ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ Η ΕΛΛΑΔΑ

Posted: 18 Jun 2011 09:31 PM PDT

Η Ελλάδα «ψηφίζει» τελικά το μεσοπρόθεσμο πρόγραμ­μα. Θα πάρει μερικά ακόμη δισεκατομμύρια σε δάνεια υποθηκεύοντας το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Το κακό όμως εί­ναι ότι οι Έλληνες πιστεύουν ότι όλα αυτά γίνονται για το δικό τους μέλλον. Και δυστυχώς η αλήθεια είναι ότι δεν γίνονται.

Η αλήθεια είναι ότι το ελλη­νικό πρόβλημα χρέους είναι ένα πεδίο δοκιμής νομισματικών στρατηγικών που εφαρμόζονται στις δύο όχθες του καπιταλισμού για την τελική επικράτη­ση. Γιατί; Απλά για τον λόγο ότι η Ελλάδα ήταν ο πρώτος αδύναμος κρίκος.

Από τις 8 Ιουνίου το ευρώ δέχεται σημαντικές πιέσεις έναντι του αμερικανικού νομίσματος, με την ισοτιμία του να υποχωρεί κατά 0,25% και να διαμορφώνεται μία μέρα αργότερα στα 1,4651 δολάρια. Παράλληλα, το ευρώ διαπραγματεύεται στα 117,040 γεν, στο 0,8953 με τη στερλίνα και στα 1,2249 ελβετικά φράγκα. Η ισοτιμία του δολαρίου υποχωρεί σε ποσοστό 0,30% έναντι του γεν και διαμορφώ­νεται στα 79,875 γεν, ενώ το δολάριο διαπραγματεύεται στο 1,6369 με τη στερλίνα και στο 0,8363 με το ελβετι­κό φράγκο. Θα πείτε, τι σημαίνουν όλα αυτά...
Κι όμως. Εδώ και μήνες υπάρχει σε εξέλιξη η γνωστή κόντρα μεταξύ των ισχυρών εμπλεκόμενων κέντρων. Από τη μία οι «αγορές» πιέζουν όλη αυτή την περίοδο να γίνει τώρα μια ελεγχό­μενη χρεοκοπία στην Ελλάδα (μπορεί­τε να την πείτε αναδιάρθρωση με κού­ρεμα, αν σας ανακουφίζει περισσότε­ρο) για να πληρωθούν τα ασφάλιστρα, τα στοιχήματα που έχουν παιχτεί στην πτώχευση της ελληνικής οικονομίας. Αδιάψευστος μάρτυς τα δημοσιεύματα του ανεξάρτητου διεθνούς Τύπου.
Από την άλλη, η γερμανική πλευρά και άλλες χώρες - μέλη της Ε.Ε. είναι υπέρ της επιμήκυνσης χωρίς κανένα κούρεμα, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως τα κράτη που έχουν συμμετάσχει στον Μηχανισμό Στήριξης και τη χορή­γηση των 110 δισ. ευρώ στην Ελλάδα θα είχαν απώλειες.
Βέβαια, δεν είναι τόσο απλά τα πράγ­ματα. Στο περιβάλλον αυτό θα πρέπει να συνεκτιμήσουμε και την αντιπα­ράθεση Φρανκφούρτης - Βερολίνου, δηλαδή του Ζαν Κλοντ Τρισέ με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Η θέση της καγκελαρίου Ανγκελας Μέρκελ είναι να γίνει η επιμήκυνση τώρα. Δηλαδή τον Ιούνιο, προτού μπει σε ισχύ το Σύμφωνο του Ευρώ. Γιατί τότε πρώτη η Φινλαν­δία (αλλά και άλλες ισχυρές χώρες που ενίστανται) θα μπορούσαν να μπλοκά­ρουν κάθε αλλαγή των αρχικών όρων των δανειακών συμβάσεων.


Έτσι, δεν μπορούμε παρά να δούμε στο παρασκήνιο ότι στην τεράστια πί­εση που ασκούν οι «αγορές» - κερδοσκόποι για να εκβιάσουν τη λύση της αναδιάρθρωσης (και να γίνει μάλιστα μέχρι τον Ιούνιο) εντάσσεται τόσο η εκτίναξη των spreads όσο και οι πιέ­σεις προς το ευρώ.

Τα ηνία
Ποιο είναι το σενάριο συνωμοσίας; Να υποθέσουμε πως πράγματι υπάρχει ένα σχέδιο για να χτυπηθούν το ευρώ και η συνοχή της κοινωνικής Ευρώπης ώστε να κρατηθεί ζωντανό το δολάριο και να αναλάβει το Βερολίνο τα ηνία μί­ας νέας - κεφαλαιοκρατικής - τραπεζοπιστωτικής Ευρώπης των «αγορών». Τότε η Ελλάδα μπορεί όντως να χρησι­μοποιήθηκε σαν... δούρειος ίππος.
Να θυμηθούμε: τον περασμένο Μάρ­τιο η υποβάθμιση της Ελλάδας από τη Moody's, παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως αιφνιδιαστική με τον υπουργό Οικονομικών να «απειλεί» για πολλοστή φορά με... προσφυγές. Οι «αγορές» πάντως άλλα έδειχναν:
1)Ο εκτιμητικός οίκος είχε προειδο­ποιήσει δημόσια τουλάχιστον τρεις φορές από την αρχή του έτους (η τε­λευταία μάλιστα αρχές της προηγού­μενης εβδομάδας) για την κίνησή του.
2)Ο Παπακωνσταντίνου ήταν σε συ­νεχείς επαφές για τουλάχιστον τρεις εβδομάδες με τους εκπροσώ­πους του οίκου. Μάλιστα το έλεγε και ο ίδιος! Αυτά δεν απέτρεψαν το Μαξίμου και τους λοιπούς να παρουσιάσουν το θέμα επικοινωνιακά σαν ένα ακόμη... δόλιο χτύπημα κατά της Ελλάδας. Ο αρμόδιος υπουργός έκανε γαργάρα τις προειδοποιήσεις της Moody's για τη θηριώδη απόκλιση στα έσοδα του προϋπολογισμού (που είναι και το θέ­μα) και έριξε την υπόθεση στους βολι­κούς «ιμάντες» της ενημέρωσης σαν ακόμη ένα παιχνίδι των... αδυσώπητων κερδοσκόπων, μόλις μία μέρα πριν από την έκδοση του εντόκου 6μηνης διάρ­κειας.
Το ενδιαφέρον είναι πως όσο η κυ­βέρνηση επιχειρούσε να βολέψει επικοινωνιακά την υποβάθμιση, ο ΟΔΔΗΧ συγκέντρωνε σχεδόν 3 φορές τα κε­φάλαια που ζητούσε με επιτόκιο ελάχι­στα υψηλότερο από το 4,64% της προ­ηγούμενης έκδοσης.

Επίσης:
Το ευρώ χτυπούσε τα 1,40 δολάρια, δηλαδή ενισχυόταν πιθανότατα γιατί η... αιφνίδια επίθεση των Moody's ενί­σχυε τις αμφιβολίες για τελική λύση ισχυροποιώντας το κοινό νόμισμα, το πετρέλαιο έπιανε τα 118 δολάρια και τα 106 δολάρια στις αγορές Λονδίνου και Νέας Υόρκης, στο εσωτερικό της γερμανικής κυβέρνησης εντείνονταν οι ενστάσεις, ο Ολι Ρεν πίεζε για λύση βολική προς το πρόβλημα της Ιρλανδί­ας και της Ελλάδας.
Α, ναι. Και ο Έλληνας πρωθυπουργός έθετε το δίλημμα: ή τελική λύση ή διά­λυση. Δηλαδή ακριβώς αυτό, που πιε­στικά επαναλάμβανε μόλις μία μέρα αργότερα ο απεσταλμένος του Αμερι­κανού προέδρου (Γκάιτνερ) στους Γερμανούς, ο οποίος είχε φτάσει «ξαφνι­κά» στην Ευρώπη. Συμπτώσεις επί συ­μπτώσεων, θα πείτε, λίγο πριν από το κρισιμότερο Σαββατοκύριακο στην ιστορία της Ε.Ε. Με τη διαφορά... ότι το Σαββατοκύριακο του Μαρτίου δεν ήταν τελικά το κρισιμότερο.
Ωστόσο ήταν η δεύτερη φορά που ο Ομπάμα παρέμβαινε ευθέως στα εσωτερικά της ευρωζώνης, προβάλ­λοντας βέτο σε οποιοδήποτε γερμανικό σχέδιο επιτάχυνσης της πορείας της ελληνικής οικονομίας προς την αναδιάρθρωση. Σε ένα ασυνήθιστο ταξίδι - αστραπή ο Τιμ Γκάιτνερ ζητού­σε πιεστικά από τον Γερμανό ομόλογό του να εξαντληθούν όλα τα ευρωπαϊ­κά μέσα στήριξης της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, προφανώς για την καλύτε­ρη εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων και των καλούμενων «αγορών».
Το γεγονός πως η αμερικανική πλευ­ρά παρενέβη για δεύτερη φορά υπέρ της Ελλάδας ενισχύει την εκτίμηση όσων υποστηρίζουν πως η Αθήνα απο­τελεί τον πολιορκητικό κριό των ΗΠΑ στο ευρωπαϊκό έδαφος και ο Γιώρ­γος Παπανδρέου τον άνθρωπο (τους) κλειδί σε μία ιστορική περίοδο, όχι μόνο για την Ε.Ε., αλλά για την ευρύ­τερη περιοχή. Πριν από μερικές ημέ­ρες η στήριξη της Ουάσιγκτον προς την Αθήνα επανελήφθη με τη μορφή προσφοράς - στηρίγματος. Μας έχουν ερωτευτεί οι Αμερικανοί;

Η ανταμοιβή
Οι Αμερικανοί φοβούνται - και δι­καίως - πως ενδεχόμενη αναδιάρθρω­ση του ελληνικού χρέους (σε αυτή τη φάση) θα μπορούσε να προκαλέσει αλυσιδωτούς κραδασμούς στο αμερι­κανικό τραπεζικό σύστημα, έστω κι αν οι αμερικανικές τράπεζες είναι πολύ λιγότερο εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος από τους Ευρωπαίους. Από την άλλη, αποτελεί κοινό μυστικό πως μία ενδεχόμενη παράταση της στήριξης θα συνέχιζε να λειτουργεί υπέρ των τραπεζιτών (σε Ε.Ε. και ΗΠΑ), θα απέ­φερε και άλλες υπεραξίες και θα απομάκρυνε (επί της ουσίας) την έκρηξη ενός επόμενου γύρου ύφεσης. Δεν είναι τυχαίο πως (επίσης) αιφνιδιασμέ­νοι από την υποβάθμιση της Moody's (όπως δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση και ο υπουργός Οικονομιών) δήλωναν κατ' ιδίαν και αρκετοί Έλληνες τραπε­ζίτες. Τυχαίο; Δεν νομίζω...
Γι' αυτό και ξαφνικά βρέθηκαν χρή­ματα στις ΗΠΑ για να στηριχτεί η ελλη­νική οικονομία. Παρακάτω θα δούμε και πώς βρίσκουν χρήματα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Με αυτή την υπόθεση συνωμοσίας η Αθήνα σε αναγνώριση των καλών υπηρεσιών θα αμειφθεί με μία γενναία αναδιάρθρωση (κατά το φθινόπωρο) και με επιμήκυνση - ρύθμιση αποπλη­ρωμής του χρέους σε ορίζοντα 20-30 ετών. Ακραίο ακούγεται, αλλά μπορεί να έχει βάση. Άλλωστε, αν ισχύει, σύντομα θα φανούν τα πρώτα σημάδια...
Μια τέτοια πρόταση, βέβαια, θα μπορούσε να περιλαμβάνει και άλλες χώρες (Ιρλανδία, Πορτογαλία), ώστε να μπορεί να φανεί προς τα έξω σαν συνολική λύση διευθέτησης του χρέ­ους των ευρωπαϊκών κρατών που δεν τα κατάφεραν. Και εάν ευσταθεί κάτι τέτοιο, θα πυροδοτούσε και ένα τερά­στιο κερδοσκοπικό ράλι στα χρηματι­στήρια διεθνώς.

Τι θέλουν οι αγορές
Από την άλλη πλευρά, οι «αγορές» πιέζουν. Στόχος τους να καλυφθούν με εγγύηση των Γερμανών φορολογουμέ­νων τα ομόλογα των ασθενέστερων οικονομιών της ευρωζώνης. Ζητούμενο η δημιουργία μίας ευρωπαϊκής αγοράς ομολόγων, που θα έχει μεν δύο ταχύ­τητες απόδοσης, αλλά το ρίσκο για τα κεφάλαια είναι το ίδιο. Αυτό πρακτικά σημαίνει υψηλά επιτόκια και αποδό­σεις στην περιφέρεια σε σχέση με τα ομόλογα των ισχυρών χωρών.
Αποτελεί κοινό μυστικό πως η επί­θεση στο ευρώ έχει αμερικανική υπο­γραφή και στρατηγείο τις αμερικανι­κές τράπεζες που εδρεύουν στο Λον­δίνο. Το κρίσιμο σημείο είναι ότι «πρι­ονίζοντας» το ευρώ δίνονται πόντοι στο δολάριο. Και αυτό τη στιγμή που η Ουάσιγκτον (δηλαδή η FED) ετοιμά­ζεται για τρίτο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (σ.σ.: έτσι ονομάζουν οι Αμερικανοί το τύπωμα πληθωριστικού πρακτικά χάρτινου νομίσματος). Και έτσι βέβαια διαχέουν το αμερικανικό πρόβλημα (σε χρέος και ομόλογα) στις διεθνείς αγορές και κυρίως στην Ευρώ­πη και την Κίνα.
Το δεύτερο και πολύ κρισιμότερο ζήτημα μας βάζει και στην ουσία του θέματος. Εδώ και πενήντα χρόνια το δολάριο είναι το νόμισμα με το οποίο γίνονται οι εμπορικές συναλλαγές πα­γκόσμια. Τα αμερικάνικα χαρτονομίσματα τυπώνονται μόνο από τη Federal . Και σε κάθε περίπτωση η FED δεν είναι κρατική ή ομοσπονδιακή τράπεζα, αλλά ίδρυμα με ιδιώτες μετόχους.
Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τις τελευταίες 10ετίες οι ΗΠΑ τυπώνουν δολάρια κά­θε φορά που έχουν ανάγκη, σε αντίθε­ση με την Ευρώπη που παραμένει πι­στή στη δημοσιονομική νομιμότητα.
Για τον ίδιο λόγο σήμερα το εμπορι­κό ισοζύγιο των ΗΠΑ έχει σημειώσει ένα αρνητικότατο ρεκόρ: 2,5 και πλέ­ον τρισεκατομμύρια δολάρια. Για τα επόμενα τρία χρόνια προβλέπεται μια δραματική κατάληξη που μπορεί να φτάσει και τα 4.000 δισεκατομμύρια δολάρια.
Κάθε φορά που η Αμερική όμως χρειάζεται χρήματα, τα τυπώνει. Και με τον τρόπο αυτό πληρώνει όλα της τα χρέη. Άρα οι ΗΠΑ ζουν με δανεικά σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο. Θα πει κανείς, μέχρι πότε. Και αυτό είναι ένα καλό ερώτημα. Μέχρι τώρα όμως τα καταφέρνουν.

Πετρέλαιο και πόλεμοι
Σας αφήσαμε το καλύτερο για το τέλος, ώστε να δέσει και ο τραχανάς: Αν έχετε ξεχάσει, το παγκόσμιο πρόβλημα στην οι­κονομία ξεκίνησε όταν πριν από χρόνια το Ιράκ (η πρώτη χώρα του OPEC [Παγκόσμι­ος Οργανισμός Πετρελαίου]) επιχείρησε να γυρίσει τις πετρελαϊκές συναλλαγές από δολάριο σε ευρώ. Και για να είμαστε ακριβείς, αυτό έγινε στις 6/11/2000, όταν η ισοτιμία του ευρώ έναντι του δολαρίου ήταν 0,8. Στην αρχή το Ιράκ είχε χάσει πά­ρα πολλά χρήματα από αυτή την τολμηρή ενέργεια. Στη συνέχεια όμως το ευρώ ενισχύθηκε και φυσικά τα κέρδη του Ιράκ αυξήθη­καν. Ήταν αυτή η κίνηση του Σαντάμ που εξόργισε τις ΗΠΑ, και όχι φυσικά οι από­ψεις του για την εφαρμογή της δημοκρα­τίας στη χώρα του. Και βέβαια έβαλε σε νέο δρόμο την αντιπαράθεση δολαρίου - ευρώ. Και όπως όλα δείχνουν, αυτή η φάση εξελίσσεται ξανά τελευταία (σκε­φτείτε την κοινωνική αναστάτωση σε όλες τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες της Β. Αφρικής και της Αραβίας) με τζόκερ την Ελλάδα.
Και το πρόβλημα γίνεται πιο σοβαρό καθώς οξύνθηκε όταν άλλες δύο χώρες του OPEC (το Ιράν και η Σαουδική Αραβία) θέλησαν να εφαρμόσουν πωλήσεις σε ευρώ, ενώ εί­χε ακολουθήσει η Βενεζουέλα που κατέχει το 7% των πετρελαϊκών αποθεμάτων πα­γκοσμίως.
Υπολογίζεται πως το 2006-07 η Βενεζου­έλα είχε αλλάξει τα μισά συναλλαγματικά της αποθέματα από δολάρια σε ευρώ. Και δεν πρέπει να διαφεύγει την προσοχή ότι αυτή είναι και η τελική επιδίωξη όλων των χωρών του OPEC, καθώς το δολάριο χάνει όλο και περισσότερο έδαφος. Και οι εμίρηδες δεν μπορούν να χάνουν άλλο χρή­ματα...

Οι κεντρικές τράπεζες των δύο από τις μεγαλύτερες χώρες του κόσμου, της Ρω­σίας και της Κίνας, έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Έτσι εξηγείται γιατί μέχρι το 2007 (οπότε και ξέσπασε η κρίση στις ΗΠΑ) υπήρχε πληθώρα δολαρίων στην πα­γκόσμια αγορά. Και ταυτόχρονα πολύ με­γάλη ζήτηση για το ευρωπαϊκό νόμισμα, με αποτέλεσμα την κατακόρυφη πτώση του αμερικανικού νομίσματος.

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ