Ξυπνήστε Ρε πήγε 6......

Παρασκευή, 19 Νοεμβρίου 2010

Ξυπνήστε Ρε πήγε 6......

Share

6 σχόλια:

mariosich είπε...

Καλημέρα όλη μέρα... :)
Μάριος

19 Νοεμβρίου 2010 6:06 π.μ.

Fotis είπε...

Καλημέρα φίλες-οι μου.
Καλημέρα και στην Κύπρο μας...ΑΔΕΛΦΙΑ....
"ΝΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ"...
Μια ιδιαίτερη καλημέρα για τους:
Αναστασία, Αργυρούλα, Μαίρη, Λία, Εφη, Μαρίζα, Φρύνη, Αφροδίτη, Εριέτα, Ρένα, Γιάννα, Σοφάκι, Ελένη, Σταυρούλα, Ευαγγελία, Μάνια, Καλλίμαχο, Αλέξη, Χρήστο, Φίλιππα, Μιχάλη...και σε όλους σας.

19 Νοεμβρίου 2010 6:07 π.μ.

????????? είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΓΛΥΚΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΛΟΓΚ...

αστεράκι...φιλάκια πολλά!!!

19 Νοεμβρίου 2010 7:09 π.μ.

Σταυρουλα είπε...

Καλήμερα Φώτη Λία ΕΓ Μαίρη Αργυρούλα Αναστασία Εφούλα Φρύνη Αφροδίτη ,και σε όλοι την παρέα.

19 Νοεμβρίου 2010 7:20 π.μ.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα σε όλες και όλους τους αγαπημένους φίλους.Μου λείψατε πολύ,αλλά δυστυχώς λόγω
υπερβολικών υποχρεώσεων,για κάποιο διάστημα δεν
θα μπορώ να είμαι συχνά,στην συντροφιά σας.
Η σκέψη μου είναι κοντά σας και νοερά, σας
καλημερίζω,καθημερινά.
Αναστασία,Αργυρούλα,Αφροδίτη,Ε.Γ,Έφη,Λια,Μαίρη,
Σταυρούλα,
Φώτη,Καλλίμαχε,Hellraiser,Παναή,Περσέα,Νίκο,
Χάρη,Μάριε(καλώς ήρθες στην παρεούλα μας)
Αγαπημένοι μου διαχειριστές,σας εύχομαι καλημέρα
απο καρδιάς.Σας φιλώ
Φρύνη

19 Νοεμβρίου 2010 7:24 π.μ.

michael είπε...

Καλή μέρα στα άνεργα και στερημένα νιάτα μας (νέους και νέες)που όχι μόνη της η τύχη (GAP θέλοντος) θέλησε να ζήσουν σε μια Ελλάδα κατοχική.
Όπως έζησε και η δική μου η γενιά, (δεκαετία 1960)στερημένα και με μοναδική διέξοδο τα φιλικά σαββατιάτικα έκτακτα πάρτι που κάναμε ρεφενέ με λικέρ και με Μαρτίνι κούβα και 69Watt. Στο πάρτι με τα χαμηλωμένα φώτα (βγάζαμε καμιά λάμπα από το πολύφωτο)κάναμε τα πρώτα όνειρα για την ζωή. Ονειρευόμασταν έναν άλλο κόσμο, αυτόν που βλέπαμε στο σινεμά και φανταζόμασταν τους εαυτούς μας Έλβις Πρίσλεϊ Τζόνι Χαλιντέι Κλιφ Ρίτσαρντ και δώστου χορό μέχρι πρωίας. Το μικρό πακετάκι τα τσιγάρα Ideal στη τσέπη του πουκαμίσου για να φαίνεται ότι γίναμε αντράκια (14-15 μόλις χρόνων)που αν κάποιος μας ζήταγε τσιγάρο του δίναμε,-δεύτερο δεν είχε-. Πόσο θα ήθελα να ξαναζήσω τέτοια ζωή όπου όλοι οι άνθρωποι ήταν ίσοι, που όλοι είχαμε δουλίτσες -εγώ εργαζόμουν στα Νυπηγεία από τα 13 μου χρόνια- είχαμε τα χαρτζιλίκια μας, αν και η φτώχεια ήταν κυρίαρχη και τότε, άλλο τόσο ευτυχισμένα ήταν τα νιάτα.
Τώρα;

19 Νοεμβρίου 2010 8:15 π.μ.