δώρο-άδωρο...

δώρο-άδωρο...

Όπως είναι φυσικό , αυτές τις μέρες παίρνεις τους δρόμους ψάχνοντας για τα δώρα που θα χαρίσεις στους αγαπημένους σου ανθρώπους.
Φυσικά αυτό το έθιμο (όπως και πολλά άλλα), είναι προϊόν των πολυεθνικών βιομηχανιών με στόχο την αύξηση των πωλήσεων , αλλά δεν θα σταθώ εκεί , θα μείνω στην πραγματική αξία της πράξης της δωρεάς.
Τα δώρα λοιπόν που θα επιλέξεις , θα ανταποκρίνονται σε 3 βασικές προϋποθέσεις:
1)Να δώσεις χαρά σε αυτούς που θα τα λάβουν.
2)Να εκφράσεις τα αισθήματά σου , το ενδιαφέρον σου , τον τρόπο σκέψης και το χαρακτήρα σου.
3)Να μπορείς να ανταπεξέλθεις οικονομικά στην αγορά τους.
Φυσικά και είναι όμορφο το συναίσθημα όταν κάποιος σου κάνει ένα δώρο , νιώθεις χαρούμενος όταν κάνεις ένα δώρο που ενθουσιάζει τον άλλο , αλλά πέρα από τα χριστουγεννιάτικα , τα γιορτινά , τα δώρα γεννεθλίων , επετείων , εορτών κ.τ.λ. δεν θα πρέπει να ξεχνάς , πως 12 μήνες το χρόνο , κάθε μέρα , μπορείς να κάνεις ένα δώρο που ανταποκρίνεται και στις 3 παραπάνω προϋποθέσεις , ενώ ταυτόχρονα είναι και "άμεσα ανταποδοτικό" , δηλαδή επιστρέφει σε εσένα τη στιγμή που το δίνεις , πολλαπλάσιο!
Κι όμως υπάρχει τέτοιο δώρο!
Για να σε βοηθήσω , παραθέτω κείμενο που κυκλοφορεί εδώ και καιρό στο διαδίκτυο και είναι πιο επίκαιρο από ποτέ:

«Θεέ μου, ἀπόψε σοῦ ζητάω κάτι ποὺ τὸ θέλω πάρα πολύ. Θέλω νὰ μὲ κάνεις τηλεόραση! Θέλω νὰ πάρω τὴ θέση τῆς τηλεόρασης ποὺ εἶναι στὸ σπίτι μου. Νὰ ἔχω τὸ δικό μου χῶρο. Νὰ ἔχω τὴν οἰκογένειά μου γύρω ἀπὸ ἐμένα. Νὰ μὲ παίρνουν στὰ σοβαρὰ ὅταν μιλάω. Θέλω νὰ εἶμαι τὸ κέντρο τῆς προσοχῆς καὶ νὰ μὲ ἀκοῦνε οἱ ἄλλοι χωρὶς διακοπὲς ἢ ἐρωτήσεις. Θέλω νὰ ἔχω τὴν ἴδια φροντίδα ποὺ ἔχει ἡ τηλεόραση ὅταν δὲν λειτουργεῖ. Ὅταν εἶμαι τηλεόραση, θἄχω τὴν παρέα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔρχεται σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειά, ἀκόμα κι ἂν εἶναι κουρασμένος. Καὶ θέλω τὴ μαμά μου νὰ μὲ θέλει ὅταν εἶναι λυπημένη καὶ στενοχωρημένη, ἀντί νὰ μὲ ἀγνοεῖ… Θέλω τ΄ ἀδέλφια μου νὰ μαλώνουν γιὰ τὸ ποιὸς θὰ περνάει ὧρες μαζί μου. Θέλω νὰ νοιώθω ὅτι ἡ οἰκογένειά μου ἀφήνει τὰ πάντα στὴν ἄκρη, πότε – πότε, μόνο γιὰ νὰ περάσει λίγο χρόνο μὲ μένα. Καὶ τὸ τελευταῖο, κάνε με ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς κάνω ὅλους εὐτυχισμένους καὶ χαρούμενους.

Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο νὰ γίνω σὰν μιὰ τηλεόραση!»

Τὴ δασκάλα ποὺ τὴν διάβασε (καθὼς βαθμολογοῦσε) τὴν ἔκανε νὰ κλάψει. 

Ὁ σύζυγός της ποὺ μόλις εἶχε μπεῖ στὸ σπίτι, τὴ ρώτησε: «τὶ συμβαίνει;»

Αὐτὴ ἀπάντησε: «Διάβασε αὐτὴ τὴν ἔκθεση, τὴν ἔχει γράψει ἕνας μαθητής μου».

Ὁ σύζυγος εἶπε: «Τὸ καημένο τὸ παιδί. Τὶ ἀδιάφοροι γονεῖς εἶναι αὐτοί!» 

Τότε αὐτὴ τὸν κοίταξε καὶ εἶπε: «Αὐτὴ ἡ ἔκθεση εἶναι τοῦ γιοῦ μας!

Κι όμως , είναι αλήθεια!
Το καλύτερο δώρο που μπορείς (και επιβάλλεται) να κάνεις σε όσους αγαπάς , είναι ο εαυτός σου!
Ο χρόνος και η προσοχή που αφιερώνεις σε αγαπημένα σου πρόσωπα , είναι ένα δώρο ανεκτίμητης αξίας από πολλές απόψεις.
Η συνεχής έκφραση των συναισθημάτων σου στους ανθρώπους που αγαπάς , δεν είναι δυνατόν να υποκατασταθεί με μερικά δώρα-προϊόντα.
Η καθιέρωση συγκεκριμένων ημερών προσφοράς δώρων , στην ουσία θέτει "εκτός χρόνου" την πράξη αυτή τις υπόλοιπες ημέρες της ζωής σου , καταργώντας την καθημερινότητα της έμφυτης ανάγκης για έκφραση των συναισθημάτων σου.
Αν αντί να ξοδέψεις 500€ για δώρα υλικά , που θα προσφέρουν μια στιγμιαία "ψυχαναγκαστική" ικανοποίηση σε εσένα και αυτούς που θα τα λάβουν , αφιερώσεις το χρόνο σου σ' αυτούς , ανοίξεις την ψυχή σου , εκφραστείς με την αλήθεια σου κι όχι με εμπορεύσιμα προϊόντα , θα προσφέρεις αλλά και ταυτόχρονα θα λάβεις τα ανεκτίμητης αξίας αγαθά , που προσφέρει η ανθρώπινη φυσική επαφή.
Κι αυτά είναι δώρα που δεν τα σβήνει ο χρόνος.

ΧΑΡΙΖΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ! 
άλλωστε αυτό είναι και το μόνο δώρο που θα σε κάνει αληθινά ευτυχισμένο ...