ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ Σκέψεις... Απόψεις... Προσεγγίσεις... |
| Posted: 21 Feb 2011 03:31 AM PST  Ο άσωτος της ευαγγελικής παραβολής κυλιέται και κολυμπάει μέσα στο βούρκο της ασωτείας. Και πάει, όπου τον πάει το ποτάμι της διαφθοράς. του ΠΑΠΑ-ΗΛΙΑ ΥΦΑΝΤΗ Και, όταν φθάνει στον πυθμένα της διαφθοράς, του κάνουν την «τιμή» να τον χειροτονήσουν χοιροβοσκό. Που σημαίνει ότι, από διεφθαρμένο, τον προάγουν σε διαφθορέα. Προαγωγό και μάνατζερ της διαφθοράς. Και απ’ το βούρκο τον σπρώχνουν στο βόθρο. Αλλά εδώ αντιστέκεται. Αισθάνεται ότι αυτό το «αξίωμα» δεν του πάει. Και ότι δεν μπορεί να παίξει αυτόν το ρόλο: Μπορεί να έχει παραβιάσει, κατά συρροήν, τη συνείδησή του. Και, μαζί της, πολλές ηθικές και πνευματικές αξίες και αρχές. Αλλά δεν μπορεί να καταργήσει, να εξαφανίσει τη συνείδησή του: Δεν θα μπορούσε, για να ρθούμε, για παράδειγμα, στην εποχή μας, να γίνει μέλος μιας λέσχης, ή οποιαδήποτε μυστικής οργάνωσης, που θα αποσκοπούσε στην εξόντωση των συνανθρώπων του. Με την πείνα ή τον πόλεμο. Ή ακόμη με μεταλλαγμένα τρόφιμα ή τα δολοφονικά φάρμακα… Ούτε να μεθοδεύσει την αποσάθρωση του πολιτισμικού τους ιστού. Με τη διάβρωση της εθνικής και ιστορικής και θρησκευτικής τους συνείδησης. Και την, δια παντός τρόπου και μέσου υπονόμευση της παιδείας τους. Και μάλιστα των ίδιων των συμπατριωτών του. Δεν θα μπορούσε να προδώσει και να πουλήσει κάποιον, στον οποίο υποσχέθηκε άσυλο και φιλοξενία. Και πολύ περισσότερο δεν θα μπορούσε να προδώσει και να ξεπουλήσει την ίδια του την πατρίδα. Ή να μεθοδεύσει την υποδούλωση των συμπατριωτών του στο ζυγό μιας αδιέξοδης χρεοκοπίας και μιας αδηφάγου τοκογλυφίας. Κι ακόμη δεν θα μπορούσε να κάμει θεό του το Μαμωνά, θρησκεία του το σατανισμό, ηθική του την υποκρισία και τον αμοραλισμό και τρόπο ζωής το έγκλημα. Που, συμπερασματικά, σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να φτάσει στην πώρωση και να γίνει συνειδητά ασυνείδητος. Η ασωτεία έχει όρια. Η πώρωση είναι απεριόριστη και αδιέξοδη. Η μόνη διέξοδός της είναι το πέρασμα απ’ τη διαφθορά στη διαστροφή. Ο διεφθαρμένος είναι ένας ηθικά άρρωστος, που, όσο βαριά κι αν είναι η αρρώστια του, μπορεί να θεραπευθεί. Ο διαφθορέας είναι ανίατος. Με την έννοια ότι είναι η ίδια η αρρώστια. Αφού έχει ταυτιστεί μα τη διαστροφή. Ο Χριστός συντρώγει με τις πόρνες και τους τελώνες. Συγχωρεί, μέσα στην οδύνη του σταυρού, τους σταυρωτές του και τους παρατρεχάμενους, που τον βρίζουν και τον χλευάζουν. Και παρακαλεί τον πατέρα του να τους συχωρέσει. Γιατί, μεθυσμένοι με το κρασί της περιρρέουσας κοινωνικής διαφθοράς και την αυτπάτη της εξουσίας, δεν ξέρουν τι κάνουν και τι λένε. Κατακεραυνώνει όμως, με τα περίφημα ουαί του, τους γραμματείς και τους φαρισαίους. Τη νομική και θρησκευτική αριστοκρατία. Που έχουν ταυτιστεί με τη διαστροφή. Σε σημείο ώστε να θεοποιήσουν τη διαστροφή και το έγκλημα και να δολοφονήσουν το Θεό,… Και αυτή είναι απάντηση σε όσους προσπαθούν να δημιουργήσουν αισθήματα ενοχής στο λαό και να διασύρουν τη χώρα: Άλλο είναι να έχει κάνει κάποιος κάποια λάθη. Και άλλο να ταυτίζεται με τη διαστροφή και όσους ταυτίζονται με αυτήν: Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει η δυνατότητα της μεταστροφής και ο δρόμος της επιστροφής. Και για τους λαούς και για τα άτομα.Ο ανηφορικός και δύσκολος δρόμος της «αιδούς και δίκης» (=αλληλοσεβασμού και δικαιοσύνης) του Ησιόδου και το Ευαγγελίου. Που οδηγεί στην Ελευθερία. Τη βγαλμένη απ’ τα κόκαλα των ηρώων και αγίων, τα ιερά. Ενώ ο -χωρίς επιστροφή- δρόμος της διαστροφής οδηγεί στα βάραθρα του ατιμωτικού εξανδραποδισμού. Με τους αδηφάγους τοκογλύφους του ΔΝΤ και τους πολεμοκάπηλους δολοφόνους του ΝΑΤΟ… Κι εμείς καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στη λυτρωτική επιστροφή στην ελευθερία ή την υποδούλωσή μας σε όσους έχουν θεμελιώσει τα συμφέροντά τους και την εξουσία του στη διαστροφή. Για να μας οδηγήσουν αναπόδραστα στην καταστροφή!… παπα-Ηλίας http://papailiasyfantis.wordpress.com   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ΙΡΛΑΝΔΙΑ: ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ Posted: 21 Feb 2011 02:49 AM PST Ανθρωποι να ζητιανεύουν στους δρόμους. Πεινασμένοι που ψάχνουν στα σκουπίδια. Αστεγοι. Χιλιάδες οι άνεργοι (μισό εκατομμύριο σε οικονομικά ενεργό πληθυσμό 2 εκατομμυρίων), που παίρνουν εκ νέου το γνώριμο στους Ιρλανδούς δρόμο της προσφυγιάς, τη στιγμή που χιλιάδες μετανάστες εγκαταλείπουν με κάθε τρόπο την Ιρλανδία. Αυτή είναι η εικόνα του λεγόμενου «κέλτικου τίγρη», της ραγδαίας καπιταλιστικής ανάπτυξης, του ...παράδεισου των επενδύσεων των πολυεθνικών που σήμανε κόλαση για τους εργαζόμενους. Σε αυτό το φόντο γίνονται οι πρόωρες εκλογές την ερχόμενη Παρασκευή, εκλογές που κατέστησαν αναγκαίες υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης και οργής που συσσωρεύτηκαν εξαιτίας των συνεχιζόμενων μέτρων λιτότητας και προκάλεσαν τελικά την κατάρρευση του κυβερνητικού συνασπισμού του Fiana Fail με το Κόμμα των Πρασίνων, καθώς και την παραίτηση και αποχώρηση από την πολιτική σκηνή του πρωθυπουργού Μπραϊάν Κάουεν. Το 2011 είναι η τρίτη κατά σειρά χρονιά που οι Ιρλανδοί εργαζόμενοι συνθλίβονται, με μοναδικό στόχο τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Εξάλλου, αμέσως μετά το ξέσπασμα της κρίσης, στα τέλη του 2009, η Ιρλανδία ήταν η πρώτη χώρα της ΕΕ που επλήγη και η πρώτη, φυσικά, που εφάρμοσε δρακόντεια λιτότητα με τον απίθανο στόχο να μειώσει το έλλειμμα από 14% σε 3% μέχρι το 2014. Τότε, στα τέλη του 2009, και πάλι οι ιθύνοντες και οι κύκλοι της ΕΕ προέβαλλαν τη Ιρλανδία ως παράδειγμα προς μίμηση. Αυτή τη φορά όχι ως «θαύμα της ανάπτυξης», αλλά ως «θαύμα λιτότητας». Ωστόσο, η πραγματικότητα κατέδειξε ότι, παρά τα μέτρα, το έλλειμμα δεν επρόκειτο φυσικά να φτάσει στο 3% το 2014, αλλά αντιθέτως κατά τις εκτιμήσεις θα φθάσει το 136% του ΑΕΠ. Ο βασικός λόγος είναι η συνεχής αιμορραγία προς τον τραπεζικό τομέα και ειδικά προς την Anglo Irish Bank, τράπεζα που στην κυριολεξία έχει αφαιμάξει τον κρατικό προϋπολογισμό και συνεχίζει. Η Anglo Irish Bank, «τράπεζα των κατασκευαστών» όπως λέγεται λόγω της στήριξης που παρείχε στον κατασκευαστικό τομέα τις προηγούμενες δεκαετίες χρηματοδοτώντας τη φούσκα του, έχει ξεζουμίσει τους Ιρλανδούς φορολογούμενους με 23 δισ., ποσό που είναι κλάσμα μόνο από τα 73 δισ. ευρώ που έχουν συνολικά δοθεί στις τράπεζες... Ανελέητη επίθεση Επόμενη κίνηση της κυβέρνησης ήταν η λήψη περαιτέρω σκληρών μέτρων, δηλαδή επιπλέον περικοπές και αυξήσεις φόρων που αγγίζουν τα 3 δισ. ευρώ και ισοδυναμούν με το 2% του ΑΕΠ. Καμία βελτίωση φυσικά... Τότε έρχεται, όπως και στη χώρα μας, η περιβόητη «τρόικα» ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Ενωση και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και εντάσσουν την Ιρλανδία στο λεγόμενο «μηχανισμό στήριξης», της θεσμοποιημένης τοκογλυφίας. Εναντι αντιτίμου 85 δισεκατομμυρίων ευρώ εκτός της απευθείας δανειοδότησης εκ μέρους των Βρετανίας και Σουηδίας. Το μεγαλύτερο μέρος της «βοήθειας» θα διοχετευθεί προς τις ιρλανδικές τράπεζες.Οι περικοπές σχεδόν αποκλειστικά έχουν γίνει στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας και της Κοινωνικής Προστασίας, όπως ανέφερε ο ΓΓ του ΚΚ Ιρλανδίας, Γιουτζίν Μακ Κάρταν, σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Zeitung Vollek Letzebuerger vum». Οι ελάχιστες αποδοχές μειώθηκαν κατά 11,5% (από 8,65 σε 7.65 ευρώ ανά ώρα), μειώσεις που αποτελούν απλώς προοίμιο στη διαρκή επίθεση στις αποδοχές και τα δικαιώματα των εργαζομένων και τις συλλογικές συμβάσεις σε ένα ευρύ φάσμα βιομηχανιών, συμπεριλαμβανομένων του κατασκευαστικού τομέα, του τουρισμού, της τροφοδοσίας και, φυσικά, του λιανικού εμπορίου που απασχολεί και τη συντριπτική πλειοψηφία των ήδη χαμηλόμισθων εργαζομένων, ανέφερε επίσης ο Μακ Κάρταν. Πρόσθεσε, δε, ότι οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το μισό εκατομμύριο - σημ. σε συνολικό εργατικό δυναμικό μόλις 2 εκατομμυρίων - ενώ αυξήσεις έχουν ήδη καταγραφεί στα δίδακτρα των Ανώτερων και Ανώτατων Σχολών, πραγματικότητα που συμβάλλει με περαιτέρω δυσκολίες και εμπόδια στα ήδη υπάρχοντα για τους νέους προερχόμενους από οικογένειες εργαζομένων. Τα νέα φορολογικά μέτρα οξύνουν ακόμη περισσότερο την ανισότητα, όπως η μείωση του επιδόματος των παιδιών κατά 312 ευρώ ανά έτος, οι περικοπές στα κοινωνικά προγράμματα και τις κοινωνικές παροχές, τη στιγμή που το 14% των ενηλίκων και το 18% των παιδιών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Η τραγική πραγματικότητα διόλου δεν πρόκειται να αλλάξει με τις επικείμενες πρόωρες εκλογές, αφού φαίνεται να διατηρείται αναλλοίωτος ο συσχετισμός υπέρ των κομμάτων του κεφαλαίου. Οι πολιτικές δυνάμεις στις εκλογές Εξάλλου, όλα τα κυρίαρχα κόμματα - με ταυτόσημες θέσεις υπέρ της ενίσχυσης του κεφαλαίου - τόσο το Fiana Fail και οι Πράσινοι, που βρίσκονταν στην κυβέρνηση και προσπάθησαν να καθυστερήσουν όσο μπορούσαν την κατάρρευση της κυβέρνησης, όσο και τα κόμματα της μείζονος αντιπολίτευσης, το Fiana Gael και το Εργατικό Κόμμα, που, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δείχνουν να προηγούνται και το πιθανότερο είναι ότι αυτά θα σχηματίσουν κυβέρνηση την επομένη των εκλογών, έχουν συμφωνήσει στο αντιλαϊκό πρόγραμμα λιτότητας. Ασχέτως εάν, για δημαγωγικούς λόγους και μόνο, δηλώνουν ότι θα επαναδιαπραγματευτούν τους όρους της συμφωνίας «οικονομικής στήριξης».Είναι χαρακτηριστικό ότι η τελευταία πράξη της κυβέρνησης ήταν η υπερψήφιση της νομοθετικής πράξης για τα δημοσιονομικά, με την οποία εγκρίνονται αυξήσεις φόρων και περικοπές στον προϋπολογισμό ύψους 6 δισ. ευρώ, όπως είχε συμφωνηθεί στο πλαίσιο του πακέτου «διάσωσης» από την «τρόικα» το Δεκέμβρη. Υπερψήφιση που έγινε κατορθωτή μόνο με τη συναίνεση των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης. Εξάλλου, το Fiana Gael προτείνει περαιτέρω περικοπές δαπανών, αύξηση της φορολογίας για ένα ευρύ φάσμα εργαζομένων, πραγματική επιδρομή στο Αποθεματικό Ταμείο Εθνικής Σύνταξης προκειμένου να βρεθούν «πόροι» για μελλοντικές επενδύσεις, τουλάχιστον 30.000 απώλειες θέσεων εργασίας στο δημόσιο τομέα, επιβολή τελών ύδρευσης, καθώς και την ιδιωτικοποίηση ή το κλείσιμο όλων των μη ουσιωδών δημόσιων και κοινωνικών υπηρεσιών. Οσο για τους λεγόμενους ανεξάρτητους και το «Sinn Fein», φαίνονται να έχουν κάποια κέρδη από τις εκλογές και δεν αποκλείεται το σκηνικό μιας λεγόμενης κυβέρνησης «εθνικής ενότητας». Σε αυτό το σημείο ως «εναλλακτική αριστερή πρόταση» με 20 υποψηφίους εμφανίζεται το σχήμα που δημιουργήθηκε τον περασμένο Νοέμβρη ως «Ενωμένη Αριστερή Συμμαχία», από το Σοσιαλιστικό Κόμμα και διάφορες ομάδες όπως η «Συμμαχία των ανθρώπων πάνω από τα κέρδη» ή «Δράση Ανέργων». Πρόκειται, στην ουσία, για ένα συνονθύλευμα οπορτουνιστών, τροτκσιστών, δυσαρεστημένων από το Εργατικό Κόμμα και διαφόρων «ανανεωτών», που ζητούν, π.χ., μεταρρύθμιση της ΕΕ, ουσιαστικά εξανθρωπισμό του καπιταλισμού και κινούνται στη συμβιβαστική γραμμή του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Στις εκλογές συμμετέχει το Κόμμα Εργατών της Ιρλανδίας, που κατεβάζει 6 υποψηφίους σε περιφέρειες, ενώ το ΚΚ Ιρλανδίας δε συμμετέχει με δικούς του υποψηφίους. Και τα δύο κόμματα προβάλλουν την ανάγκη ρήξης με την καπιταλιστική εκμετάλλευση, ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης και της ΕΕ, για να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο και όχι οι εργαζόμενοι. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ΦΛΕΓΕΤΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΚΤΙΡΙΟ ΣΗΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΛΙΒΥΗΣ... Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ Posted: 21 Feb 2011 02:40 AM PST Στις φλόγες έχει τυλιχτεί κυβερνητικό κτίριο στην πρωτεύουσα της Λιβύης, την Τρίπολη, ενώ επί τόπου έχουν σπεύσει πυροσβεστικές δυνάμεις για να θέσουν υπό έλεγχο την πυρκαγιά. Για έβδομη ημέρα συνεχίζονται οι διαδηλώσεις κατά του ηγέτη της χώρας, Μουαμάρ Καντάφι. «Βλέπω να φλέγεται η Αίθουσα του Λαού, υπάρχουν πυροσβέστες που προπαθούν να σβήσουν τη φωτιά» δήλωσε ανταποκριτής του πρακτορείου Ρόιτερς ενώ το τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Τζαζίρα μετέδωσε πως, εκτός από το κυβερνητικό κτίριο, στις φλόγες βρίσκονται επίσης αρκετά αστυνομικά τμήματα στην Τρίπολη. Οι διαδηλώσεις κατά του ηγέτη της Λιβύης Μουάμαρ Καντάφι συνεχίζονται για έβδομη ημέρα στη Λιβύη, ενώ σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες οι δυνάμεις ασφαλείας αποχωρούν από αρκετές πόλεις. Στο μεταξύ, στη Βηρυτό, το δίκτυο NBN της λιβανικής τηλεόρασης μετέδωσε ότι έχουν σημειωθεί πυρκαγιές στην Τρίπολη και πως «η έδρα του τηλεοπτικού δικτύου Αλ-Τζαμαχιρίγια 2 και εκείνη του ραδιοσταθμού Αλ-Σαμπάμπια φλέγονται». Το NBN, επικαλούμενο πηγές που ζήτησαν να μην κατονομαστούν, μετέδωσε πως διαδηλωτές πυρπόλησαν στη διάρκεια της νύκτας δημόσια κτίρια στην πρωτεύουσα. Στο μεταξύ, η Ευρωπαϊκή Ένωση εργάζεται για την απομάκρυνση όλων των πολιτών της από τη Λιβύη, μετέδωσε επίσης το NBN. Ο Σαίφ Καντάφι στο τηλεοπτικό του διάγγελμα υποσχέθηκε ότι το καθεστώς του πατέρα του θα προχωρήσει άμεσα σε ένα πρόγραμμα αλλαγών, το οποίο θα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και αυξήσεις μισθών. Στις δηλώσεις του κατήγγειλε εκείνους που κατά τη γνώμη του βρίσκονται πίσω από τα φαινόμενα βίας που έχουν ξεσπάσει τις τελευταίες ημέρες. Όπως είπε οι διαδηλωτές που κυρίως ήταν συγκεντρωμένοι στα ανατολικά της χώρας απείλησαν να βυθίσουν τη Λιβύη στον εμφύλιο πόλεμο, με σκοπό να διασπάσουν τη χώρα σε μικρότερα κομμάτια. Ο Σαίφ, επίσης, αναγνώρισε ότι η αστυνομία και ο στρατός έκαναν πολλούς λανθασμένους χειρισμούς με τους διαδηλωτές. Τόνισε, ωστόσο, ότι οι αναφορές που κάνουν λόγο για περισσότερους από 200 νεκρούς είναι υπερβολικές. Εν τω μεταξύ, οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ καταδικάζουν την καταστολή των διαδηλώσεων στη Λιβύη, σύμφωνα με σχέδιο κοινής διακήρυξης που δόθηκε στη δημοσιότητα, εν όψει των συνεδριάσεων των Συμβουλίων Εξωτερικών Υποθέσεων και Γενικών Υποθέσεων της ΕΕ, τη Δευτέρα. IN.GR   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΜΑΤ... Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΧΕΙ ΑΝΟΙΞΕΙ??? Posted: 21 Feb 2011 02:28 AM PST Δύο μήνες και κάτι έχουν μεσολαβήσει από την τελευταία γενική απεργία, στις 15 Δεκεμβρίου του σωτήριου έτους 2010. γράφει το ΜΑΡΙΚΑΚΙ Σε σχέση με το Δεκέμβριο όμως , τώρα φαίνεται ότι το κλίμα έχει ζεσταθεί ιδιαιτέρως και κανείς δεν ξέρει τι να περιμένει στην μεθαυριανή απεργιακή συγκέντρωση. Η κυβέρνηση υπό κατάρρευση, κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της (αλλά η ξεφτίλα δεν κρύβεται με τίποτα) με τον πρωθυπουργό να περιοδεύει συνοδεία των ΜΑΤ αφού η υποδοχή που του επιφυλάσσεται, όπως πρόσφατα στην Κομοτηνή, είναι υπέρ το δέον «θερμή». Όλη η χώρα είναι κεκαυμένη ζώνη, η ανεργία και το σβήσιμο κάθε προοπτικής προχωρούν για να δώσουν τη θέση του στην εξαθλίωση, τα ψέμματα είναι ορατά πια δια γυμνού οφθαλμού και εδώ και λίγες μέρες έγινε κοινό κτήμα η συνειδητοποίηση ότι η κυβέρνηση ξεπουλάει τη χώρα, μαζί με ό,τι κινείται και αναπνέει πάνω της. Η κλιμάκωση της αντίδρασης του κινήματος «Δεν πληρώνω», οι κινητοποιήσεις, στις συγκοινωνίες, οι κινητοποιήσεις των γιατρών, ο αναβρασμός στις τάξεις των εκπαιδευτικών και η «όσμωση» αυτών όπως αποδόθηκε με το σύνθημα «υγεία – παιδεία – συγκοινωνία», και βέβαια ο δίμηνος, και βάλε, αγώνας των κατοίκων της Κερατέας συνθέτουν μια εκρηκτική κοινωνική πρωτοπορία (τουλάχιστον με τα μέχρι σήμερα δεδομένα) που... και αριστερούς ανασταίνει! Και για όσους βλέπουν παντού υποκινητές, καμία συνδικαλιστική ή πολιτική δύναμη, έτσι που έχουν ξεθωριάσει και φυλορροήσει δεν μπορεί να κάνει κάτι χωρίς τη διαθεσιμότητα των πολλών. Όταν, δε, λέμε πρωτοπορία δεν εννοούμε ότι όσοι αυτή τη στιγμή έχουν μπει μπροστά στους αγώνες έχουν κάνει καμιά φοβερή ανακάλυψη, τουλάχιστον όχι άλλη πλην της επανανακάλυψης του αυτονόητου (καμία σχέση με την «επανάσταση του αυτο-ανόητου»): ότι είναι θέμα επιβίωσης και αξιοπρέπειας η υπεράσπιση κατακτήσεων και δικαιωμάτων, των συλλογικών, δημόσιων αγαθών, αλλά και του δημόσιου χώρου και του τόπου στον οποίο ζει κανείς, κινείται και αναπτύσσεται , εν τέλει η σύγκρουση με εκείνους που του επιβάλλουν προς ίδιον όφελος την αναιτιολόγητη ανατροπή της ζωής του προς το χειρότερο, και μάλιστα δραματικά χειρότερο... Και μπορεί να κοιτάμε προς τις εξεγέρσεις τις Β. Αφρικής και της Νοτιοανατολικής Ασίας για να αντλήσουμε την ελπίδα ότι οι από κάτω έχουν δύναμη αλλά πιθανότατα αρχίζει κάτι να κινείται και στην υπνωτισμένη Δύση όσο προχωράει η ... παγκόσμια λιτότητα: από την Κερατέα και τις εθνικές οδούς, ως το Ουινσκόνσιν όπου οι δημόσιοι υπάλληλοι ξεσηκώθηκαν στην προοπτική της κατάργησης των συλλογικών τους συμβάσεων και τους βρετανούς που απέτρεψαν το ξεπούλημα των δασών τους από την κυβέρνηση Κάμερον... Ας οργανωθούμε κι ας μην μεμψιμοιρούμε... Ο δρόμος προς τους αγώνες έχει ανοίξει και δεν έχει γυρισμό... ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ή ΣΤΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ ΤΗΣ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ??? Posted: 21 Feb 2011 02:22 AM PST Η δήλωση του επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος - Καν ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Γ. Παπανδρέου ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009, ούτε δύο μήνες αφότου ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, είχε ζητήσει την παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη χώρα μας, παρότι δημοσίως απέρριπτε κατηγορηματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο, για πολλούς ήταν κεραυνός εν αιθρία. Το ρεπορτάζ της χθεσινής Καθημερινής έλεγε για την ακρίβεια ότι ο Στρος - Καν έκανε τη σχετική δήλωση σε ντοκιμαντέρ του γαλλικού καναλιού Canal+ που θα μεταδοθεί τον επόμενο μήνα. Τι είπε ο... φίλος μας ο Ντομινίκ; Αντιγράφω από το ρεπορτάζ της εφημερίδας: «Σύμφωνα με τον κ. Στρος- Καν, όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός του έθεσε πριν από 14 μήνες την ιδέα προσφυγής στο ΔΝΤ, εκείνος απάντησε ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν θα δεχτούν σε καμία περίπτωση τη μονομερή παρέμβαση του Ταμείου σε μία χώρα της Ευρωζώνης». Γιατί, όμως, πρόκειται περί «βόμβας», όπως χαρακτηρίστηκε η συγκεκριμένη είδηση; Υποτίθεται επειδή αποκαλύπτεται ότι ο Παπανδρέου εσκεμμένα και προσχεδιασμένα μας οδήγησε στο ΔΝΤ και την τριπλή επιτήρηση, της οποίας τα καταστροφικά αποτελέσματα και το πλήρες αδιέξοδο ήδη διαπιστώνει και υφίσταται ολόκληρη η χώρα. ● Μήπως όμως ο ίδιος και οι υπουργοί του δεν έχουν κατ’ επανάληψη πει ότι τον παρόντα μηχανισμό «στήριξης» τον δημιούργησαν οι ίδιοι; ● Μήπως αυτό δεν το γνωρίζαμε ήδη από τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γ. Προβόπουλο, ο οποίος έχει δηλώσει ότι πριν από τις εκλογές του 2009 Καραμανλής και Παπανδρέου είχαν εγκαίρως ενημερωθεί από τον ίδιο για την κατάσταση της οικονομίας; ● Μήπως αυτό δεν το γνωρίζαμε ήδη από τη μαρτυρία του νυν υφυπουργού Οικονομικών Φίλιππου Σαχινίδη, ο οποίος έχει δηλώσει ότι ήδη από τις 5 Οκτωβρίου (την... επομένη των βουλευτικών εκλογών) το ΠΑΣΟΚ, πριν ακόμη αναλάβει την κυβέρνηση και ενημερωθεί επισήμως, είχε αποφασίσει την προσφυγή στο ΔΝΤ – άρα γνώριζε άριστα από πριν και είχε μάλιστα ήδη επιλέξει το... «φάρμακο»; Βεβαίως λοιπόν ο πρωθυπουργός ήξερε και βεβαίως είχε επιλέξει τον δρόμο στον οποίο θα έβαζε την Ελλάδα. Μήνες τώρα το λέμε. Όσο για το τι ακριβώς ήξερε και από πότε, θυμίζουμε ότι, σε κείμενό μας με τίτλο Ομερτά συνενοχής, στις 7 Οκτωβρίου 2010, γράφαμε: «Ο σοσιαλδημοκράτης Γερμανός πολιτικός Πέερ Στάινμπρουκ, τον Ιανουάριο του 2009, ήταν υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του “μεγάλου συνασπισμού” υπό την Άγγελα Μέρκελ. Από μια μαρτυρία του (η οποία καταγράφεται στο βιβλίο του με τίτλο Under Strich, που στα ελληνικά σημαίνει κάτι σαν “Ο απολογισμός”) προκύπτει ότι ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου γνώριζε την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας από τον Ιανουάριο του 2009! Όπως καταγράφεται σε χθεσινά δημοσιεύματα (Ελευθεροτυπία, Ελεύθερος Τύπος κ.λπ.), Στάινμπρουκ και Παπανδρέου είχαν συναντηθεί εκείνες τις μέρες στο Βερολίνο και, όπως ισχυρίζεται ο τότε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού άκουσε όσα του είπε ο Γερμανός ομοϊδεάτης του για την εξαιρετικά κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, “του ζήτησε συμβουλές για τη μείωση του ελλείμματος”. Ύστερα από την ενημέρωση, ο Γ. Παπανδρέου είπε ότι “δεν είναι πλέον σίγουρος αν πραγματικά θέλει να κερδίσει τις εκλογές”...». Γιατί όμως ο Ιανουάριος του 2009 είναι σημαντικός μήνας και γιατί η πληροφόρηση που δίνει ο Στάινμπρουκ στον Παπανδρέου είναι κρίσιμης σημασίας; Διότι εκείνο τον μήνα η κυβέρνηση Καραμανλή αντιμετωπίζει έντονο πρόβλημα κάλυψης των ελληνικών ομολόγων. Είναι η πρώτη κρίση δανεισμού μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης. Αυτού του είδους την κρίση παρέλαβε η κυβέρνηση Παπανδρέου και, εξ αιτίας των δημόσιων χειρισμών της, τη μετέτρεψε σε κρίση χρέους φέρνοντας την Ελλάδα σε κατάσταση χρεοκοπίας... Το «πιστόλι» Να θυμίσουμε ότι ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009 ο νυν πρωθυπουργός απειλούσε τους Ευρωπαίους πως, αν δεν «βοηθήσουν» την Ελλάδα, θα προσφύγει μονομερώς στο ΔΝΤ. Ήταν το περίφημο «πιστόλι πάνω στο τραπέζι». Βεβαίως λίγο αργότερα όλοι καταλάβαμε πού ακριβώς θα κατέληγε το πιστόλι... Εκείνη άλλωστε την εποχή κυβερνητικά στελέχη έλεγαν σε δημοσιογράφους ακόμη και την ακριβή επιχειρηματολογία περί προσφυγής στο ΔΝΤ αν δεν «βοηθούσε» η Ε.Ε.: το ΔΝΤ θα μας δάνειζε... φθηνότερα! Τα παλληκάρια είχαν ήδη κάνει όχι μόνο την προσέγγιση, αλλά και τη συμφωνία. Έλειπε μόνο το σερβίρισμα. Τα ερωτήματα όμως που συνεχώς επανέρχονται από ΜΜΕ και αντιπολίτευση είναι γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είπε την αλήθεια αμέσως μετά τις εκλογές και γιατί δεν έλαβε μέτρα που θα περιόριζαν το έλλειμμα για να μην αναγκαστούμε να προσφύγουμε στον περίφημο «μηχανισμό». Την απάντηση δίναμε στο ίδιο κείμενό μας τον Οκτώβριο: ● «Σύμφωνα με όσα ο ίδιος ο νυν υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου είπε στο Mega, δεν μπορούσε η κυβέρνηση να αναιρέσει όσα το ΠΑΣΟΚ έλεγε προεκλογικά: δηλαδή όλα όσα εν συνεχεία στην πράξη αναίρεσε στο φορολογικό, το ασφαλιστικό κ.λπ.». ● «Κατά έναν άλλο ισχυρισμό, το να μιλούσαν θα επιδείνωνε το διεθνές κλίμα. Αυταπόδεικτο το ψέμα, από τη στιγμή που ο ίδιος ο πρωθυπουργός γύριζε τον πλανήτη φωνάζοντας ότι η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη και βαθύτατα διεφθαρμένη χώρα προκαλώντας διεθνή σάλο και θέτοντας επί της ουσίας ο ίδιος την Ελλάδα “εκτός αγορών”». Σήμερα απλώς αποδεικνύεται, κατά τον πιο επίσημο τρόπο, το γιατί έγινε εκείνη η απίστευτη εκστρατεία δυσφήμησης της χώρας από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της. Πολλαπλό αδιέξοδο Αν όμως μένει κάτι από την κατραπακιά που ρίχνει ο Στρος - Καν στον Παπανδρέου, δεν είναι τα παραπάνω ερωτήματα, που κατά κόρον έχουν ήδη τεθεί, αλλά το γιατί το ΔΝΤ επιλέγει να εκθέτει συνεχώς την κυβέρνηση τις τελευταίες μέρες. Ας μην ξεχνάμε ότι, λίγα εικοσιτετράωρα νωρίτερα, ο αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΔΝΤ David Hawley δήλωνε πως το σχέδιο του πλήρους ξεπουλήματος της ελληνικής περιουσίας μέχρι τα 50 δισ. ευρώ δεν ήταν σχέδιο του Ταμείου, αλλά της κυβέρνησης. Παράλληλα δεν θα πρέπει να ξεχνάμε αυτό που κατ’ επανάληψη έχουν καταγράψει τα ρεπορτάζ του «Π»: τη δυσαρέσκεια των Ευρωπαίων για τους συνεχείς εκβιασμούς της κυβέρνησης και την προσκόλλησή της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτό που αρχίζει να φαίνεται λοιπόν είναι ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε πολλαπλό αδιέξοδο. Καθώς οι ανισορροπίες μεταξύ ΔΝΤ και ισχυρών Ευρωπαίων δείχνουν να εξομαλύνονται με την υιοθέτηση του μόνιμου μηχανισμού επιτήρησης, εσαεί λιτότητας και ελεγχόμενων πτωχεύσεων, ο οποίος αποτελεί την επιθυμητή από τις «αγορές» «ενιαία απάντηση» στην κρίση της Ευρωζώνης, η Ελλάδα καλείται να «ξεμπερδεύει». Αφού ο λογαριασμός έτσι κι αλλιώς δεν βγαίνει και η αναπόφευκτη κατάληξη είναι η ελεγχόμενη πτώχευση, καλείται να ξεφορτωθεί με το ζόρι και σε ελάχιστο χρόνο την περιουσία της. Ο χρόνος που έχει στη διάθεσή της η κυβέρνηση Παπανδρέου, ώστε να υλοποιήσει όσα η ίδια έχει ήδη συμφωνήσει με τους δανειστές και επιτηρητές της χώρας, είναι ελάχιστος. Όσα ψέματα κι αν λέει περί «αξιοποίησης» της εθνικής περιουσίας ή περί νόμου που θα απαγορεύει το ξεπούλημα «ελληνικής γης», Ευρωπαίοι και ΔΝΤ ξεκαθαρίζουν πανομοιότυπα ότι απαιτούν πώληση - ρευστοποίηση. Αρχίζει ο Γολγοθάς Η αδυναμία της κυβέρνησης όμως σήμερα να διαχειριστεί πολιτικά στο εσωτερικό της χώρας τις συμφωνίες της είναι προφανής. Όπως άλλωστε και η προσπάθειά της να μετριάσει τις εντυπώσεις ή, έστω, να βρει το «επικοινωνιακό» μοντέλο για να περάσει τα πρωτοφανή που έχει συμφωνήσει μέσω της δανειακής σύμβασης για τα 110 δισ. ευρώ του μηχανισμού «στήριξης». Κανείς ωστόσο δεν δείχνει διατεθειμένος να την περιμένει: ● Η ελληνική κοινωνία, σοκαρισμένη και έκπληκτη από το μέγεθος της επίθεσης που εξαπολύθηκε εναντίον της, δείχνει ότι πλησιάζει στο όριο αντοχής της. ● Οι διεθνείς νταβατζήδες απαιτούν «εδώ και τώρα» τη ρευστοποίηση κάθε σημαντικού περιουσιακού στοιχείου και την εκχώρηση – με απειλή κατάσχεσης – όσων είναι αδύνατο ή ασύμφορο να ρευστοποιηθούν. Εύκολη πολιτική διαχείριση δεν υπάρχει πια. Η κυβέρνηση Παπανδρέου θα πρέπει να πιει το πικρό ποτήρι μέχρι το τέλος και μάλιστα μόνη ή, στην καλύτερη περίπτωση, με τη μορφή μιας «ψευδο-οικουμενικής» με τσόντες από «μνημονιακά» κόμματα και κομματίδια – για όσο υπάρχουν ακόμη, καθώς ύστερα από εκλογές δεν είναι βέβαιο τι θα επιβιώσει κοινοβουλευτικά. Όσο η κοινωνική κρίση θα οξύνεται τόσο περισσότερο κάθε ράπισμα στην κουρελιασμένη «αξιοπιστία» του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του θα γίνεται επικίνδυνο ακόμη και για την επιβίωσή της. Όσο οι – εγχώριοι και διεθνείς – νταβατζήδες θα πιέζουν για την επίσπευση των υπεσχημένων και των υπογεγραμμένων τόσο η κυβέρνηση θα διακινδυνεύει να βρεθεί προ της πλήρους απαξίωσης. Με δεδομένα όλα τα παραπάνω χρήζει πολλών αναγνώσεων το κύριο άρθρο της χθεσινής Καθημερινής, το οποίο καταλήγει ως εξής: «Ο κ. Παπανδρέου έδωσε το σύνθημα, με τον χειρισμό στην υπόθεση της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, στο βαθύ ΠΑΣΟΚ και τις συντεχνίες να σηκώσουν παντιέρα και να καταστήσουν αδύνατη την υλοποίηση του Μνημονίου. Αυτός ο ίδιος προκαλεί την τύχη του με τις αποφάσεις του και το στυλ διακυβέρνησης. Και συνεπώς ο ίδιος θα φέρει την ευθύνη – και όχι το βαθύ ΠΑΣΟΚ ή οι συντεχνίες – όταν οι δανειστές μας αρνηθούν να πληρώσουν μια δόση του δανείου οδηγώντας τη χώρα σε μια άνευ προηγουμένου δοκιμασία. Αν ο κ. Παπανδρέου το καταλάβει αυτό σήμερα, όχι αύριο, και δράσει αναλόγως, έχει ακόμη λίγες ελπίδες να είναι ο πολιτικός που θα μας βγάλει από την κρίση. Αν όχι...». Αν όχι... έχει κι αλλού πορτοκαλιές. Το κρίσιμο καταληκτικό ερώτημα όμως είναι αν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, που μόνο με ψέματα κινήθηκαν ήδη πριν κατακρεουργήσουν εκλογικά τον Καραμανλή, έχουν τη δύναμη να ανέβουν τον Γολγοθά που μας περιμένει όλους – ο οποίος μόλις τώρα αρχίζει. Εγκαταλελειμμένοι μάλιστα από τους κηδεμόνες και συνεργούς τους (Τρόικα), οι οποίοι πλέον συμπεριφέρονται ανοιχτά ως κοινοί εκβιαστές. Το ζήτημα πάντως δεν είναι αν η συγκεκριμένη κυβέρνηση θα δεχτεί αυτόν τον ανοιχτό εκβιασμό, αλλά αν ο ελληνικός λαός θα θελήσει να παραμείνει απαθής θεατής σε μια τραγωδία της οποίας ο κεντρικός ήρωας είναι και θα παραμείνει ο ίδιος... ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ΟΙ ΜΚΟ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΝΩΣΤΩΝ... Posted: 21 Feb 2011 02:10 AM PST Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, για τις οποίες μετά από δημοσιεύματα της «Ελευθεροτυπίας» παρενέβη η Δικαιοσύνη ζητώντας τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, είναι κατά πάσα πιθανότητα άλλη μία υπόθεση για την οποία η περιβόητη φράση το «μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» θα μείνει ξανά κενό γράμμα. Και αυτό γιατί τα στελέχη των ΜΚΟ που έχουν λάβει τα περισσότερα χρήματα χωρίς να έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστό το ανθρωπιστικό έργο τους, είναι πρόσωπα με στενούς δεσμούς με τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του ΥΠΕΞ. της ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΣΙΟΥΤΗ «Τα πάντα είναι ανοιχτά προς διερεύνηση για να δούμε ποιος και πώς χρησιμοποιούσε αυτές τις ΜΚΟ» δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γ. Πεταλωτής και πρόσθεσε: «Πραγματικά νομίζω ότι κάποιοι θα χάσουν τον ύπνο τους». Τα ίδια περίπου είχε πει και ο αρμόδιος υφυπουργός Εξωτερικών Σπ. Κουβέλης, όταν ανέλαβε, αλλά πέρασε ένας χρόνος και δεν έχει παρουσιάσει κανένα αποτέλεσμα. Ο Π. Δούκας, που ήταν υφυπουργός Εξωτερικών επί Ν.Δ., είχε διακόψει τη χρηματοδότηση της περιβόητης εκκλησιαστικής ΜΚΟ «Αλληλεγγύης», είχε στείλει την υπόθεση στη Δικαιοσύνη ζητώντας να επιστραφούν τα χρήματα, κάτι που όμως δεν έγινε ποτέ. Σήμερα παραδέχεται ότι βάσει όσων διαπίστωσε «πολλές ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται προσφέρουν έργο δημοσίων σχέσεων στα πρόσωπα που ανήκουν». Στις λίστες των ΜΚΟ που έχουν χρηματοδοτηθεί αδρά φιγουράρουν ιδρύματα και οργανώσεις στα διοικητικά συμβούλια των οποίων ή μεταξύ των ιδρυτικών μελών, συναντά κανείς τα ονόματα του Χ. Παμπούκη, του στενού του φίλου και πρώην υπηρεσιακού υπουργού της Ν.Δ., Σπ. Φλογαΐτη (στη ΜΚΟ του οποίου δήλωνε ότι εργαζόταν ο Ευρ. Στυλιανίδης ο οποίος και την είχε χρηματοδοτήσει), του γνωστού από τη θητεία του δίπλα στον Γ. Παπανδρέου, Αλ. Ρόντου, πρώην δημοσιογράφου της εφημερίδας «Εξόρμηση», που έπαιρνε εκατομμύρια ευρώ για να αποναρκοθετεί ναρκοπέδια. Μπορεί να δει, επίσης, στελέχη της Ν.Δ., όπως τον Π. Σκλιά, τη Μαρία Δαμανάκη όταν ακόμα ήταν στον Συνασπισμό, πρόσωπα που εργάζονται στο γραφείο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, πρώην συμβούλους του , την αδελφή του πρώην υφυπουργού Περιβάλλοντος της Ν.Δ. Στ. Καλογιάννη, το ΙΣΤΑΜΕ, τον Ερυθρό Σταυρό του Α. Μαρτίνη και πολλούς άλλους. Το πρόβλημα με τις ΜΚΟ είναι ότι ποτέ δεν υπήρχε διαφάνεια και κανείς δεν γνωρίζει με ακρίβεια το ανθρωπιστικό έργο που προσέφερε η καθεμία. Επίσης, κάνει ιδιαίτερη εντύπωση πώς γίνεται να μην χρηματοδοτούνται οργανώσεις όπως οι «Γιατροί της Ειρήνης» που προσφέρουν σημαντικό έργο. Στις πρόσφατες αποφάσεις του ΥΠΕΞ χρηματοδοτούνται και πάλι συνήθεις ΜΚΟ όπως ο «Αρκτούρος», πρόεδρος του οποίου υπήρξε ο Γ. Μπουτάρης, η ΜΚΟ του Σπ. Φλογαΐτη για «νομοθετικές ρυθμίσεις στο Αζερμπαϊτζάν» και μετεκπαίδευση στελεχών στη Γεωργία, η ΙΝΑ κ.ά. Η ΙΝΑ Academy, που έχει χρηματοδοτηθεί με αρκετά εκατομμύρια, εμφανίζει ως ιδρυτικό μέλος τον Ν. Ευθυμιάδη, πρώην πρόεδρο του Συλλόγου Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας, γνωστό για τη φιλία του με το περιβάλλον του Γ. Παπανδρέου και τον αμερικανό διπλωμάτη Μάθιου Νίμιτς. Η ΙΝΑ αναφέρει ως σκοπό της έργα τηλεπικοινωνιών και ηλεκτρονικής διακυβέρνησης στη Σερβία, τη Βοσνία, την Αλβανία , την ΠΓΔΜ και το Μαυροβούνιο. Πρόκειται για μία ΜΚΟ που χρηματοδοτήθηκε και από τους Γ. Παπανδρέου και Ντόρα Μπακογιάννη όταν ήταν υπουργοί Εξωτερικών. Στις πρόσφατες αποφάσεις χρηματοδοτήσεων του ΥΠΕΞ συμπεριλαμβάνονται και αποφάσεις για φορείς που βλέπουμε για πρώτη φορά στις λίστες, όπως 500.000 προς τον Διεθνή Οργανισμό Γαλλοφωνίας, 35.000 ευρώ στην πρεσβεία του Τελ Αβίβ για πρόγραμμα ειρηνικής προσέγγισης με τους Παλαιστινίους, 1.000.000 ευρώ στην Επιτροπή Ινδικού Ωκεανού για την κλιματική αλλαγή, 150.000 στο μορφωτικό Ιδρυμα Φουλμπράιτ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ΓΙΑΤΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΑΣΣΕΤΑΙ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΝΟΙΚΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ ΣΤΗ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ; Posted: 21 Feb 2011 02:01 AM PST Ερωτήματα και προβληματισμό προκαλεί η άκριτη στάση των κομμάτων της Αριστεράς υπέρ των ανοικτών συνόρων στη λαθρομετανάστευση αλλά και η προσπάθειά τους να αξιοποιήσουν πολιτικά τη μάζα των λαθρομεταναστών ως δύναμη κρούσεως για τη δημιουργία αναταραχής και δυναμικής αντιπαράθεσης. Το ΚΚΕ είχε τηρήσει αρχικά επιφυλακτική στάση απέναντι στο φαινόμενο της ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης. Εκτιμούσε, ορθώς, ότι πιθανόν αυτή θα είχε αρνητικές επιπτώσεις στην απασχόληση των ελλήνων εργαζομένων και στην κοινωνική συνοχή της χώρας. Αντιμετώπιζε επίσης με καχυποψία την πολύ κραυγαλέα ιδεολογική «πρωτοπορεία» του Συνασπισμού και του «αντιεξουσιαστικού» χώρου στην υποστήριξη των λαθρομεταναστών. Σύντομα όμως βρέθηκε, δυστυχώς, σε ιδεολογικό συναγωνισμό με τις δύο παραπάνω πολιτικές δυνάμεις. Ιδιαίτερα στον χώρο των πανεπιστημίων, που με επίκεντρο το άσυλο και τα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης, έγινε προνομιακό πεδίο για την ανάδειξη της λαθρομετανάστευσης σε μεγάλη «προοδευτική» υπόθεση. Ο διεθνισμός των αγορών της παγκοσμιοποίησης ταυτίστηκε με τον αριστερό διεθνισμό και η παραδοσιακή νεύρωση της Αριστεράς με το έθνος την οδήγησε στο «χάψιμο» των συνθημάτων της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας» και του αγώνα κατά του δήθεν «ρατσισμού» και της «ξενοφοβίας» των Ελλήνων. Οι αναρχικοί, για να υποστηρίξουν την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, έριξαν το σύνθημα ότι «δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι», ρητορικό ευφυολόγημα που αποσιωπά το γεγονός ότι οι λαθρομετανάστες είναι λαθραίοι μόνο ως μετανάστες γιατί ως άνθρωποι δεν είναι καθόλου λαθραίοι. Ο καθένας έχει την εθνική καταγωγή του. Το πού μπορεί να φτάσει ο παραλογισμός αυτός, το είδαμε πάλι προσφάτως στη Νομική. Αξίζει επίσης να σημειωθεί, για να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι ορισμένες πολιτικές δυνάμεις παίζουν κυριολεκτικά με τη φωτιά στο θέμα της λαθρομετανάστευσης, ότι οι λαθρομετανάστες της Νομικής, που συνεχίζουν την απεργία τους στο νεοκλασικό της Πατησίων, μοιράζουν στο κοινό φυλλάδια, στα οποία καλούν τον ελληνικό λαό σε «αγώνα», του οποίου παρουσιάζονται αυτοί ως η «πρωτοπορεία»! Το φυλλάδιο είναι, προφανώς, γραμμένο από τους έλληνες καθοδηγητές τους, που παρουσιάζουν τους λαθρομετανάστες στην Ελλάδα ως «επαναστατική» πρωτοπορεία στον αγώνα κατά του «συστήματος». Τα σύνορα στη λαθρομετανάστευση δεν τα άνοιξε, ασφαλώς, η παραδοσιακή Αριστερά. Τα άνοιξε διάπλατα αρχικά η κυβέρνηση Σημίτη, κατ’ εφαρμογήν της πολιτικής της παγκοσμιοποίησης. Ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός διεκήρυσσε επισήμως ότι «η Ελλάδα πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική». Γιατί; Για τον απλό λόγο ότι η παγκοσμιοποίηση θέλει την αποδόμηση των εθνικών κρατών και των εθνικών ταυτοτήτων και την επιβολή της κυριαρχίας των αγορών πάνω από σύνορα, εθνικές ανεξαρτησίες και λαϊκές κυριαρχίες. Την πολιτική αυτή συνέχισε και η κυβέρνηση Καραμανλή, με πρωταγωνιστή τον υπουργό Εσωτερικών Παυλόπουλο. Το πώς αυτό έγινε δυνατό εξηγείται από το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση και η πολιτική και η ιδεολογία της, εκπορευόμενη από τα μεγάλα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα, δεν είχε λιγότερη πιεστική επιρροή στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας απ’ ό,τι είχε στο ΠΑΣΟΚ. Η σημερινή κυβέρνηση, με μαινόμενη την οικονομική κρίση, έσπευσε να συνεχίσει και να υπερθεματίσει στην ίδια πολιτική, με νέα μαζική νομιμοποίηση λαθρομεταναστών και αλλαγή του κώδικα ιθαγένειας. Το τσουνάμι των λαθρομεταναστών που αναπτύχθηκε τελευταία στον Έβρο και η αυξανόμενη λαϊκή οργή για την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση οδήγησαν την κυβέρνηση, κάτω επίσης από έντονες ευρωπαϊκές πιέσεις, σε αναθεώρηση της στάσης της, που αναμένει κανείς να δει αν θα επιβεβαιωθεί στην πράξη. Υπενθυμίζεται ότι στις τελευταίες εθνικές εκλογές ο σημερινός πρωθυπουργός είχε κάνει δηλώσεις για μηδενική ανοχή στη λαθρομετανάστευση. Μόλις όμως ανέλαβε την εξουσία έκανε το αντίθετο. Έσπευσε δηλαδή να κάνει άλλη μια μαζική νομιμοποίηση και να δώσει νέο μήνυμα, που κατέστησε την Ελλάδα μαγνήτη λαθρομεταναστών, ακόμη κι από την Αλγερία και το Μαρόκο. Η Αριστερά αντί να αντιληφθεί ότι η λαθρομετανάστευση συνδέεται με την πολιτική της παγκοσμιοποίησης και τις επιδιώξεις της, πάτησε την πεπονόφλουδα. Ανέλαβε να την καλύψει από αριστερά και να δώσει αριστερό άλλοθι στην κυβέρνηση, επικαλούμενη αυτά που και η παγκοσμιοποίηση επιτηδείως προβάλλει, τον «ανθρωπισμό», τον «διεθνισμό», τον «οικουμενισμό», τα «ανθρώπινα δικαιώματα», τον «αντιρατσισμό»! Υιοθέτησε επίσης το γνωστό επιχείρημα ότι επειδή υπάρχουν πόλεμοι και φυσικές καταστροφές, η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση είναι αναπόφευκτη συνέπεια. «Ένοχη» γι’ αυτό είναι επίσης η Ελλάδα, γιατί συμμετέχει κι αυτή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Προβάλλει τον ισχυρισμό αυτό ως άλλοθι για να μη δει το οφθαλμοφανές γεγονός ότι η μαζική ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση συνδέεται με την παγκοσμιοποίηση. Πόλεμοι, φτώχεια και καταστροφές υπήρχαν και πριν από τη δεκαετία του 1990. Δεν υπήρχε όμως κίνημα μαζικής λαθρομετανάστευσης. Η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει σε οριακό σημείο με τη λαθρομετανάστευση από κάθε άποψη. Το γεγονός ότι μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση όχι μόνο εξωκοινοβουλευτικές ακραίες δυνάμεις αλλά και κοινοβουλευτικά κόμματα εξακολουθούν να εθελοτυφλούν και να παραλογίζονται, προκαλεί θλίψη και ανησυχία. Το να ζητούν να μείνουν ανοικτά τα σύνορα σ’ όλους τους λαθρομετανάστες, που παρουσιάζονται όλοι συστηματικά ως «πρόσφυγες», είναι τόσο εξωπραγματικό και ανεύθυνο όσο είναι και η φαντασίωση ότι η άλλη Ευρώπη θα δεχθεί τη μετακίνησή τους σ’ αυτήν και δεν θα πάρει μέτρα για τον έλεγχο των δικών της συνόρων, αφήνοντας την Ελλάδα σε ρόλο χωματερής λαθρομεταναστών και αναχώματος για την άλλη Ευρώπη. Είναι το ίδιο ανεύθυνο να προτείνεται το αμάλγαμα μεταξύ μεταναστών και λαθρομεταναστών και η νομιμοποίηση όλων των τελευταίων. Η πολιτική αυτή θα οδηγούσε μαθηματικά σε σταδιακή κατεδάφιση της Ελλάδας ως έθνους και εθνικού κράτους. Είναι παράδοξο, άλλωστε, να καταγγέλλεται από τη μια η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, με το Μνημόνιο, όπως επίσης, δικαίως, η ενδοτική εξωτερική πολιτική στα εθνικά θέματα, και από την άλλη να υποστηρίζεται η εθνική αλλοτρίωση της Ελλάδας και η εθνική της αποδόμηση, με την ανεξέλεγκτη μαζική λαθρομετανάστευση. Συνάντηση της Αλέκας Παπαρήγα με τον πρωθυπουργό και υπόμνημα του ΚΚΕ για τη μετανάστευση. Επιδιώκοντας ν’ αντιστρατευτεί το κλίμα που διαμορφώθηκε στην κοινωνία και, επιτέλους, σ’ έναν βαθμό στην κυβέρνηση για τη λήψη αυστηρών μέτρων για τον έλεγχο της λαθρομετανάστευσης, η γενική γραμματέας του ΚΚΕ ζήτησε εσπευσμένως να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό. Επέδωσε σ’ αυτόν υπόμνημα για το μεταναστευτικό, στο οποίο ζητά ουσιαστικά να μείνουν ανοικτά τα σύνορα στη λαθρομετανάστευση και να νομιμοποιηθούν όλοι οι λαθρομετανάστες στη χώρα. Η λαθρομετανάστευση για το ΚΚΕ δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα και καταγγέλλει κάθε προσπάθεια αναφοράς σε «εσωτερική ασφάλεια» ή «γκέτο». Το μόνο πρόβλημα, κατά το ΚΚΕ, είναι η Συμφωνία Δουβλίνο ΙΙ, που δεν επιτρέπει τη μετάβαση σε άλλες χώρες όσων λαθρομεταναστών το επιθυμούν. Καλεί γι’ αυτό την κυβέρνηση να καταγγείλει τη Συμφωνία Δουβλίνο ΙΙ ως αυτό να σήμαινε αυτομάτως την απρόσκοπτη και χωρίς όρους υποδοχή τους από τις άλλες χώρες. Ασφαλώς η Ελλάδα δεν έπρεπε να δεχθεί να υπογράψει τη συμφωνία αυτή και να επωμιστεί την ευθύνη της ανάσχεσης των λαθρομεταναστών, που έχουν προορισμό ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο την Ελλάδα. Ήδη, όμως, πέντε χώρες, μεταξύ αυτών και η Γερμανία, ανέστειλαν προσωρινά την εφαρμογή της Συμφωνίας Δουβλίνο ΙΙ υπό τον όρο ότι η Ελλάδα θα ελέγξει τα σύνορά της, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις που έχει, με βάση τη Συνθήκη Σένγκεν και ότι δεν θα προβεί σε νέες μαζικές νομιμοποιήσεις, με βάση το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για τη Μετανάστευση. Είναι, προφανώς, έξω από κάθε συζήτηση η αποδοχή λαθρομεταναστών και «προσφύγων» από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αν η Ελλάδα συνεχίσει να ασκεί «πρωτοποριακή» πολιτική ανοικτών συνόρων στη λαθρομετανάστευση και στις μαζικές νομιμοποιήσεις. Στην ίδια γραμμή η ελεγχόμενη από το ΚΚΕ συνδικαλιστική παράταξη ΠΑΜΕ πραγματοποίησε επίσκεψη στους απεργούς λαθρομετανάστες της Νομικής και εξέφρασε την πλήρη αλληλεγγύη του για τα αιτήματά τους. Είναι προφανές ότι η στάση αυτή του ΚΚΕ και των άλλων κομμάτων της παραδοσιακής Αριστεράς έχει ως στόχο την ακύρωση οποιασδήποτε αλλαγής στην ακολουθούμενη μέχρι τώρα ολέθρια πολιτική της ανοχής και των ανοικτών συνόρων στη λαθρομετανάστευση. Οι πολιτικές αυτές δυνάμεις, εγκλωβισμένες σε παλαιοημερολογίτικες, παρωχημένες ιδεοληψίες, δεν βλέπουν ότι παίζουν εξ αντικειμένου το παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης αλλά και ξένων γεωπολιτικών βλέψεων σε βάρος της χώρας. Με ποια λογική το ΚΚΕ φαντασιώνεται ότι εκπροσωπεί δήθεν την «παγκόσμια εργατική τάξη και όχι τους έλληνες εργαζόμενους, όσους, τουλάχιστον, πραγματικά εκπροσωπεί; Με ποια λογική εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των ελλήνων εργαζομένων από μια ανεξέλεγκτη πλημμυρίδα λαθρομεταναστών; Γιατί κάνει αμάλγαμα μεταξύ νομίμων και παρανόμων μεταναστών, μεταξύ πραγματικών πολιτικών προσφύγων και των λεγόμενων «οικονομικών» προσφύγων; Γιατί νομίζει ότι πρέπει η Ελλάδα να σηκώσει το βάρος των προσφύγων όλων των πολέμων της Ασίας και της Αφρικής; Είναι γνωστό ότι κατά τη διάρκεια των πολέμων αυτών ο ΟΗΕ και οι άλλες διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις δημιουργούν κέντρα υποδοχής και βοήθειας στις γειτονικές χώρες, μέχρι που να καταστεί δυνατή η επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους. Γιατί πρέπει να έρθουν στην Ελλάδα πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, τη Σομαλία ή το Ιράκ; Ποιος λογικός άνθρωπος νομίζει ότι η Ελλάδα μπορεί να εξαντλήσει όλους τους ενδιαφερόμενους λαθρομετανάστες της Ασίας και της Αφρικής; Είναι καιρός να συνέλθουν ορισμένοι και να συνειδητοποιήσουν ότι η χώρα αυτή δεν είναι για ξήλωμα και ότι η υπομονή και η ανοχή του ελληνικού λαού δεν είναι χωρίς όρια. Σε ό,τι αφορά ειδικά το ΚΚΕ, θα ήταν χρήσιμο να εξετάσει τον ρόλο που διεδραμάτισε στη συρρίκνωση και στην πλήρη περιθωριοποίηση του άλλοτε κραταιού Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος η ανεπιφύλακτη και άκριτη υποστήριξη που αυτό έδωσε στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση και λαθρομετανάστευση. Σε μια μεγάλη μάλιστα χώρα, που ήταν, άλλοτε, μια από τις μεγαλύτερες αποικιακές δυνάμεις του κόσμου. ΤΟ ΠΑΡΟΝ   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Η ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ Posted: 21 Feb 2011 01:57 AM PST Ανήσυχοι είναι οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου για το μέλλον της Αγγλίας ως ηγετικού παράγοντα της ΕΕ. «Η Βρετανία κινδυνεύει να παραμεριστεί καθώς το Παρίσι και το Βερολίνο αναζητούν στενότερους οικονομικούς δεσμούς» έγραφαν στους τίτλους σχετικής ανάλυσής τους την περασμένη εβδομάδα.  του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ «Ο Ντέιβιντ Κάμερον, ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, έχει προειδοποιηθεί από τους εταίρους του στον κυβερνητικό συνασπισμό ότι κινδυνεύει να περιθωριοποιήσει τη Βρετανία σε μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων αν υιοθετήσει μια πολιτική «άδειας καρέκλας», ενώ χώρες της Ευρωζώνης υπό την ηγεσία της Γαλλίας και της Γερμανίας λαμβάνουν οικονομικές αποφάσεις - κλειδιά» υπογράμμιζε ευθύς εξαρχής στην ανάλυσή της η σοβαρή βρετανική οικονομική εφημερίδα.«Ο Νικ Κλεγκ, ο αναπληρωτής πρωθυπουργός (σ.σ.: και ηγέτης του κόμματος των Φιλελευθέρων που συγκυβερνούν με τους Συντηρητικούς του Κάμερον), είναι μεταξύ εκείνων που προειδοποιούν τον Ντ. Κάμερον ότι το βρετανικό όραμα μιας ανοικτής Ευρώπης του ελευθέρου εμπορίου βρίσκεται σε κίνδυνο, καθώς το Παρίσι και το Βερολίνο επιδιώκουν στενότερη συνεργασία στην οικονομική πολιτική μεταξύ των 17 μελών της Ευρωζώνης» προσθέτουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». Η αλήθεια είναι ότι ειδικά το τελευταίο διάστημα που έχουν οξυνθεί τα προβλήματα του ευρώ και των χωρών - μελών της Ευρωζώνης κανένας δεν δίνει πλέον σημασία στις αποφάσεις των συνόδων κορυφής των ηγετών των 27 χωρών - μελών της ΕΕ. Σχεδόν το μόνο που ενδιαφέρει είναι οι αποφάσεις των 17 ηγετών των κρατών που ανήκουν στην Ευρωζώνη, στους οποίους βεβαίως δεν συμπεριλαμβάνεται ο Βρετανός πρωθυπουργός. Ο διαχωρισμός των χωρών της ΕΕ σε δύο όλο και πιο διακριτές ομάδες, από τη μια οι 17 της Ευρωζώνης και από την άλλη οι 10 που δεν συμμετέχουν στο ευρώ, προκαλεί αυξανόμενες εντάσεις.Στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ που έγινε στις 4 Φεβρουαρίου ο εξοργισμένος πρωθυπουργός της Πολωνίας Ντόναλντ Τουσκ κατηγόρησε τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ και τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί ότι «ταπεινώνουν» τους εκτός Ευρωζώνης 10 ηγέτες προτείνοντας μεγαλύτερη οικονομική συνεργασία μεταξύ των 17 του ευρώ. Οι αντιδράσεις αυτές αναμένεται να κλιμακωθούν καθώς από τον επόμενο μήνα και συγκεκριμένα στις 11 Μαρτίου θα συνέλθει για πρώτη φορά σύνοδος κορυφής των 17 της Ευρωζώνης στις Βρυξέλλες, με τους υπόλοιπους 10 ηγέτες να μην καλούνται καν στη βελγική πρωτεύουσα! Ακόμη χειρότερα, οι σύνοδοι κορυφής των 17 αναμένεται να θεσμοθετηθούν και να συνέρχονται μία ή δύο φορές τον χρόνο.Πέρυσι η Μέρκελ είχε απορρίψει γαλλική πρόταση για τέτοιου είδους «φραξιονιστικές» συνόδους κορυφής των 17 από τα 27 κράτη - μέλη της ΕΕ. Φέτος όμως ξεπέρασε τις αναστολές της και υιοθέτησε την ιδέα της χωριστής σύγκλησης συνόδων κορυφής των ηγετών της Ευρωζώνης. Τυπικά οι σύνοδοι αυτοί είναι ανοιχτές και σε όποιον άλλον ηγέτη χώρας - μέλους της ΕΕ θέλει να τις παρακολουθήσει. Αντικειμενικά όμως γελοιοποιείται όποιος ηγέτης χώρας εκτός Ευρωζώνης πάει να παραστεί και να κάνει προτάσεις για την πολιτική υπεράσπισης του κοινού νομίσματος, στο οποίο η χώρα του... δεν μετέχει!Και εν πάση περιπτώσει, αν αυτό μπορεί να συγχωρηθεί στον ηγέτη μιας χώρας σαν τη Λιθουανία ή τη Λετονία, είναι εντελώς αδύνατο να δεχτεί να αυτοταπεινωθεί σε τέτοιο βαθμό ο πρωθυπουργός μιας χώρας σαν τη Βρετανία.Γι’ αυτό και το βρετανικό συντηρητικό περιοδικό «Εκόνομιστ» κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία γράφει σχετικά: «Σε μια διαφορετική εποχή, όλα αυτά μπορεί να είχαν προκαλέσει μεγάλη ανησυχία στη Βρετανία και ως αποτέλεσμα αυτής να είχαν γεννήσει περισσότερη ένταση μέσα στην ΕΕ.Ομως η νέα βρετανική κυβέρνηση, βαθιά εχθρική σε περαιτέρω ολοκλήρωση της ΕΕ, φαίνεται ικανοποιημένη να σταθεί παράμερα, καθώς η Ευρωζώνη συνδέεται στενότερα μεταξύ των μελών της. Αν αυτό σημαίνει μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων, ας είναι έτσι: η Βρετανία νομίζει ότι η δική της εξωτερική τροχιά, στην οποία για την ώρα ανήκουν η Πολωνία, η Σουηδία και οι όμοιοί τους, είναι ταχύτερη» υποστηρίζει ο «Εκόνομιστ». ΑπομόνωσηΑγγλία, στρατηγός χωρίς... στρατό! Ανεδαφικές θα ήταν οι ελπίδες της Βρετανίας να ηγηθεί του στρατοπέδου όσων χωρών δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη, για τον απλούστατο λόγο ότι τέτοιο στρατόπεδο δεν υπάρχει. Οι δύο βαλτικές χώρες (Λιθουανία, Λετονία) και οι δυο βαλκανικές (Ρουμανία, Βουλγαρία) θα μπουν τρέχοντας στο ευρώ, μόλις τους το επιτρέψει το Βερολίνο. Οσο για τις τρεις κεντροευρωπαϊκές χώρες (Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία), όση ανεξαρτησία πολιτικής και αν επιδεικνύουν προσωρινά οι κυβερνήσεις τους, αντικειμενικά ανήκουν στις «ανατολικές επαρχίες του Ράιχ», οπότε τελικά θα υπαχθούν στην Ευρωζώνη αργά ή γρήγορα. Απομένουν έτσι μόνο η Σουηδία και η Δανία, οι οποίες αποκλείεται να δεχθούν να τεθούν υπό αγγλική κηδεμονία. Απελπιστική η μοναξιά της Γηραιάς Αλβιώνος... ΕΘΝΟΣ   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ο ΟΛΙΓΙΣΤΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΤΑ "ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΕΛΕΧΗ" ΤΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ Posted: 21 Feb 2011 01:52 AM PST Δεν είναι δυνατό να μην υπάρχουν στο κυβερνών κόμμα βουλευτές, έστω μετρημένοι στα δάχτυλα, ικανοί να βλέπουν πού έχει οδηγήσει τη χώρα ο πρωθυπουργός αρχηγός τους. Δεν γίνεται, είναι αδιανόητο.  Τουλάχιστον όσοι χλευάστηκαν κάποτε για «πατριωτισμό», όσοι διακινδύνευσαν κομματικά υπερασπίζοντας τη νοημοσύνη τους, όσοι θήλασαν με το μητρικό γάλα αίσθηση εντιμότητας και αυτοσεβασμού. Δεν μπορεί να μένουν αμέτοχοι στον πανικό που απλώνεται σαν ρίγος στη χώρα. Η εξουσιαστική ιταμότητα των υπαλλήλων της «τρόικας» δεν είναι συμπτωματική απρέπεια συμπεριφοράς. Είναι συνεπές αποκύημα του «κλίματος» των σχέσεών τους με την κυβέρνηση. Μην ξεχνάμε: Επτά μήνες, από την επομένη της ορκωμοσίας του, ο πρωθυπουργός σεργιάνιζε στα διεθνή κέντρα οικονομικής και πολιτικής ισχύος διαφημίζοντας την οικονομική χρεοκοπία της χώρας του, τη φαυλότητα, την ανυποληψία της. Και οι υποψήφιοι δανειστές ανέβαζαν συνεχώς τον πήχυ των τοκογλυφικών τους ορέξεων. Προτάσεις δανεισμού με ελάχιστο επιτόκιο, από τη Ρωσία και την Κίνα, τις απέρριπτε ασυζητητί – γιατί; Δεν το εξήγησε. Ωσπου ο δανεισμός από τις «αγορές» έφτασε να γίνει ανέφικτος και η χώρα παραδόθηκε «αυτονόητα» στην «τρόικα»: Υπέγραψε ο πρωθυπουργός την «άνευ όρων» παραίτηση (όλων μας) από κάθε μορφή εθνικής κυριαρχίας: οικονομική, εδαφική, υποδομών, παραγωγικών πηγών, εργασιακού δυναμικού, πολιτισμικών θησαυρισμάτων. Η πρόσφατη ξαφνική απαίτηση των άξεστων μανδαρίνων για 50 δισ. από την κρατική περιουσία ώς το 2015, συστοιχεί πλήρως με τη λογική του «Μνημονίου». Συνεπέστατα, λοιπόν, το «κλίμα» των σχέσεων της κυβέρνησης με τους μανδαρίνους τούς επιτρέπει συμπεριφορές αφεντικών προς δουλικά: Τον Δεκέμβριο, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Πωλ Τόμσεν απερίφραστα βεβαίωνε «επενδυτές» στο Λονδίνο ότι «χρέος και έλλειμμα ήταν προσχήματα, στόχος πραγματικός του Μνημονίου με την Ελλάδα είναι οι εργασιακές σχέσεις και οι ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις» («Κ» 14.12.2010). Και πριν από λίγες μέρες σε δημόσια «συνέντευξή» τους και οι τρεις Υπατοι Αρμοστές στο ελλαδικό προτεκτοράτο νουθετούσαν τους ραγιάδες να συγκρατούν τις οιμωγές τους από τον ανασκολοπισμό που υφίστανται («Κ» 12.2.2011). Τα νευρόσπαστα μαθητούδια - οικονομικό επιτελείο(!) της κυβέρνησης μοιάζει να συμπεριφέρονται στην τρόικα όπως οι πειθαρχημένοι εντολοδόχοι στους εκπροσώπους των εντολέων τους. Στο τιμόνι της χώρας η γκροτέσκα φιγούρα. Πρωθυπουργός τόσο μειωμένων προσόντων και αδικημένης φυσικής σερμαγιάς που στην Ιστορία, το ξέρουμε όλοι, εμφανίζονται οι ανάλογοι μόνο για να συνοδέψουν μια σημαδιακή καταστροφή ή μια ανυπόφορη ατιμία. Αποκλείεται κάποιοι βουλευτές, κάποια «ιστορικά στελέχη» του κυβερνώντος κόμματος, να μην βλέπουν την ανεπάρκεια, να μην έχουν τεκμήρια για τον προκαθορισμό του μοιραίου ρόλου του. Εμείς, οι πολλοί, βυθιζόμαστε στον πανικό μόνο από τις εκτιμήσεις που μας επιτρέπουν οι ακατάσχετες τηλεοπτικές εμφανίσεις του, η αμήχανη, στερεότυπη ταυτολογία του, τα παιδαριώδη ρητορεύματά του. Εκείνοι, τα στελέχη του κόμματος, πρέπει να ξέρουν τα αίτια που τους υποχρεώνουν σε ανοχή, σε σιωπή. Φυγομαχούν και το πληρώνει η φτωχολογιά. Ποτέ, καμιά κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν εξουθένωσε τόσο μεθοδικά τα μικρά και μεσαία εισοδήματα, τις ελπίδες και την αξιοπρέπεια του βιοπαλαιστή. Δεν αισθάνονται προσωπικά εκτεθειμένοι όσοι ταυτίζουν ή ταύτισαν το όνομά τους, τη ζωή και την τιμή τους, με τέτοιου «Σοσιαλισμού» Πανελλήνιο Κίνημα; Αν σπίθιζε ίχνος ευφυΐας (κυρίως: ίχνος ειλικρίνειας προθέσεων), ακόμα και τη διαχείριση του τοκογλυφικού Μνημονίου μπορούσαν να τη χρησιμοποιήσουν σαν μοχλό για ρηξικέλευθεη σοσιαλιστική πολιτική: Να απαγορεύσουν αποτελεσματικά κάθε αντικοινωνική εκβιαστσική απεργία, απεργία «κοινωνικού κόστους» – όταν η δημοκρατία υπερασπίζει την κοινωνική δικαιοσύνη δεν φοβάται να κατεβάσει και τον στρατό. Να πατάξουν τους απεργούς της απληστίας, φορτηγατζήδες, φαρμακοποιούς, οδηγούς των κοινωνικών (μαζικών) μέσων μεταφοράς, τους γιατρούς που παζαρεύουν το λειτούργημά τους. Κοντολογίς, να στήσουν τίμιο κοινωνικό κράτος. Τις προάλλες βρέθηκε, επιτέλους, Ελληνας δημοσιογράφος (όσο κι αν μοιάζει απίστευτο) με την τόλμη να θέσει στην τρόικα το ερώτημα που βράζει στο στήθος κάθε νοήμονα πολίτη: Γιατί οι τοποτηρητές των δανειστών μας επαγρυπούν με τόσο ζήλο και ακρίβεια για τα μέτρα που τσακίζουν τη φτωχολογιά (μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ, απελευθέρωση συμβάσεων εργασίας, αύξηση ορίου ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, συγχωνεύσεις σχολείων και χίλια δύο ανάλογα), αλλά δεν εμφανίστηκαν ποτέ να ψελλίζουν λέξη για το αμείωτο όργιο χρηματοδότησης των κομμάτων από το κράτος, ούτε λέξη για χαλινό στο αδιάντροπο «πάρτι» των αναρίθμητων υπαλλήλων της Βουλής, λέξη για μείωση των εσόδων (άμεσων και έμμεσων) των βουλευτών. Δεν αναφέρθηκε ποτέ η τρόικα στο ξετσίπωτο σκάνδαλο των χρυσοπληρωμένων μελών Δ.Σ. σε εταιρείες του Δημοσίου, πάντοτε πολυάριθμες. Δεν απαίτησε ποτέ να οδηγηθούν στο εδώλιο και να δικαιολογήσουν για ποια προσφορά έργου αμείβονταν επί δεκαετίες ως Κροίσοι οι τάχα και «σύμβουλοι» των εκάστοτε προέδρων της ΕΡΤ, της ΔΕΗ, των Ελληνικών Πετρελαίων, του Βάμβακος και απειράριθμων άλλων αποφύσεων του κομματικού κράτους. Ο Αναστάσιος Πεπονής, ο Απόστολος Κακλαμάνης, ο Αντώνης Λιβάνης, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο Γεράσιμος Αρσένης, ο Γιώργος Ρωμαίος, ο Γιάννης Καψής. Ταύτισαν τη ζωή τους και το όνομά τους με το ΠΑΣΟΚ, γόνιμα ή άγονα, δικαιωμένα ή αδικαίωτα. Πάντως, έφτιαξαν ο καθένας μιαν εικόνα μάλλον διαφοροποιημένη από τον παπανδρεϊκό αμοραλισμό, από το δόγμα του «όλα επιτρέπονται» για την ηδονή της εξουσίας, ακόμα και το ξεπούλημα εθνικής κυριαρχίας σε κάποιο Νταβός. Σήμερα το παπανδρεϊκό δόγμα κυριαρχεί αυτονόητα σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Εχει εξαφανίσει τη διάκριση Αριστεράς και Δεξιάς, ακεραιότητας και φαυλότητας, ελληνικής (πολιτισμού) συνείδησης και μηδενιστικού «Διεθνισμού». Το πελατειακό κράτος, η χυδαία κομματοκρατία, συμπαίζει με την τρόικα για να περισώσει προνομίες. Οι «κομμουνιστές» μια γροθιά με τα «ρετιρέ», η Διαμαντοπούλου συνεχίζει την αποστολή της Γιαννάκου. Και στο τιμόνι η γκροτέσκα φιγούρα, ο ολίγιστος των Παπανδρέου. Τα παρέδωσε όλα μεθοδικά στις «αγορές», με αντάλλαγμα να τον αφήνουν να παίζει με το παιχνιδάκι της εξουσίας. Αποκλείεται κάποια «ιστορικά στελέχη» να μην βλέπουν τι διακυβεύεται. Και είναι οι μόνοι που μπορούν αποτελεσματικά να δράσουν. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Posted: 21 Feb 2011 01:12 AM PST Ο Πρωθυπουργός πήγε σε Πομακοχώρι, όχι σε “τουρκοχώρι” και αντί να μιλήσει στους Πομάκους, τους ακραιφνείς ορεσίβιους Έλληνες της Ροδόπης για την Πομακική διάλεκτο, εκείνος τους μίλησε για την ξένη προς εκείνους Τουρκική γλώσσα!!! Την ώρα που οι Πομάκοι καταπιέζονται και τρομοκρατούνται από τους ανθρώπους της Άγκυρας, ο Έλληνας Πρωθυπουργός πήγε πάνω στα Πομακοχώρια, κρατώντας όχι την “ελληνική σημαία”, αλλά την “τουρκική”! Μιλώντας όχι για “Ελλάδα”, αλλά για “Τουρκία”! Εξήγγειλε ότι κρατικές εξετάσεις, όπως είναι οι εξετάσεις οδήγησης, δεν θα γίνονται στα Ελληνικά, αλλά και στα Τουρκικά, που σημαίνει ότι παραβιάζεται η μοναδικότητα της Ελληνικής γλώσσας, όταν αυτή έχει να κάνει με Έλληνες πολίτες και αναγνωρίζεται έτσι και η Τουρκική σαν κρατική γλώσσα συναλλαγών, δηλαδή σαν ντε φάκτο επίσημη κρατική γλώσσα, παράλληλα με την Ελληνική! Οι Κρατικές υπηρεσίες επείσης, μέσα στο ελληνικό έδαφος, θα συναλλάσσονται με τους Έλληνες πολίτες στην τουρκική γλώσσα και όχι στην επίσημη μέχρι τώρα ελληνική, αλλάζοντας δεδομένα και ισορροπίες, προσφέροντας γόνιμο έδαφος στην προπαγάνδα του Προξενείου και της Άγκυρας! …» Έλληνες πολίτες, απόγονοι των θρυλικών Αγριάνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ελάτε να ακούσετε τι σας υπόσχεται ο πρωθυπουργό σας: “μάθετε Τουρκικά και εμείς εδώ είμαστε, θα διορίζουμε τουρκόγλωσσους να σας καταλαβαίνουν και να σας εξυπηρετούν". Ο Άνθρωπος θέλει κρέμασμα!!!   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΕΣ Posted: 21 Feb 2011 12:05 AM PST Ο Αρχηγός του τουρκικού Γενικού Επιτελείου Στρατηγός Işık Koşaner και οι Αρχηγοί των τριών Κλάδων πραγματοποίησαν επίσκεψη στις στρατιωτικές φυλακές Hasdal όπου κρατούνται οι συλληφθέντες στα πλαίσια της υπόθεσης Εrgenekon, συνολικά 24 Στρατηγοί και Ναύαρχοι και 102 αξιωματικοί εν ενεργεία. Η επίσκεψη αυτή που πραγματοποίησε ο Στράτηγος Koşaner μαζί με τον Διοικητή Χερσαίων Δυνάμεων Στρατηγό Erdal Ceylanoğlu, τον Διοικητή των Ναυτικών Δυνάμεων Ναύαρχο Eşref Uğur Yiğit, τον Διοικητή της Πολεμικής Αεροπορίας Πτέραρχο Hasan Aksay και με τον Γενικό Διοικητή της Στρατοχωροφυλακής Στρατηγό Necdet Özel, σχολιάστηκε από στρατιωτικούς κύκλους ως μήνυμα στήριξης και αλληλεγγύης προς τους κρατούμενους αξιωματικούς. Η ηγεσία των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων μετέβη στη φυλακή με στρατιωτικό ελικόπτερο, συνοδεία του διοικητή 1ης Στρατιάς Στρατηγού Hayri Kıvrıkoğlu. Η επίσκεψη κράτησε 3,5 συνολικά ώρες στη διάρκεια της οποία υπήρξαν εκτεταμένες συζητήσεις και ανταλλαγή απόψεων των Αρχηγών με τους κρατούμενους. Στις δηλώσεις του μάλιστα κατά την αποχώρηση από τη φυλακή, ο Στρατηγός Koşaner έκανε λόγο για σημαντικό παρασκήνιο το οποίο οι Ένοπλες Δυνάμεις σκοπεύουν να φωτίσουν, ενόψει και της επικείμενης συνάντησής του με το πρωθυπουργό Erdogan. Σημειώνεται πως χθες πραγματοποιήθηκε μπροστά στο μαυσωλείο του Ατατούρκ στην Άγκυρα, συγκέντρωση και πορεία των συγγενών των φυλακισμένων αξιωματικών, στην οποία συμμετείχε και ένα πλήθος 15.000 πολιτών. Κατά την πορεία, οι διαδηλωτές τραγούδησαν στρατιωτικά εμβατήρια. STRATEGY-REPORT   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Posted: 21 Feb 2011 12:01 AM PST Ο ελληνικός λαός οφείλει μάλλον ευγνωμοσύνη στην τρόικα και τους εκπροσώπους της. Οι σαφέστατες και ειλικρινείς δηλώσεις τους στις 11.2, περιλαμβανομένου και του ύφους τους, δηλώσεις που τόσο θόρυβο προκάλεσαν, και την υποτιθέμενη «αγανάκτηση» της κυβέρνησης, συνιστούν μείζονα συμβολή στην υπόθεση της αφύπνισης των Ελλήνων πολιτών από τις αυταπάτες τους, αφύπνιση που, με τη σειρά της, συνιστά βασική προϋπόθεση σωτηρίας της χώρας. του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στην τρόικα γιατί μας εξήγησε με αφοπλιστική σαφήνεια ότι η επόμενη «φάση» του «προγράμματος» είναι η λεηλασία της χώρας, η μετατροπή της σε «Μπανανία». Γιατί επιβεβαίωσε ότι στην κυβέρνηση μπορεί να μην αρέσουν οι «ιδιωτικοποιήσεις», δεν έχει όμως ούτε ένα επιχείρημα όταν μιλάει μαζί της και, από την αρχή μέχρι το τέλος, συμφωνεί και εφαρμόζει. Γιατί, επίσης, αποκάλυψε ότι τις ιδέες αυτές δεν τις φέρνει μόνο εκείνη στην Ελλάδα, αλλά τις ακούει και από όλη την ελληνική (παριστάνουσα) «ελίτ». ‘Εχει παραγίνει με την «κουλτούρα της απάτης», που έχει διαπεράσει όλο το σώμα της εθνικής ζωής και συνιστά κεντρική αιτία και σύμπτωμα της κρίσης. Τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που «διαφωνούν» αλλά ψηφίζουν, την αξιωματική αντιπολίτευση που προτείνει, εδώ κι ένα χρόνο, το ίδιο πρόγραμμα λεηλασίας, «καταγγέλλοντας» όμως τον κ. Παπανδρέου ότι δεν διαφωνεί με αυτό! Η καλλιέργεια σκόπιμης σύγχυσης, τα απίστευτα ψέμματα, οι ασυνέπειες και η δημαγωγία, έχουν εξυπηρετήσει επί δεκαετίες την επιβίωση του πολιτικού συστήματος. ‘Όλα όμως έχουν ένα τέλος. Η μόνη πρόβλεψη του Πρωθυπουργού που θα επαληθευθεί στο τέλος είναι το αμίμητο: «θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες». Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός είναι ότι η πραγματικότητα είναι τόσο δυσάρεστη που την αρνείται, με έναν κλασικό για την ανθρώπινη ψυχολογία αγχολυτικό μηχανισμό. ‘Όπως ο άνθρωπος που βλέπει εφιάλτη, ξυπνάει για να απαλλαγεί από ανυπόφορο άγχος, ο άνθρωπος που βλέπει εφιάλτη στον ξύπνιο του μπαίνει στον πειρασμό, όπως και η στρουθοκάμηλος, να χώνει το κεφάλι του στην άμμο, αποφεύγοντας προβλήματα που τον υπερβαίνουν. Σε αυτόν ακριβώς τον μηχανισμό στηρίζεται η κυβέρνηση και το διεθνές «σύστημα», που την «καθοδηγεί» και κηδεμονεύει, για να περάσει την πολιτική του Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Προσπαθεί να την παρουσιάσει ως μια οδυνηρή μεν, αλλά αναγκαία θεραπεία, που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να ξαναβγεί κάποτε «στις αγορές», να ξαναγίνει ένα κάπως «κανονικό κράτος». Και όχι βέβαια σαν αυτό που όντως είναι: ένα πρόγραμμα συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας, που συντρίβει τη ραχοκοκαλλιά της ελληνικής οικονομίας, κοινωνίας και κράτους, διάλυσης του (υποτυπώδους) κοινωνικού κράτους, λεηλασίας της χώρας και αποικιοποίησής της, με τρόπο που μπορεί να εξελιχθεί σε καταστροφή μεγαλύτερη της Μικρασιατικής. Γιατί τότε χάθηκε η μισή Ελλάδα, τώρα θα χαθεί η υπόλοιπη, δηλαδή η δυνατότητα ύπαρξης ενός κάπως ανεξάρτητου και κυρίαρχου ελληνικού κράτους, προϋπόθεσης για την αξιοπρεπή επιβίωση του ελληνικού λαού. Από την άποψη αυτή η τρόικα μας βοηθάει να καταλάβουμε που πάει το πράγμα (και τι ακριβώς τους λένε το πολιτικό μας προσωπικό και η «ελίτ» της χώρας). Το πρόγραμμα «ιδιωτικοποιήσεων» που ανακοίνωσε η τρόικα, είναι εξωφρενικού μεγέθους. Πρακτικά σημαίνει την πλήρη λεηλασία της χώρας, οποιασδήποτε αξίας έχει μείνει στα χέρια του ελληνικού κράτους και μπορεί να του χρησιμεύσει για άσκηση πολιτικής, στην ανάπτυξη, στην κοινωνική του πολιτική. Πρόκειται για το αντίστοιχο διαδικασίας «εκκαθάρισης» χρεωκοπημένης επιχείρησης. Σε αντίθεση μάλιστα με την εκκαθάριση ιδιωτικών επιχειρήσεων, εδώ, πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα έχει η εξυπηρέτηση των διεθνών τραπεζών. Στον κόσμο που ετοιμάζουν, και με το «ελληνικό πείραμα», όλα τα επαγγέλματα έχουν κάποιο ρίσκο, εκτός από ένα: του τραπεζίτη, του κατόχου χρήματος. Μπορεί να κάνει ότι θέλει, χωρίς καμιά απολύτως συνέπεια. Να σημειώσουμε επίσης ότι η κατεπείγουσα εκποίηση, κακήν κακώς, και σε συνθήκες εθνικής καταστροφής, της δημόσιας περιουσίας, σημαίνει πρακτικά και «σκότωμά» της. Επιπλέον, στην Ελλάδα δεν έχουμε σοβαρούς καπιταλιστικούς ομίλους. Πρακτικά, η ιδιοκτησία της χώρας θα περάσει σε ξένους, ολοκληρώνοντας μια πορεία αποικιοποίησής της, που θα τη κάνει πολύ σύντομα είδος «Μπανανίας» της Ευρώπης, κάτι σαν τη Γουατεμάλα της «Γιουνάιτεντ Φρουτ». Τέτοιο πρόγραμμα μαζικής φτωχοποίησης και αποικιοποίησης, δύσκολα πραγματοποιείται χωρίς να απειλήσει εν τέλει και τη δημοκρατία, ενδεχόμενο στο οποίο αναφέρθηκε πέρυσι, σε μια δήλωση που δεν προσέχτηκε, ο κ. Μπαρόζο. Και επειδή, σε αντίθεση με τη Γουατεμάλα, η Ελλάδα αντιμετωπίζει και σοβαρό εθνικό πρόβλημα, δεν θα μπορέσει να υπερασπίσει στο τέλος και την εξωτερική της κυριαρχία, στο Αιγαίο, την Κύπρο, τη Θράκη κλπ. ‘Αλλωστε, οι κύριοι της τρόικας δεν έκρυψαν, στην περίφημη συνέντευξή τους, ότι έχουν άποψη και για τις ελληνικές στρατιωτικές δαπάνες. Βεβαίως ήδη ακούμε τις ανοησίες των Ελλήνων νεοφιλελεύθερων, της πλέον γελοίας και καθυστερημένης εκδοχής νεοφιλελεύθερων, που, ευρισκόμενοι πνευματικά «πίσω από τις αρκούδες», ή απλά ενδιαφερόμενοι μόνο για τα ιδιοτελή συμφέροντά τους, ισχυρίζονται ότι ο ελληνικός λαός θα βρει την υγειά του, όχι φτιάχνοντας το κράτος, αλλά διαλύοντας και αυτό το ελαττωματικό κράτος που έχει. Το λένε μάλιστα αυτά όχι στη αρχή του νεοφιλελεύθερου κύκλου, που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είχε ίσως κάποιο νόημα, αλλά στο τέλος του, εν τω μέσω μιας σοβαρότατης παγκόσμιας κρίσης, όταν οι ιδιωτικές τράπεζες κινητοποιούν τα κράτη για να τις σώσουν! Ποιος όμως έχει πρόβλημα στον σημερινό κόσμο; Αυτοί ακριβώς που γενίκευσαν τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Ποιοι τα καταφέρνουν σχετικά καλύτερα; Η Κίνα, το κράτος της οποίας είναι πίσω από κάθε σχεδόν οικονομική δραστηριότητα, η Γερμανία, που προστάτευσε ζωτικές κρατικές λειτουργίες. Γιατί είναι καλό για τη γερμανική κρατική τηλεφωνική εταιρεία να αγοράζει τον ελληνικό ΟΤΕ, γιατί εθεωρείτο καλό για την Ελλάδα να αγοράζει ο ΟΤΕ τις τηλεπικοινωνίες Ρουμανίας ή Αρμενίας, και είναι τώρα καλό να ξεπουλήσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε ως συλλογική περιουσία του ελληνικού λαού; Φυσικά είναι καλό. Είναι καλό για όσους μας έχουν δανείσει. Εμείς θα είχε νόημα να το κάνουμε, υπό δύο όμως προϋποθέσεις: α) ότι θα διατηρούσε η χώρα μια μίνιμουμ δυνατότητα ανεξαρτησίας και πολιτικής, β) ότι θα ξεμπερδεύαμε με το πρόβλημα χρέους/ελλειμμάτων. Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει. ‘Όχι μόνο θα ακρωτηριαστούμε, αλλά θα δυσκολέψουμε και την επιβίωσή μας. Το αντίστοιχο στην ιατρική θα ήταν να αρχίσουμε να αφαιρούμε από έναν ασθενή τα όργανα που νοσούν! ‘Εχουμε επισημάνει, και εμείς και πολλοί άλλοι, ότι, σε αντίθεση με τα περισσότερα θέματα, όπου μπορούν να υπάρχουν πολλές απόψεις, το ζήτημα του Μνημονίου δεν επιδέχεται πολλές απαντήσεις. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα αφήσει τη χώρα σε πολύ δυσκολότερη κατάσταση από αυτή που τη βρήκε! Δεν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που να μείωσε το έλλειμμα με τους ρυθμούς που δεσμεύτηκε ο Παπακωνσταντίνου. Δεν υπάρχει άλλη χώρα συγκρίσιμη με την Ελλάδα που να μπόρεσε να πληρώσει κανονικά χρέος 150% και απάνω του ΑΕΠ. Και είναι αλφάβητο της οικονομικής επιστήμης ότι εφαρμογή δραστικής λιτότητας σε περίοδο κρίσης μετατρέπει την ύφεση σε κραχ, κατά τον κλασικό μηχανισμό του 1929-31, χώρια οι κοινωνικές, πολιτικές, εθνικές συνέπειες, ακόμα και οι συνέπειες στην υγεία του πληθυσμού. Στη χώρα μας είμαστε υποχρεωμένοι να ανακαλύπτουμε συχνά την πυρίτιδα. Θα είχε βγάλει το ΔΝΤ τη φήμη που έχει, αν δεν προκαλούσε παντού τα ίδια αποτελέσματα, αν δεν φτάναμε να έχουμε έκρηξη φυματίωσης στην Αν. Ευρώπη και χολέρας στο Περού; Πρέπει να είσαι ή τελείως απληροφόρητος ή απατεώνας ή ηλίθιος για να πιστεύεις στις ευεργετικές συνέπειες ενός Ταμείου, που, αφού κατέστρεψε τον Τρίτο Κόσμο και τον πρώην «σοσιαλιστικό», συνεχίζει τώρα το θεάρεστο έργο του στην περιφέρεια της ευρωζώνης. Η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει με βεβαιότητα ακολουθώντας αυτές τις συνταγές, είναι άλλωστε κοινό μυστικό διεθνώς, το γράψαμε κι εμείς από αυτές εδώ τις στήλες, ότι δεν μπορεί να πληρωθεί ποτέ αυτό το βουνό χρέους. Ουδείς, των κατόχων ελληνικών ομολόγων περιλαμβανομένων, δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα πληρωθούν στην αξία τους. Βερολίνο και Παρίσι έχουν ήδη συμφωνήσει σε κούρεμα περί το 30%. Σε συνέντευξή του στον γράφοντα, τον Ιούλιο του 2010, ο μεγάλος οικονομολόγος Γκαλμπρέιθ, φίλος του κ. Παπανδρέου, δήλωσε ότι «όλοι ξέρουν ότι αυτό θα γίνει». Αν όμως είναι έτσι, προς τι οι θυσίες στο μεσοδιάστημα και προς τι το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου; Πρώτον, για να οργανωθεί η αναδιάρθρωση του χρέους κατά τον πλέον συμφερότερο και ασφαλέστερο τρόπο για τη συμμαχία «αγορών»-Γερμανίας. Δεύτερο, για να χρησιμοποιηθεί η Ελλάδα, όπως ήδη χρησιμοποιείται, για την πειθάρχηση, από την ίδια συμμαχία, όλης της Ευρώπης. «Κυττάξτε την Ελλάδα, κυττάξτε τι παθαίνουν όσα παιδιά δεν κάθονται καλά», λένε Μέρκελ, Σαρκοζί, Τρισέ, Στρως-Καν και Γκόλντμαν Ζακς, στα υπόλοιπα «παιδιά» της «ευρωπαϊκής τάξης». Το Μνημόνιο δεν θα θεραπεύσει την Ελλάδα από το πρόβλημα ελλειμμάτων/χρέους. Αυτό που κάνει είναι να την υποβιβάζει σε χώρα-αποικία, προκαλώντας ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα με την προσπάθεια να οδηγήσει, εν ονόματι της «ανταγωνιστικότητας», την αμοιβή και προστασία της εργασίας και το κοινωνικό κράτος σε επίπεδα Κίνας ή Βουλγαρίας. Η Ελλάδα οφείλει να επαναδιαπραγματευθεί τη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου, να οργανώσει, εκείνη και όχι οι πιστωτές, την αναδιάρθρωση του χρέους, να φτιάξει συμμαχίες εντός και εκτός Ευρώπης, να υπερασπιστεί πολιτικά τον εαυτό της διεθνώς, εν ανάγκη να φτάσει, αν όλα τα άλλα μέσα αποδειχθούν ατελέσφορα, και στο ύστατο όπλο της στάσης πληρωμών, με την παράλληλη χρήση όλων των θεσμικών και πολιτικών δυνατοτήτων που παρέχει στη χώρα η ιδιότητά της ως μέλους της ΟΝΕ. Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση, κάθε άλλο, με την ανάγκη ριζικής μεταρρύθμισης του κράτους και της εσωτερικής ελληνικής δομής, που δεν είναι αιτία της κρίσης, αλλά βοήθησε στο να βρεθούμε στην «πρώτη γραμμή». Ούτε βεβαίως με τη ανάγκη προβολής μιας σοβαρής εναλλακτικής λύσης στην κρίση που προκάλεσε η «υπερφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση» σε όλη την Ευρώπη. Ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ο κ. Παπανδρέου όφειλε να πρωταγωνιστεί στην εξεύρεση μιας κεϋνσιανής, αναπτυξιακής, προοδευτικής, συνολικής διεξόδου από την ευρωπαϊκή κρίση, αντί να κάνει την Ελλάδα «πιλότο», «πειραματόζωο» ενός νέου ολοκληρωτισμού, εκθέτοντάς την στον κίνδυνο μη αντιστρέψιμης εθνικής καταστροφής. Konstantakopoulos.blogspot.com   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ΠΟΡΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ Posted: 20 Feb 2011 11:56 PM PST «Η χρονιά των επαναστάσεων ξεκίνησε τον Ιανουάριο σε μία μικρή χώρα μείζονος σημασίας. Στη συνέχεια οι διαδηλώσεις εξαπλώθηκαν στο μεγαλύτερο και πιο σημαντικό κράτος της περιοχής, ανατρέποντας το καθεστώς. Ο αντίκτυπος ήταν άνευ προηγουμένου. Η ατμόσφαιρα πλημμύρισε με τις ιδέες της ελευθερίας και την δημοκρατίας. Οι διαδηλώσεις στους δρόμους φούντωσαν, κάνοντας τους μονάρχες να κοιτούν αμήχανα από τα παλάτια τους». Η παραπάνω περιγραφή, αναφέρει το περιοδικό TIME, θα μπορούσε να σκιαγραφεί τα γεγονότα που συνέβησαν στην Τυνησία και την Αίγυπτο, καθώς οι εξεγέρσεις σε αυτές τις χώρες ενέπνευσαν και κινητοποίησαν τους ανθρώπους σε όλη τη Μέση Ανατολή. Στην πραγματικότητα όμως το περιοδικό αναφέρεται σε λαϊκές εξεγέρσεις πριν από 162 χρόνια που ξεκίνησαν στη Σικελία και τη Γαλλία. Οι επαναστάσεις του 1848 παρουσιάζουν εκπληκτικές ομοιότητες με αυτές της Μέσης Ανατολής. Αφορμή για αυτές ήταν και τότε η φτώχεια και η συνεχής άνοδος στις τιμές των τροφίμων. Οι μοναρχίες ήταν απαρχαιωμένες και σκληρές και οι νέοι ήταν στην πρώτη γραμμή. Οι τότε νέες τεχνολογίες, δηλαδή οι εφημερίδες, ένωναν το πλήθος. Άραγε η ιστορία θα αλλάξει στη Μέση Ανατολή; Αυτές οι διαδηλώσεις στην Υεμένη, το Μπαχρέιν, την Ιορδανία και αλλού θα ξεφτίσουν και σε λίγα χρόνια από σήμερα θα κοιτάμε το 2011 και θα συνειδητοποιούμε ότι δεν έγινε και κάτι σημαντικό; Αναρωτιέται ο συντάκτης του TIME και απαντά: Είναι μία πιθανότητα, αλλά το γεγονός ότι αυτές οι εξεγέρσεις περιλαμβάνουν δύο από τις πιο κινητήριες δυνάμεις στον κόσμο σήμερα – τα νιάτα και την τεχνολογία- αφήνει χαραμάδες αισιοδοξίας ότι το ποτάμι δε θα κυλήσει πίσω. ΕΠΙΚΑΙΡΑ   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Posted: 20 Feb 2011 11:57 PM PST Μάλλον αποτελεί πλέον βεβαιωμένη -επιστημονικά- ιστορική αλήθεια, το γεγονός ότι η Άλωση της Βασιλεύουσας το 1204 και η ως εκ τούτου λεηλασία της ελληνικής Ανατολής, υπήρξε η πρώτη αποικιοκρατική διείσδυση των μητροπολιτικών δυνάμεων της Δύσης σ’ ένα πλανητικό παιχνίδι «ακριδών» που συνεχίζεται έκτοτε -εδώ και παραπάνω από 8 αιώνες- με αμείωτη ένταση. Τα συνοδά χαρακτηριστικά-κριτήρια, όπως η οικονομική και πολιτική εξάρτηση, η πολιτιστική αλλοίωση και η εκμετάλλευση των φυσικών της πόρων της αποικίας, αλλά και η πολιτική υποταγή των ιθαγενών, είναι και στην ελληνική περίπτωση περισσότερο από εμφανή. Σημάδια αυτής της αποικιοκρατικής κυριαρχίας θα βρει κανείς νωπά ακόμη και σήμερα, στους φραγκοχτισμένους ναούς με τα υλικά των γκρεμισμένων βυζαντινών εκκλησιών, στους κρατικοδίαιτους διανοούμενους που γυρεύουν να «εξωραΐσουν» την Ιστορία, στην αποβιομηχάνιση της χώρας και στο Μνημόνιο ή στις χαίνουσες ακόμη πληγές των ζωντανών αγωνιστών της Εθνικής μας Αντίστασης, όταν με πικρία δηλώνουν «καλύτερα να ‘χα σκοτωθεί στην Κατοχή». Εν τούτοις, ο παρατηρητικός μελετητής της Ιστορίας μπορεί επίσης να διαπιστώσει ότι μόλις μερικά χρόνια πριν το ορόσημο του 1204, το 1187 η ορμή του -σταυροφορικού δήθεν- δυτικού παρασίτου θα υποστεί επαναλαμβανόμενες δεινές ήττες στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής. Οι λογής Βαλδουίνοι και Ραυλάνδοι θα συγκρουστούν με τον Αιγύπτιο Βεζίρη Σαλαντίν, ο σταυροφορικός στόλος θα καεί στην Ερυθρά Θάλασσα και ο ίδιος πολύς Γκυ ντε Λουζινιάν, θα πιαστεί αιχμάλωτος. Δύο χρόνια αργότερα, το 1189 έως το 1192 ο πρώτος Άγγλος αποικιοκράτης Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, απέχοντας προφανώς πολύ από την σημερινή χολιγουντιανή εκδοχή του, θα βρει κι’ αυτός στο πρόσωπο του Σαλαντίν τον «δάσκαλο του». Θα ακολουθήσει η παράδοση του ήδη λεηλατημένου αραβικού κόσμου, στις ορδές των Οθωμανών «φίλων», ακολουθώντας σχεδόν βίους παράλληλους με την καθημαγμένη και παραδομένη αντίστοιχα, καθ’ ημάς Ανατολή. Το 1798 ο Βοναπάρτης που αποβιβάζεται στην Αίγυπτο, δεν καταφέρνει τίποτα περισσότερο από το να μπολιάσει με τη γαλλική σκέψη και φιλοσοφία τις Αιγυπτιακές ελίτ, που θαμπωμένες από τα φώτα της Εσπερίας δεν πρόλαβαν να αντιληφθούν τη μεγαλύτερη αρχαιοκαπηλική σπείρα που επέδραμε ποτέ σε τόπο, προκειμένου να διακοσμήσει τα παλάτια και τις φανταχτερές επαύλεις των θηλύμορφων μελών της. Ώσπου 20 χρόνια αργότερα μετά τα φώτα του ’21, το 1841, ο Αλί πασάς κερδίζει τον πόλεμος με τους Οθωμανούς και γίνεται ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Αιγύπτου. Ταυτόχρονα ξεκινούν οι πρώτες προσπάθειες για τον “εκμοντερνισμό” της χώρας. Οι Αιγύπτιοι έχουν πια πεισθεί πως με το τέλος της Οθωμανικής κυριαρχίας και στον ανταγωνισμό που αναπτύσσεται με τη Δύση, ένας μόνο δρόμος υπάρχει. Η μίμηση του δυτικού προτύπου. Η αποδοχή του δυτικού κοσμοειδώλου ως αντίδοτο στη δυτική αποικιοκρατική επιθετικότητα. Το νεωτερικό παράδειγμα αρχίζει σιγά-σιγά να ξεδιπλώνει το ίχνος του, στο ηττημένο σώμα της Αιγυπτιακής αλλά και αραβικής συλλογικότητας. Η ανάπτυξη της τεχνόσφαιρας, εισβάλλει στην αιγυπτιακή πραγματικότητα μ΄ ένα κολοσσιαίο έργο. Την διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ -προφανώς- από Γάλλους μηχανικούς και Αιγύπτιους εργάτες, 28 χρόνια αργότερα, το 1869. Οι ιδέες της κομμούνας του Παρισιού το 1871 δεν θα φτάσουν έγκαιρα στην Αίγυπτο κι έτσι, τι κρίμα, ο αναπτυξιακός οργασμός θα διαρκέσει μόνον 6 χρόνια. Γιατί, το 1875 η οικονομική κρίση οδηγεί τον πασά Ισμαήλ στο ξεπούλημα του Σουέζ στους Άγγλους απογόνους του Λεοντόκαρδου, ενώ ένα χρόνο αργότερα, η Αίγυπτος σύρεται σε πρόγραμμα οικονομικού ελέγχου από την “κοινοπραξία” των Άγγλων και των Γάλλων, εξαιτίας των χρεών της. Ακολουθούν εξεγέρσεις ενάντια στους Άγγλους αποικιοκράτες που καταπνίγονται στο αίμα, ενώ παρ’ όλα αυτά, τόσο στον 1ο όσο και στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο χιλιάδες Αιγύπτιοι θα πολεμήσουν με αυτοθυσία στο πλευρό των συμμάχων, προσδοκώντας “κι’ αυτοί”, το ίδιο μάταια όπως και άλλοι λαοί, την ανεξαρτησία τους. Έτσι, το 1952, την ίδια χρονιά που κλείνει ο βασικός κύκλος του ελληνικού εμφύλιου δράματος, με την δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη, η Αίγυπτος θα αναζητήσει εκ νέου το δυτικό πρόταγμα, όμως στη “σοσιαλιστική” εκδοχή του αυτή τη φορά. Στο πρόσωπο του Νάσερ ενσαρκώνεται η προσδοκία αντιμετώπισης της δυτικής αποικιοκρατίας, με την πρόσδεση της χώρας στο σοβιετικό στρατόπεδο, την προσπάθεια συνένωσης όλων των αραβικών κρατών και τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με τις Η.Π.Α., που έχουν γίνει πια για τα καλά οι νέοι επικυρίαρχοι στο “πόδι” των παρηκμασμένων επιγόνων του Βαλδουίνου και του Ραυλάνδου. «Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων», που λέει και το τραγουδάκι. Η «μεγάλη φίλη των λαών» καταρρέει μέσα στις ίδιες της τις αντιφάσεις και εγκαταλείπει τους προστατευόμενους της έρμαια στους “φονιάδες των λαών”. Η υποστροφή της χώρας στη δυτική πατρωνία μοιάζει να είναι μονόδρομος, ιδιαίτερα μετά τον ατυχή πόλεμο των 6 ημερών το 1967 και τον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ το 1973. Βλέπεις σ’ αυτήν την άθλια παγκόσμια γεωγραφία υπάρχουν και χειρότερες περιπτώσεις από το να έχεις γείτονα την Τουρκία. Να έχεις γείτονα το Ισραήλ. Έτσι, όσο στην Ελλάδα οικοδομείται το παρασιτικό καθεστώς της μεταπολίτευσης, με την αριστερή ρητορική και την ανάγκη εκδυτικισμού στην ημερήσια διάταξη, ο αιγυπτιακός λαός ανεβαίνει καρτερικά το δικό του Γολγοθά μέχρι τη σταύρωση της εθνικής του αυτοσυνειδησίας όταν καλείται και συμμετέχει το 1991 στον πόλεμο του κόλπου με την τρίτη μεγαλύτερη σε αριθμό στρατιωτική δύναμη. Ως φιλεύσπλαχνη αντιπαροχή θα λάβει προκαταβολικά το 1989, την αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από την περιοχή της Τάμπα στο Σινά. Επιπρόσθετα, σε ολόκληρη τη δεκαετία του 1990 μια σειρά από “ευνοϊκές” ρυθμίσεις του Δ.Ν.Τ. θα δοθούν για την αντιμετώπιση του εξωτερικού χρέους της χώρας. Όμως από το 2004 και μετά ο πρωθυπουργός Ahmed Nazif’s θα επιχειρήσει το αντίστοιχο σημιτικό εκσυγχρονιστικό εγχείρημα, εφαρμόζοντας σειρά μεταρρυθμίσεων όπως η μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων, την ιδιωτικοποίηση διαφόρων επιχειρήσεων της «σοβιετικοποιημένης» αιγυπτιακής οικονομίας και την εισροή ξένου συναλλάγματος με την άνοδο του «βιομηχανοποιημένου» τουρισμού. Το αιγυπτιακό χρηματιστήριο θα ζήσει ελληνικές μέρες, ενώ το ΑΕΠ θα εκτιναχθεί κατά τα έτη 2005-6 σε ρυθμούς 5% και το 2007 σε ρυθμό ανάπτυξης 7%. Μέσα σ’ αυτή την ευημερούσα πραγματικότητα των αριθμών, το 2007, η μέση αμοιβή στη χώρα κυμαίνεται μεταξύ 8-10$ την ημέρα, ενώ το κατά κεφαλήν εισόδημα δεν θα ξεπεράσει τα 1.520 $ (κατ’ έτος). Όλα αυτά μάλιστα ενόσω το εσωτερικό χρέος (δηλαδή ο δανεισμός της κεντρικής κυβέρνησης από την εσωτερική αγορά) θα εκτιναχθεί από 194,6 δισ. EGP το 2001, σε 478 δισ. EGP το 2007. Είναι φανερό ότι κάποιοι στη χώρα είχαν αρκετά διαθέσιμα για να δανείσουν με το αζημίωτο την κυβέρνηση του Μουμπάρακ. Αντίθετα το εξωτερικό χρέος υπό το άγρυπνο μάτι του Δ.Ν.Τ. θα παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα αγγίζοντας το 2006 περίπου το 23% του Α.Ε.Π. Παρ’ όλα αυτά οι Αιγυπτιακές τράπεζες θα κινδυνεύσουν συχνά να βρεθούν στη δίνη μιας σοβαρής τραπεζικής κρίσης, ακριβώς γιατί αποκλειστικό κοινό δανειοδότησης, υπήρξαν επί σειρά ετών οι επιχειρηματικές και γραφειοκρατικές ελίτ που κυβερνούσαν τη χώρα. Με μια παραοικονομία που προσεγγίζει το 60% η Αίγυπτος παράγει πετρέλαιο, φυσικό αέριο, φωσφορικά άλατα, χρυσό και σιδηρομετάλλευμα. Ενώ ο ζεστός καιρός και οι άφθονοι υδάτινοι πόροι επιτρέπουν διάφορες συγκομιδές ετησίως σε είδη όπως βαμβάκι, ρύζι, σιτάρι, καλαμπόκι, ζαχαροκάλαμο, σακχαρότευτλα, κρεμμύδια, φασόλια κ.λπ. Κι όμως μέσα σ’ αυτήν την αφθονία, ευρύτατα λαϊκά στρώματα ζούσαν στην εξαθλίωση κάτω από τα 8$ την ημέρα, ενόσω μόνο το 2002, 48 υψηλόβαθμα στελέχη της αιγυπτιακής ελίτ, μεταξύ των οποίων πρώην υπουργοί, κυβερνήτες επαρχιών και βουλευτές καταδικάστηκαν για κατάχρηση επιρροής και χειραγώγηση του χρηματιστηρίου. Όπως ανερυθρίαστα συνιστούν διεθνείς επενδυτικοί σύμβουλοι “η διατήρηση καλών σχέσεων με τους πολιτικούς, είναι κλειδί για την επιχειρηματική επιτυχία στην Αίγυπτο”. Γι’ αυτό άλλωστε στον δείκτη της διεθνούς διαφάνειας η Αίγυπτος καταλαμβάνει την 70η θέση μεταξύ 163 χωρών. Βεβαίως, σε καλύτερη θέση από την Ελλάδα που καταλαμβάνει “επαξίως” την 78η θέση. Μέσα σ’ αυτήν την πραγματικότητα, 18 εκατομμύρια Αιγύπτιοι βγήκαν στους δρόμους κάνοντας απεργία και καταλαμβάνοντας εργοστάσια και δημόσια κτίρια. Με ένα κυρίαρχο αίτημα που αν και δεν ακούστηκε σαν κραυγή ούτε μια φορά, δονούσε τον πυρήνα της αραβικής ιδιοπροσωπείας. Αξιοπρέπεια. Πίσω από την αυτοπυρπόληση του Τυνήσιου συμπατριώτη τους, του ηρωικού Μπουαζίζι, λανθάνει ακριβώς αυτό. Η υπέρτατη αρετή της Διάκρισης που θέτει κάθε ανάγκη σε δεύτερη προτεραιότητα, μπροστά στην ανάγκη της αξιοπρέπειας. Ο Μπουαζίζι εγκαταλείπει το πανεπιστήμιο για να εργαστεί και να προσφέρει στα ορφανά αδέλφια του και στην αδελφή του, που αυτή σπουδάζει στο πανεπιστήμιο, καταρρίπτοντας με τη στάση του κάθε δυτικό στερεότυπο που θέλει τη γυναίκα του αραβικού κόσμου υπηρετική της ανδρικής κυριαρχίας. Ο Μπουαζίζι αρνείται να συμμετάσχει στον τυπικό εκμαυλισμό των συνειδήσεων που κυριαρχεί στις διαβρωμένες από τους δυτικούς επικυρίαρχους ελίτ, αν και έχει ο ίδιος την οικονομική δυνατότητα να το κάνει. Ως άλλος Βασίλης του δημοτικού μας τραγουδιού δεν κάθεται φρόνιμα να γίνει νοικοκύρης, δεν συγκατατίθεται στη χρηστική διεκπεραίωση που οδηγεί στο ωφέλιμο της ευζωίας. Ο Μπουαζίζι πετάει το «κλειδί της επιχειρηματικής επιτυχίας» στα μούτρα των επενδυτικών οίκων που χωρίς τσίπα του προτείνουν. Όχι λοιπόν, διατυμπανίζει εμπράκτως ο Μπουαζίζι «η αξιοπρέπεια δεν είναι απλά μια πολυτέλεια που τη χαίρεται κανείς όταν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχει ξεπεράσει την Ανάγκη». Αντιθέτως προς ότι συνιστά καθημερινά το νεωτερικό πρόταγμα, η αξιοπρέπεια είναι μια ιστορία που έχει νόημα μόνον και όταν είναι κανείς πλήρης αναγκών. Απλά, την τοποθετεί σε θέση υπέρτερη κάθε ανάγκης, απελευθερώνοντας ουσιαστικά την ύπαρξη από τη δουλεία της κάθε ανάγκης. Συναντά έτσι ανεπίγνωστα τον Αϊ Γιάννη τον Σιναϊτη που ασκήτεψε στα ίδια πάνω κάτω μέρη όπως κι’ αυτός. «Διάκρισις είναι μια αληθής κατάληψις και κατανόησις της ψυχής, οπού την ποιεί να γνωρίζει καλώς και απταίστως το του Κυρίου θέλημα, και να το φυλάττη απαρασαλεύτως με τον λογισμόν, και με θέλησιν, και λόγον, και έργον εν παντί καιρώ και τόπω οπού ήθελεν ευρεθή, και εν πάση υποθέσει οπού ήθελεν τύχει αυτή, χωρίς να φοβήται ούτε αυτόν τον θάνατον». Γι’ αυτό πεθαίνει. Γιατί μπροστά στην αξιοπρέπεια που ορίζει το ήθος του Τρόπου του, δεν μετράει ούτε ο θάνατος! Αυτή η Διάκριση των προτεραιοτήτων, ο χαμένος μίτος για τους νεοέλληνες, ορίζει τη σκέψη, τα λόγια αλλά και τη θέληση του Μπουαζαζί. Και ταυτόχρονα ώ του θαύματος, κινητοποιεί προς την ίδια κατεύθυνση ένα ολόκληρο έθνος. Έχοντας Διάκριση ένα ολόκληρο έθνος αφυπνίζεται και αναζητά να επαναθεμελιώσει το δικό του πολιτισμικό πρότυπο. Το αλλοτριωμένο από τη δυτική χρησιμοθηρία και τον ατομοκεντρισμό. Προς τούτο συγκροτεί επιτροπές γειτονιάς, αντικαθιστώντας την αστυνομία. Ακολουθούν οι επιτροπές εργατών, των δικαστών ή ανά γεωγραφική περιοχή φτάνοντας μέχρι τους εξαθλιωμένους κατοίκους στην περίμετρο του Καΐρου. Ακόμη και οι θρησκείες υποχωρούν εξαντλώντας το ρόλο τους στην ικανοποίηση θρησκευτικών αναγκών. Εδώ το παιχνίδι είναι υπέρτερο κάθε ανάγκης. Αιτούμενο είναι η αξιοπρέπεια ως υπαρξιακή ελευθερία συγκρότησης άλλου πολιτισμού. Άλλου τρόπου ιεράρχησης των προτεραιοτήτων του βίου. Γι’ αυτό οι Κόπτες Χριστιανοί αγνοούν τις προτροπές των θρησκευτικών ηγετών τους και συμμετέχουν θερμά στις διαδηλώσεις. Γι’ αυτό το βήμα των Αδελφών Μουσουλμάνων μένει, μετέωρο θυμίζοντας τον πάλαι ποτέ ρόλο των κομμουνιστικών κομμάτων στις αυθόρμητες λαϊκές εξεγέρσεις. Όταν η αξιοπρέπεια συναντά το πραγματικό της περιεχόμενο, ως υπέρβαση της Ανάγκης, τα ιερατεία δεν έχουν υλικό να διαχειριστούν, δεν έχουν πεδίο να ασκήσουν τον εξουσιαστικό διαμεσολαβητικό τους ρόλο. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το συγκλονιστικό στοιχείο της Αραβικής Επανάστασης. Έμπρακτα, η αξιοπρέπεια διαρρηγνύει το προστατευτικό κέλυφος του δικαιώματος που της χορήγησε η νεωτερικότητα, διασπά τη φλυαρία των κοινωνικών συμβολαίων όπως τα γνωρίσαμε στη Δύση και απαιτεί όχι την εκ νέου δικανική κατοχύρωση της, αλλά τη ζωντανή σάρκωση της μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη, συνύπαρξη και πράξη. Απαιτεί άλλο πολιτισμό. Και το πιο δραματικό. Χιλιάδες ψυχές είναι έτοιμες να πεθάνουν γι’ αυτήν. Αν η Ιστορία είναι τόσο «τσούλα» όσο ο Θουκυδίδης ή ο Κονδύλης υποψιάζονται, δεν αποκλείεται με βάση όλα τα παραπάνω, να είμαστε μάρτυρες μιας κοσμογονικής αλλαγής, μ’ έναν τρόπο που θυμίζει όμως πιο πολύ κοριτσίστικα τερτίπια και λιγότερο περισπούδαστες γεωστρατηγικές ανακατατάξεις. Να κλείνει δηλαδή ο γιγάντιος ιστορικός κύκλος της δυτικής αποικιοκρατίας, με πρώτη την απο-αποικιοποίηση του χώρου από όπου αυτός ξεκίνησε. Η δυτική παρακμή, η μετακίνηση του παγκόσμιου οικονομικού άξονα προς την Ανατολή, η αφύπνιση της Λατινικής Αμερικής, η αποκατάσταση μεγάλου μέρους της Ρωσικής ισχύος και τώρα η Αραβική Επανάσταση και μάλιστα με τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε παραπάνω συνηγορούν αβίαστα προς την κατεύθυνση αυτή. Μένει ίσως να δούμε αν ο ελληνικός χώρος σε διάστημα όσο από το 1187 στο 1204, ή σαν να λέμε από το 2011 στο 2019 θα ακολουθήσει το δρόμο επανεφεύρεσης της δικής του ιδιοπροσωπείας. Θα ‘χει πολύ πλάκα η Ιστορία… ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ΜΕ ΕΜΦΥΛΙΟ ΑΠΕΙΛΕΙ Ο ΥΙΟΣ ΚΑΝΤΑΦΙ Posted: 20 Feb 2011 11:45 PM PST Προειδοποιήσεις για πιθανό εμφύλιο πόλεμο απηύθυνε ο γιος του Λίβυου προέδρου, Μουαμάρ Καντάφι, Σαΐφ Αλ Ισλάμ, κατά την διάρκεια τηλεοπτικού του διαγγέλματος στην δημόσια τηλεόραση της χώρας, την ώρα που οι διαδηλώσεις εξαπλώνονται και στην Τρίπολη. «Η Λιβύη βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Είτε συμφωνούμε σήμερα σε μεταρρυθμίσεις, είτε δεν θα θρηνήσουμε 84 νεκρούς, αλλά χιλιάδες και ποταμοί αίματος θα κυλήσουν σε ολόκληρη τη Λιβύη», δήλωσε ο Σάιφ Αλ-ΙσλάμΠαρά την κριτική από τους διαδηλωτές, έδωσε υπόσχεση για ουσιαστικές πολιτικές μεταρρυθμίσεις.Ο Αλ Ισλάμ παραδέχθηκε ότι ο στρατός και η αστυνομία έκαναν λάθη, αλλά ο απολογισμός των νεκρών ήταν μικρότερος σε σχέση με τις αναφορές των μέσων ενημέρωσης.Παράλληλα, δήλωσε ότι οι ομάδες της αντιπολίτευσης και «παρείσακτοι» προσπαθούν να μετατρέψουν την Λιβύη σε μία ομάδα μικρών πολιτειών. Αν το πετύχουν, οι διεθνείς επενδύσεις θα σταματήσουν και το βιοτικό επίπεδο θα πέσει δραματικά. Ο Σαϊφ Καντάφι άσκησε κριτική στα διεθνή μέσα ενημέρωσης για την υπερβολική μετάδοση της βίας στην χώρα.Νωρίτερα, ανεπιβεβαίωτες πληροφιρίες έκαναν λόγο ότι ο Καντάφι εγκατέλειψε την Λιβύη, όμως ο γιος του ανέφερε στο διάγγελμά του, ότι ο πατέρας του παραμένει στην Λιβύη και «οδηγεί την μάχη».Ο Σάιφ αλ-Ισλάμ, ο οποίος ηγείτο της μεταρρυθμιστικής πτέρυγας του καθεστώτος από το 2007 πριν ανακοινώσει έναν χρόνο αργότερα ότι αποσύρεται, δήλωσε ότι η Λιβύη είναι στόχος ξένης συνωμοσίας και παραδέχθηκε ότι πόλεις όπως η Βεγγάζη και η Αλ-Μπάιντα έχουν γίνει πεδία σφοδρών συγκρούσεων και ότι οι «ταραξίες» έχουν πλέον στην κατοχή τους όπλα του στρατού. «Τώρα ολόκληρος ο λαός της Λιβύης είναι οπλισμένος. Απευθύνομαι σε εσάς για τελευταία φορά πριν από την προσφυγή στα όπλα», είπε προσθέτοντας ότι η Λιβύη δεν είναι ούτε Τυνησία , ούτε Αίγυπτος.«Το ηθικό μας είναι υψηλό και ο ηγέτης Μουάμαρ Καντάφι, εδώ στην Τρίπολη, ηγείται της μάχης και τον υποστηρίζουμε, όπως και οι ένοπλες δυνάμεις, δεν θα εγκαταλείψουμε την Τρίπολη και θα πολεμήσουμε μέχρι τελευταίου ανδρός, μέχρι τελευταίας γυναίκας και μέχρι τελευταίας σφαίρας».Λίγη ώρα πριν το διάγγελμα του Σαΐφ Αλ Ισλάμ, Λίβυος αξιωματούχος είχε δηλώσει ότι «ομάδα ισλαμιστών εξτρεμιστών» κρατούσε ομήρους μέλη των δυνάμεων ασφαλείας και πολίτες στην Αλ-Μπάιντα, απαιτώντας την άρση της πολιορκίας της πόλης αυτή.Παράλληλα οι Αρχές ανακοίνωσαν τη σύλληψη δεκάδων Αράβων που ανήκουν σε «δίκτυο» με αποστολή την αποσταθεροποίηση της χώρας, σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων Jana.«Αυτή τη στιγμή τεθωρακισμένα άρματα που κυκλοφορούν στη Βεγγάζη οδηγούνται από πολίτες. Στην Αλ-Μπάιντα οι άνθρωποι έχουν όπλα και πολλές αποθήκες όπλων λεηλατήθηκαν. Εχουμε όπλα, ο στρατός έχει όπλα, οι δυνάμεις που θέλουν να καταστρέψουν τη Λιβύη έχουν όπλα», είπε ο γιος του Καντάφι επισημαίνοντας ότι συντρέχουν όλες οι προϋποθέσεις για το ξέσπασμα ενός εμφυλίου πολέμου.«Ο στρατός θα έχει τώρα ουσιαστικό ρόλο για την επιβολή της ασφάλειας διότι διακυβεύεται η ενότητα και η σταθερότητα της Λιβύης», δήλωσε ο Σάιφ αλ-Ισλάμ.Προηγουμένως, ο πρωθυπουργός Αλ-Μπαγκντάντι Αλ-Μαχμούντι είχε δηλώσει ότι η Λιβύη έχει το δικαίωμα "να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα" για την διαφύλαξη της ενότητας της χώρας, κατά τη διάρκεια συνάντησής του με τους πρεσβευτές των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Τρίπολη, σύμφωνα με το πρακτορείο Jana. Συγκρούσεις ανάμεσα σε αντικαθεστωτικούς διαδηλωτές και υποστηρικτές του καθεστώτος σημειώθηκαν την Κυριακή στην Πράσινη Πλατεία της Τρίπολης, σύμφωνα με μαρτυρίες. Τα ξημέρωματα της Δευτέρας η κατάσταση στην Τρίπολη ήταν ήρεμη, παρά τις σποραδικές ριπές όπλων που συνέχισαν να ακούγονται. Η οργάνωση Human Rights Watch, τουλάχιστον 223 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στη Λιβύη από την έναρξη του κινήματος διαμαρτυρίας την περασμένη εβδομάδα. Τα περισσότερα από τα θύματα σκοτώθηκαν στην πόλη της Βεγγάζης, αλλά σύμφωνα με μαρτυρίες αιματηρές συγκρούσεις ξέσπασαν το Σάββατο και στις πόλεις Μουσράτα και Ζαούια. Αιματηρή επιδρομή σε νοτιοκορεατικό εργοτάξιο Αποχώρησαν από το εργοτάξιο νοτιοκορεατικής εταιρείας στην Τρίπολη οι Λίβυοι στο οποίο πραγματοποίησαν επιδρομοί το βράδυ της Κυριακής.Ορισμένοι από αυτούς οπλισμένοι με μαχαίρια και όπλα και τραυμάτισαν τέσσερις ξένους εργαζόμενους, όπως ανακοίνωσε το νοτιοκορεατικό υπουργείο Εξωτερικών.Εκατοντάδες Λίβυοι επιτεθηκαν εναντίον του εργοταξίου, αποχώρησαν και στην συνέχεια επέστρεψαν.Ευρω-καταδίκη της καταστολής των διαδηλώσεωνΚαταδίκασαν την αιματηρή καταστολή των διαδηλώσεων στην Λιβύη οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με σχέδιο κοινής διακήρυξης που δόθηκε στη δημοσιότητα.«Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καταδικάζει τη συνεχιζόμενη καταστολή των ειρηνικών διαδηλώσεων στη Λιβύη και εκφράζει τη λύπη του για τη βία και τους θανάτους.Η ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα του «συναθροίζεσθαι ειρηνικά» αποτελούν θεμελιώδη δικαιώματα κάθε ανθρώπινου όντος, τα οποία πρέπει να γίνονται σεβαστά και να προστατεύονται», αναφέρεται στο κείμενο. Παραιτήθηκε ο Λίβυος πρέσβης στην Ινδία Την παραίτησή του υπέβαλλε ο πρεσβευτής της Λιβύης στην Ινδία σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη βία καταστολή των διαδηλώσεων κατά του Μουάμαρ Καντάφι.Σύμφωνα με την αραβόφωνη υπηρεσία του BBC, ο πρεσβευτής Αλι αλ-Εσάουι εξαπέλυσε δριμεία επίθεση στην λιβυκή κυβέρνηση, κατηγορώντας την ότι κινητοποιεί ξένους μισθοφόρους κατά των διαδηλωτών.Μέχρι στιγμής η πρεσβεία της Λιβύης στο Νέο Δελχί δεν έχει σχολιάσει τις πληροφορίες αυτές. ΕΘΝΟΣ   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ΒΡΑΖΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΓΕΡΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ (ΒΙΝΤΕΟ) Posted: 20 Feb 2011 11:36 PM PST Μισθοφόροι εν δράσει στη Λιβύη... Η κατάσταση στη Λιβύη δείχνει να είναι εκτός ελέγxου αφού σύμφωνα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο Al Arabiya ο γιος του Μουαμάρ Καντάφι στρατολόγησε εκατοντάδες μισθοφόρους από την υποσαχάρια Αφρική για να καταστείλουν το κίνημα των πολιτών.Αυτόπτες μάρτυρες από τη Βεγγάζη αναφέρουν ότι οι διαδηλωτές έπιασαν μερικούς Αφρικανούς μισθοφόρους, που μιλούσαν γαλλικά και που ομολόγησαν ότι τους διέταξε ο γιος του Mουαμάρ Καντάφι, Χάμις, να πυροβολούν εν ψυχρώ κατά διαδηλωτών. Παράλληλα, υπάρχουν μαρτυρίες ότι τέσσερα αεροπλάνα που προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο Μπενίνα κοντά στη Βενγκάζη μετέφεραν Αφρικανούς μισθοφόρους. Ανάλογες μαρτυρίες υπάρχουν και για το αεροδρόμιο Μιτίγκα κοντά στην Τρίπολη.Χθες τα νοσοκομεία της Λιβύης είχαν γεμίσει από δεκάδες τραυματίες την ώρα που αριθμός των νεκρών από τις συγκρούσεις έφτανε τους 100. Η Βεγγάζη λούστηκε στο αίμα όταν ελεύθεροι σκοπευτές των δυνάμεων ασφαλείας άνοιξαν πυρ σε κηδεία σκοτώνοντας τουλάχιστον 15 αμάχους. Τα αθώα θύματα πενθούσαν τους δεκάδες διαδηλωτές που είχαν σκοτωθεί στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις των προηγούμενων ημερών. Σύμφωνα με γιατρό που εργάζεται στο νοσοκομείο Al Jalah δεκάδες άνθρωποι ηλικίας 13-35 ετών πηγαίνουν τραυματισμένοι και όλοι δηλώνουν έτοιμοι να πεθάνουν αρκεί να φύγει από την εξουσία ο Καντάφι. DEFENCE.NET   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Posted: 20 Feb 2011 11:31 PM PST Η προσπάθεια «εγκατάστασης» τυπικών κυβερνήσεων στη ζώνη του Ευρώ, με τις «σκιώδεις» στο «παραπέτασμα», φαίνεται να έχει ξεκινήσει από την Ελλάδα - η οποία πλέον διοικείται μη δημοκρατικά, από μία υπόγεια εξουσία στο παρασκήνιο του ΒΑΣΙΛΗ ΒΙΛΙΑΡΔΟΥ “Πρακτικά, μεταξύ του κόσμου της Πολιτικής και του κόσμου της Οικονομίας σήμερα, δεν μεσολαβεί ούτε καν ένα λεπτό φύλο χαρτιού. Οι σύγχρονες τάσεις, με πρωτοβουλία των μονοπωλιακών υπερεπιχειρήσεων (Καρτέλ), ειδικά αυτών του χρηματοπιστωτικού κλάδου, φαίνεται να μας οδηγούν στην επαναφορά της φεουδαρχίας. Αυτό σημαίνει ότι, δίπλα από τις τυπικές δομές, δίπλα δηλαδή από τα δημοκρατικά εκλεγμένα κοινοβούλια, η «άτυπη», η σκιώδης καλύτερα εξουσία, κερδίζει ξανά ειδικό βάρος - με συνεχώς αυξανόμενους ρυθμούς. Οι εκλεκτοί της «άτυπης εξουσίας» τώρα, οι αυτοαποκαλούμενοι βέβαια εκλεκτοί, οι οποίοι κυβερνούν τον κόσμο εκ των άνω, κρύβονται όλο και περισσότερο από τους υπόλοιπους» – σε λέσχες με κρυφά, αυστηρώς εμπιστευτικά θέματα συζητήσεων, καθώς επίσης πίσω από τις «εκλεγμένες» κυβερνήσεις”. Όπως αναλύσαμε ήδη στο άρθρο μας «Η αποκρατικοποίηση της εξουσίας», πλησιάζουμε πάρα πολύ γρήγορα στα τελευταία στάδια των «νεοφιλελεύθερων ιδιωτικοποιήσεων», οι οποίες «διευρύνθηκαν» στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με «ηγέτη» τις Η.Π.Α. και τη Μ. Βρετανία. Αφού προηγήθηκαν οι μεγάλες κρατικές εταιρείες, μεταξύ των οποίων βέβαια οι κοινωφελείς, οι οποίες εξαγοράσθηκαν από τις υπερμεγέθεις πολυεθνικές (μόνο αυτές διαθέτουν τα απαιτούμενα κεφάλαια), η διαδικασία τείνει προς το τέλος της - με τις ενέργειες της ολοκληρωτικής «κατάληψης» της Πολιτείας. Η προσπάθεια «εγκατάστασης» τώρα τυπικών κυβερνήσεων στη ζώνη του Ευρώ, με τις «σκιώδεις» στο «παραπέτασμα» (Καρτέλ, τοκογλυφικές αγορές), φαίνεται να έχει ξεκινήσει από την Ελλάδα - η οποία πλέον διοικείται, ασφαλώς μη δημοκρατικά, από μία υπόγεια εξουσία στο παρασκήνιο. Η εξουσία αυτή, με τις ενέργειες των διαβολικών «συνδίκων πτώχευσης», καθώς επίσης με τη βοήθεια κάποιων «διατεταγμένων ΜΜΕ», προσπαθεί ήδη να λεηλατήσει όλα ανεξαιρέτως τα «μέσα παραγωγής» της Ελλάδας, κυρίως δε τις επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, με στόχο την πλήρη εξάρτηση της χώρας μας από τους εντολοδόχους του ΔΝΤ – από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις και από το διεθνές, τοκογλυφικό κεφάλαιο. Προφανώς λοιπόν την πρώτη, δήθεν αυθαίρετη εκ μέρους του ΔΝΤ, ανακοίνωση περί αποκρατικοποίησης των ελληνικών επιχειρήσεων και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, θα ακολουθήσει ένα «μπαράζ» θετικών άρθρων και εκθέσεων εκ μέρους διαφόρων ΜΜΕ ή «οργανισμών» - με τη βοήθεια των οποίων θα επιδιωχθεί η συμφωνία των Πολιτών, στην πλήρη υποδούλωση του κράτους τους. Υπενθυμίζουμε εδώ τη «ρήση» του J.J. Rousseau, σύμφωνα με την οποία «Ο λαός δεν μπορεί να διαφθαρεί ποτέ, αλλά είναι δυνατόν να ξεγελασθεί – τότε μόνο είναι που μοιάζει να θέλει αυτό που είναι κακό». Ταυτόχρονα, θα δρομολογηθεί η εγκατάσταση μίας πανίσχυρης «οικονομικής αστυνομίας» σε μία «φορολογικά αστυνομική» Ελλάδα, κατά τα πρότυπα της Γερμανίας – ενός εξελιγμένου «μηχανισμού εξουσίας» δηλαδή, ο οποίος θα μετατραπεί σταδιακά σε μία τεράστια, ανεξέλεγκτη γραφειοκρατική εξουσία. Έτσι, θα λειτουργεί «υπόγεια» ένα απίστευτο «Κράτος εν Κράτει», το οποίο θα καταδυναστεύει όλους ανεξαιρέτως τους Πολίτες - με στόχο την πλήρη υποταγή τους στις απαιτήσεις της «δίδυμης», απολυταρχικής εξουσίας των πολυεθνικών, καθώς επίσης των αγορών. Ο «ναζιστικός μηχανισμός» αυτός φυσικά δεν θα αγγίζει τους «εργοδότες του», αφού θα έχει δημιουργηθεί από τους ίδιους - ενώ θα χρηματοδοτείται βέβαια, ως συνήθως, από τους οικονομικά αδύναμους Πολίτες της χώρας: από τα θύματα του. Η δημιουργία τέτοιου είδους «κατασταλτικών» μηχανισμών τεκμηριώνει ουσιαστικά την ελλειμματική διακυβέρνηση μίας χώρας – την αδυναμία της δηλαδή να λειτουργήσει ορθολογικά και σωστά. Ας μην ξεχνάμε ότι, σε ένα κράτος όπου η διακυβέρνηση είναι καλή, υπάρχουν ελάχιστες τιμωρίες – όχι επειδή απονέμονται πολλές χάρες, αλλά επειδή υπάρχουν ελάχιστοι εγκληματίες (J.J.Rousseau). Περαιτέρω, θα ακολουθήσουν «προτροπές» εκποίησης-αποκρατικοποιήσεων εκ μέρους της Γερμανίας, η οποία μάλλον δεν θα συμφωνήσει στην παροχή περαιτέρω «βοήθειας» προς την Ελλάδα – με την αιτιολογία ότι, διαθέτουμε τεράστια περιουσιακά στοιχεία. Πόσο μάλλον όταν η ίδια η Γερμανία έχει ξεπουλήσει σχεδόν όλη τη δημόσια περιουσία της, μετατρέποντας το κράτος της σε προτεκτοράτο, «ηγετικό» βέβαια, των πολυεθνικών – τους Πολίτες της δυστυχώς σε «άβουλα εξαρτήματα» μίας «καλολαδωμένης» παραγωγικής μηχανής. Εκτός αυτού, θα «επινοηθούν» πάρα πολλά δήθεν «πλεονεκτήματα» για τους Έλληνες Πολίτες, έτσι ώστε τελικά να πεισθούν να «υπογράψουν» μόνοι τους, τη θανατική τους καταδίκη. Φυσικά, όπως φαίνεται η Γερμανία θα επιμείνει σθεναρά στην υποχρέωση έντιμης αποπληρωμής του δημοσίου χρέους μας, με τοκογλυφικά επιτόκια, χωρίς βέβαια να επιδεικνύει την ίδια εντιμότητα για τον εαυτό της – αναφορικά με την πληρωμή των τεράστιων πολεμικών αποζημιώσεων που μας οφείλει, καθώς επίσης των απίστευτα υψηλών υπερτιμολογήσεων της βιομηχανίας της εις βάρος μας (Siemens κλπ). Το να θελήσει όμως κάποιος, η Ελλάδα εν προκειμένω, να αντιμετωπίσει έντιμα τις εκ φύσεως ανέντιμες «αγορές» ή τον ηγετικό, επεκτατικό «πυρήνα» της Ευρωζώνης, είναι μία μάλλον οξύμωρη «παραίνεση», η οποία είναι αδύνατον να λειτουργήσει υπέρ της. Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, βιώνουμε παράλληλα την «εξέγερση των πεινασμένων» στις φτωχότερες περιοχές του πλανήτη (Αφρική, Ασία), η οποία δεν προέρχεται φυσικά από την επιθυμία «εκδημοκρατισμού» του λαού αυτών των χωρών. Οι εξεγέρσεις πηγάζουν από την αδυναμία των Πολιτών τους να τραφούν, λόγω της τεράστιας αύξησης των τιμών των βασικών εμπορευμάτων - η οποία «πηγάζει» επίσης από τις αχόρταγες χρηματοπιστωτικές αγορές (επένδυση της υπερβάλλουσας ρευστότητας της δύσης, λόγω της ποσοτικής διευκόλυνσης και των χαμηλών επιτοκίων). Ο υπόγειος αυτός πόλεμος, ο οποίος διενεργείται με όπλα τις τιμές των βασικών εμπορευμάτων, έχει σαν τελικό στόχο αφενός μεν την «εξουδετέρωση» των αναπτυσσομένων οικονομιών (εσωτερικές επαναστάσεις στην Κίνα, το Ιράν, τη Ρωσία κλπ), αφετέρου δε τη δική μας υποταγή στη δικτατορία των αγορών. Ο Πίνακας Ι είναι αποκαλυπτικός: ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξέλιξη τιμών βασικών εμπορευμάτων, εντός ενός έτους
Πηγή: Thomson Reuters Πίνακας: Β. Βιλιάρδος Οι τιμές στον Πίνακα Ι είναι ενδεικτικές, περίπου δηλαδή, ενώ αναφέρονται στην εκάστοτε επίσημη μονάδα μέτρησης του συγκεκριμένου προϊόντος. Για να κατανοήσει κανείς το πόσο σημαντικές είναι οι αυξήσεις αυτές για τις φτωχές χώρες του πλανήτη, οφείλει να γνωρίζει ότι, για την αγορά τροφίμων δαπανάται το 80% του μηνιαίου μισθού (10% στη Γερμανία) οπότε, μία αύξηση κατά 76% (σιτάρι), καθιστά αδύνατη πλέον την εξασφάλιση του συγκεκριμένου προϊόντος από την πλειοψηφία του πληθυσμού. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ Σύμφωνα με τον K.Popper, τα χρήματα, αυτά καθαυτά, δεν είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα. Γίνονται όμως επικίνδυνα, εάν μπορούν να αγοράσουν δύναμη - είτε άμεσα, είτε έμμεσα, είτε με την υποδούλωση των οικονομικά αδύναμων, οι οποίοι αναγκάζονται να «πουλήσουν» τον εαυτό τους για να ζήσουν. Οι σημερινές συνθήκες της εντυπωσιακής τρομοκρατίας του «πλήθους», με «φόβητρο» τον κίνδυνο χρεοκοπίας του κράτους τους, μάλλον τεκμηριώνουν την τεράστια «ισχύ» των χρημάτων - εάν δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Κατά την άποψη μας τώρα, μόνο η Πολιτεία είναι σε θέση, μέσω του νόμου (Κράτος Δικαίου), να εγγυηθεί την ίση (δίκαιη) αντιμετώπιση όλων των Πολιτών της, καθώς επίσης ότι, ο καθένας που θέλει να εργασθεί, θα μπορεί να κερδίσει τα μέσα συντήρησης του. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος, για τον οποίο δεν θα ήταν κάτι τέτοιο εφικτό – πόσο μάλλον αφού η ανεργία είναι ουσιαστικά τεχνητή, με στόχο η ζήτηση εργασίας να διατηρείται σταθερά υψηλότερη από την προσφορά, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι να περιορίζουν τις μισθολογικές απαιτήσεις τους (οι πολυεθνικές να αυξάνουν τα κέρδη τους, για να μπορούν να αναπτύσσονται, με εξαγορές ή συγχωνεύσεις, έχοντας τελικό στόχο τη μονοπώληση των επί μέρους κλάδων). Ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ το ότι τελευταία, στα πλαίσια της συμπίεσης των αμοιβών των εργαζομένων, έχει «στρατευθεί» και ο πληθωρισμός – για τη μέτρηση του οποίου αλλάζει κατά το δοκούν το καλάθι των προϊόντων, ενώ οι αποφάσεις (βασικά επιτόκια κλπ), λαμβάνουν κυρίως υπ’ όψιν τον «πυρήνα του πληθωρισμού». Δηλαδή, δεν προσμετρούνται οι τιμές της ενέργειας και των τροφίμων, με την αιτιολογία ότι υπόκεινται σε έντονες εποχιακές διακυμάνσεις (!). Όσο λοιπόν ο πληθωρισμός διατηρείται τεχνητά χαμηλός, οι εργαζόμενοι δεν απαιτούν υψηλότερες αμοιβές (πόσο μάλλον όταν βλέπουν κατατρομαγμένοι να υπερχρεώνονται-εξαθλιώνονται οι χώρες γύρω τους) - οπότε δεν ακολουθεί ο σπειροειδής ανοδικός κύκλος μισθών-τιμών, ο οποίος υποχρεώνει τις κεντρικές τράπεζες στην άνοδο των βασικών επιτοκίων, για την καταπολέμηση των παρενεργειών της συγκεκριμένης διαδικασίας (υπερπληθωρισμός κλπ). Συνεχίζοντας τη σκέψη μας, ανεξάρτητα από όλες τις δυσλειτουργίες της, η «πολιτική δύναμη» αποτελεί το κλειδί της προστασίας μας, απέναντι στις προσπάθειες της οικονομικής μας υποδούλωσης. Επομένως, η λύση των προβλημάτων μας είναι η πολιτική δύναμη και ο έλεγχος της - αφού κανένας δεν επιθυμεί την απόλυτη κυριαρχία της οικονομικής εξουσίας. Εάν χρειασθεί λοιπόν, η οικονομική δύναμη οφείλει να καταπολεμηθεί, έτσι ώστε να τεθεί κάτω από τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας. Κατ’ επέκταση, το κεντρικό πρόβλημα των ανθρωπίνων κοινωνιών είναι ο έλεγχος της πολιτικής εξουσίας, η οποία είναι η μόνη που μπορεί να «δαμάσει» την οικονομική δύναμη. Από τη στιγμή λοιπόν που θα καταφέρουμε να βρούμε τις μεθόδους ελέγχου της πολιτικής δύναμης, καταπολεμώντας τη διαφθορά της, όλα τα υπόλοιπα προβλήματα της κοινωνικής ζωής είναι πολύ πιο εύκολο να επιλυθούν. Σε μία Δημοκρατία λοιπόν, οι ελεύθεροι, ενημερωμένοι Πολίτες είναι αυτοί, οι οποίοι κρατούν τα κλειδιά, για τον έλεγχο των «οικονομικών δολοφόνων» - επομένως, οι Πολίτες είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να τους «δαμάσουν». Οφείλουν όμως να συνειδητοποιήσουν την τεράστια δύναμη τους, καθώς επίσης να χρησιμοποιήσουν σωστά τα «κλειδιά» που έχουν στη διάθεση τους. Ο καλύτερος δυνατός τρόπος «χρήσης» των κλειδιών αυτών, είναι η επιμονή των Πολιτών στη διαμόρφωση θεσμών - συγκεκριμένων «πλαισίων» δηλαδή, σε σχέση με τη λειτουργία και τον έλεγχο της Πολιτείας. Οι θεσμοί αυτοί οφείλουν να ελέγχουν δημοκρατικά την Πολιτική, υποχρεώνοντας την ταυτόχρονα να περιορίζει την οικονομική δύναμη - με στόχο την προστασία όλων από την οικονομική ή λοιπή «εκμετάλλευση». Συνεχίζοντας, εάν επιλέξουμε τη «διεύρυνση» της εξουσίας της Πολιτικής, με στόχο την προστασία της ελευθερίας μας από την οικονομική εξουσία, θα πρέπει να σκεφθούμε ότι είναι δυνατόν κάποτε, αυτές οι διευρυμένες «πολιτικές» εξουσίες, να περιέλθουν στα χέρια λάθος προσώπων - οπότε θα πρέπει να λάβουμε έγκαιρα, σωστά μέτρα αντιμετώπισης τέτοιων κινδύνων. Η πιθανότητα αυτή τεκμηριώνει επίσης την άρνηση μας, να εμπιστευόμαστε την ηγεσία ενός κράτους σε κάποιους «εκλεκτούς» (Πλάτωνας) - επειδή κανένας δεν μας εγγυάται ούτε την «ποιότητα», ούτε τη διάρκεια ή τη συνέχεια αυτής της εξουσίας. Η λύση στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι άλλη από τη διεύρυνση της συμμετοχής των Πολιτών στις αποφάσεις της Πολιτείας – με τη βοήθεια της «εγκατάστασης» της άμεσης δημοκρατίας. Επίσης, πέρα από της επιτροπές Πολιτών, η δημιουργία ενός ειδικού μηχανισμού ελέγχου της πολιτικής εξουσίας, ενός Σώματος Δίωξης του Πολιτικού Εγκλήματος κατά κάποιον τρόπο το οποίο, με την ενεργή συμμετοχή του Δικαστικού Σώματος (εισαγγελείς κλπ), θα μπορεί να ελέγχει μεθοδικά όλα όσα «διαδραματίζονται» στο χώρο της Πολιτικής (συμβάσεις, διαφθορά κλπ). Ολοκληρώνοντας, επειδή θεωρούμε ότι, η κρατική δύναμη, η πρωτοκαθεδρία της Πολιτικής δηλαδή, πρέπει να παραμείνει για πάντα ένα επικίνδυνο αλλά αναγκαίο κακό, αφού είναι η μοναδική «Αρχή», η οποία ελέγχεται από τους «Αρχόμενους», από τους Πολίτες και την ψήφο τους δηλαδή, οφείλουν να ενισχύονται συνεχώς οι δημοκρατικοί θεσμοί μας - ενώ δεν πρέπει ποτέ να «χαλαρώνουμε» την επαγρύπνηση μας, την ενεργή συμμετοχή μας δηλαδή στα πολιτικά δρώμενα, αφού οι αυξημένες δικαιοδοσίες στο κράτος, για «παρεμβατικό σχεδιασμό» της κοινωνικής ζωής, απειλούν τα μέγιστα την «ορισμένη», την οροθετημένη δηλαδή ελευθερία μας. Σε κάθε περίπτωση δε, ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στις συμπεριφορές και στις αντιδράσεις μας. Τόσο οι κοινωνικές εξεγέρσεις, όσο και η εχθρική αντιμετώπιση της μίας ομάδας από την άλλη, οι εμφύλιοι πόλεμοι δηλαδή, εξυπηρετούν μάλλον παρά εμποδίζουν την εγκατάσταση της βασιλείας των αγορών σε μία χώρα. Επομένως οφείλουμε να απέχουμε από τέτοιες ενέργειες, επικεντρώνοντας τις «πρωτοβουλίες» μας εναντίον των πραγματικών εχθρών μας – των πολυεθνικών και των αγορών δηλαδή οι οποίες, μεταξύ άλλων, είναι οι βασικοί ένοχοι της διαφθοράς κάποιων «πολιτικών ανδρών» μας. Ενδεικτικά εδώ, οι «αντιδράσεις» μας θα μπορούσαν να επικεντρωθούν, όσον αφορά τις πολυεθνικές, στα προϊόντα παραγωγής, καθώς επίσης στις συμβάσεις εργασίας μαζί τους. Για παράδειγμα, θα ήταν ίσως εύλογο να αποφεύγουμε εντελώς την αγορά των «πολυεθνικών» προϊόντων, ενώ θα έπρεπε να επιβάλλουμε «υψηλότερες» συλλογικές συμβάσεις (μισθούς) εργασίας μαζί τους - απεργώντας «μαζικά» μόνο από αυτές, όταν δεν ανταποκρίνονται στις λογικές «απαιτήσεις» μας. Επίσης, θα ήταν προτιμότερο να αγοράζουμε άλλα προϊόντα, έστω και ακριβότερα ή να εργαζόμαστε με χαμηλότερη αμοιβή στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καθιστώντας τες συνεχώς πιο ανταγωνιστικές. Από την πλευρά του κράτους, οφείλουμε να απαιτήσουμε αμέσως όλες τις υπερτιμολογήσεις, οι οποίες έλαβαν χώρα στα πλαίσια του «χρηματισμού» των πολιτικών – ενώ θα πρέπει να επιβάλλουμε δια νόμου την «εκδίωξη» εκείνων των πολυεθνικών, οι οποίες «συλλαμβάνονται» για τη σκόπιμη διαφθορά δημοσίων λειτουργών. Επίσης, είναι σωστό να ζητήσουμε τη φορολόγηση των πολυεθνικών επί του τζίρου τους (κατά το παράδειγμα της Ουγγαρίας), έτσι ώστε να αποφύγουμε την έντεχνη «φοροαποφυγή» - την τεράστια φοροδιαφυγή τους καλύτερα (με τη βοήθεια υπεράκτιων εταιρειών, transfer pricing και άλλων «ευγενών» μεθοδεύσεων), η οποία υπολογίζεται τουλάχιστον στο 10% του ΑΕΠ (περί τα 24 δις € ετησίως). Τέλος, θα έπρεπε να επιβάλλουμε τη σωστή λειτουργία της επιτροπής ανταγωνισμού – στην οποία οι πολυεθνικές χρωστούν από πολλά χρόνια τεράστια πρόστιμα (άνω του 1 δις € στην Ελλάδα), χωρίς να έχουν καμία διάθεση να τα πληρώσουν. Συγκεκριμενοποιώντας και απομονώνοντας τον εχθρό λοιπόν, μπορούμε να ανακαλύψουμε νέες μεθόδους «στοχευμένης» αντιμετώπισης του, χωρίς να ενοχλούμε όμως τη λειτουργία της Οικονομίας μας – χωρίς να στρέφουμε τη μία κοινωνική ομάδα απέναντι στη άλλη, χωρίς να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο και «διαδηλώνοντας» μόνο για θεσμικά, μη συντεχνιακά, «συλλογικά αιτήματα». ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ Δυστυχώς για τους Πολίτες και ειδικά για τη Δημοκρατία, η Πολιτική, εκτός από διεφθαρμένη, είναι εξαιρετικά ανίσχυρη, συγκρινόμενη με την οικονομική εξουσία – η οποία σήμερα επελαύνει, γκρεμίζοντας το ένα πίσω από το άλλο όλα τα φράγματα που την εμποδίζουν. Η Πολιτική, ευρισκόμενη στη μέση των εξελίξεων, αντιμέτωπη με το «πλήθος» από τη μία πλευρά, με όλους εμάς δηλαδή, καθώς επίσης με την τεράστια πλέον οικονομική δύναμη από την άλλη, με το Καρτέλ και τις πολυεθνικές, είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιβιώσει (άρθρο μας). Για παράδειγμα, όταν η γερμανίδα καγκελάριος προσπάθησε πρόσφατα να επιβάλλει τους κανόνες της Πολιτείας στις ιδιωτικοποιημένες εταιρείες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος, εμποδίζοντας τες να επεκτείνουν τις συμβάσεις με τα πυρηνικά εργοστάσια, απέτυχε παταγωδώς. Υπό την απειλή της μαζικής κατάθεσης αγωγών εκ μέρους τους, αναγκάσθηκε να αποσύρει το νομοθέτημα που είχε προετοιμάσει, φοβούμενη βέβαια ότι θα έχανε τις δίκες - πληρώνοντας επί πλέον αποζημιώσεις στο πανίσχυρο «ενεργειακό» Καρτέλ. Το ίδιο συνέβη όταν προσπάθησε να επιβάλλει χαμηλότερες τιμές για το ηλεκτρικό ρεύμα (είναι υπερδιπλάσιες από αυτές της ΔΕΗ), κάτι με το οποίο δεν συμφώνησαν οι εταιρείες – οι οποίες ασφαλώς δεν ανταγωνίζονται μεταξύ τους στα πλαίσια των δήθεν ανοιχτών αγορών, όπως προσπαθούν να μας πείσουν αλλά, αντίθετα, συνεννοούνται πλήρως, μέσα από ένα τέλεια οργανωμένο και λειτουργικό Καρτέλ. Από την άλλη πλευρά βέβαια, οι όποιες προσπάθειες της γερμανίδας καγκελαρίου σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έρχονται αντιμέτωπες (με τη βοήθεια των εκεί «στρατευμένων» ΜΜΕ), με τους Πολίτες της χώρας της – με αποτέλεσμα να χάνει συνεχώς στις εκλογικές αναμετρήσεις. Ευρισκόμενη λοιπόν ανάμεσα στις δύο κυρίαρχες, αντιμαχόμενες δυνάμεις, στις πολυεθνικές και στο λαό της, είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσει, αφού δεν έχει τη δυνατότητα να «εξυπηρετήσει» τις ανάγκες όλων. Συνεχίζοντας οι πολυεθνικές, έχοντας προφανώς την άνεση να απασχολούν «στρατιές» ικανότατων, καθώς επίσης αρκετά καλοπληρωμένων δικηγόρων ή άλλων διοικητικών στελεχών, είναι σε θέση να «κατατροπώνουν» τα κράτη, χωρίς να αντιμετωπίζουν την παραμικρή δυσκολία. Αντίθετα τα εθνικά κράτη, έχοντας στην υπηρεσία τους συνήθως ανεπαρκή, μη αντίστοιχα πληρωμένα ή εκπαιδευμένα άτομα, στη θέση ακόμη και υπουργών ή πρωθυπουργών, είναι αδύνατον να αντιμετωπίσουν τις πολυεθνικές. Προφανώς δε, όταν οι πολυεθνικές ιδιωτικοποιούν τις κοινωφελείς εταιρείες (στο παράδειγμα της Ελλάδας τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, τις συγκοινωνίες, τους δρόμους, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τις τηλεπικοινωνίες κλπ), αφενός μεν υπερδιπλασιάζουν τις τιμές, αφετέρου αποκλείουν κάθε δυνατότητα «άμυνας» των Πολιτών – κάτι που δεν συμβαίνει βέβαια, όταν ο ιδιοκτήτης είναι το κράτος. Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι οι μεγάλες τράπεζες οι οποίες, αυτοαποκαλούμενες «συστημικές», ανάγκασαν τα κράτη να αναλάβουν την πληρωμή των λαθών τους – συνεχίζοντας φυσικά να κερδοσκοπούν ασύδοτα, χωρίς να διατρέχουν τον παραμικρό κίνδυνο (ετεροβαρές ρίσκο). Στη Δανία κρατικοποιήθηκε η δέκατη υπερχρεωμένη τράπεζα πρόσφατα, εις βάρος φυσικά των Πολιτών της, ενώ το ίδιο συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες (στη Γερμανία επίσης). Ειδικά όσον αφορά την Ιρλανδία, οι τράπεζες είναι αυτές που την οδήγησαν στα νύχια του ΔΝΤ, με τους Πολίτες της να καλούνται να αναλάβουν τα τεράστια χρέη τους. Κάτι ανάλογο συνέβη και στην Ισλανδία, όπου όμως οι Πολίτες της χώρας ευτυχώς αντέδρασαν - μη αναλαμβάνοντας τα χρέη των τραπεζών και στέλνοντας τον πρωθυπουργό τους στο δικαστήριο. Για να μπορέσουμε λοιπόν να καταπολεμήσουμε τις «αδυναμίες» της Πολιτικής, ενισχύοντας, ως οφείλουμε, τη θέση της απέναντι στην οικονομική εξουσία, πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά στο δημόσιο βίο – επιβάλλοντας δημοψηφίσματα, επιτροπές ελέγχου και οτιδήποτε άλλο σκεφθούμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις η Πολιτική, έχοντας σύμμαχο και όχι αντίπαλο τους Πολίτες, θα καταφέρει τελικά να επιβληθεί στις «αγορές» - ενώ ταυτόχρονα θα «συλλαμβάνονται», διαμέσου των ελέγχων των Πολιτών, τα διεφθαρμένα, άρρωστα στελέχη της. Για παράδειγμα, θα ήταν μάλλον πιο αποτελεσματικές οι ειρηνικές «διαδηλώσεις» έξω από τα σπίτια των αποδεδειγμένα «επίορκων» πολιτικών ή μπροστά στα γραφεία των πολυεθνικών διαφθορέων, από τις συγκεντρώσεις στο κέντρο της πρωτεύουσας - οι οποίες αναμφίβολα εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία της οικονομίας. Το ίδιο ίσως ισχύει και για τη δημόσια «αποπομπή» τους, η οποία πιθανότατα θα τους οδηγούσε στην απομόνωση ή στην εξορία. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Ένα τρίτο παράδειγμα «πολιτικής αδυναμίας» είναι η Ελλάδα η οποία, μέσα σε τρία μόλις χρόνια, οδηγήθηκε από τις «αγορές» έντεχνα στη χρεοκοπία – με τη βοήθεια της οικονομικής κρίσης, της συχνά εξαγορασμένης ψήφου κάποιων Πολιτών, της διαφθοράς ορισμένων πολιτικών, της Γερμανίας, καθώς επίσης της «διατεταγμένης» υπηρεσίας πολλών διαφορετικών «συντελεστών» της. Ο Πίνακας ΙΙ που ακολουθεί αναφέρεται σε ορισμένα βασικά μεγέθη της χώρας μας: ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εξέλιξη ΑΕΠ, εσόδων, δαπανών και ελλειμμάτων (των ζημιών δηλαδή του κράτους) σε εκ. €, στην Ελλάδα
Πηγή: 2003 – 2006 Υπουργείο Οικονομικών / 2007 – 2011 Τράπεζα της Ελλάδος Πίνακας: Β. Βιλιάρδος * ΑΕΠ 2005 αναθεωρημένο, δηλαδή 20% περίπου «τεχνητά» αυξημένο σε σχέση με το 2004, μετά την πρόσθεση εσόδων από την «μαύρη οικονομία» εκ μέρους της κυβέρνησης, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθεί το ποσοστό του ελλείμματος και να βρεθεί εντός του συμφώνου σταθερότητας της Ε.Ε. (ουσιαστικά, πλασματικό ΑΕΠ). ** Χρέος γενικής κυβέρνησης – 2009 και 2010 από ΤτΕ (2011 προϋπολογιστικά) Σημείωση: Στο χρέος του 2010 δεν έχει συμπεριληφθεί η δόση των 6,5 δις € της ΕΕ, η οποία καταβλήθηκε τον Ιανουάριο του 2011, ενώ έχουν συνυπολογισθεί τα 2,5 δις € του ΔΝΤ. Σε σχέση με τον Πίνακα ΙΙ, οφείλουμε να διαλευκάνουμε ορισμένες παραμέτρους του, έτσι ώστε να κατανοήσουμε τις τεράστιες αδυναμίες, εάν όχι την «προδοσία», της πολιτικής της χώρας μας (της ΕΕ επίσης): (α) Σε σχέση με την τεράστια αύξηση του δημοσίου χρέους το 2009, σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, το έλλειμμα και το χρέος αναθεωρήθηκαν προς τα πάνω για την περίοδο 2006-2009, με βάση την ανακοίνωση της Eurostat (15.11.2009) – μία ενέργεια την οποία μάλλον προκάλεσε η κυβέρνηση μας, «καταγγέλλοντας» την προηγούμενη (!). Συγκεκριμένα, για το 2009 το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης αναθεωρήθηκε από 13,6% του ΑΕΠ σε 15,4% του ΑΕΠ, ενώ το δημόσιο χρέος αναθεωρήθηκε από 115,1% του ΑΕΠ (273.407 εκ. €), σε 126,8% του ΑΕΠ (298.032 εκ. €) – εν μέσω παγκόσμιας ύφεσης και πιστωτικής συρρίκνωσης (!). Ίσως οφείλει να σημειωθεί εδώ ότι, σύμφωνα με την αντιπολίτευση, το έλλειμμα επιβαρύνθηκε τεχνητά κατά τουλάχιστον 4% (από το 9,6% στο 13,6%), με την βοήθεια της μεταφοράς δαπανών περί τα 10 δις € (από το 2010 στο 2009), καθώς επίσης της σκόπιμης μείωσης των εσόδων («ακύρωση» φόρων, μη πρόταξη της φορολογικής περαίωσης κλπ). Τη μεγαλύτερη επίδραση στην αύξηση του δημόσιου χρέους του 2009 είχε η «αναταξινόμηση» των δημοσίων επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα και η άμεση, η όχι σταδιακή δηλαδή ένταξη τους στη γενική κυβέρνηση. Η απίστευτη αυτή ενέργεια, της κυβέρνησης μας ουσιαστικά, εν μέσω παγκόσμιας ύφεσης και προβλημάτων της Ευρωζώνης, είχε σαν αποτέλεσμα να επιδεινωθεί το χρέος μας κατά 7,7% του ΑΕΠ. Το δημόσιο χρέος μας επιβαρύνθηκε επί πλέον κατά 2,3% του ΑΕΠ, από την καταγραφή παλαιοτέρων συμφωνιών ανταλλαγής (swaps) – επίσης, κατά 2% περίπου από διάφορες άλλες αναπροσαρμογές. (β) Για το επόμενο έτος, η αύξηση του λόγου του χρέους προς το ΑΕΠ, από 126,8% το 2009 σε 142,48% το 2010, οφείλεται κυρίως στους εξής παράγοντες: (1) στο εκτιμώμενο έλλειμμα για το 2010 (9,4%), (2) στην ανάληψη χρεών των νοσοκομείων (2,3% του ΑΕΠ), (3) στη χρηματοδότηση του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (1,1% του ΑΕΠ), (4) στη μείωση του επιπέδου του ΑΕΠ (1,9% του ΑΕΠ) και (5) σε εκτιμώμενο ταμειακό υπόλοιπο ύψους 1,1% του ΑΕΠ στις 31.12.2010. Ουσιαστικά λοιπόν, η αναπροσαρμογή των μεγεθών της οικονομίας μας βασίσθηκε σε «εξωγενείς», μη επαναλαμβανόμενους παράγοντες, με απώτερο στόχο την, κατά κάποιον τρόπο, «εικονική», προφανώς σκόπιμη και ραγδαία επιδείνωση του – αφού τίποτα ανάλογο δεν συνέβη στην Ισπανία, στην Ιταλία κλπ. Για παράδειγμα, εάν συνυπολογίσουμε στις Η.Π.Α. τα ελλείμματα των επί μέρους Πολιτειών (στη Γερμανία των ομοσπονδιακών κρατιδίων κλπ), τότε το δημόσιο χρέος (Πίνακας ΙΙΙ) δεν θα ήταν πια 94,3% του ΑΕΠ, αλλά 113,7% του ΑΕΠ (ενδεχομένως πολύ υψηλότερο, αφού και στις Η.Π.Α. υπάρχουν πιθανότατα «αναπροσαρμόσιμα» οικονομικά μεγέθη). ΠΙΝΑΚΑΣ ΙIΙ: Βασικά μεγέθη της αμερικανικής Οικονομάς, σε τρις $ (Δεκέμβριος του 2010)
Πηγή: WP Πίνακας: Β. Βιλιάρδος Συνεχίζοντας, όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα ΙΙ, οι δαπάνες της Ελλάδας αυξήθηκαν κατά 31,29 δις € από την 01.01.2007 έως και το 2009, ενώ τα έσοδα μόλις κατά 4 δις € - γεγονός απόλυτα φυσιολογικό, όσον αφορά βέβαια τα έσοδα, αφού το ΑΕΠ μας αυξήθηκε τεχνητά (οπότε δεν συνοδευόταν από ανάλογα μεγαλύτερα έσοδα). Από την άλλη πλευρά, το δημόσιο χρέος μας από το 2008 έως το 2010 (σε τρία μόλις χρόνια), αυξήθηκε κατά 70 δις € - ενώ μόνο το 2010 αυξήθηκε κατά 32 δις € επειδή, στο ήδη «διογκωμένο» έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού (19,5 δις €), προστέθηκαν τα χρέη των νοσοκομείων, καθώς επίσης τα άλλα μεγέθη που αναφέραμε, για πρώτη φορά και όλα μαζί. Αντί δηλαδή να συμπεριλάβουμε τα χρέη αυτά σταδιακά στο δημόσιο χρέος, υποχρεωθήκαμε από τους «εταίρους» μας, με πρωτοβουλία δυστυχώς της κυβέρνησης μας, στην άμεση «καταγραφή» τους, παράλληλα με την μείωση του ΑΕΠ μας (ύφεση 4,5%) - λόγω των καταστροφικών μέτρων του ΔΝΤ, τα οποία περιόρισαν ακόμη περισσότερο τα έσοδα του δημοσίου, αυξάνοντας δυσανάλογα τις δαπάνες (κόστος ανεργίας, αποζημιώσεις λόγω εθελουσίας εξόδου κλπ). Έτσι, ο δείκτης Δημόσιο χρέος/ΑΕΠ επιδεινώθηκε κατά 38 ολόκληρες μονάδες (2007-2010), επειδή ο «παρανομαστής» (ΑΕΠ) μειώθηκε και ο «αριθμητής» (δημόσιο χρέος) αυξήθηκε, οδηγώντας μας στα νύχια των αγορών - σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή, αφού τα αυξημένα επιτόκια, η ανεργία, η πιστωτική συρρίκνωση, η ύφεση, ο φορολογικός πληθωρισμός κλπ, θα επιδεινώνουν συνεχώς τα μεγέθη του προϋπολογισμού μας. Προφανώς, εάν αυτά που περιγράψαμε παραπάνω (συν πολλά άλλα, όπως το «παιχνίδι» με τις ανοιχτές πωλήσεις των ελληνικών ομολόγων με Τ+10 από την ΤτΕ κλπ), συμβούν σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου η οποία, εκτός των άλλων, δεν έχει τη δυνατότητα «νομισματικής» πολιτικής, τα αποτελέσματα θα είναι τα ίδια και χειρότερα – η ραγδαία, «τεχνητή» προφανώς επιδείνωση των οικονομικών δεικτών της, με στόχο την εξαθλίωση των Πολιτών της και την υποδούλωση τους στις αγορές. Στον Πίνακα ΙV τώρα που ακολουθεί (επίσης αναμορφωμένος με τα πρόσφατα στοιχεία της ΤτΕ), αναφέρονται ορισμένα άλλα μεγέθη της οικονομίας μας. ΠΙΝΑΚΑΣ ΙV: Μεγέθη κρατικού προϋπολογισμού σε εκ. €
Πηγή: Τράπεζα της Ελλάδος / Νομισματική Πολιτική 2010 – 2011 Πίνακας: Β. Βιλιάρδος Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙV, οι τόκοι το 2011 θα είναι κατά 6,2 δις € υψηλότεροι, σε σχέση με το 2007, με αποτέλεσμα την αύξηση των πρωτογενών δαπανών του τακτικού προϋπολογισμού (χωρίς το ΠΔΕ - Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων). Φυσικά το πρόγραμμα αυτό (ΠΔΕ), το οποίο κάθε άλλο παρά δημόσιες επενδύσεις αφορά (άρθρο μας) αλλά, αντίθετα, «σκοτεινές δαπάνες» του δημοσίου, παραμένει ουσιαστικά στο απυρόβλητο. Ολοκληρώνοντας, οι τόκοι και τα χρεολύσια το 2011 (44 δις €) υπερβαίνουν το 80% των εσόδων του 2010 – καταδικάζοντας προφανώς τη χώρα μας οριστικά και «αμετάκλητα». Φυσικά, οι πρωτογενείς δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού μας (ΤΠ), αυτές δηλαδή για μισθούς, συντάξεις, ασφάλειες κλπ, καλύπτονται πλήρως από τα έσοδα του κράτους – οπότε, η «βοήθεια» εκ μέρους των ΔΝΤ-ΕΕ, ειδικά από το 2011, καλύπτει ουσιαστικά μόνο τους δανειστές μας. ΕΠΙΛΟΓΟΣ Η Ελλάδα είναι μία πολύ πλούσια χώρα και σε καμία περίπτωση χρεοκοπημένη – αφού, απέναντι στο δημόσιο χρέος της, ευρίσκονται πολύ περισσότερα περιουσιακά στοιχεία. Αρκεί να τη συγκρίνει κανείς με τη Μ. Βρετανία, η οποία διαθέτει μηδενικά περιουσιακά στοιχεία, ενώ πουλάει πλέον ακόμη και τα δάση της, για να καταλάβει σε πόσο καλή θέση ευρίσκεται. Πόσο μάλλον όταν, το συνολικό χρέος της Ελλάδας, δημόσιο και ιδιωτικό είναι, όπως έχουμε επανειλημμένα τεκμηριώσει με Πίνακες, το χαμηλότερο στην Ευρωζώνη. Εν τούτοις η Ελλάδα, οδηγούμενη έντεχνα από τις «αγορές», καθώς επίσης από κάποιους «διατεταγμένους» λειτουργούς της, στην αδυναμία πληρωμής των χρεών της, έχει αφενός μεν υποχρεωθεί στην καταστροφική πολιτική του ΔΝΤ (με στόχο τη λεηλασία της, καθώς επίσης την υποταγή της στο Καρτέλ), αφετέρου στην πλήρη σχεδόν απαξίωση των περιουσιακών στοιχείων της – έτσι ώστε να πουληθεί σε «τιμή ευκαιρίας» το σύνολο των παγίων της. Παρά τις τεράστιες δυσκολίες όμως, με τις οποίες ευρίσκεται αντιμέτωπη, μπορεί να τα καταφέρει – μετατρέποντας τον κίνδυνο σε ευκαιρία. Αρκεί βέβαια να συνειδητοποιήσει τα μεγάλα διαπραγματευτικά της πλεονεκτήματα (δεν είναι δυνατόν να αποτελεί συστημικό κίνδυνο μία τράπεζα και όχι μία χώρα) αντιστρέφοντας εντελώς τα δεδομένα – καθώς επίσης να εκμεταλλευθεί τις ίδιες τις αγορές (ασφαλιστική βόμβα μεγατόνων), στο δικό τους «πεδίο μάχης» και με τις δικές τους «έντιμές» μεθόδους. Φυσικά οφείλει πλέον να επιδιώξει ριζικές λύσεις οι οποίες, εκτός από την αλλαγή πολιτεύματος (με στόχο την επιτυχή καταπολέμηση της πολιτικής διαφθοράς), πρέπει να επικεντρωθούν στην επίλυση του προβλήματος του δημοσίου χρέους – χωρίς φυσικά την καταναγκαστική εκποίηση δημόσιας περιουσίας ή την πώληση των κοινωφελών επιχειρήσεων της. Πιθανότατα δε η καλύτερη λύση σήμερα (εάν δεν καταφέρουμε τη διαγραφή των απεχθών χρεών), η οποία δεν μπορεί να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση «ανέντιμη», είναι η αποπληρωμή του χρέους της πατρίδας μας, με 40 ισόποσες ετήσιες δόσεις και με επιτόκιο ίσο με το βασικό της ΕΚΤ - με το επιτόκιο δηλαδή που δανείζονται οι τράπεζες Στην περίπτωση αυτή, όπως έχουμε ήδη αναλύσει, τα χρεολύσια (δόσεις) θα ήταν της τάξης των 9 δις € ετήσια, ενώ οι τόκοι (1%) θα ανερχόταν στα 3,6 δις € τον πρώτο χρόνο - μειούμενοι στη συνέχεια. Συνολικά λοιπόν, η επιβάρυνση μας θα ήταν το ανώτατο 12,6 δις € ετήσια – ένα μέγεθος με το οποίο θα μπορούσαμε πιθανότατα να ανταπεξέλθουμε, ειδικά εάν μας εξοφλούσε η Γερμανία. Ταυτόχρονα βέβαια, πρέπει να εκδιωχθούν πάση θυσία τόσο οι σύνδικοι πτώχευσης από τη χώρα μας (ΔΝΤ), όσο και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί ή οι «πολυεθνικοί διαφθορείς», ενώ δεν θα υπάρχει κανένας λόγος λήψης νέων «μέτρων λιτότητας» αφού, απλά με την εξοικονόμηση δαπανών, οι οποίες οφείλονται στη σπατάλη του δημοσίου, ειδικά στο ΠΔΕ, θα μπορούσαμε να μηδενίσουμε το έλλειμμα. Η «διατηρήσιμη» τώρα μη λήψη νέων μέτρων, θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά στην αύξηση της κατανάλωσης – κατ’ επακόλουθο, στην αύξηση του ΑΕΠ μας, η οποία θα ακολουθούσε σίγουρα, αφού θα επέστρεφε η αισιοδοξία στην Ελλάδα και θα σταματούσε να εφαρμόζεται η καταστροφική, υφεσιακή και αντιαναπτυξιακή πολιτική του ΔΝΤ (μειώσεις μισθών, τεράστια ανεργία, στασιμοπληθωρισμός κλπ). Η αύξηση του ΑΕΠ με τη σειρά της θα είχε σαν αποτέλεσμα, αφενός μεν τη μείωση του ελλείμματος σαν ποσοστό επί αυτού, αφετέρου την αύξηση των εσόδων του δημοσίου. Με δεδομένο ότι, τα έσοδα του δημοσίου ανέρχονται (2010) στο 22% περίπου του ΑΕΠ μας, η πραγματική αύξηση του ΑΕΠ κατά 10 δις € (παράδειγμα), θα απέφερε αυτόματα επί πλέον έσοδα 2,2 δις € στο δημόσιο. Η επένδυση τώρα αυτών των επί πλέον εσόδων στην οικονομία, θα μπορούσε να προκαλέσει μία επόμενη αύξηση του ΑΕΠ, επόμενα επί πλέον έσοδα, επανεπένδυση τους και «ούτω καθ’ εξής» (υγιής ανοδικός σπειροειδής κύκλος, στηριζόμενος στο cash flow και όχι στο δανεισμό), οδηγώντας τη χώρα μας στη θέση που πραγματικά της αξίζει. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση: Μη βάζετε σχόλια με υβριστικό περιεχόμενο.
Τ α σχόλιά σας ας είναι κόσμια