Οι καλόγεροι του μεσαίωνα βαφτίζοντας το κρέας ψάρι ξεπερνούσαν τις δυσκολίες των ατέλειωτων νηστειών.

Οι καλόγεροι του μεσαίωνα βαφτίζοντας το κρέας ψάρι ξεπερνούσαν τις δυσκολίες των ατέλειωτων νηστειών.

Ηλίας Ν. Σμήλιος, Γιάννης Λαθήρας - μέλη του Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ (ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ)  Οι “καλόγεροι” του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα, αναχωρητές από τα επίδικα της περιόδου και προσδοκώντες (αντί της δευτέρας παρουσίας) τη λαϊκή εξουσία για να ζήσουν οι εργαζόμενοι, βαφτίζουν την εκτόνωση αγώνα κι αλλάζουν τους ρόλους και τη στάση των παρατάξεων μέσα στα συνδικαλιστικά όργανα για να ξεπεράσουν τις δυσκολίες της απομόνωσης στο κομματικό κελί…

Στο σχετικό με την τελευταία συνεδρίαση (25/10) του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ, ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» αναφερόμαστε, το οποίο ξεκινά με τη μεγάλη είδηση: «Να κηρύξει νέα πανελλαδική απεργία στις 9 Νοέμβρη αποφάσισε χτες το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ». Η είδηση,
καθόλου τυχαία, δε συνοδεύεται από τίποτα σχετικό με τη διαδικασία λήψης της συγκεκριμένης απόφασης, ποιοι την ψήφισαν, ποιες άλλες προτάσεις κατατέθηκαν, με ποια αιτήματα κλπ. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να δικαιολογηθεί το γεγονός της ταύτισης της συνδικαλιστικής ηγεσίας του ΠΑΜΕ στο Δημόσιο τομέα, στην πιο κρίσιμη στιγμή για το εργατικό-λαϊκό κίνημα, με τον υποταγμένο συνδικαλισμό, ή μάλλον με ένα μόνο τμήμα του αφού και η ΔΑΚΕ (έστω την τελευταία στιγμή, έστω προσχηματικά, έστω με ελάχιστους συμβούλους της παρόντες) διαχωρίστηκε προτείνοντας απεργία όλες τις μέρες που συζητιούνται τα μέτρα στη βουλή και η ηγεσία της Αυτόνομης Παρέμβασης διαχωρίστηκε προτείνοντας 48ωρη απεργία ενώ στη συνέχεια ψήφισε την πρόταση της ΔΑΚΕ. Κι έμειναν οι “επτά μούσες της αγωνιστικότητας” (αλήθεια, πού ήταν οι υπόλοιποι σύμβουλοι του ΠΑΜΕ;) να σώσουν την τιμή του υποταγμένου συνδικαλισμού, να προσθέσουν τις 7 ψήφους τους στις 17 εναπομείνασες της ΠΑΣΚ για να προκύψει άλλη μια 24ωρη απεργία…
Αντί λοιπόν των αρκετά σημαντικών αυτών πληροφοριών, το “ρεπορτάζ” του «Ριζοσπάστη» αναλώνεται σε μια “παρουσίαση” των θέσεων και της στάσης του ΠΑΜΕ και των άλλων παρατάξεων.
Σ ό,τι αφορά το ΠΑΜΕ αναφέρεται ότι ο εκπρόσωπος του «υπογράμμισε πως το πιο σημαντικό είναι να δημιουργηθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις ώστε να μπλοκαριστούν τα μέτρα, να μην περάσουν. Για να συμβεί αυτό πρέπει να δυναμώσει η οργάνωση στους τόπους δουλειάς, η μαζική συστράτευση γύρω από τη γραμμή της σύγκρουσης και ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του. Παράλληλα, αυτός ο αγώνας πρέπει να έχει προοπτική την αλλαγή της εξουσίας σε επίπεδο τάξεων και όχι απλώς να αλλάξει η κυβερνητική διαχείριση του καπιταλισμού. Την προοπτική αυτή, σημείωσε, δεν μπορεί να υπηρετήσει η σημερινή ηγεσία στο συνδικαλιστικό κίνημα η οποία είναι μέρος του προβλήματος. Έχει συμβιβαστεί, αποδέχεται τον ευρωμονόδρομο».
Δε θα είχαμε κανένα πρόβλημα να συνυπογράψουμε το σύνολο αυτών των θέσεων, αν βέβαια είχαν εκφραστεί και αν το ΠΑΜΕ έπραττε αυτά που υποστηρίζει ότι υποστήριξε. Γιατί στην πραγματικότητα (και υπάρχουν και πρακτικά…) ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ υποστήριξε ότι το ζητούμενο των αγώνων σήμερα είναι το «μπλόκο στα μέτρα», χωρίς όμως να θέτει ταυτόχρονα το αίτημα της ανατροπής κυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. και της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής τους, συμπληρώνοντας δε (…για να συμβάλλει στη «μαζική συστράτευση» των εργαζόμενων) ότι είναι σίγουρο πως τα μέτρα θα περάσουν και το μόνο που μπορούν να κάνουν οι εργαζόμενοι είναι να μην επιτρέψουν την εφαρμογή τους στην πράξη (χωρίς βέβαια να εξηγήσει με ποιον τρόπο θα πάρει ο εργαζόμενος το επίδομα π.χ. που δεν του έχει καταθέσει ο εργοδότης στο λογαριασμό του)! Να συμφωνήσουμε ακόμη και για το ρόλο της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και να ρωτήσουμε ταυτόχρονα με ποιο τρόπο υπονομεύει ή αποκαλύπτει το ρόλο της «συμβιβασμένης με τον ευρωμονόδρομο» συνδικαλιστικής ηγεσίας, η υπερψήφιση των προτάσεών της; Και συμφωνώντας και πάλι για την προτεραιότητα του περιεχομένου έναντι της μορφής των αγώνων, να ρωτήσουμε σε ποιο σημείο της πρότασης της ΠΑΣΚ (που χάρη στις ψήφους του ΠΑΜΕ έγινε απόφαση) αναφέρεται η «σύγκρουση και ρήξη με την Ε.Ε., το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του» ή έστω το μπλοκάρισμα των μέτρων;
Σε ό, τι αφορά τις άλλες παρατάξεις το “ρεπορτάζ” κάνει την τιμή στις “ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ” να τους αφιερώνει μια ολόκληρη παράγραφο, έναντι άλλης μιας για όλες τις άλλες παρατάξεις μαζί, καταδεικνύοντας μ’ αυτό τον τρόπο και το ποιος είναι “ο εχθρός του λαού” για το ΠΑΜΕ. «Οι “Παρεμβάσεις”, αναφέρεται, υπερπρόβαλλαν την πρόταση για απεργία διαρκείας (πρόταση που έκανε, μεταξύ άλλων, και η “Αυτόνομη Παρέμβαση”) αλλά ως προς το περιεχόμενο έμειναν να εκφράζουν την αντίθεσή τους σε ορισμένους οργανισμούς των κεφαλαιοκρατών αλλά όχι στον έλεγχο της οικονομίας από αυτούς. Αξίζει να σημειωθεί ότι αντέγραψαν πλήρως τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για παραγωγική ανασυγκρότηση και αναδιανομή των εισοδημάτων τάχα προς όφελος των εργαζομένων μέσα στον καπιταλισμό».
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ’ αυτό το “δείγμα δημοσιογραφικής και πολιτικής δεοντολογίας”; Την απόκρυψη-παραχάραξη, μέσω του γενικού και αόριστου «απεργία διαρκείας», της πρότασης των “ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ” για «ΛΑΪΚΟ ΞΕΣΗΚΩΜΟ» και «ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ με τη μορφή 48ωρων επαναλαμβανόμενων» και στόχο να μη φτάσουν καν στη βουλή και να μην περάσουν τα νέα μέτρα κυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ., να καταργηθούν μνημόνια-δανειακή σύμβαση-εφαρμοστικοί νόμοι, να διαγραφεί το χρέος κ.ά.; Τη “σώνει και καλά” ταύτισή μας με την “Αυτόνομη Παρέμβαση”, η οποία πρότεινε απλά μια 48ωρη; Την “πλήρη νοήματος” άποψη ότι η αντίθεσή μας σε «ορισμένους οργανισμούς των κεφαλαιοκρατών» δε σημαίνει και άρνηση ελέγχου της οικονομίας από αυτούς; Ή το γεγονός ότι η πρόταση των “ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ” συγκέντρωσε 10 ψήφους, συσπειρώνοντας συμβούλους προερχόμενους από ομοσπονδίες με αποφάσεις σε αγωνιστική κατεύθυνση, όπως η ΠΟΕ-ΟΤΑ και απεγκλωβίζοντας συμβούλους της “Αυτόνομης Παρέμβασης” από τους συμβιβασμούς της ηγεσίας της παράταξής τους;
Καλύτερα μάλλον να θαυμάσουμε την (ενδεικτική για το πώς καταλαβαίνει η ηγεσία του ΠΑΜΕ το δυναμικό αποφασιστικό αγώνα) άποψη που διατύπωσε ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ, αναφερόμενος στις απεργίες των 3 τελευταίων χρόνων: «Για μας είναι αγώνας διαρκείας το να έχουμε κάνει 26 ημέρες απεργία»! Και να κλείσουμε με άλλη μια προσπάθεια ταύτισής μας με θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, απλά παραθέτοντας όσα είπε ο εκπρόσωπος των “ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ” (κι ας ανατρέξουμε και πάλι στα πρακτικά) για το αναγκαίο πολιτικό πρόγραμμα που πρέπει να τεθεί και από τα συνδικάτα στη σημερινή συγκυρία:
‘’Για να μπει φραγμός στις περικοπές των μισθών μας, στις απολύσεις κι όλα τα αντιλαϊκά μέτρα, το εργατικό κίνημα θα πρέπει να συζητήσει και να υιοθετήσει ένα πλαίσιο αιτημάτων που θα ξεκινά από τη μονομερή διαγραφή του χρέους, τη ρήξη με καπιταλιστικούς θεσμούς, όπως η Ε.Ε., και τα εργαλεία τους, όπως το Ευρώ και την κρατικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με εργατικό έλεγχο. Να θέτει δε ως ξεκάθαρους στόχους για το σήμερα την αναδιανομή του τεράστιου κοινωνικού πλούτου που παράγεται από τους εργαζόμενους προς όφελος της εργαζόμενης πλειοψηφίας και την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας με βάση τις ανάγκες των εργαζόμενων και του λαού.’’
Αυτά είπαμε εμείς, αυτά σε γενικές γραμμές νομίζουμε ότι λέτε κι εσείς, μακάρι να τα πει κι ο ΣΥΡΙΖΑ, να τα διεκδικήσουμε, ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!
Σύντροφοι, τέρμα πια οι αυταπάτες! Ή με τους εργάτες ή με τους γραφειοκράτες!
Πηγή: Αριστερό μπλοκhttp:/
/vathikokkino.com/

στις 9:30