Γιατί να είμαστε λοιπόν ενσηματίες; Αξίζει να το διαβάσετε...

Παρασκευή, 6 Ιουλίου 2012

Γιατί να είμαστε λοιπόν ενσηματίες; Αξίζει να το διαβάσετε...

Έχω απλώσει τα ένσημα στο κρεβάτι σαν ένα πάτσγουορκ ζωής και τα κοιτώ. Τα αγαπημένα μου είναι εκείνα τα παλιά, με το χαρτόσημο επάνω, άλλοτε κολλημένο ίσα, άλλοτε στραβά, ανάλογα το πώς είχε ξυπνήσει η λογίστρια. Κάθε καρτέλα, κάθε ένσημο και ένας μήνας ζωής. Σαν να κοιτώ παλιές φωτογραφίες, ξεθωριασμένες από το χρόνο που μου φέρνουν στο νου ανθρώπους, βιώματα, αγωνίες. Η πρώτη μου δουλειά, το πρώτο αφεντικό, οι συνάδελφοι, η ανασφάλεια του πρωτάρη αλλά και το θάρρος των νιάτων, το μέλλον είναι εδώ και μου ανήκει, θα τα καταφέρω...

Ψάχνω στο κουβάρι του μυαλού και βρίσκω ακρούλες, νήματα κομμένα από το χρόνο. Η δεύτερη δουλειά, έμπειρη πια αλλά το ίδιο αγχώδης, θυμάμαι τον τοίχο που έβλεπα απέναντι μου για 3 ολόκληρα χρόνια, την υπόσχεση στον εαυτό μου, η επόμενη δουλειά θα έχει παράθυρο, να βλέπω πότε έρχεται η νύχτα.


Φέρνω στο νου μου μια συνέντευξη για δουλειά στην Θεσσαλονίκη το 1996. Αιώνες πριν, τότε που τα πράγματα στην αγορά εργασίας ήταν διαφορετικά, που η σκέψη αλλάζω πόλη και δουλειά ήταν πράξη επιλογής και όχι εσωτερική μετανάστευση, ανάγκη. « Έχετε αλλάξει πολλές δουλειές» μου είπε ο μετέπειτα εργοδότης μου κοιτώντας το βιογραφικό πάνω από τα γυαλιά του «αυτό είναι ανησυχητικό, γιατί φεύγετε;» «Δεν κατορθώνει κανείς να με κρατήσει» είχα απαντήσει. Τι θράσος..


Είχα ξεχάσει πόσες δουλειές έχω αλλάξει. Όταν είσαι νέος, οι δουλειές είναι σαν τους έρωτες, περνούν και φεύγουν, λίγοι είναι εκείνοι που σε σημαδεύουν. Μεγαλώνοντας, νοιώθοντας τον χρόνο να βαραίνει μέσα σου βγάζεις και συ ρίζες, προτιμάς τις μόνιμες σχέσεις. Το αφεντικό γίνεται σαν το σύζυγο, μαθαίνεις να ζεις με τα κουσούρια του.


Τα τελευταία μου ένσημα σταματούν πριν έναν χρόνο. Είναι εκείνα τα καινούργια, τα μηχανογραφημένα, τα γυαλιστερά. Τα παρέλαβα προχθές, πιθανόν να είναι και τα τελευταία που θα κλείσουν αυτό το κεφάλαιο. Η ιδέα του να βρω δουλειά, να κατορθώσω να την κρατήσω ως τα 67 και να έχω και ένσημα φαντάζει περισσότερο ουτοπική από αυτή του να κερδίσω το τζόκερ που δεν παίζω. Τσιτάκι φθηνό η αισιοδοξία μου, έλιωσε και άφησε το σώμα μου, γυμνό, εκτεθειμένο.


Στεναχωριέμαι μόνο που δεν έχω εγγόνια, φαντάζομαι την σκηνή μετά από χρόνια να τα κρατάω αγκαλιά, να ξεφυλλίζω το άλμπουμ των ενσήμων μου και να τους λέω παραμύθια. «Μια φορά και έναν καιρό, σε τούτο τον τόπο οι άνθρωποι είχαν δουλειές, ήταν περήφανοι, είχαν ελπίδα, δεν χρειαζόντουσαν οδικό χάρτη για να βρουν τον δρόμο τους …»


Μαζεύω τα απομεινάρια μιας ζωής, τα κρύβω στο ντουλάπι μαζί με τα ενθύμια από περασμένους έρωτες, τα αποχαιρετώ σιγοτραγουδώντας: «Μια παλιά φωτογραφία, αγκαλιά στην θάλασσα, χθες την έκανα κομμάτια, να μην βλέπουνε τα μάτια, πόσα χρόνια χάλασα…»


protagon.gr

Read more: http://www.oparlapipas.com/2012/07/blog-post_9256.html#ixzz1zqrxKnC5