεν θα υπήρχε κίνδυνος αλώσεως. Αντί αυτού οι ιερωμένοι που υλοποιούσαν το σχέδιο του θεϊκού θελήματος και της προδοσίας, άφησαν την πόλη ανοιχτή και έτρεχαν στην πόλη φωνάζοντας «Έπεσε η Πόλη». Από την στιγμή αυτή και μετά, ο πανικός ήταν απόλυτος και η ολοκληρωτική καταστροφή βέβαιη. «Όσοι ανθενωτικοί έμειναν μέσα …;έβαλαν σημάδια στα σπίτια τους, και οι Τούρκοι ούτε που τα πλησίασαν μόλις μπήκαν μέσα στην πόλη» (Ι. Χατζής) …;Τα σπίτια του Νοταρά και του Γεννάδιου φρουρούνταν με ισχυρή δύναμη Τούρκων και κανένας δεν τα πλησίασε».
Πηγή εντός του ιδίου βιβλίου: Γ. Κορδάτος: «Ο Πατριάρχης Καλλίνικος γράφει: Αθανάσιος Ηγούμενος και η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τον Μεχμέτ Β’. Το 1453-29 Μαΐου και ημέρα Τρίτη, παρέδωκε ο Θεός το γένος μας σε αιχμαλωσία για να μας φυλάξει από την πνευματική απώλεια, την αθεΐα του πάπα και την ασέβεια των δυτικών».
Πηγή εντός του ιδίου βιβλίου: Σάθας – «Χρυσαλίς» βιογραφία Γεννάδιου: «Ο Γεννάδιος ήταν φιλότουρκος και έκανε προπαγάνδα υπέρ των Τούρκων».
Μετά τιμής
Ε.Ν.
ΕΛΛΗΝΑΣ είπε
παραχάραξαν οι κατακτητές. Συγχαρητήρια για τον πλούτο των αποστομοτικών στοιχείων σου. Πάντα στις επάλξεις γιά
τον Ελληνισμό.
ΑΝΔΡΟΜΕΔΙΟΣ είπε
ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ : ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΣΕ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ, ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΔΩΔΕΚΑΘΕΙΣΤΕΣ (12 ΘΕΟΙ ΑΝΤΙ ΕΝΟΣ),
ΑΛΛΑ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΤΙ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΑ, ΤΟ ΟΛΟΝ (ΦΩΣ),Ο ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΣ ΝΟΥΣ, ΤΟ ΠΑΝ.
ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΥΠ-ΑΡΧΕΙ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ.(ΗΤΑΝ , ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ).
ΦΥΣΙΚΑ, ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΡΑΦΙΚΟ ΑΣΠΡΟΜΑΛΛΗ ΓΕΡΟΝΤΑ.
ΟΠΟΤΕ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΕΔΟΞΑΖΟΝΤΟ ΩΣ ΥΠΕΡΤΑΤΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΩΣ ΘΕΟΙ (ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ).
ΗΜΑΡ ΕΣΤΙ.
Γιώργης είπε
Ἀπό τόν πανύσοφο …Καλόπουλο μᾶς ἔφερες αὐτά τά …μαντάτα ἔ!
Ἄστο καλύτερα γιατί θά τά κάνετε μαντάρα πάλι…
astillais είπε
πλάκα πλάκα ξέρεις τι είναι το πάτερο;
Γιώργης είπε
Καί κατά ἄλλην ἔννοιαν, τό ξύλινο δοκάρι πού ὑποβάσταζε ὀροφή ἤ καί πάτωμα…
Συνήθιζε νά τό λέει συχνότατα ὁ πατέρας μου… (τήν ἔκφραση).
Γιώργης είπε
Επίκουρος Νεοκλέους είπε
Γ. Κορδάτο, Π. Καρολίδη, Σάθας – Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη-Σάθα, Πατριαρχική Ιστορία – Ι. Μαλαξό, Μετά την Άλωση – Αθ. Υψηλάντη, Ι.Χ. Μόρτμαν, Βερβερινό Κώδικα, Δούκα, Σάυαντ Δουν Ντιν, και Φραντζή.
Πειράζει?
Μαντάρα, όπως όμφακες εισίν?
Πετροβούβαλος είπε
Επιπλέον, η Αυτοκρατορία ήταν πλέον υπολείμματα, προδομένη από τους πάντες και ανάμεσά τους και Ελληνικούς πληθυσμούς.
Αλλά υπάρχει μία αφελέστατη αντίφαση, όταν λέμε πως αυτοί οι ενδοτικοί ήταν ανθέλληνες στο μέτρο που κάποιος παραδέχεται πως το ίδιο το Βυζάντιο υπήρξε ανθελληνικό. Από τη μιά δηλαδή, το Βυζάντιο αναγορεύεται σε “πατρίδα” και από την άλλη είναι εκείνο που κατέστρεψε τον Ελληνισμό.
Επίκουρος Νεοκλέους είπε
Πατρίδα μας ήταν μέρος του εδάφους που κατείχε το ιουδαιογενές ρωμαικό Βυζάντιο στο οποίο εξουσία είχαν μισαλλόδοξοι και ανθέλληνες.
Πετροβούβαλος είπε
Χρεώνεις στους ενδοτικούς του κλήρου την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, παραβλέποντας τις πραγματικές αιτίες αυτής της πτώσεως, σωστά; Ξεκίνησε από εκεί και άσε τις μισαλλοδοξίες κατά μέρος, όπως και τα ανόητα συμπεράσματα που βγάζεις.
Αμετανόητος είπε
Αναμφισβήτητα έδωσες πολύ σημαντικά ιστορικά στοιχεία…
Δεν μπορώ να αντιπαραβάλω κάτι διαφορετικό για την ώρα…
Αντιθέτως εντυπωσιάστηκα.
Εμαθα κάποια πράγματα που δεν ήξερα.
Και ο λόγος βέβαια είναι ότι δεν έχω ασχοληθεί ιδιαιτέρως με την Βυζαντινή Ιστορία…
Σε ευχαριστώ.
Νάρκισσος είπε
ΑΠΕΛΛΗΣ είπε
Ο Φραντζής αναφέρει ξεκάθαρα, ότι οι μοναχοί που μπορούσαν να πάρουν όπλα βρέθηκαν στις επάλξεις στο διάστημα της πολιορκίας. Τους δόθηκε μάλιστα για άμυνα υπό την ευθύνη τους, ένα κομμάτι του τείχους μήκους 1,5 χιλιομέτρου, από τα 27 που ήταν το συνολικό μήκος των τειχών της Κωνσταντινούπολης.
Κάντε ένα πρόχειρο υπολογισμό, επί τρία μέτρα και έναν να πούμε; τουλάχιστον 500 μοναχοί, χώρια τους υπόλοιπους στις βοηθητικές εργασίες, ανεφοδιασμό, μεταφορά επιχωμάτων, νοσοκομεία (μοναχές) κλπ, σε ένα συνολικό αριθμό 7.500 υπερασπιστών. Δηλαδή ίσως και πολύ παραπάνω από το 10%.
Το ίδιο πνεύμα μεταφέρει σε ενημερωτική επιστολή του προς τον Πάπα και ο αυτόπτης μάρτυρας, λατίνος επίσκοπος Λεονάρδος εκ Χίου.
Άλλωστε, ένας από τους πρωτοστάτες στα τείχη, ήταν και ο λατίνος επίσκοπος Ισίδωρος, άνδρας πολεμικός και μαζί του αρκετοί άλλοι λατίνοι ρασοφόροι. Είναι απίθανο λοιπόν να μη συμμετείχε στην άμυνα ο ορθόδοξος κλήρος και μοναχισμός, ανεξάρτητα από τα παιχνίδια που μπορεί να έπαιξε η τότε πολιτική και ιερατική τάξη. Όπως τότε, όπως σήμερα, όπως σε κάθε εποχή.
Ανεξάρτητα από το ποιος άνοιξε ή όχι την Κερκόπορτα, εγώ ένα κρατώ, την εικόνα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου να πέφτει, χτυπημένος από το τελευταίο βέλος. Και είναι εκεί για να μας θυμίζει, ότι κάποιοι αποφάσισαν να μείνουν πιστοί στο καθήκον. Ότι ποτέ, δεν ήταν όλοι οι Έλληνες ίδιοι, πως πάντα υπάρχουν Λεωνίδες και Εφιάλτες.
Αλλά επιτέλους, θα πρέπει διαρκώς να ασχολούμαστε με τους δεύτερους και να ξεχνάμε τους πρώτους;
Είναι εύκολο πράγμα η απλοποίηση αγαπητοί μου. Πολύ εύκολη η γενίκευση, αλλά όπως πάντα διαψεύδεται στη λεπτομέρεια.
Προσπαθώ να καταλάβω, και ενόσω δεν έθιξα την αρχαία θρησκεία και εφόσον δεν αναφέρθηκα, όχι μόνο φανατικά, αλλά καθόλου στην Εκκλησία, γιατί αυτή η επιθετική διάθεση;
Ανήκω σε αυτούς που δεν πιστεύουν, ότι για να υιοθετήσουν το “μέτρον άριστον” ή το “μηδέν άγαν”, ή να για να εφαρμόσουν τις πολιτικές αρχές των προγόνων μας, θα πρέπει να ασπαστούν επίσης και το 12θεο!.
Από που και ως που;;;
άλλο το ένα, άλλο το άλλο…
Τέλος..
Ευχαριστώ όλους τους καλούς φίλους για την προσοχή τους και για τη δημιουργική συνδρομή τους…
ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΣ είπε
ΟΝΤΩΣ ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ Η ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ !!!
14. – πρώτο μέρος “Οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες κατεδίωξαν τον ελληνισμό και την ελληνική θρησκεία, και έκαναν τα μύρια όργια κατά των Ελλήνων, με τη συμπαράστατη της εκκλησίας. Έκαψαν και γκρέμισαν ιερά, κατέστρεψαν αγάλματα, σκότωσαν φιλοσόφους και ήταν ενάντια σε κάθε τι ελληνικό. Οι Έλληνες
εκχριστιανίστηκάν με το ζόρι από τους βυζαντινούς”.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι κατηγορίες των Ν/Π ότι οι Χριστιανοί εδίωξαν τους Εθνικούς και κατέστρεψαν τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό βρίσκονται σε διάφορα κείμενα που κυκλοφορούν στο ελληνικό Διαδίκτυο καθώς και σε διάφορα βιβλία, περίληψη των οποίων αποτελούν τα διαδικτυακά κείμενα. Το κείμενο των «διωγμών κατά των εθνικών» είναι γεμάτο από αντιφάσεις. Παρατίθενται ορισμένες αντιφάσεις αλλά και ανακρίβειες του ίδιου του κειμένου, για να φανεί το πόσο πρόχειρα οι Νεοδωδεκαθεϊστές κόβουν και ράβουν «γενοκτονίες» και «αφανισμούς».
14a ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ:
Περιπτώσεις, όπου οι Νεοπαγανιστές φάσκουν κι αντιφάσκουν.
Α’) Το κείμενο λέει:
1) «365 Έδικτο της 17ης Νοεμβρίου απαγορεύει στους εθνικούς αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες».
2) «416 Στις 7 Δεκεμβρίου, καθαιρούνται όλοι οι μη χριστιανοί στρατιωτικοί, αυλικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και δικαστικοί».
3) «486 Δολοφονούνται διάφοροι εθνικοί στρατιωτικοί, όπως λ.χ. ο νικητής των Βανδάλων στρατηγός Μαρκελλίνος».
Πρωτη αντίφαση: πώς γίνεται (τουλάχιστον) ώς τα 486 να υπάρχουν – σύμφωνα με το ίδιο κείμενο – «εθνικοί στρατιωτικοί» και μάλιστα διάσημοι και νικηφόροι στρατηγοί, αφού «όλοι οι εθνικοι αξιωματικοί» καθαιρέθηκαν 70 χρόνια πριν (στα 416); Δεύτερη αντιφάση: Και πώς γίνεται να υπάρχουν στα 486 μ.Χ. και στα 416 μ.Χ. παγανιστές αξιωματικοί, αφού ήδη από τα 365 μ.Χ. (εκατόν είκοσι ένα χρόνια πριν!) απαγορεύεται στους παγανιστές αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες; Αφού από το 365 μ.Χ. απαγορεύτηκε οι παγανιστές αξιωματικοί να δίδουν διαταγές, τί δουλειά έκαναν οι παγανιστές αξιωματικοί στο στράτευμα επί 121 χρόνια μετά την απαγόρευση αυτή; Αξιωματικοί («νικηφόροι» σύμφωνα με το κείμενο) άνευ στρατιωτών ήταν; Η εξήγηση για τις αντιφάσεις αυτές είναι απλή: οι νομοθετικές αυτές διατάξεις περί καθαίρεσης κλπ δεν εφαρμόζονταν. Άλλωστε, πρώτος που συνέταξε τέτοιου είδους νόμους ήταν ο Παγανιστής Ιουλιανός, με νόμο του που επέβαλε σε κάθε στρατιώτη να προσφέρει θυσίες στους θεούς (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ζ’, σ. 341). Τι διαμαρτύρονται οι Νεο-Παγανιστές λοιπόν;
Και πώς γίνεται να «καθαιρούνται οι παγανιστές δημόσιοι υπάλληλοι» στα 416 μ.Χ., ενώ ο φανερά παγανιστής (ώς το τέλος (545 μ.Χ.) της ζωής του) Τριβωνιανός, νομοδιδάσκαλος και παντοτινός νομικός σύμβουλος του Ιουστινιανού, κατείχε – μαζί με πολλούς άλλους παγανιστές – δημόσια αξιώματα, 1,5 αιώνα μετά την καθαίρεση των παγανιστών υπαλλήλων; Ο παγανιστής Κύρος έπαρχος της Πόλης και του πραιτωρίου της Ανατολής (439-441), ύπατος το 441; Ο παγανιστής ρήτορας Θεμίστιος, παιδαγωγός των γιών του Θεοδόσιου του Μεγάλου, ο οποίος του έστησε και δύο χάλκινους αδριάντες; Ο παγανιστής έπαρχος Οπτάτος, στα 404 μ.Χ.; Πώς γίνεται ο Θεοδόσιος Α΄ το 391 μ.Χ.να διορίζει έπαρχο Ιλλυρικού, Ιταλίας και Αφρικής τον εθνικό Νικομάχο Φλαμιανό, να διορίζει ύπατους της Δύσης τους εθνικούς Σύμμαχο και Τατιανό, και να διορίζει έπαρχο Ρώμης τον εθνικό Ρούφιο Αλβίνο, αφού υποτίθεται πως εδίωξε τους εθνικούς από τα δημόσια αξιώματα με βάση δικούς του νόμους;
Β’) Το κείμενο λέει:
1) «396 Οι τελευταίοι εθνικοί ιερείς και ιεροφάντες καθαιρούνται και φυλακίζονται».
2) «398 Ο εκχριστιανισμένος Βάνδαλος στρατηγός Στηλίχων πρωτοστατεί σε (..) σφαγές ιερέων και θρησκευτών».
3) «399 Στη Βόρειο Αφρική οι διωγμήτες Ιόβιος και Γαυδέντιος θανατώνουν τους ιερείς».
4) «415 έδικτο απαιτεί να συλλαμβάνονται και να σταυρώνονται ή καίγονται ζωντανοί όλοι οι εθνικοί ιερείς της Βορείου Αφρικής».
Καλά, ακόμη υπήρχαν το 415 οι «τελευταίοι εθνικοί ιερείς» στην Βόρεια Αφρική; Δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους οι «διωγμήτες» Ιόβιος και Γαυδέντιος το 399; Τι πήγαν να κάνουν εκεί, διακοπές; Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια (399-415) και δεν τους αφάνισαν τους παγανιστές ιερείς. Είναι διασκεδαστική η αυτοαναίρεση των νεοπαγανιστικών ισχυρισμών.
Φαίνεται πως οι αιμοχαρείς διωγμήτες (sic) Γαυδέντιος και Ιόβιος το 399 θανάτωσαν τους βορειοαφρικάνους ιερείς, αλλά μετά τους επανέφεραν στη ζωή, για να τους ξανασκοτώσουν!
Φαίνεται πως το 396 μ.Χ. οι τελευταίοι ιερείς φυλακίζονται και καθαιρούνται˙ αλλά μετά από δύο χρόνια οι Χριστιανοί διορίζουν κι άλλους παγανιστές ιερείς, ώστε να τους βρει και να πρωτοστατήσει στους φόνους τους ο Στηλίχωνας!
Γ’) Το κείμενο λέει:
1) «397 Νέος νόμος του Αρκαδίου απαιτεί την ισοπέδωση όλων των εθνικών Ναών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας που τυχόν στέκουν ακόμη όρθιοι».
2) «399 Νέος νόμος (13 Ιουλίου) του αυτοκράτορος Αρκαδίου απαιτεί την ισοπέδωση και των ελαχίστων πλέον Ναών των εθνικών».
Ο νέος νόμος του Αρκάδιου, το 399 (13 Ιουλίου), απαιτεί ή επαιτεί την ισοπέδωση των ναών; Διότι, αν την απαιτεί, τότε γιατί νόμος του ίδιου έτους (Ιουστινιανός Κώδικας I.11.3 και Θεοδοσιανός Κώδικας XVI.10.18 της 20ης Αυγούστου 399) απαγορεύει την καταστροφή των ναών;
Δ’)
1) «378 με νόμο (…) τα ανά την Αυτοκρατορία “Μιθραία” κατεστρέφονται από τους χριστιανούς με φωτιά και παραχώνονται».
2) «389 (..) Ο Θεόφιλος (…) πυρπολεί το Μιθραίο(…)».
3) «395 (…) ιερείς των Μυστηρίων τα οποία είχαν αναβιώσει από τους Μιθραϊστές».
Εφαρμόστηκε ή δεν εφαρμόστηκε ο νόμος του 378; Δεν εφαρμόστηκε, αφού ήταν «ανάγκη» να καταστραφεί το Μιθραίο που λειτουργούσε 11 χρόνια μετά την καταστροφή όλων των Μιθραίων της Αυτοκρατορίας.
Εξαφανίστηκε κι απαγορεύτηκε ο Μιθραϊσμός το 378 ή όχι; Φαίνεται πως όχι, γιατί 18 χρόνια μετά την υποτιθέμενη καταστροφή των Μιθραίων υπάρχουν μιθραϊστές ιερείς, προφανώς όχι ανενεργοί επί 18 χρόνια.
Ε’) Το κείμενο λέει:
1) «375 Ο “Άγιος” Μαρτίνος εσάρωσε όλα σχεδόν τα ιερά της Γαλατίας και έκτισε πάνω τους μοναστήρια».
2) «392 (…) Στη Γαλατία κατάσχονται οι περιουσίες όλων των εθνικών Ναών που στη συνέχεια πυρπολούνται κι εκθεμελιώνονται».
Πότε καταστράφηκαν ΟΛΟΙ οι γαλατικοί Εθνικοί ναοί; Άν καταστράφηκαν το 375 μ.Χ., τότε γιατί ξαναγράφεται ότι καταστρέφονται το 392 μ.Χ.; Αν πάλι καταστράφηκαν το 392 μ.Χ., τότε γιατί γράφεται ότι οι ναοί καταστράφηκαν το 375 μ.Χ.;
Ζ’) Το κείμενο λέει: «388 Ο γηραιός ρήτωρ Λιβάνιος δικάζεται μαζί με άλλους εθνικούς για.. “μαγεία” αλλά αθωώνεται από τον εθνικό δικαστή Τατιανό».
Αφού οι Εθνικοί εκείνη την εποχή ήταν υπό σκληρό διωγμό, οι νόμοι εναντίον τους δημοσιεύονταν ο ένας μετά τον άλλο, σφάζονταν ανηλεώς κ.λπ. ….πώς ένας Εθνικός ήταν δικαστής εκείνη την εποχή; Και πώς γίνεται να τον βάλανε (οι Χριστιανοί, που τον κράτησαν στη θέση του δικαστή) να δικάζει όχι έναν τυχαίο, και μη Εθνικό, αλλά έναν άλλο ομόθρησκό του Εθνικό; Ύποπτο λιγάκι, αφού υποτίθεται ότι οι Εθνικοί ήταν υπό διωγμό;
Η’) Στα 556 μ.Χ. αναφέρονται «οι τελευταίοι εθνικοί της Αντιόχειας», ενώ λίγο αργότερα, στα 580 μ.Χ. γίνεται λόγος πάλι για «τελευταίους εθνικούς» της Αντιόχειας. Το ερώτημα προς τους Νεοπαγανιστές είναι – όπως και με τους παγανιστές ιερείς – σαφές, αναπάντητο και η ζαλάδα σίγουρη: ποιοι και πότε είναι «τελευταίοι εθνικοί» της Αντιόχειας: «οι τελευταίοι εθνικοί» του 556 μ.Χ. ή «οι τελευταίοι εθνικοί» του 580 μ.Χ. ;
Θ’) Το κείμενο λέει: «367 Ο εθνικός Βέττιος Αγόριος Πραιτεξτάτος αναστηλώνει στη Ρώμη, με δικά του έξοδα και παρά τις διαμαρτυρίες του Πάπα, το Ιερό των Δώδεκα Ολυμπίων Θεών».
Μα καλά, υποτίθεται ότι στα 367 μ.Χ. οι Εθνικοί σφάζονταν, ότι δημοσιεύονταν συνέχεια νόμοι που διέταζαν την καταστροφή των ναών και των βωμών τους κ.ο.κ.. Πώς τα κατάφερε ο Εθνικός αυτός να αναστηλώσει ναό των 12 «θεών» μέσα στη Ρώμη; Δεν εφαρμόζονταν μήπως οι αντιπαγανιστικοί νόμοι; Και δεν εφαρμόζονταν ούτε καν μέσα στη δεύτερη μεγαλυτερη πόλη της Αυτοκρατορίας; Κι αν δεν εφαρμόζονταν, τότε γιατί μιλάνε οι Ν/Π για διωγμούς;
-Η ίδια λογική χαρακτηρίζει κάθε περιγραφή όλων των μεμονωμένων γεγονότων από τους Νεοπαγανιστές. «Οι τελευταίοι εθνικοί σφάζονται», μετά όμως από ένα διάστημα ξαναεμφανίζονται «τελευταίοι εθνικοί», δια μαγείας. Η θυσία και η επίσκεψη σε παγανιστικά ιερά απαγορεύεται (381 μ.Χ.), αλλά μετά από ένα διάστημα (395 μ.Χ.) οι θυσίες γίνονται (π.χ. Ελευσίνια) απρόσκοπτα. Τα «τελευταία» βιβλία συνεχώς καίγονται, και φαίνεται μένουν κι άλλα… «τελευταιότερα» των τελευταίων, για να καούν κι αυτά 5 αιώνες μετά. «Ο τάδε Πατριάρχης καίει το Χ αρχαίο χειρόγραφο» του δείνα αρχαίου συγγραφέα, άρα (!) όλα τα αντίτυπά του καίγονται απ’ όλους σε όλη την Αυτοκρατορία. Όλο «σφάζονται» τη μια στιγμή Εθνικοί και συνέχεια ολοκληρώνεται η ξεθεμελίωση όλων των αρχαίων ναών, κι όλο ξεπηδούν κι άλλοι Εθνικοί, και νέοι παγανιστικοί ναοί είναι έτοιμοι προς κατεδάφιση. Και η ψύχωση με το «τελευταίοι ιερείς/ τελευταία βιβλία/ τελευταίοι ναοί/ τελευταίοι εθνικοί» δεν έχει όρια, καθότι αυτό δημιουργεί την ψευδαίσθηση της «ύστατης καταστροφής». Το γνωστό παιχνίδι της δημιουργίας εντυπώσεων.
-Ο χριστιανός μάρτυρας Βαβύλας αναφέρεται από το ίδιο κείμενο ότι εκτελέστηκε από τον – σύμφωνα με το ίδιο κείμενο – «χριστιανό (προ Κωνσταντίνου) αυτοκράτορα Φίλιππο», ενώ ο Άγγλος ιστορικός Gibbon (Ιστορία της παρακμής…) αναφέρει ότι μαρτύρησε κατά το διωγμό του αυτοκράτορα Δέκιου. Γράφει ο Ευσέβιος (Εκκλησιαστική Ιστορία, 6, 39): «1. Έπειτα τον Φίλιππο διαδέχεται ο Δέκιος. Αυτός εγείρει διωγμό προς την Εκκλησία (…) 4. Κατά παρόμοιο τρόπο με τον Αλέξανδρο, πέθανε στην Αντιόχεια εντός του δεσμωτηρίου έπειτα από ομολογία ο Βαβύλας». Οι Ν/Π βέβαια αντλώντας επιχειρήματα από έναν λόγο του Χρυσοστόμου για τον Βαβύλα, εικάζουν πως ήταν ο αυτοκράτορας Φίλιππος που σκότωσε τον Βαβύλα. Όμως πουθενά ο Χρυσόστομος στον λόγο αυτόν ή σε άλλο δεν αναφέρει το όνομα του Φιλίππου. Κατά τον Ευσέβιο (Εκκλησιαστική Ιστορία 6, 34) ο Φίλιππος εμποδίστηκε από τον επίσκοπο Βαβύλα να εισέλθει στο ναό κατά την ημέρα του Πάσχα, λόγω ενός παραπτώματός του. Αλλά αυτός τότε το εξομολογήθηκε και έτσι του επετράπη η είσοδος δίχως συνέπειες. Στον Συναξαριστή ο βασιλιάς που σκότωσε τον Βαβύλα ονομάζεται Νουμεριανός. Πρόκειται πιθανόν για μεταποίηση του ονόματος του Δέκιου, το οποιο θυμίζει αριθμό (numerys).
-Για το έτος 313 μ.Χ. γράφεται «313 (…) Ο (“Άγιος”) Αντώνιος της Αιγύπτου, ιδρυτής του μοναχισμού, προτρέπει ήδη ανοικτά σε άμεσο αφανισμό του “ειδωλολατρικού” κόσμου με.. φωτιά (..)».
Ο Άγιος Αντώνιος, τουλάχιστον όπως διαβάζουμε στον Βίο και Πολιτεία του αγίου Αντωνίου, που εγράφη από τον μαθητή του Άγιο Αθανάσιο ποτέ δεν προέτρεψε τέτοιο πράγμα. Σε κανένα σημείο του βίου του δεν αναφέρεται επιθυμία αφανισμού του ελληνορωμαϊκού κόσμου και συνακολούθως πουθενά δεν αναφέρεται προτροπή καταστροφής του… με φωτιά! Στον Βίο του, ο άγιος Αντώνιος κατακρίνει την πίστη στα είδωλα, στα μαντεία και στους «θεούς», συζητά με ειδωλολάτρες σοφιστές (κεφ. 74-80) που έρχονται να τον συναντήσουν, αλλά κανέναν δεν απειλεί με αφανισμό, πουθενά δεν προτρέπει κανέναν λαϊκό Χριστιανό ή μοναχό να αφανίσει και μάλιστα δια πυρός τον ειδωλολατρικό κόσμο. Υπάρχει κάποια αναφορά του Θεοδώρητου Κύρου. Αυτή όμως, επειδή είναι η μοναδική και επειδή απέχει περισσότερο έναν αιώνα από τη συγγραφή της ιστορίας του Θεοδώρητου, δεν είναι από μόνη της αξιόπιστη. Άλλωστε, αν οι Νεοπαγανιστές αποδέχονται μια μαρτυρία του Θεοδώρητου, την οποία κανείς άλλος δεν συμμαρτυρά, και η οποία απέχει έναν αιώνα από τα υποτιθέμενα γεγονότα, τότε γιατί δεν αποδέχονται τις μαρτυρίες του Θεοδώρητου για τα εγκλήματα του Ιουλιανού, οι οποίες όχι μόνο είναι εγγύτερα χρονικά στα γεγονότα, αλλά – το σπουδαιότερο – μαρτυρούνται από πολλούς άλλους;
-Για το έτος 313 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων «…Ο επίσκοπος Ειρηναίος είχε άλλωστε ήδη διακηρύξει ότι οι χριστιανοί δεν χρειάζονται τους νόμους, διότι βρίσκονται πολύ υπεράνω αυτών..».
Αντίθετα από ό,τι λένε κατά του Αγίου Ειρηναίου (120-202 μ.Χ.) οι Ν/Π, ο ίδιος ο Άγιος Ειρηναίος στην Επιστολή Προς Διόγνητον που γράφτηκε το 2ο μ.Χ. αιώνα, λέει: «[Οι Χριστιανοί] υπακούουν στους ισχύοντες νόμους, αλλά με τη ζωή τους νικάνε τους νόμους» (Επιστολή Προς Διόγνητον, Β.Ε.Π.Ε.Σ., 2, σ. 253). Δηλαδή η ζωή τους είναι τόσο ενάρετη, ώστε περιττεύουν οι νόμοι. Κι αυτά τα λόγια του Ειρηναίου οι Νεοπαγανιστές τα μετατρέπουν σε «απόδειξη» και «παραδοχή εκ μέρους των ίδιων των Χριστιανών» ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να υπακούν στους νόμους.
-Για το έτος 314 μ.Χ. γράφεται: «314 (… ) Η Σύνοδος της Αγκύρας ταυτίζει πτυχές της λατρείας της Θεάς Αρτέμιδος (Diana) με.. μαγεία και.. λατρεία του Σατανά των χριστιανών». «Η μισογυνική τάση της Συνόδου της Άγκυρας είχε πετύχει το να καταγγελθούν από την Εκκλησία οι λάτρεις της Αρτέμιδος ή Diana, ως «μάγισσες» και «κυριευμένες από τον Σατανά» (Βλάση Ρασσιά, Υπέρ της των Ελλήνων νόσου, εκδ. Ανοιχτή πόλη, σ. 115).
Απίστευτες ανακρίβειες. Οι 25 κανόνες της συνόδου αυτής ασχολούνται κυρίως με την εξομολόγηση και τις ποινές όσων είχαν λυγίσει και προσφέρει θυσία στα είδωλα κατά τον πρόσφατο διωγμό του Διοκλητιανού. Ούτε μία φράση τής συνόδου της Αγκύρας δεν αναφέρει την Άρτεμη ή άλλον παγανιστικό «θεό»˙ ούτε καν… τον Σατανά, όπως ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές. Μήπως καλό θα ήταν να διαβάσουν πρώτα τους κανόνες της συνόδου της Άγκυρας προτού μιλήσουν γι’ αυτήν;
-Για το έτος 319 μ.Χ. γράφεται: «319 Ο Κωνσταντίνος εκδίδει διάταγμα με το οποίο απαλλάσσει πλήρως την Εκκλησία από φόρους και τους χριστιανούς κληρικούς από στρατιωτικές υποχρεώσεις».
Ψέμματα και ανακρίβειες. «Τους πρώτους μήνες μετά τον Κωνσταντίνο, λόγω της ανάμιξης θρύλου και πραγματικότητας, επικράτησε – και μάλιστα στην Ανατολή – αρκετή σύγχυση ως προς τα μέτρα που έλαβε. Χαρακτηριστικό είναι το περιεχόμενο της «Συρορωμαϊκής Νομοβίβλου», μιας διακαιικής συλλογής που συντάχθηκε στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας στο δεύτερο μισό του Ε΄ αιώνα. Τα οικεία κεφάλαια της συλλογής μας πληροφορούν ότι ο Κωνσταντίνος απάλλαξε τους κληρικούς από κάθε φορολογική υποχρέωση, με μνεία συγκεκριμένων φόρων, καθώς και από την υπεξουσιότητα. Αυτά όμως δεν επιβεβαιώνονται από καμία άλλη πηγή. Μερικά μάλιστα από τα προνόμια αυτά παρασχέθηκαν αποδεδειμένως πολύ αργότερα από άλλους αυτοκράτορες» (Από άρθρο του Σπύρου Ν. Τρωϊανού, ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, με εξειδίκευση στη Ρωμαϊκή νομοθεσία, στα Ε-Ιστορικά, τεύχος 135).
Τα προνόμια υπέρ των κληρικών και της Εκκλησίας πολύ καλά εδόθησαν από τους μετέπειτα αυτοκράτορες, διότι σε κάθε διωγμό οι Ειδωλολάτρες διώκτες άρπαζαν την περιουσία της Εκκλησίας, και είχαν καταδιώξει απηνώς τους επισκόπους, επειδή αυτοί ήταν ο συνεκτικός δεσμός της Εκκλησίας. Αποζημίωσαν έτσι οι Χριστιανοί αυτοκράτορες την Εκκλησία για τις υλικές ζημιές που υφίστατο κάθε τόσο.
-Για το έτος 326 μ.Χ. γράφεται «326 η Ελένη, και όπως βεβαίως θα ισχυρισθεί η χριστιανική Γραμματεία 114 χρόνια αργότερα, “ανακάλυψε” (με τη βοήθεια φυσικά.. Εβραίων ραβίνων!!) άθικτο τον λεγόμενο “Τίμιο Σταυρό”».
326 + 114 = 440 μ.Χ. Οι Νεοπαγανιστές, ισχυρίζονται ότι η χριστιανική Γραμματεία περίμενε 114 χρόνια μετά την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού, δηλαδή το 440 μ.Χ., για να πρωτογράψει για το «ανύπαρκτο» αυτό γεγονός. Ωστόσο, είναι γνωστό πως:
-Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων μαρτυρεί ότι τμήματα του Τιμίου Σταυρού ετιμούντο στο Ναό του Παναγίου Τάφου (Κατηχήσεις 4.10, 10.19, 13.4 PG 33, 467ff, 685-687, 777). Ο ίδιος αναφέρει ότι ο Σταυρός ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μ. Κωνσταντίνου (Ep. ad Constan., 3 PG 33, 1168B). Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων έζησε μεταξύ 313-386. Οι Κατηχήσεις γράφτηκαν το 348 μ.Χ., είκοσι χρόνια μετά το γεγονός που περιγράφουν. Πού τα είδαν τα «114 χρόνια μετά»;
-Ο Ιουλιανός επίσης αναφέρει την προσκύνηση του Σταυρού (Κατά Γαλιλαίων 194C). Ο Ιουλιανός έζησε μεταξύ 332-363. Δηλαδή ούτε 40 χρόνια δεν απείχε η αφήγησή του από το γεγονός. Πού τα είδαν τα «114 χρόνια μετά»;
-Την ιστορία της ανακάλυψης του Σταυρού από την Αγία Ελένη αναφέρει ο Ρουφίνος (Εκκλησιαστική Ιστορία, 10, 7-8). Ο Ρουφίνος έζησε μεταξύ 340-397. Δηλαδή, στη χειρότερη περίπτωση (τη χρονιά που πέθανε!) να «εφηύρε» την ιστορία της ανακάλυψης του Σταυρού 71 χρόνια κι όχι το διπλάσιο, 114 χρόνια μετά. «114 χρόνια μετά»;
-Ο Σωκράτης Σχολαστικός (Εκκλ. Ιστ., 1, 17), που έζησε μεταξύ δ’ τέταρτου 4ου αι – μέσα 5ου αι.
-Ο άγιος Αμβρόσιος (De obitu Theod., 40-49), 4ος αι.
Οι παρακάτω ιστοριογράφοι, που προφανώς αντέγραφαν τους παραπάνω, όντως απέχουν περισσότερο από έναν αιώνα.
-Ο Σωζόμενος (Εκκλ. Ιστ., 2, 1-2), 5ος α.
-Ο Θεοδώρητος (Εκκλ. Ιστ., 1,18), α’ μισό 5ου αι.
-Ο Παυλίνος της Νόλα (Epist., 31, 4-5) και
-Ο Σουλπίκιος Σεβήρος (Chronicon 2, 22-34).
Αλλά κάτι τέτοιοι ισχυρισμοί, ότι οι Χριστιανοί περίμεναν 114 χρόνια, στα 440 μ.Χ. για να εφεύρουν ένα ανύπαρκτο γεγονός, τη στιγμή που άνθρωποι των αρχών του 4ου αιώνα το αναφέρουν, λένε πολλά για το νεοπαγανιστικό κίνημα και τις μεθόδους του.
-Για το ίδιο έτος γράφεται: «Επίσης, [ο Κωνσταντίνος] καταστρέφει τον Ναό της Θεάς Αφροδίτης πάνω στον υποτιθέμενο τάφο του ραβί Τζεσουά, αλλά και άλλους της ιδίας Θεάς όπως λ.χ. στην Αφάκα Λιβάνου, τη Μάμβρη, την Φοινίκη και τη Βααλβέκ (Ηλιόπολη)».
Κρίνοντας από τα εντυπωσιακά ακόμη και σήμερα, ερείπια των ναών αυτών στη χώρα του Λιβάνου (Φοινίκη), η «καταστροφή» των ναών αυτών δεν πρέπει να ήταν και τόσο καταστρεπτική, όσο λεν οι Νεοπαγανιστές. Ωστόσο, πράγματι ο Κωνσταντίνος έκλεισε τους ναούς της Αφροδίτης, επειδή η θεσμοθετημένη ιερουδουλεία που εξασκούνταν εντός αυτών μάλλον δεν του άρεσε.
Η αλήθεια είναι ότι μόνο το ιερό της Αφροδίτης στην Άφακα του Λιβάνου κατεδάφισε ο Μέγας Κωνσταντίνος (Ευσέβιου, Βίος Κωνσταντίνου, 3, 55), διότι εκεί εκπορνεύονταν όχι μόνο γυναίκες αλλά και άνδρες γύννιδες (τραβεστί) (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 47). «Στην Ηλιούπολη της Φοινίκης, όπου φαίνεται πως υπήρχαν μόνο γυναίκες ιερόδουλοι της Αφροδίτης, ο Κωνσταντίνος περιορίστηκε στο να συστήσει στον πληθυσμό μεγαλύτερη εγκράτεια και να χτίσει μια εκκλησία» (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 47). Στην Αίγυπτο ο αυτοκράτορας απλώς απαγόρευσε τον ευνουχισμό των ιερέων του… θεού Νείλου, όμως επέτρεψε τις τελετές και εορτές που εξασφάλιζαν τις πλημμύρες του ιερού ποταμού (Ευσέβιος, 4, 25. Λιβάνιου, Υπέρ των Ιερών, 30, 35. Γρηγόριος Θεολόγος PG 35, 705).
Ο Μέγας Κωνσταντίνος κατηγορείται ότι απαγόρευσε τη λατρεία και έκλεισε ναούς. Οι μόνοι ναοί που έκλεισε ήταν της Αφροδίτης στην Ηλιούπολη, για συγκεκριμένους λόγους, όπως είπαμε. Εξάλλου, ο Μέγας Κωνσταντίνος επέτρεψε την ίδρυση εθνικών ναών (Ζώσιμος, 2,31˙ Aurel. Victor, Caesares, 40˙ Orelli, Iscriptiones latinae, III, αρ. 55880).
Επίκουρος Νεοκλέους είπε
Πως θα αισθανόσουν και ποιά θα ήταν η αντίδρασίς σου εάν ερχόμουν στο σπίτι σου, εκμεταλλευόμενος την φιλοξενία σου, και είχα την αλλόκοτη απαίτηση να πετάξεις στα σκουπίδια με μιάς τα ενθύμια, κειμήλια και φωτογραφίες των οικογενειακών σου προγόνων και στην θέση τους να έθετες αυτά των δικών μου και να τα ευλαβείσαι ως θρησκεία σου?
Θαυμάζω την υπομονή σου να ερευνήσεις και να παραθέσεις ιστορικές αντιφάσεις οι οποίες, κατά την γνώμην σου, αναιρούν και στέλνουν στον κάλαθο των αχρήστων όποιο δικό μας ιστορικό τεκμήριο. Αυτό που με εκπλήττει και προκαλεί τον γέλωττα είναι πως ένα τόσο “ψαγμένο” άτομο, κάποιες άλλες κραυγαλέες αντιφάσεις τις έκανε θρησκεία του.
Παραθέτω εδώ ένα κάρο αντιφάσεις τις οποίες τις κάνω clopy & paste από το δικό μου επόμενο βιβλίο που βρίσκεται στα τελευταία στάδια της περάτωσης με τίτλο “and those mine enemies…”. (Ο τίτλος από το Ευυαγέλιο του Λουκά κεφ. 19 , παρ. 27).
Το βιβλίο είναι γραμμένο στην αγγλική και έτσι ακριβώς θα το παραθέσω εδώ, βλέπεις είναι αυτή η ρημάδα η αμορφωσιά που μας δέρνει εμάς τους Γνήσιους Ελληνες που δεν μου επιτρέπει την μετάφραση.