geroplatonas

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Σάββατο, 16 Ιουλίου 2011

ΟΙ "ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ" ΕΦΥΓΑΝ... ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ...

ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΠΑΞΙΩΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ, ΤΑ "ΠΟΥΛΕΡΙΚΑ" ΠΟΥ ΕΣΚΥΨΑΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΟ.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το σχέδιο της παγκόσμιας διακυβέρνησης είναι σε πλήρη εξέλιξη.

Πρόκειται για ένα σχέδιο που δεν είναι «φτιαγμένο στο ποδάρι» και ως εκ τούτου δεν αντιμετωπίζεται, και πολύ περισσότερο δεν ανατρέπεται με επιφωνήματα εκτόνωσης.

Το κίνημα των «αγανακτισμένων», δεν απετέλεσε μονάχα μια ελπιδοφόρα αναλαμπή σε μια κοινωνία που ήταν επί χρόνια κοιμώμενη, και που επιδίδονταν μετά μανίας στην παραγωγή κοψοχέρηδων, που ήξεραν μεν να γκρινιάζουν, αλλά την ώρα ευθύνης παρέδιδαν την προσωπική τους αξιοπρέπεια στην Ομόρρυθμη Εταιρεία «ΠΑΣΟΚ-ΝΔ & Σια ΟΕ».

Παράλληλα με αυτό απετέλεσε και αντικείμενο αντιπαράθεσης για τη φυσιογνωμία του και την προοπτική του.

Αλλά και χώρο μέσα στον οποίο «μεγαλούργησε» μια τυφλή αντικομματική γενικώς εμμονή, που εύκολα υιοθετήθηκε, έντεχνα ωστόσο καλλιεργήθηκε από όλους εκείνους που ξέρουν καλά την τέχνη της πολιτικής, και στοχευμένα ποντάρισαν στη μικρή έως ανύπαρκτη πολιτική εμπειρία των δεκάδων χιλιάδων λαού που έβγαιναν για πρώτη φορά μαζικά στους δρόμους διεκδικώντας.

Ας επιχειρήσουμε ένα σκανάρισμα αυτής της μικρής αλλά ωστόσο πολύ σημαντικής ιστορίας που έγραψε αυτό το κίνημα στις πλατείες όλης της Ελλάδας.

Όχι για να απαξιώσουμε κάποια πλευρά από τη γενικότερη συμβολή του που έτσι κι αλλιώς δεν απαξιώνεται.

Αλλά για να επιχειρήσουμε κάποια συμπεράσματα χρήσιμα για το μέλλον και για τους μεγάλους αγώνες που έρχονται...

Γιατί αυτό που τέλειωσε ήταν μια μάχη. Ο μεγάλος πόλεμος τώρα ξεκινά...

Και αν από τα λάθη, στα οποία όλοι μας έχουμε δικαίωμα, δε βγουν συμπεράσματα εποικοδομητικά, τότε κινδυνεύει να χαθεί ο πόλεμος.

Και αυτή η απώλεια θα είναι και οριστική και αμετάκλητη, και αλλοίμονο σε κείνους που προσποιούμενοι διάφορα καμώματα θα αρνηθούν να το καταλάβουν αυτή την ωμή αλλά αδιαμφισβήτητη αλήθεια.

Η κοινωνική βάση αυτού του κινήματος, ήταν πρωτίστως ο κόσμος της δουλειάς, ο κόσμος του μεροκάματου, ο μικρός και ο μεσαίος επαγγελματίας, όλοι αυτοί που εξαθλιώνονται από τις κυρίαρχες πολιτικές και βλέπουν να στραπατσάρεται η ελπίδα τους, η προοπτική τους και τα όνειρά τους.

Ήταν λοιπόν μια εν δυνάμει κοινωνική δύναμη ανατροπής και ως

τέτοια έπρεπε οι χορογράφοι να την καταστήσουν ακίνδυνη να

απειλήσει τις πολιτικές τους. Γι αυτό και επέλεξαν να της πετάξουν

για μαλάγρα μερικούς ξεφωνημένους από το πολιτικό προσωπικό που

τους υπηρετεί.

Η πολιτική του ταυτότητα, ήταν σαφέστατα ανομοιογενής. Κατά κύριο λόγο προέρχονταν από μάζες πολιτικά προδομένες για τις επιλογές τους όλη την προηγούμενη περίοδο. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία «κοψοχέρηδες» που χρόνια ολόκληρα στήριζαν εκλογικά τα κόμματα της πολιτικής εξαπάτησης, της μίζας, της ρεμούλας, των σκανδάλων, των υποσχέσεων, των πελατειακών σχέσεων. Άνθρωποι που προδόθηκαν από τους «εκλεκτούς» της καρδιάς τους, και θεώρησαν πως η γενικευμένη αποστροφή, ίσως να είναι η καλύτερη άμυνα για το μέλλον.

Αυτό το στοιχείο είναι που τους κατέστησε και πολιτικά ευάλωτους στο δημοφιλές σύνθημα «όλοι έξω». Μόνο που στη δημοφιλία των συνθημάτων, δε βρίσκεται πάντα κρυμμένη η αλήθεια και η ειλικρίνεια των προθέσεων. Οι δημοκόποι χορογράφοι, αυτό το ξέρουν καλά. Σ αυτό άλλωστε επένδυσαν χρόνια ολόκληρα για να στήσουν το πελατειακό τους εποικοδόμημα. Η κοινωνία όμως το ξέχασε. Και μπρος στο μεθοδικά κατευθυνόμενο «άγχος» της να μη χειραγωγηθεί, τελικά χειραγωγήθηκε από τον πλέον επικίνδυνο και ύπουλο αντίπαλο που μεθόδευε συστηματικά τον πολιτικό παροπλισμό της και την οργανωτική της ανετοιμότητα. Έτσι, την ώρα που το πολιτικό σύστημα θα εξαπέλυε την τελική του έφοδο, εκείνη θα ήταν πολιτικά απογυμνωμένη από συνθήματα πολιτικής διεξόδου, και οργανωτικά ανοχύρωτη, άρα και πρακτικά ανίκανη να αντισταθεί.

Η ελλιπής πολιτική του ωριμότητα ήταν και παραμένει δεδομένη.

Αυτό το κίνημα δε συνειδητοποίησε πως ένα σύστημα πολιτικά και θεσμικά οργανωμένο δεν ανατρέπεται με ιαχές, αφορισμούς και καπριτσιόζικα συνθήματα, αλλά με αποφασισμένη και στοχευμένη πολιτική δράση.

Αυτό το κίνημα δεν αντελήφθη πως όταν η κοινωνία καθίσταται μαχόμενη, αυτό που πρωτίστως χρειάζεται είναι ένα επιτελείο που θα οργανώνει και θα κατευθύνει τη δράση της.

Ένα επιτελείο που θα σκέφτεται πολιτικά.

Που θα δρα πολιτικά.

Ένα επιτελείο που δε θα «παίζει μπάλα» στο γήπεδο που επιλέγει ο αντίπαλος, αλλά θα καθορίζει τη δική του ατζέντα τόσο την πολιτική όσο και την ατζέντα της δράσης.

Μπορεί να έδωσε αυτό το κίνημα υποδειγματικά μαθήματα οργάνωσης της «εσωτερικής του ζωής και παρουσίας», όμως αυτό δεν αρκεί για να οργανώσει από μόνο του στοχευμένες δράσεις ανατροπής.

Αυτό το κίνημα ανέχθηκε (και ίσως μέχρις ένα βαθμό να έπρεπε να το κάνει), τον κάθε πικραμένο να λέει τον πόνο του. Τον κάθε σοφιστικέ τύπο να αμπελοφιλοσοφεί. Τον κάθε μοναχικό τύπο να λέει τον καημό του.

Καλό το κουβεντολόι αλλά από μόνο του δεν ανατρέπει πολιτικές. Αποδυναμώνει τη δράση. Και γράφει με ανάγλυφα γράμματα την ημερομηνία λήξης ενός κινήματος που και μπορεί και οφείλει να έχει πολιτική προοπτική.

Αυτό το κίνημα αντιμετώπισε φοβικά αλλά και με περισσή «εχθρότητα» κάθε φυσικό του σύμμαχο. Ό ρόλος του όμως δεν ήταν να κατασκευάζει εχθρούς, αλλά να οικοδομεί μέτωπο συμμάχων.

Κι εκείνοι που το εμπόδισαν να το κάνει, δεν είναι οι ευκολόπιστοι - που πάντα θα υπάρχουν – που γοητεύθηκαν από τη μαγεία του συνθήματος «έξω τα κόμματα – έξω όλοι – έξω όλα – έξω τα σωματεία – έξω οι απεργοί κλπ κλπ κλπ».

Εκείνοι που το εμπόδισαν πραγματικά, είναι όλοι εκείνοι που το χάϊδευαν στην πλάτη ενώ ουσιαστικά επεδίωκαν την πολιτική του αποδυνάμωση.

Εκείνοι που το εμπόδισαν πραγματικά, είναι όλοι εκείνοι που έντεχνα προσπαθούσαν να το εμποδίσουν να δει τις πραγματικά εχθρικές πολιτικές και για να το πετύχουν θόλωναν τα νερά κατασκευάζοντας κατά παραγγελία εχθρούς και αντιπάλους από το περιβάλλον των φυσικών συμμάχων του.

Όλοι αυτοί ήξεραν πολύ καλά που αποσκοπούσαν. Αυτό το κίνημα όμως, δεν μπόρεσε να αντιληφθεί τις πραγματικές διαθέσεις τους. Πλανήθηκε και τελικά χειραγωγήθηκε άθελά του από τη γοητεία αυτοκτονικών συνθημάτων.

Σήμερα η πλατεία άδειασε…

Τη θέση των «αγανακτισμένων» πήραν ξανά τα περιστέρια, ενώ τα «πουλερικά» μέσα στη Βουλή συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο σε βάρος της κοινωνίας.

Τα συνθήματα δε τους ανέτρεψαν…

Οι αμπελοφιλοσοφίες δεν ακύρωσαν τις πολιτικές τους επιλογές…

Στην ιστοσελίδα των «αγανακτισμένων» θα συναντήσει κανείς πολλά ενδιαφέροντα πράγματα και σκέψεις που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν ένα πραγματικό πολιτικό κίνημα στο συνδυασμό τους με πολιτική δράση.

Θα συναντήσει όμως κυρίως καημό. Καημό για να «πούμε κάτι έτσι απλά για να το πούμε».

Θα συναντήσει αφορισμούς, ανεκδοτάκια, αλλά και «λουλούδια» απίστευτα…

ΠΟΙΟΣ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΟΓΙΚΕΣ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΑΝ???

Σ αυτό το ερώτημα όλοι οφείλουμε μια απάντηση και από την ειλικρίνειά της θα κριθούμε.

Γιατί οι δύσκολες μέρες δεν πέρασαν, και η πραγματική μάχη ακόμη δεν έχει αρχίσει.

Το σχέδιο της παγκόσμιας διακυβέρνησης είναι σε πλήρη εξέλιξη.

Πρόκειται για ένα σχέδιο που δεν είναι «φτιαγμένο στο ποδάρι» και ως εκ τούτου δεν αντιμετωπίζεται και πολύ περισσότερο δεν ανατρέπεται με επιφωνήματα εκτόνωσης.

Η κοινωνία θα ξαναβγεί στους δρόμους και αυτή τη φορά η αναμέτρησή της με τους αχυρανθρώπους του πολιτικού συστήματος θα είναι φονική.

Ο καθένας οφείλει να σκεφτεί αν σ αυτή την αναμέτρηση θα πάμε «με τα ίδια μυαλά» ή αν θα πρέπει να έχουμε αποκωδικοποιήσει την πολύτιμη πολιτική εμπειρία της περιόδου που προηγήθηκε.

Κι αυτή η προτροπή αφορά όλους μας.

Αφορά και εκείνους που υπερεκτίμησαν την «αγανάκτηση» και περιφρόνησαν τα πάντα γύρω τους παίζοντας το παιχνίδι των χορογράφων.

Αφορά και εκείνους που υποτίμησαν την «αγανάκτηση», και δε φρόντισαν έγκαιρα να συμπορευθούν μαζί της για να την καταστήσουν σε αποφασιστική δύναμη ανατροπής.

Το βέβαιο είναι πως το «δις εξαμαρτείν»… αυτή τη φορά θα έχει βαρύτατο τίμημα.

Οταν η πλατεία Συντάγματος είχε αυτή την εικόνα...