ΔΥΟ ΦΙΛΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΝΩΛΗ ΡΑΣΟΥΛΗ
ΤΟΥ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ ΣΤΟ ΣΟΥΛΙ ΤΟΥ ΡΑΣΟΥΛΗ
Ο Μανώλης πέθανε στο κρεβάτι του, στο σπίτι του, πριν από λίγες ημέρες από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Αυτή είναι η είδηση. Από κει και πέρα ξεκίνησε ο κανιβαλισμός: «Ήταν μόνος, δεν είχε φίλους, δεν τον αναζήτησε κανείς, ήταν απομονωμένος, ήταν… ήταν…». Ο Μανώλης λοιπόν δεν ήταν τίποτα απ’ όλα αυτά. Απλώς νεκρός ήταν.
Φίλους έχει πάρα πολλούς, συγγενείς, κόρη, εγγόνι, αδέρφια, ανίψια, κολλητούς, θαυμαστές, αναγνώστες. Η Αιμιλία Κουγιά είναι η αδερφή μου και επί δεκαπέντε χρόνια επιστήθια φίλη και συνεργάτις του Μανώλη. Το σπίτι της ήταν σπίτι του, συναντήθηκαν, έφαγαν, τα είπανε την παραμονή του θανάτου του. Ό,τι περιγράφω είναι η μοναδική αλήθεια και τεκμηριώνεται μέσα απ’ αυτήν τη μακρόχρονη και τόσο ξεχωριστή φιλία τους:
Ο Μανώλης συνήθιζε να παίρνει το καπελάκι του και –χωρίς ανακοινώσεις, αποχαιρετισμούς και φανφάρες– να φεύγει πότε για την Ισπανία, πότε για την Κίνα, τη Νέα Υόρκη, την Αυστραλία, τη Γαλλία, την Ιερουσαλήμ. Κάποια στιγμή έπαιρνε τηλέφωνο ή μας έστελνε μια καρτ ποστάλ από τις πυραμίδες της Αιγύπτου ή τη Σαραγόσα. Άλλοτε, πάλι, έκλεινε το τηλέφωνο και έγραφε στίχους, βιβλία, άρθρα. Η έμπνευση μερικές φορές ανθεί στη σιωπή και μακριά από την πολλή συνάφεια.
Όλοι όσοι τον γνωρίζαμε ξέραμε ότι θα εμφανιστεί με κείνο το πονηρό βλέμμα και το πλατύ χαμόγελο με βαλίτσες γεμάτες εμπειρίες από άλλη γη, άλλα μέρη, ή με χαρτιά και ανάκατες σημειώσεις με καινούργια τραγούδια, ή τον σκελετό για ένα νέο βιβλίο. Και τότε θα ξεκινούσε η κουβέντα και η παρέα από κει που την είχαμε αφήσει έτσι απλά, γλυκά και φυσιολογικά.
Και για να ’ρθουμε στο σήμερα, το χθες, το προχθές, ναι, τον πήραμε τηλέφωνο και δεν απάντησε, όπως άλλες χίλιες φορές στα τόσα χρόνια της φιλίας μας. Και, όχι, δεν ανησυχήσαμε, γιατί ξέραμε ότι –αργά ή γρήγορα– θα πάρει εκείνος να μας πει όλα τα νέα του. Έτσι ήταν ο Μανώλης. Και έτσι ήμασταν κι εμείς όλοι: φίλοι, γνωστοί και συγγενείς.
Και τώρα που για πρώτη φορά θέλουμε να τον αποχαιρετίσουμε δεν μπορούμε, γιατί πρέπει να εξηγήσουμε σε όλον αυτόν τον συρφετό τηλεαστέρων, δημοσιογραφίσκων και «συναδέλφων» του, ότι δεν ήταν μόνος, εγκαταλελειμμένος, αποτραβηγμένος και σε παρακμή, αλλά ότι απλώς ήταν ο εαυτός του: δραστήριος, κεφάτος, δημιουργός, ταξιδευτής, πολίτης όλου του κόσμου. Να εξηγήσουμε ότι έζησε ακριβώς όπως ήθελε: με όλη του την ψυχή και σε όλες τις γωνιές της γης.
Όσο για το σώμα του που έμεινε άταφο λίγο παραπάνω από το… κανονικό, τον ίδιον ποσώς τον ενδιέφερε ακόμη κι αν το έκαιγαν, όπως κατά καιρούς έλεγε. Έζησε ωραία και είχε τον καλύτερο θάνατο – χωρίς πόνο, μέσα στα όνειρά του.
*Η Γιούλα Κουγιά είναι επιμελήτρια εκδόσεων
http://anergoidimosiografoi.blogspot.com/2011/03/blog-post_7499.html
Στη ρωγμή του χρόνου
Ενα κείμενο του Θανάση Ανδρεάδη, για το φίλο του, Μανώλη Ρασούλη.
To ανέβασε στο facebook. Στη ρωγμή του χρόνου
Πάντα πίστευα ότι ο θρήνος για το χαμό κάποιου γίνεται με απόλυτη σιγή κι αξιοπρέπεια. Φαίνεται όμως ότι κάποιοι αυτό δεν το σέβονται κι επιδιώκουν τη σκύλευση και λεηλασία των πάντων ” ζωντανών τε και τεθνεώτων”.
Αναφέρομαι στο θάνατο του φίλου μου Μανώλη Ρασούλη.
Έχω ενοχληθεί ιδιαίτερα από τους χαρακτηρισμούς που άκουσα ή είδα γραμμένους να του αποδίδονται :
“ιδιόρρυθμος”, “εκκεντρικός”, ” μοναχικός” , “μόνος” …. ο έγκριτος Διονύσης Σαββόπουλος τον αποκάλεσε “δύσκολο άνθρωπο που έμεινε τελείως μόνος και για το λόγο αυτό άταφος για μέρες”.
Οι γύπες των ΜΜΕ ξεσάλωσαν τελείως, διψώντας για “αίμα” και “σκοτωμένη σάρκα”.
Οποιος δεν είναι το βράδυ στον καναπέ του, με τη γυναίκα του να παρακολουθεί tv, φορώντας τις πιτζάμες του, χαρακτηρίζεται αβίαστα, όπως παραπάνω. Η διαφορετικότητα ενοχλεί.
Τίποτα από αυτά δεν ισχύει και το δηλώνω ως φίλος του είκοσι και πλέον χρόνια, αλλά και δικηγόρος του.
Ο Μανώλης ήταν ιδιαίτερα προσιτός και αγαπητός σε πολύ κόσμο. Εξαιρετικά κοινωνικός ο ίδιος, είχε φανατικούς φίλους και πληθώρα θαυμαστών. Ήταν δυσβάστακτο γι αυτόν να βαράνε συνέχεια τα τηλέφωνά του κι όταν ήθελε να γράψει επιζητούσε την απομόνωση.Το Μανώλη σπανιότατα τον εύρισκες μόνο. Στις διάφορες κοινωνικές μας συναντήσεις πάντα μου έλεγε: ” φέρε κόσμο, να κουβεντιάσουμε και να γλεντήσουμε”.
Ο Μανώλης ΔΕΝ ήταν μοναχικός κι απομονωμένος.
Τον έχω αναζητήσει κατά καιρούς και μάλιστα για πολύ σοβαρά επαγγελματικα θέματα και δεν τον εύρισκα. Μ’ εκνεύριζε αυτό τότε θυμάμαι, αλλά είχα προσαρμοστεί.
Μου έλεγε : “άφηνε μήνυμα στον τηλεφωνητή και θα σε πάρω”….. τότε δεν χρησιμοποιούσε κινητό…. Πράγματι μ’ έπαιρνε, μπορεί μετά από δυο ώρες, μπορεί και μετά τρεις μέρες….
Τελευταία φορά που τον είδα κρατούσε ένα κινητό. Τον πείραξα : “επιτέλους προσχώρησες στην τεχνολογία Μανώλη “…
“μπααα….”…. μου είπε…. “επιμένουν να το έχω , αλλά εγώ δεν το χρησιμοποιώ….. δεν σου δίνω το νούμερο, εσύ να επικοινωνείς μαζί μου όπως παλιά…. τηλεφωνητή κλπ”.
Κύριε Σαββόπουλε, αν δεν γνωρίζετε πράγματα να μη μιλάτε. Δεν χρειάζονται κρίσεις σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες, δεν ήταν καν απαραίτητο ν’ αναφερθείτε σ’ αυτό το γεγονός. Είχατε και απορία μαλιστα : ” Σε ποιόν θα δώσετε συλληπητήρια?”
Στην κόρη του κύριε Σαββόπουλε που μέσα στον πόνο της κάθεται να εξηγήσει στο κάθε “αρπαχτικό” και γράφει γιατί έτυχε ο πατέρας της να είναι μόνος και να μην έχει επικοινωνήσει μαζί του τόσες μέρες.
Ηταν ένα τυχαίο και συμπτωματικό γεγονός και για μένα που γνώριζα το Μανώλη, απολύτως φυσιολογικό.
Εδώ να προσθέσω ότι τα κοράκια δεν είναι μόνο στα ΜΜΕ. Είναι και στα μπαρ, στους χώρους διασκέδασης που ήδη ετοιμάζουν “αφιερώματα” στο Μανώλη.
Οταν βγήκε ο δίσκος ” Σελοτέιπ” έψαχνε απεγνωσμένα να βρει έναν αξιοπρεπή χώρο να παρουσιάσει το δίσκο, να πει 2-3 κουβέντες και τραγούδια του δίσκου. Είχε χτυπήσει όλες τις πόρτες των διάφορων στεκιών-μαγαζιών της Θεσσαλονίκης κι όλοι του αρνήθηκαν. Ηταν σε απόγνωση και τελικά η παρουσίαση έγινε σ’ έναν τελείως ακατάλληλο για τέτοια δουλιά χώρο, στο υπόγειο ενός δισκάδικου στην Πλατεία Ναυαρίνου.
Με μεγάλη αγανάκτηση και οργή έγραψα αυτό το σημείωμα, αφού διάβασα τις εξηγήσεις της Ναταλίας.
Ξέρω πολύ καλά πόσο διαστρεβλώνεται η πραγματικότητα στα χαμαιτυπεία αυτά που ονομάζονται “κανάλια”, αλλά κι από δήθεν “φίλους ” καλλιτέχνες, που ενδιαφέρονται μόνο για το γυαλί και βρίσκουν περίεργα κι ανεξήγητα δύναμη να κάνουν δηλώσεις την ώρα της κηδείας !!!
Θεώρησα υποχρέωσή μου για τη φιλία και την εκτίμηση που του έτρεφα, να γράψω την αλήθεια για 5-10 φίλους που θα το διαβάσουν εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση: Μη βάζετε σχόλια με υβριστικό περιεχόμενο.
Τ α σχόλιά σας ας είναι κόσμια