Τα δύο «Ιουλιανά» στη Νεότερη Ελληνική Ιστορία!..

Αναρτήθηκε από τον/την 1greek στο Ιουλίου 16, 2012

 

 

 

 

 

 

1 Vote

Είναι αλήθεια, ότι με την ονομασία «Ιουλιανά» μάς είναι γνωστά δύο γεγονότα της νεότερης  ιστορίας της Ελλάδας.

Τα «Ιουλιανά» του 1920 και τα «Ιουλιανά» του 1965. Ας θυμηθούμε, λοιπόν, τι γράφουν εν περιλήψει τα ιστορικά κείμενα!..
Ίων Δραγούμης.

1) «Ιουλιανά» του 1920. Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Αθήνα στα τέλη Ιουλίου του 1920, ύστερα από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών από το Βενιζέλο και την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του στο σταθμό της Λιόν κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα. Η γνωστοποίηση της απόπειρας δολοφονίας στην Ελλάδα οδήγησε σε έντονες διαμαρτυρίες των οπαδών του που στράφηκαν εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων και προκάλεσαν σειρά έντονων επεισοδίων. Κατά τη διάρκεια των γεγονότων δολοφονήθηκε ο Ίωνας Δραγούμης (*).

2) «Ιουλιανά» του 1965. Με αυτό το όνομα έχουν μείνει γνωστά στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας τα πολιτικά γεγονότα που οδήγησαν στην παραίτηση της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου (**) τον Ιούλιο του 1965. Η πολιτική κρίση είχε ξεκινήσει με την αποκάλυψη το Μάιο του 1965 της υπόθεσης «Ασπίδα», της αριστερής συνωμοσίας, όπως υποστήριζαν αντικυβερνητικοί κύκλοι, που είχε στόχο δολιοφθορές στον ελληνικό στρατό.

Η αποκάλυψη της ομάδας «Ασπίδα» ήταν στην ουσία συντονισμένη προσπάθεια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο οποίος δέχτηκε πιέσεις από συνεργάτες του να εξουδετερώσει την επιρροή ορισμένων που κατείχαν σημαντικές θέσεις στον ελληνικό στρατό και στην Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών και προσπαθούσαν να υπονομεύσουν την κυβέρνησή του. Για το σκοπό αυτό ο Γ. Παπανδρέου αποφάσισε αλλαγές στο διοικητικό μηχανισμό των ενόπλων δυνάμεων, απομακρύνοντας από τη θέση τους το στρατηγό Γεννηματά, αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, και άλλους ανώτατους αξιωματούχους. Συνάντησε όμως την αντίδραση του υπουργού Εθνικής Άμυνας Πέτρου Γαρυφαλλιά, ο οποίος είχε στενούς δεσμούς με το βασιλιά.

Όταν ο πρωθυπουργός προσπάθησε να απομακρύνει και το Γαρυφαλλιά από τη θέση του, αυτός αρνήθηκε να παραιτηθεί ακόμη και όταν διαγράφτηκε επίσημα από το κυβερνών κόμμα, την Ένωση Κέντρου. Τότε, τον Ιούλιο του 1965, ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε τη μεσολάβηση του βασιλιά, ο οποίος όμως υποστήριξε το Γαρυφαλλιά και έτσι αναγκάστηκε να παραιτηθεί ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του, γεγονός που προκάλεσε λαϊκές αντιδράσεις εναντίον του βασιλιά. Ακολούθησαν αποτυχημένες προσπάθειες σχηματισμού κυβέρνησης πρώτα από το Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα και αργότερα από τον Ηλία Τσιριμώκο.

Τελικά το Σεπτέμβριο του 1965 ο Στέφανος Στεφανόπουλος κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση με την υποστήριξη της ΕΡΕ και 45 στελεχών από την Ένωση Κέντρου, που χαρακτηρίστηκαν αποστάτες. Η κυβέρνηση Στεφανόπουλου διατήρησε την εξουσία 15 μήνες, μέσα σε κλίμα μαζικών λαϊκών διαδηλώσεων, χωρίς να μπορεί να επιτύχει πολιτική σταθερότητα, και έτσι προετοιμάστηκε το έδαφος για το πραξικόπημα του 1967.

—————

(*) Ο Ίων Δραγούμης, ήταν ένας μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης, πολιτικός και διπλωμάτης, γιος του Στέφανου Δραγούμη. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1878. Σπούδασε νομικά και υπηρέτησε στο διπλωματικό σώμα. Μαζί με τον πατέρα του και το γαμπρό του Παύλο Μελά πρωτοστάτησε στην οργάνωση του Μακεδονικού Αγώνα. Από το 1902 ως το 1907 υπηρέτησε, κατόπιν αιτήσεως του, στα προξενεία Μοναστηρίου, Σερρών, Πύργου και Φιλιππουπόλεως. Το 1907 τοποθετήθηκε στη πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης και το 1909 στην πρεσβεία της Ρώμης. Το 1911 οργάνωσε στην Πάτμο συνέδριο των Δωδεκανήσιων που ζητούσαν την ένωση με την Ελλάδα. Το 1914 διορίσθηκε πρέσβυς στην Αγία Πετρούπολη και διαχειρίσθηκε με επιτυχία το ζήτημα του Αγίου Όρους. Παραιτήθηκε από το διπλωματικό σώμα το 1915 και εκλέχθηκε βουλευτής Φλώρινας στις εκλογές του ίδιου έτους. Χωρίς να ανήκει στα ηγετικά στελέχη της αντιβενιζελικής παράταξης, θεωρούνταν, λόγω της παιδείας, των αγώνων του και των διαφορετικών επιλογών του στην εξωτερική πολιτική, ως ένας από τους κορυφαίους αντιβενιζελικούς. Πίστευε ότι ο ακμαίος Ελληνισμός που ζούσε τότε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία μπορούσε να υποσκελίσει με την ειρηνική δραστηριότητα του την οθωμανική κυριαρχία και να επιβληθεί. Συνεπώς, ως προς το βασικό αυτό θέμα εξωτερικής πολιτικής, δε συμφωνούσε με τις επιλογές του Βενιζέλου, που επεδίωξε την άμεση σύγκρουση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, προκειμένου να απελευθερώσει τον Ελληνισμό και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Το αποτέλεσμα ήταν να εξορισθεί, μετά την επέμβαση των Αγγλογάλλων το 1917, στην Κορσική και αργότερα στην Σκόπελο. Επέστρεψε στην Αθήνα στο τέλος του 1919 και τον Ιούλιο του 1920, τη μέρα που έγινε η δολοφονική απόπειρα κατά του Βενιζέλου στο Παρίσι, συνελλήφθη και τουφεκίσθηκε σε δρόμο της πρωτεύουσας από άνδρες του τμήματος Ασφαλείας.
Παράλληλα με τη πολιτική του δράση, παρουσίασε και σημαντικό συγγραφικό έργο. Έγραψε με το φιλολογικό ψευδώνυμο Ίδας. Υπήρξε υπέρμαχος της δημοτικής γλώσσας και ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Στα έργα του διακρίνουμε περισσότερο τον εθνεγέρτη ιδεολόγο και λιγότερο τον καθαρό λογοτέχνη. Τα σημαντικότερα από αυτά είναι τα ακόλουθα: “ Μαρτύρων και ηρώων αίμα”(1907), έργο εμπνευσμένο από το Μακεδονικό Αγώνα και ουσιαστικά αφιερωμένο στη θυσία του Παύλου Μελά, “Σαμοθράκη”(1909), όπου ο Ίων Δραγούμης θέλησε να αποδείξει την ενότητα ατόμου και φυλής, “Όσοι ζωντανοί” ( 1912), έργο που αναφέρεται στην επανάσταση των Νεοτούρκων και είναι αφιερωμένο στον Περική Γιαννόπουλο, κ.ά.

(**) Ο Γεώργιος Α. Παπανμδρέου υπήρκε ένας πολύ μεγάλος Έλληνας πολιτικός, πιο πολύ γνωστός ως “Γέρος της Δημοκρατίας”. Γεννήθηκε στο Καλέντζι της Αχαϊας το 1888 και πέθανε στην Αθήνα το 1968. Χρημάτισε νομάρχης Λέσβου (1914), γενικός διοικητής Χίου (1917-1920),Υπουργός Εθνικής Οικονομίας (1925), Υπουργός Παιδείας (1930-1932) και Υπουργός Συγκοινωνιών (1933).Το 1935 ίδρυσε το “Δημοκρατικό Κόμμα”, το οποίο αργότερα μετονόμασε σε “Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό”. Το 1936 εξορίστηκε από τον Ι. Μεταξά, γιατί αρνήθηκε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στη δικτατορική του κυβέρνηση. Επέστρεψε το 1940. Το 1942 φυλακίστηκε από τους Ιταλούς. Το 1944 δραπέτευσε και πήγε στη Μ. Ανατολή. Το 1944 επέστρεψε στην Ελλάδα, ως επικεφαλής κυβερνητικού σχηματισμού. Έως το 1961 διετέλεσε πολλές φορές Υπουργός και Αντιπρόεδρος Κυβερνήσεων. Το 1961 ενώνει το κόμμα του με το κόμμα των Φιλελευθέρων και δημιουργεί την “Ένωση Κέντρου”. Στις εκλογές κερδίζει το 1/3 των εδρών της Βουλής, αλλά αρνείται να αναγνωρίσει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Κήρυξε τότε έναν έντονο πολιτικό αγώνα, που έγινε γνωστός ως “ανένδοτος”, για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Το 1963 κερδίζει τις εκλογές και σχηματίζει κυβέρνηση. Διαφωνεί με τον βασιλιά Κωνσταντίνο και το 1965 υποβάλλει την παραίτηση της κυβέρνησής του. Στη συνέχεια τέθηκε σε “κατ’ οίκον περιορισμό”. Στις 21 Απριλίου 1968 το B.B.C. μετέδωσε μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό. Τα γεγονότα που ακολούθησαν επιβάρυναν την ήδη κλονισμένη υγεία του και τον οδήγησαν στο θάνατο.

sakketosaggelos.gr