25 Ιουν 2010
Έξοδος Κινδύνου
30 μήνες αδιάλειπτης παρουσίας και εγρήγορσης, κοντά 750 αναρτήσεις επί παντός επιστητού, πάνω από 140 χιλιάδες επισκέπτες, αναρρίχηση κοντά στην πρώτη εξηντάδα των δημοφιλέστερων ελληνικών ιστολογίων, φορέας μιας νέας τάξης πραγμάτων που ακολούθησε με την ανάδυση αρκετών ακόμη ιστολογίων στην περιοχή…
Τίποτε από τα παραπάνω δεν φαίνεται να μπορεί να λειάνει την αίσθηση της ματαιότητας που προκαλεί η απαξίωση που συμβαίνει στην πραγματική ζωή τριγύρω μας. Ματαιότητα που δεν οφείλεται ούτε σε βαρεμάρα ούτε σε πνευματική κόπωση: οι γράφοντες και φιλοξενούμενοι εδώ θα βρουν, κάποιοι έχουν κιόλας βρει, άλλους τρόπους, περισσότερο αποτελεσματικούς για να επιβάλλουν τα θέλω τους και να αξιοποιήσουν τα μπορώ τους. Κι οι αναγνώστες επίσης. Καλύτερα ματαιότητα παρά ΟΡΓΗ, παιδιά και τα δύο της διογκούμενης απαξίωσης γύρω μας. Οργή που γεννάει η αίσθηση ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΣΙΧΑΜΑΡΑΣ για τους ανάξιους αυτού του τόπου, είτε κυβερνήτες είτε δευτεροκλασάτοι λιμοκοντόροι, που νιώθουν ικανοί να κουμαντάρουν τις τύχες ενός τόπου, όντας ανίκανοι να κουμαντάρουν τη σκέψη τους ή τη ζωή τους. Οργή για αναξιοπρεπείς ΜΜΕδες που πρόχειρα ερμηνεύουν τις ζωές μας κατά το δοκούν και το συμφέρον τους, καταργώντας θεμελιώδεις αρχές δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Οργή κυρίως για την γραφική μας Κοινοτική Αρχή, ένα σπαρταριστό συνονθύλευμα ανθρώπων και ιδεών βγαλμένο από κωμωδία ηθών του ΄60, με τους μικρόνοες ηγέτες, τους ανίκανους ακολούθους, τις γλοιώδεις κυρίες επί παντός θέματος, την κατατονική αντιπολίτευση και τους ατσούμπαλους μνηστήρες. Ακραίο; Δε νομίζω. Οργή για το νησί που καταστρέφεται καθημερινά μπρος στα μάτια μας, όχι μόνο από τους Καραβέλες, τους Κολιοπάνους, τους Μαρινόπουλους και τα Τσακωνάκια, που τόσο στηλιτεύουμε στη χαλαρότητά μας, αλλά κυρίως από την αναλγησία-αδιαφορία τη δική μας. Τη δική σας.
Τα σκατά στον Ακονητό κάποτε θα μας πνίξουν αλλά ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι τότε; Η παράνομη εξόρυξη στον Ακονητό ποτέ δε σταμάτησε, ίσα ίσα που τώρα εξορύσσεται νυχθημερόν και δασική έκταση του Άη Γιώργη (πληροφορίες στην Κοινότητα), αλλά τουλάχιστον δεν το μαθαίνει κανείς παραέξω. Οι εκχερσώσεις και τα μπαζώματα των δασικών εκτάσεων, οι πάμπολλες απαγορευμένες προσβάσεις σε παραλίες και κολπίσκους, η ληστρική εκμετάλλευση και κατασπατάληση του νερού (που ανήκει σε όλους κι όχι σε ολίγους, και σίγουρα όχι σε φιλάρεσκους βιλλέμπορες), είναι γνώριμα σε όλους και σίγουρα αποτελεί μια μικρή υποκρισία να τα “ανακαλύπτει” ένα ιστολόγιο ή να κάνουμε πως δεν το ξέραμε μέχρι που το διαβάσαμε εδώ ή στα υπόλοιπα blogs. Κι αν όλα αυτά δεν φτάνουν για να εξοργίζεται κανείς, ας προσθέσουμε την αμφίβολη ποιότητα του νερού που πλενόμαστε ή μαγειρεύουμε υπό την ανοχή του Επαρχείου και της Κοινότητας, τα σκουπίδια που μας πνίγουν και την ανακύκλωση, την έλευση της οποίας γιορτάσαμε(!) με χορό, μουσική και μεγαλόσχημα λόγια πολύ καιρό πριν, την αδυναμία αστυνόμευσης κι εφαρμογής του νόμου και της ισονομίας γιατί έτσι το θέλησαν κάποιοι παράγοντες (που με συνοπτικές διαδικασίες εκδίωξαν πριν ένα χρόνο αστυνομικό από το νησί), και τόσα άλλα που καθημερινά μας ενοχλούν, μας προσβάλλουν, μας αδικούν.
Σε λίγο θα έχουμε νεκρούς και στον παραλιακό δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, που πρόσφατα παραδόθηκε στην κυκλοφορία χωρίς ούτε μία διάβαση πεζών(!), αλλά και στον πεζόδρομο, η νομιμότητα και ασφάλεια του οποίου διακορεύεται καθημερινά από βραδυκίνητους συζύγους κοινοταρχισσών, διοπτροφόρους εμπόρους, ανέμελους τουρίστες, βιαστικούς εργάτες και τελικά από πολλούς (κι είναι τόση η υποκρισία που κι εδώ κάποιοι κατηγορούν μόνον τους Αλβανούς που οδηγούνε στον πεζόδρομο, ακολουθώντας το παράδειγμα των ντόπιων).
Για όλα αυτά κι άλλα τόσα που μας προσβάλλουν, που κάνουμε πως δεν υπάρχουν ενώ πληθαίνουν καθημερινά, που κανείς υπεύθυνος δεν τα βλέπει, υπάρχει ΟΡΓΗ. Γιατί δεν είναι οι εξαιρέσεις στον κανόνα, αλλά ο ίδιος ο κανόνας σε μια κοινωνία που δεν υπάρχουν κανόνες, μόνο αριβισμός, διαπλεκόμενοι, και πολλή πολλή φλυαρία. Κι επειδή μετά από τόσες αναρτήσεις τίποτα σχεδόν δεν έχει αλλάξει, η οργή γίνεται ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ.
Το blog αυτό κλείνει οριστικά, πριν η οργή ξεχειλίσει, στη σκληρή πραγματικότητα του σύγχρονου βούρκου, που μας αγκαλιάζει όλο και πιο στοργικά, δεν αξίζουν ούτε Μάγοι ούτε κουκουβάγιες (τουλάχιστον στο παραμύθι υπήρχε μία αφαλάτωση, αντίθετα με την πραγματικότητα). Θα βρουν στέγη αλλού, κι αυτοί κι εμείς.
Το blog θα μείνει ως έχει για δεκατέσσερις ημέρες, οπότε και με ένα μαγικό θα εξαφανιστεί όλο. Τα σχόλια θα παραμείνουν ανοιχτά αλλά μην περιμένετε απάντηση…
Καλή συνέχεια σε όλους (με μερικές εξαιρέσεις...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση: Μη βάζετε σχόλια με υβριστικό περιεχόμενο.
Τ α σχόλιά σας ας είναι κόσμια