ΜΑΣ ΠΟΝΕΣΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΤΣΟΥΞΕ ....!!!

Posted: 06 Mar 2012 01:57 AM PST

Ὁ διασυρμός μας ἀνᾷ τὴν ὑφήλιο! 
Μᾶς τσούζει καὶ μᾶς πονᾶ ἀκόμη! 
Πάρα μὰ πάρα πολύ!
Γιατί ὅμως; Πάντα ἔτσι δέν ἦταν; Πότε, ποῦ καί ποιός μᾶς ἠγάπησε;
Ἐὰν ἐξαιρέσουμε κάτι (τρελλοὺς γιὰ τοὺς πολλούς) φιλέλληνες, οἱ περισσότεροι τί ἦταν; Μήπως ἁπλῶς βάρβαροι πού μᾶς μισοῦσαν, διότι ἁπλῶς δέν μποροῦσαν νά ἀντιληφθοῦν τό μεγαλεῖον τῆς φυλῆς; 

Πρὸ δύο ἐτῶν μᾶς ἔπιασε στὴν ….γραφίδα του τὸ Focus. Πρὶν ἀπὸ αὐτὸ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ, τόσοι καὶ τόσοι, μὲ προεξάρχοντες τὰ δικά μας ῥεμάλια. Ἀπὸ κουδουνῖστρες ἔως ἀρχικουδουνῖστες. Ἀπὸ ἀλῆτες ἔως κατακάθια. Ἀπὸ τοκογλύφους ἔως μαυραγορῖτες. 
Ὅλοι τους ἀπὸ ἕνα λιθαράκι λάσπης εἶχαν γιὰ νὰ μᾶς πετάξουν.  Λὲς κι ὅλος ὁ πλανήτης γέμισε λάσπη εἰδικῶς κατασκευασμένη γιὰ τοὺς Ἕλληνες!
Σὲ ὅλους κάτι φταῖμε. Κάτι τοὺς κάναμε! Κάτι τοὺς πήραμε! Τοὺς ἁρπάξαμε!
Κι αὐτοί, οἱ ἄλλοι, «ἄσπιλες παρθένες»! «Καθαροὶ» καὶ «ξάστεροι»! 
«Πολιτισμένοι»! 

Κι ἐμεῖς,  μέσα στὴν τόση χολέρα, μέσα στὴν τόση βρῶμα, μέσα στὴν τόση καταχνιά, σκύψαμε τὴν  κεφαλή ἀπὸ ντροπή. Ἀπὸ συστολή! Ἀπὸ πληγωμένο φιλότιμο! Ποιοί; Ἐμεῖς; 
Σιωπήσαμε! Κρυφτήκαμε! Γιατί; Τί ἀκριβῶς κάναμε ἐμεῖς; Ποιόν πειράξαμε; Ποιόν βλάψαμε; Ποιόν θίξαμε;
Κανέναν δὲν πειράξαμε. Ποτέ! Ἀντιθέτως μάλλιστα! 
Τὸ μόνον ποὺ μάθαμε εἶναι νὰ δίνουμε! Νὰ μοιράζουμε! Νὰ μοιραζόμαστε!

Τὰ καλλίτερά μας μυαλά, ἀκόμη καὶ σήμερα, στὴν ἀλλοδαπή τὰ μοιράζουμε! 
Ἄλλοτε συνειδητῶς κι ἄλλοτε ἀπὸ βλακεία!
Τὰ μεγαλύτερά μας ἐπιτεύγματα, οἱ ἄλλοι τὰ γεύονται! Ἐμεῖς μείναμε μὲ τὸ «περασμένα μεγαλεῖα καὶ διηγῶντας τα νὰ κλαῖς!»
Ὅλες τὶς ἀξίες καὶ τὶς ἀρχὲς ἐμεῖς τὶς δημιουργήσαμε! Ἐμεῖς τὶς κρατᾶμε ἀκόμη.  Κι ἂς προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν πὼς τὶς χάσαμε! Χάνεται μωρέ ἡ Φύσις τοῦ Ἀνθρώπου; Δὲν συμβαίνουν αὐτά! Μόνον  νὰ ξεχαστοῦμε λίγο γίνεται! Νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε Ἕλληνες ἀποκλείεται! Ὄχι, ὄχι οἱ πολλοί. Οἱ λίγοι κι ἐκλεκτοί! Αὐτοὶ ποὺ ἀκόμη στὸν πλανήτη δίδουν τὴν ἐλπίδα. Οἱ πραγματικοὶ Ἕλληνες!

Ἀλλὰ παντοῦ μᾶς περιπαίζουν! Μᾶς φτύνουν! Μᾶς ἐκμεταλλεύονται!
Ὅλοι κι ὅλες κάτι μᾶς ζητοῦν! Κάτι μᾶς κλέβουν! Κάτι μᾶς ἁρπάζουν!

Ξερνοῦν τὰ στόματά τους χολέρα!  Σαπίλα! Βρωμιά! 
Κι ἐμεῖς σκύβουμε τὸ κεφάλι καὶ πασχίζουμε νὰ δικαιολογήσουμε τὰ ἀδικαιολόγητα!
Ἐάν ὅμως ἤμασταν ὅπως μᾶς περιγράφουν θά αἰσθανόμασταν ἔτσι;
Ἐάν δέν εἴχαμε αὐτό τό φιλότιμο, θά μπορούσαμε σήμερα μέ τόσην  συστολή νά ἀναζητοῦμε λύσεις;
Ἐάν ἤμασταν τά τελευταῖα ἀποβράσματα τοῦ πλανήτου θά ὑπῆρχε κάποιο συναίσθημα αἰσχύνης πού θά μᾶς ἄγγιζε;

Δὲν θὰ μᾶς ἄγγιζε τίποτα! Θὰ περνοῦσαν ὅλα ἔτσι, ἀέρας ἀπὸ δίπλα μας! Ὅπως περνοῦν ἐμπρὸς ἀπὸ τὰ αὐτιὰ καὶ τὰ μάτια τοῦ κάθε κουδουνισμένου! 
Ἀλλὰ ἐμεῖς ὄχι, δὲν εἴμαστε σὰν αὐτούς! 
Ἐμεῖς πονᾶμε!
Πονᾶμε διότι ἔχουμε καὶ ἦθος καὶ ἀξίες καὶ ἀρχές!
Διότι τὰ βέλη στρέφονται μόνον κατὰ τῶν ἠθικῶν αὐτουργῶν, κι ἂς τὸ ἐκλαμβάνουμε ὡς προσωπικὴ προσβολή! 
Δὲν εἶναι καὶ τὸ ξέρουμε!

Οἱ  μόνοι ποὺ δακρύζουν ἐμπρὸς σὲ μία νέα προσβολή, δὲν εἶναι οἱ ἄχρηστοι, οἱ σάπιοι καὶ οἱ ἄθλιοι! Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀκόμη κρατοῦν Θερμοπύλες! Εἶναι οἱ ζωντανοὶ Ἕλληνες!
Γιὰ αὐτὸ μᾶς πονᾶ καὶ μᾶς τσούζει! 
Διότι ξέρουμε! 
Γνωρίζουμε πὼς αὐτὴ ἡ Πατρίδα σκυλεύτηκε καὶ σκυλεύεται  ἀπὸ κάθε εἴδους κάθαρμα καὶ τώρα πρέπει νὰ ἐπιστρέψῃ στοὺς πραγματικούς της κληρονόμους! 
Αὐτὴ ἡ Πατρίδα, αὐτὸς ὁ τόπος δὲν εἶναι γιὰ νὰ γελᾶς μαζύ του ἀλλὰ γιὰ νὰ νοιώθῃς συστολὴ καὶ ὑπερηφάνεια ὅταν τὴν σκέπτεσαι!
Αὐτὸς ὁ χῶρος δὲν εἶναι γιὰ νὰ μᾶς κάνῃ νά κατεβάζουμε τὸ βλέμμα ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ στυλώνουμε ἴσια πρὸς τὸν Ἥλιο! 

Κάτι ξεχάσαμε Ἕλληνες! 

Ξεχάσαμε τὸ σημαντικότερον! Ξεχάσαμε πὼς ὅλοι αὐτοὶ ποὺ πετροβολοῦν, πετροβολοῦν τὸ μπροστάρικον δένδρον! Πετροβολοῦν κάτι ποὺ θὰ ἤθελαν νὰ εἶναι, ἀλλὰ ποὺ δὲν θὰ γίνουν ποτέ!

Μᾶς ἅρπαξαν τὰ πάντα! 
Δὲν ἄφησαν τίποτα στὸν τόπο!
Κι ὁ τόπος διαρκῶς γεννᾶ!!!   
Γεννᾶ μυαλά! Γεννᾶ Ἀνθρώπους! Γεννᾶ ἀξίες!

Ναί, ξέρω, δὲν τὰ βλέπουμε, διότι ὅλη ἡ λάσπη τοῦ πλανήτου τὰ κρύβει! 
Ἀλλὰ εἶναι ἐδῶ! Ἡ Ἑλλὰς ἀναγεννᾶται! Ξαναδομεῖ τὰ πάντα! Γκρεμίζει τὰ σάπια καὶ μουχλιασμένα δεσμά της καὶ ξεπηδᾶ νέα, πανέμορφη καὶ ζωογόνος!

Τὰ διαμάντια, οἱ  Ἕλληνες, οἱ πραγματικοὶ Ἕλληνες μέσα ἀπὸ τὴν λάσπη ἐμφανιζονται!
Εἶναι ἐδῶ καὶ σιγὰ σιγὰ ξεπροβάλλουν! 
Τὰ διαμάντια, καὶ μὲ ὅλην τὴν λάσπη τοῦ πλανήτου ἐπάνω τους, διαμάντια παραμένουν!
Καὶ τὰ διαμάντια εἶναι ἤδη ἐδῶ! Λάμπουν.. Λίγο νερό καὶ νά, ἀναδεικνύουν τὴν Φύσιν τους!

Δὲν χρειάζεται λοιπὸν νὰ ἀσχολούμαστε μὲ κάθε ἀνόητο ποὺ ἀπὸ λᾶθος τῆς Φύσεως ὑπάρχει! Ἐμεῖς οὔτε πονᾶμε μὲ τὶς ἀσυναρτησίες τους, οὔτε λυπόμαστε. Μόνον χαμογελᾶμε. Ἔχουμε ἄλλως τόσο μεγάλον ὄγκο ἐργασίας ἐμπρός μας, ποὺ δὲν ἀξίζει νὰ τοὺς ἀφήσουμε νὰ μᾶς δηλητηριάσουν.

Φιλονόη.

Υ.Γ. Θὰ ἀκουστοῦν κι ἄλλα, χειρότερα, ὅσο περνᾶ ὁ καιρός. Ἒ καί; Σέ ποιούς ἀναφέρονται; Μήπως στόν καθρέπτη τους;