Τι συμβαίνει με το PSI+ ; Όλες οι διαφωνίες με τους πιστωτές!
Η βασική διαφωνία μεταξύ του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF) και του ελληνικού Δημοσίου αφορά το επιτόκιο των νέων 30ετών ομολόγων που θα αντικαταστήσουν τα “κουρεμένα”. Η αρχική πρόταση του IIF θέλει επιτόκιο 8% με το οποίο οι απώλειες θα ανέλθουν σε ένα ποσοστό 50%. Η ελληνική πλευρά προσφέρει επιτόκιο 5% που θα οδηγήσει σε απώλειες 70%.
Επίσης το IIF ζητά να δοθούν εγγυήσεις για το κεφάλαιο των νέων ομολόγων μέσω του Ευρωπαϊκού Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Κάτι που δεν αποδέχεται η Ελλάδα, και επιθυμεί εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου.
Ένα άλλο ζήτημα είναι αυτό της μεταφοράς των νέων ομολόγων από το ελληνικό στο βρετανικό Δίκαιο. Το βρετανικό Δίκαιο είναι πιο φιλικό προς τους πιστωτές από το ελληνικό, καθώς επιτρέπει, σε περίπτωση αθέτησης των δανειακών υποχρεώσεων την κατάθεση αιτήσεων για κατάσχεση της περιουσίας του ελληνικού κράτους από τους ομολογιούχους. Βέβαια είναι μάλλον στη σφαίρα του απίθανου να κατασχεθεί περιουσία του ελληνικού κράτους, λόγω εθνικής κυριαρχία. Μπορεί όμως να κατασχεθεί περιουσία του ελληνικού κράτους που βρίσκεται στην Βρετανία ή το πιο πιθανό, για όσο διάστημα δεν εκπληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας, να μπορούν να μπλοκάρουν κάθε νέα απόπειρα διεθνούς δανεισμού της Ελλάδος. Η Ελλάδα δεν δέχεται αυτή την πρόταση.
Υπάρχει και ένα ακόμα ζήτημα. Ένα ποσοστό της τάξεως του 20%-30% του ελληνικού δημόσιου χρέους που βρίσκεται σε ιδιωτικά χέρια ανήκει σε ιδιώτες μικρο-ομολογιούχους και όχι σε ιδρύματα του IIF. Το οποίο σημαίνει πως αν το IIF τελικά καταλήξει σε συμφωνία για εθελοντικό κούρεμα, για τους μικρο-ομολογιούχους το κούρεμα θα είναι υποχρεωτικό δίχως όμως να ενεργοποιηθούν τα CDS και άρα να αποζημιωθούν.
One thought on “Τι συμβαίνει με το PSI+ ; Όλες οι διαφωνίες με τους πιστωτές!”
RYaN on said: Παρατηρήσεις – διορθώσεις:
Πρώτον, το χρέος θα φτάσει το 110% το 2020. Το 120% είναι παπαγαλία από οικονομικούς δημοσιογράφους της συμφωνίας της 26ης-27ης Οκτωβρίου.
Δείτε τις προβλέψεις που είχαν γίνει εδώ και εδώ. Το έχουν παραδεχτεί και οι Γερμανοί, αλλά δεν το πολυλένε.
Δεύτερον, η τελευταία παράγραφος είναι άλλη μία εξαίσια δημοσιογραφική π@π@ρ!@ γιατί το IIF δεν είναι η ISDA που αποφασίζει για τα πιστωτικά γεγονότα. Ακριβώς, αυτή η τελευταία επιλογή, δηλαδή το υποχρεωτικό κούρεμα σε μικρο-ομολογιούχους, είναι ο ορισμός του CDS. Αν αυτό δε θεωρηθεί “πιστωτικό γεγονός”, τότε η αγορά των CDS θα καταρρεύσει με απρόβλεπτες συνέπειες (φανταστείτε το σα χρεοκοπία ασφαλιστικών λόγω απομάκρυνσης των μετόχων και ραγδαία μείωση της αξίας των μετοχών).
Από την άλλη, βέβαια, αν εκδηλωθεί πιστωτικό γεγονός τότε πληρώνει το αμερικανικό κράτος. Τα ελληνικά CDS, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, είχαν εκδοθεί από την AIG (δείτε εδώ) , από Έλληνα τσάκαλο. Όταν η AIG χρεοκόπησε, τότε όλο το πακέτο των υποχρεώσεων, φρόντισε ο ίδιος να μεταφερθεί στο αμερικανικό κράτος.
Άρα, η απειλή του πιστωτικού γεγονότος, μοιάζει περισσότερο με απειλή εναντίον του αμερικανικού κράτους. Από την άλλη, το μη πιστωτικό γεγονός σε τέτοια ακραία περίπτωση ισοδυναμεί με απειλή κατάρρευσης της αγοράς των CDS, αλλά και πολλών άλλων παραγώγων, πάλι με ανυπολόγιστες συνέπειες για την οικονομία των ΗΠΑ.
Άρα, η μόνη ειρηνική λύση που μένει είναι η εθελοντική αποδοχή του κουρέματος μόνο από τις τράπεζες του IIF, όπου τελικά τα βρουν με τον Παπαδήμο, ξεχνώντας κάθε συζήτηση για πιστωτικό γεγονός.
Ας κόψουν λοιπόν οι κύριοι δημοσιογράφοι και οι κύριοι τραπεζίτες την πλάκα, γιατί αν παραχοντρύνει θα στείλουν την παγκόσμια οικονομία στο διάολο…
