Προσκυνητής

---

Μια εμπειρία του Τόλστοι που του έμεινε βαθιά χαραγμένη στην ψυχή Posted: 07 Feb 2014 09:00 AM PST « μεγάλος ρσος λογοτέχνης L. Tolstoy στό βιβλίο του Παιδικά, φηβικά καί Νεανικά χρόνια περιγράφει μιά μπειρία του πό τά παιδικά του χρόνια, πού μεινε βαθειά χαραγμένη στήν ψυχή του. Φιλοξενοσαν συχνά στό σπίτι τους ναν νθρωπο πολύ πονεμένο, πού λάχιστες σπρες μέρες εχε δε στή ζωή του. Σέ μιά πό ατές τίς πισκέψεις, Tolstoy μαζί μέ τά μικρά του δέλφια, παρακολούθησαν κρυφά τό γέροντα πού προσευχόταν στό δωμάτιο τό ποο το εχαν παραχωρήσει. Καί περιγράφει ς ξς τήν νεξίτηλη σφραγίδα τήν ποία φησε πάνω του ατή μπειρία: Σταυρώνοντας τά μεγάλα του χέρια στό στθος, Γκρίσα, στεκόταν πρτα σιωπηλός μέ σκυμμένο τό κεφάλι μπροστά στίς εκόνες. Μετά πεσε στά γόνατα καί ρχισε νά προσεύχεται. Στήν ρχή πάγγειλε σιγαλά γνωστές προσευχές· μετά τίς πανελάμβανε δυνατότερα. Μετά ρχισε νά προσεύχεται μέ δικά του λόγια. Προσευχήθηκε γιά λους τούς εεργέτες του (τσι ποκαλοσε ατούς πού τόν φιλοξενοσαν)· νάμεσα σ ατούς καί γιά τήν μητέρα μας καί γιά μς. Προσευχήθηκε γιά τόν αυτό του, ζητώντας πό τό Θεό νά συγχωρήση τίς προηγούμενες μαρτίες του· καί μετά συνέχισε νά παναλαμβάνη: Θεέ μου, συγχώρεσε τούς χθρούς μου. Μετά συνέχισε νά παναλαμβάνη πολλές φορές: Κύριε, λέησέ με· λλά κάθε φορά μέ νανεωμένη δύναμι καί μέ θέρμη. Μετά επε: Συγχώρεσέ με, Κύριε, καί δίδαξέ με, πς νά ζ. Καί τό επε μέ τόση πλότητα καί πίστι σάν νά περίμενε μιά μεση πάντησι στό ατημά του. Καί πειτα τό μόνο τό ποο μπορούσαμε νά κούσουμε, ταν λυπητερά ναφυλλητά. Σέ λίγο σηκώθηκε στά γόνατά του, σταύρωσε τά χέρια του στό στθος καί μεινε σιωπηλός... Καί ξαφνικά ναφώνησε: Γενηθήτω Κύριε, τό θέλημά Σου! Καί πέφτοντας μέ τό μέτωπο στό πάτωμα ρχισε πάλι νά κλαίη μέ λυγμούς σάν παιδί.... Καί συνεχίζει Tolstoy: Πολλές ναμνήσεις το παρελθόντος χουν χάσει τή σημασία τους γιά μένα· κόμη καί Γκρίσα προσκυνητής χει πό καιρό τελειώσει τό τελευταο του ταξίδι. λλά ντύπωσι, τήν ποία μο κανε κείνη βραδυνή προσευχή του, δέν θά ξεθωριάση ποτέ! ληθινέ Χριστιανέ Γκρίσα! πίστι σου ταν τόσο δυνατή πού νοιωθες ζωντανή τήν παρουσία το Θεο. γάπη σου γιά τό Θεό ταν τόσο μεγάλη, πού ο λέξεις ξεχύνονταν πό τά χείλη σου πό μόνες τους, χωρίς νά τίς μετρς μέ τή λογική σου. Καί τί πέροχη δοξολογία πρόσφερες, γιά νά δοξάσης τό μεγαλεο το Θεο, ταν μή βρίσκοντας λέξεις μέσα στόν πόνο σου πεσες κλαίγοντας στό πάτωμα καί φώναξες: Γενηθήτω, Κύριε τό θέλημά σου!. Εμασθε εγνώμονες στό μεγάλο Tolstoy γιά τήν μαγνητοσκόπησι ατς τς συγκλονιστικς προσευχς το πλοϊκο γέροντα προσκυνητ. Καί εναι κρίμα, πού τραγικός συγγραφέας, φυλακισμένος στόν ωσφορικό γωϊσμό του, δέν φρόντισε ποτέ νά ξιοποιήση σωστά τό μάθημα τς προσευχς, τό ποο πρε πό τόν γράμματο χωρικό. Τουλάχιστον κανε τήν πολύ σωστή διαπίστωση τι ο λέξεις Γενηθήτω τό θέλημά Σου, εναι πιό πέροχη δοξολογία το Θεο Αρχιμ.Ιωάννου Κοστώφ«Η Προσευχή.Κομποσχοίνι ''πομπός ασυρμάτου''Αθήνα 2012