Η θεραπεία του καρκίνου του χρέους χρειάζεται χειρουργείο και κόψιμο.

Η Λύση είναι απλή. Η θεραπεία του καρκίνου χρειάζεται χειρουργείο. Μαχαίρι. Χρειάζεται να γίνει άρση χρεών για όλους και μείωση τους κατά 10, 20, 30 ή 50 % ανάλογα στο που θα συμφωνήσουν. Όσο πιο πολύ χρέος κοπεί, τόσο πιο καλά. Από αυτή την λύση θα χάσουν οι τράπεζες και εδώ η Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα θα πρέπει να παρέμβει και οι ίδιες θα πρέπει να προχωρήσουν σε συγχωνεύσεις. Πρέπει να γίνουν ελεγχόμενες οι χρεοκοπίες τραπεζών και όχι οι χρεοκοπίες λαών και κρατών. Παλιτικά είναι άθλιο να πληρώνουν 350 εκατομμύρια ευρωπαίων για να σώζονται λίγοι μέτοχοι.

Ας δούμε λίγο τον Καρκίνο του χρέους το οποίο είναι η αιτία της κρίσης. Το χρέος είναι χρήματα που έχουν έρθει από το μέλλον όλων μας και από μελλοντικούς ισολογισμούς, προϋπολογισμούς, δουλείες, συμφωνίες, μισθούς, μεροκάματα, κατανάλωση, γενικότερα μελλοντικά ΑΕΠ. Τα χρήματα αυτά έχουν ήδη καταναλωθεί σε προηγούμενες χρονιές από αυτές που ανήκουν.

Υπάρχει σήμερα από πάνω προς τα κάτω ένα πλέγμα αλληλοδανεισμού όπου τράπεζες χρηματοδοτούν χρέη κρατών, τα όποια με την σειρά τους σώζουν τις τράπεζες από χρεοκοπία. Το κάνουν με κρατικές εγγυήσεις, που φτάνουν με την σειρά τους στην ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα ως εχέγγυα για να λάβουν μέσω αυτών χρήματα. Οι τράπεζες στο όνομα των κρατών λαμβάνουν χρήμα και έτσι χρηματοδοτήσουν μετά τα κράτη αγοράζοντας τα ομολόγα τους…

Διπλά σε αυτό τον κυκεώνα λειτούργει και μια διατραπεζική αγορά όπου η μια τράπεζα χρωστά σε δεκάδες άλλες, οι οποίες με την σειρά τους χρωστούν η κάθε μια σε δεκάδες άλλους. Παραδίπλα από αυτό το σύστημα υπάρχει ο ιδιωτικός δανεισμός επιχειρήσεων και νοικοκυριών οι όποιοι έχουν δανειστεί από τράπεζες και παραδίπλα υπάρχει ένας δανεισμός με επιταγές και συναλλαγματικές μεταξύ επιχειρήσεων ενώ όλα τα νοικοκυριά χρωστούν σε κάποιον. Τέλος υπάρχει και ο καταθέτης που έχει στα χέρια του ένα βιβλιάριο το οποίο αναφέρει το πόσα του χρωστά η τράπεζα. Όλα αυτά είναι νούμερα Το πραγματικά τυπωμένο χρήμα όμως είναι εντυπωσιακά λιγότερο από το όσο εμφανίζεται σε κάθε είδους ισολογισμούς, βιβλιάρια τραπεζών, άξιες μετοχών και μεριδίων, FUNDS, επιχειρήσεων.

Σε περιόδους ανάπτυξης το πλεονάζον χρήμα δεν είναι ανύπαρκτο αλλά χρήμα από το μέλλον. Είναι σαφές αυτό μέχρι πριν λίγα χρόνια λειτουργούσε προς όφελος της ανάπτυξης καθώς μεταφερθήκαν και καταναλωθήκαν χρήματα από το μέλλον στα προηγούμενα χρόνια. Μιλάμε όμως για Φούσκα. Ένα στεγαστικό δάνειο για παράδειγμα που υπογράφεται σήμερα μεταφέρει χρήματα από τα επόμενα 30 χρόνια για να τα καταναλώσει στο σήμερα. Με τέτοιο χρονικό εύρος και με δυο-τρεις υπόγραφες και ο εργολάβος εξοφλεί στο σήμερα εισοδήματα οποία θα έρθουν στον δανειολήπτη το 2041. Με τέτοιο χρονικό εύρος μεταφοράς χρήματος και με τόση απλότητα στην μεταφορά του, γίνεται σαφές ότι για κάποια χρόνια υπήρξε πάρα πολύ χρήμα στην αγορά που μπορούσε να καλύψει κάθε αριθμό σε όλους τους ισολογισμούς. Και ο ισολογισμός είναι ένα εργαλείο που το πας στην τράπεζα και εισπράττεις νέα δανεικά από το μέλλον.

Κάποια στιγμή έγινε αντιληπτό ότι αυτό το χρήμα δεν υπάρχει παρά μόνο ως χρέος. Ένα χρέος όλων μεταξύ όλων. Τι θα γίνονταν αν κάποιος πέθανε ή μια επιχείρηση έκλεινε; Όταν η φούσκα έφτασε στα όρια της άρχισε να σκάει το μελλοντικό χρήμα έγινε ξαφνικά πλασματικό σχεδόν ανύπαρκτο χρήμα και δέχτηκε απομείωση. Χρηματιστηριακές αξίες, μερίδια, ισολογισμοί τραπεζών και FUNDS έχασαν την αξία τους. Αυτό έγινε ακόμη ποιο φανερό όταν έκλεισε η Lehman Brothers και λίγο πριν από αυτό το γεγονός. Ποιος θα πλήρωνε το χρέος και την ζημιά της Lehman Brothers ποιος θα πλήρωνε τα ενυπόθηκα δάνεια που όμως έγιναν ξαφνικά επισφαλή.

Τα δάνεια όλων έγιναν σταδιακά επισφαλή, Σταδιακά η διατραπεζική αγορά έκλεισε και ο δανεισμός περιορίστηκε ενώ η απομείωση χρεογράφων ομολόγων μετοχων και κάθε είδους αξιών συνεχίζεται.

Ακούμε ότι υπάρχει έλλειψη ρευστότητας όμως δεν είναι το τυπωμένο χρήμα που εξαφανίζεται από τις τσέπες μας και γενικά το τυπωμένο χρήμα δεν εξαφανίζεται έτσι απλά. Η έλλειψη ρευστότητας οφείλεται στο ότι σκλήρυναν οι όροι δανεισμού πλασματικού χρήματος και έγιναν εντυπωσιακά λιγότεροι αυτοί που μπορούν να πάρουν δανεικά από μια πηγή να κόψουν μια φερέγγυα επιταγή, να χρησιμοποιήσουν μια πιστωτική κάρτα.

Αυτό οδήγησε στην μετατροπή της φούσκας του δανεισμού σε κρατικό έλλειμμα.

Το χρέος άρχισε να συγκεντρώνεται στα κράτη καθώς από τους δυο πυλωνες του καπιταλισμού (το κράτος και την ιδιωτική τράπεζα) μόνο το κράτος μπορούσε να απορροφήσει “ζημία” και το έκανε σχεδόν πάρα την θέληση του.

Είτε οι υπερχρεωμένες επιχειρήσεις έκλειναν δημιουργώντας ύφεση και άρα απώλεια εσόδων στα κράτη, είτε περιορίζονταν οι κατανάλωση και άρα τα κράτη είχαν μειωμένα έσοδα από ΦΠΑ και κάθε είδους φόρο, είτε τέλος δίνοντας απευθείας στις τράπεζες ρευστό και εγγυήσεις… τελικά όλο το χρέος κατέληξε και συνεχίζει να καταλήγει στα κράτη

Δεν υπήρξε κανένα σημείο όπου ο άλλος πυλώνας του καπιταλισμού ο ιδιωτικός τομέας έχανε Και παρόλο που κρίση ξεκίνησε από εκεί όλα τα χρέη όλων παρέμειναν στο ύψος τους.

Καθώς τα κράτη υπερχρεώνονταντα ομολόγα που τύπωναν τα κράτη απέκτησαν ανάλογη εμπορική αξία. Τα δανεικά προερχόμενα ως επί το πλείστον από τράπεζες έγιναν ακριβότερα.

Η κρίση των τραπεζών σταδιακά έγινε κρίση δανεισμού των κρατών. Στην ευρωζώνη σχεδόν ξαναθυμηθήκαμε τα εθνικά επιτόκια δανεισμού σε ευρώ. Η έλλειψη κοινής κυβερνητικής δομής, κοινού Υπουργείου οικονομικών και κοινού δανεισμού μέσω ευρωομόλογου επέτεινε την κρίση. Η άποψη ότι τα προβλήματα της κάθε χώρας είναι δικά της προβλήματα και η θεωρία των PIIGS οδήγησε την κάθε χωρά σε λιτότητα με αποτέλεσμα νέο γύρο περιορισμού της κατανάλωσης νέα καταστροφή της πραγματικής οικονομίας και νέα επιδείνωση της κρίσης.

Με αυτό τον τρόπο οι ηγέτες έκρυβαν από τους λαούς ότι το άλλο μισό του καπιταλισμού έχει κάνει την ζημία και ότι το σώζουν για να σώσουν το συνολικό οικοδόμημα. Οι λαοί έμαθαν και μαθαίνουν ότι οι ίδιοι σώζουν την Ελλάδα την Πορτογαλία την Ισπανία την Ιρλανδία που είναι τεμπέλικοι λαοί.

Την ίδια στιγμή όσα κράτη χρεοκόπησαν στην ευρωζώνη μεταφέρουν τα χρέη τους σε αλλά κράτη και σε νέους κοινούς κρατικούς μηχανισμούς. Γίνονται χρέη του ευρώ και όλων των ευρωπαίων. Καθώς κάθε μετακίνηση χρήματος σημαίνει τόκους, το χρέος ανακυκλώνεται και γεμίζει τόκους και απλά μεταφέρεται σε μελλοντικά ΑΕΠ. Σε αυτή την εξέλιξη η τράπεζες βγάζουν χρήματα καθώς δανείζονται με κρατικές εγγυήσεις από την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα με επιτόκιο 1% και μετά δανείζουν τα κράτη με επιτόκια αγοράς δηλαδή 5-6 και 7% εισπράττοντας την διαφορά.

Έτσι το άλλο μισό του οικοδομήματος όχι απλώς κάθετε και δεν κάνει καμία κίνηση διάσωσης του καπιταλισμού αλλά διασώζεται επιπλέον από τα κράτη. Ούτε συγχωνεύεται ούτε κλείνει ούτε κινείται προς κατεύθυνση όπου θα βρεθεί να είναι βιώσιμο και ικανό να βάλει το μετρικό του στην λειτουργία του καπιταλισμού.

Επειδή όμως η κάθε αλυσίδα είναι τόσο δυνατή όσο ο πιο αδύναμος κρίκος οι πάντες γνωρίζουν ότι αν μια τράπεζα χαθεί η μια χωρά εάν προχωρήσει σε στάση πληρωμών τότε όλα θα γίνουν στάχτη καθώς θα καταρρέει και ο άλλος πυλώνας του καπιταλισμού.

Σε αυτό το πλαίσιο προκρίθηκε το εθελοντικό κούρεμα του χρέους στην περίπτωση της Ελλάδας.

Έτσι εμείς κερδίσαμε λίγο χρόνο αλλά από αυτή την διαδικασία δεν θα επέλθει τίποτα. Είναι βέβαιο ότι όσο συνεχίζονται οι περικοπές τόσο θα βαθαίνει η ύφεση θα αυξάνεται το έλλειμμα και θα καταστρέφονται επιχειρήσεις. Έτσι ελληνικό κράτος θα συνεχίσει να φορτώνεται ιδιωτικό χρέος και την ιδία στιγμή το δικό του χρέος θα αυξάνεται καθιστάμενο μη βιώσιμο.

Τα ίδια συμβαίνουν και σε τέσσερεις χώρες της ευρωζώνης οδήγησαν απλώς την οικονομία τους να καταστρέφεται και μαζί τους να απομειώνονται αξίες και να ξηλώνονται δικαιώματα σε όλη την ευρωζώνη σε ένα μεταρρυθμιστικό οίστρο χωρίς αποτέλεσμα. Τα κράτη φορτώνονται ιδιωτικό χρέος και αδυνατούν να το καλύψουν

Και σε λίγους μήνες θα είμαστε πάλι με το χέρι απλωμένο είτε εμείς είτε κάποιος άλλος εταίρος. Βεβαίως τότε πολλά θα έχουν αλλάξει στο πολιτικό σκηνικό σε πολλά σημεία του ευρωπαϊκού χάρτη. Για τους πολιτικούς ο χρόνος είναι πολύ σημαντικός.

Κάποιοι ελπίζουν το χρέος να ομοσπονδοποιήσει την ευρωζώνη και είναι πολύ πιθανό. Είναι πιθανό να δημιουργηθεί για λίγο διάστημα ένα ευρωομόλογο το οποίο θα αποφορτίσει την κατάσταση. Όμως πολύ σύντομα θα οδηγήσει σε μια νέα φούσκα δανεισμού αυτή την φορά ευρωπαϊκού η όποια θα είναι παράλληλη των εθνικών. Χωρίς όμως την ισορροπία ανάμεσα στις τράπεζες και στο κράτος το ευρώ θα είναι πολύ σύντομα τοξικό τόσο για αγορές όσο και για τα κράτη που το χρησιμοποιούν. Για αυτό κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι είναι θέμα χρόνου κάποια κράτη να αποχωρήσουν ώστε να ασκήσουν δική τους οικονομική και αναπτυξιακή πολιτική.

Και είναι σαφές ότι όσο ο νότος την Ευρώπης και οι λαοί δανείζονται με εθνικά επιτόκια και αυτό κάνει το σκληρό ευρώ τοξικό για κάθε οικονομία. Είναι σαφες ότι ο Βοράς δεν θα ανέχεται για πολύ ακόμη όλο αυτό το κακό Η λιτότητες δεν αποδίδουν και οι μεταρρυθμίσεις δίνουν στις χώρες που της εφαρμόζουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα το οποίο θα εξαργυρώσουν όταν και όποτε βγουν από την κρίση

Η Λύση είναι απλή. Η θεραπεία του καρκίνου χρειάζεται χειρουργείο. Μαχαίρι .Χρειάζεται να γίνει άρση χρεών για όλους και μείωση τους κατά 10, 20, 30 ή 50 % ανάλογα στο που θα συμφωνήσουν. Όσο πιο πολύ χρέος κοπεί τόσο πιο καλά. Από αυτή την λύση θα χάσουν οι τράπεζες και εδώ η Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα θα πρέπει να παρέμβει ενώ και οι ίδιες θα πρέπει να προχωρήσουν σε συγχωνεύσεις. Οι χρεοκοπίες τραπεζών πρέπει να γίνουν ελεγχόμενες και όχι οι χρεοκοπίες λαών και κρατών. Είναι άθλιο να πληρώνουν εκατομμύρια ευρωπαίων για να σώζονται λίγοι μέτοχοι.

Είτε έτσι είτε αλλιώς τίθεται πλέον θέμα επιβίωσης τους όπως και όλου αυτού του συρφετού των FUNDS μετοχών μεριδίων και αμοιβαίων κεφαλαίων και για αυτό καθημερινά οι αξίες τους μειώνονται

By Γιάννης Παπαϊωάννου, on Αυγούστου 3, 2011 at 22:14, under ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ. Κανένα σχόλιο

Αφήστε σχόλιο ή trackback: Trackback URL