Κυριακή, 21 Οκτωβρίου 2012
Όνειρο
Ξύπνησε με έντονη την αίσθηση του ονείρου της. Πέρασαν
αρκετές στιγμές από δίπλα της προσπαθώντας να την συνεφέρουν. Κοίταξε
ασυναίσθητα το ημερολόγιο.
"Πρώτη Ιουλίου" διάβασε μηχανικά και έτριψε τα μάτια της προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα συνεχίσει το όνειρο η θα σηκωθεί από το κρεβάτι της.
Σηκώθηκε. Σέρνοντας σχεδόν τις παντόφλες της πήγε στη κουζίνα. Εκεί την περίμενε ο άνδρας της.
"Τι έγινε; Καλημέρα!" της είπε σμίγοντας τα φρύδια του με ανησυχία "Σε βλέπω κάπως παράξενη. Έλα, έχω ψήσει καφεδάκι." και της πλησίασε το φλιτζάνι με τον αχνιστό καφέ.
"Είδα ένα πολύ ζωντανό όνειρο" είπε εκείνη κοιτώντας πέρα από τον ορίζοντα, που ...δεν ήταν άλλος από την τέντα του μπαλκονιού που έκρυβε την απέναντι πολυκατοικία.
"Τι όνειρο;" ρώτησε ο άνδρας της
"Να, ότι κουβέντιαζα συνέχεια με την μάνα μου. Σα μάνα με κόρη. Λέγαμε λέγαμε…"
"Με…τη μάνα σου;" χαμογέλασε εκείνος "Μα…αυτή είναι με άνοια στο γηροκομείο.."
"Αυτό είναι που με θλίβει" αναστέναξε αυτή. "Τώρα κάθε φορά που θέλω να μιλήσουμε στεναχωριέμαι απίστευτα. Δε βρίσκει τις λέξεις, τις αναμνήσεις…με πιάνει η ψυχή μου. Παλιότερα θεωρούσα δεδομένο ότι θα την έχω πάντα διαθέσιμη και έχασα τις ευκαιρίες…πόσο μου λείπει…πόσο…" είπε και ξανακοίταξε πέρα από την τέντα που της έφραζε τα μάτια. Εκεί βρισκόταν το όνειρο που χάθηκε.
Όταν η κόρη τους χαιρέτησε βιαστικά φεύγοντας για το Πανεπιστήμιο εκείνη την πήρε στην αγκαλιά της. Δεν θα άφηνε άλλη ευκαιρία να πεθάνει μαζί με το δικό της όνειρο.
"Θέλω να μιλάμε…" της είπε και την φίλησε τρυφερά. Κι ας μην καταλάβαινε αυτή. Ακόμα.
"Πρώτη Ιουλίου" διάβασε μηχανικά και έτριψε τα μάτια της προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα συνεχίσει το όνειρο η θα σηκωθεί από το κρεβάτι της.
Σηκώθηκε. Σέρνοντας σχεδόν τις παντόφλες της πήγε στη κουζίνα. Εκεί την περίμενε ο άνδρας της.
"Τι έγινε; Καλημέρα!" της είπε σμίγοντας τα φρύδια του με ανησυχία "Σε βλέπω κάπως παράξενη. Έλα, έχω ψήσει καφεδάκι." και της πλησίασε το φλιτζάνι με τον αχνιστό καφέ.
"Είδα ένα πολύ ζωντανό όνειρο" είπε εκείνη κοιτώντας πέρα από τον ορίζοντα, που ...δεν ήταν άλλος από την τέντα του μπαλκονιού που έκρυβε την απέναντι πολυκατοικία.
"Τι όνειρο;" ρώτησε ο άνδρας της
"Να, ότι κουβέντιαζα συνέχεια με την μάνα μου. Σα μάνα με κόρη. Λέγαμε λέγαμε…"
"Με…τη μάνα σου;" χαμογέλασε εκείνος "Μα…αυτή είναι με άνοια στο γηροκομείο.."
"Αυτό είναι που με θλίβει" αναστέναξε αυτή. "Τώρα κάθε φορά που θέλω να μιλήσουμε στεναχωριέμαι απίστευτα. Δε βρίσκει τις λέξεις, τις αναμνήσεις…με πιάνει η ψυχή μου. Παλιότερα θεωρούσα δεδομένο ότι θα την έχω πάντα διαθέσιμη και έχασα τις ευκαιρίες…πόσο μου λείπει…πόσο…" είπε και ξανακοίταξε πέρα από την τέντα που της έφραζε τα μάτια. Εκεί βρισκόταν το όνειρο που χάθηκε.
Όταν η κόρη τους χαιρέτησε βιαστικά φεύγοντας για το Πανεπιστήμιο εκείνη την πήρε στην αγκαλιά της. Δεν θα άφηνε άλλη ευκαιρία να πεθάνει μαζί με το δικό της όνειρο.
"Θέλω να μιλάμε…" της είπε και την φίλησε τρυφερά. Κι ας μην καταλάβαινε αυτή. Ακόμα.
michael: Από τα πολύ ανθρώπινα άρθρα τού φίλου μου
Δημήτρη Καραβασίλη....
http://www.dkaravasilis.gr/
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση: Μη βάζετε σχόλια με υβριστικό περιεχόμενο.
Τ α σχόλιά σας ας είναι κόσμια