Η περιπέτεια της “Ψ@λής του Βουκεφάλα”…

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Μαΐου 17, 2012

Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ
Αναρωτιέμαι, αν είναι σωστό να αναφέρομαι στο όνομα αυτό που προτιμά ο Π. Τατσόπουλος γα τον εαυτό του. Να τον αποκαλούν δηλαδή η «Ψ@λή του Βουκεφάλα»! Τώρα, γιατί του Βουκεφάλα και όχι του Μίκυ-Μάους, ή του Ντόναλντ Ντακ, δεν ξέρω να σας πω. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Ίσως έχει να κάνει με μια κρυφή του επιθυμία, κάτι σαν απωθημένο. Ωστόσο, επειδή μου φαίνεται σα να τον βρίζω χρησιμοποιώντας το όνομα αυτό, αν και ο ίδιος το προτιμά, θα αντικαταστήσω στο υπόλοιπο του άρθρου, κάθε αναφορά σε αυτό με την λέξη «Μόριο». Άλλωστε, δεν ταιριάζει και στην αισθητική μου περί λόγου, μια τέτοια έκφραση. Έτσι, ο πλήρης τίτλος θα είναι στο εξής: «Η περιπέτεια του Μορίου του Βουκεφάλα».
Για να πω την αλήθεια, έσκασα στα
γέλια, όταν διάβασα τη σχετική στιχομυθία σε ένα διαδικτυακό μέσο, όπου ο Τατσόπουλος έγραφε πως θέλει να τον λένε έτσι! Κυνισμός, περίεργη αίσθηση του χιούμορ, αυτοσαρκασμός; Το υλικό που προσφέρει είναι άφθονο και σπαρταριστό για ένα νυν Βο(υ)λευτή, παρακαλώ, «ιστορικό» και «συγγραφέα». Δε μπορώ να πω ότι δεν είναι γλωσσοπλάστης και δημιουργός λεκτικών σχημάτων. «Το Μόριο του Βουκεφάλα»!! Μα πως το εμπνεύστηκε αυτό ο ποιητής; Μάλλον σε στιγμές οίστρου θα ήταν!
Η συνέχεια, βεβαίως, μου επεφύλαξε περισσότερο γέλιο, όταν διάβασα λίγο παρακάτω το εξής σχόλιο-απάντηση του Γ, Βαλλιανάτου, προς «Το Μόριο του Βουκεφάλα».
«Επιτέλους! Κόντευες να το πιστέψεις… ότι σε λένε Τατσόπουλο»!! του έγραφε.
Αυτό, με απογείωσε πλέον από τα γέλια. Τόσο για το προβλέψιμο της αντίδρασης του Βαλλιανάτου, όταν και ό,που αντιληφθεί ότι υπάρχουν υπερμεγέθη μόρια, όσο και για την επιβεβαίωση των όσων λένε για τις κακές «αδελφές». Μα τι τέλεια χώρα είναι αυτή; Πόση “πνευματικότητα” αναλύεται στα ρουθούνια μας, κατευθείαν βγαλμένη από τον στάβλο! Ανάμεσα σε χλιμιντρίσματα και σε έντονες αλογίσιες ορέξεις, σε καβαλίνες και σε χάμουρα. Σε τελική ανάλυση, γέλασα, διότι τη στιγμή εκείνη ξεπέρασαν και οι δύο τα όρια της ξεφτίλας, για τα οποία τους είχα ικανούς. Η ζωή πάντα μας εκπλήσσει. Πρόκειται δε για πρόσωπα με δημόσιο λόγο και πολιτικό ρόλο, αν και «τριτάτζες» του συστήματος. Αυτό και μόνο, θα έπρεπε να δίνει στη στάση τους τον απαιτούμενο κοινωνικό σεβασμό, δίχως να εννοεί κανείς τη σεμνοτυφία.
Ωστόσο, το θέμα μας παραμένει αποκλειστικά «Το Μόριο του Βουκεφάλα» και η περιπέτεια του, σε αυτήν τη σουρεαλιστική οπτική που μας εισήγαγε ο «πολυτάλαντος συγγραφέας». Καθώς λέγεται πως: «αλλού ο παπάς, αλλού τα ράσα του», κάπως έτσι, «αλλού ο Βουκεφάλας, αλλού το μόριο του». Σχετικά με αυτό, λοιπόν, μόλις μαθεύτηκε ότι «Το Μόριο του Βουκεφάλα», επιζεί ακόμη του ιστορικού πλέον ιδιοκτήτη του, έλαβε επίσημη πρόσκληση από ένα ιπποφορβείο της Ανδραβίδας, ώστε να διαθέσει το ιστορικό του «περιεχόμενο» για μια νέα γενιά καθαρόαιμων ίππων. Το «Μόριο» κολακεύτηκε βεβαίως, αλλά με ποιο τρόπο θα πήγαινε εκεί, αφού τα πόδια του Βουκεφάλα δε μπορούσαν πλέον να το πάνε; Ένα «Μόριο» μόνο του, δίχως το σώμα, είναι ανήμπορο και μόνο να σέρνεται μπορεί, σα σκουλήκι. Έτσι, αφού έγραψε τις συστάσεις, μπήκε σε ένα κουτί και μεταφέρθηκε στην Ανδραβίδα με ταχυμεταφορέα, υπό την ένδειξη «πολύτιμο ρευστό».
Μόλις έφτασε στο ιπποφορβείο «Το Μόριο του Βουκεφάλα», σείστηκε ο τόπος. Πέντε-έξι διαθέσιμες φοράδες, λίγο έλειψε να φάνε τις οπλές τους, ενώ οι βαρβάτοι επιβήτορες σηκώθηκαν στα πίσω τους πόδια, φρουμάζοντας ζηλόφθονα και δυσαρεστημένα. Δεν χρειάζεται να μπούμε σε άλλες λεπτομέρειες, που μόνο οι κτηνίατροι και οι ζωοτέχνες ξέρουν, αλλά «Το Μόριο του Βουκεφάλα», αποδείχθηκε «άσφαιρο»! Πλήρης απογοήτευση! Το «περιεχόμενο» του, έπειτα από χιλιετίες αχρησίας αποδείχθηκε ξεθυμασμένο και άγονο. Του έμεινε μόνο το όνομα του ένδοξου κατόχου του. Πολύ θα ήθελε, φυσικά, να αφήσει μερικά γνήσια πουλάρια, αλλά τελικά «Το Μόριο του Βουκεφάλα», θα μείνει γνωστό μόνο από τα 17 βιβλία του. Κανονικά, μετά από την πλήρη αποτυχία του να κάνει αυτό, που κάθε αξιοπρεπές «Μόριο» μπορεί να κάνει, θα έπρεπε να μπει πάλι στο κουτί και να επιστρέψει στη βάση του. Αμ δε! Τότε, όμως, ήταν, που ξεκίνησε ουσιαστικά και η περιπέτεια του.
Στη ζωή, αλλιώς τα κανονίζεις μερικές φορές και αλλιώς σου έρχονται. Κάτι τέτοιο συνέβη και στο «Μόριο του Βουκεφάλα», που πήγε στην Ανδραβίδα για μαλλί και βγήκε κουρεμένο. Τι συνέβη όμως; Συνέβη, δυστυχώς, το χειρότερο σενάριο που θα μπορούσε να του συμβεί στην Πελοπόννησο. Για να φανεί, έτσι, πως χιούμορ δεν έχει μόνο το «Μόριο», αλλά χιούμορ διαθέτει και η ιστορία. Έτσι, κάπου κοντά στην Τρίπολη, το «Μόριο του Βουκεφάλα» ήρθε αντιμέτωπο με το «Μόριο του Κολοκοτρώνη»!!
Από όσα μαθεύτηκαν κατόπιν από τον μεταφορέα, έπεσαν σε ενέδρα, όπως τον παλιό καλό καιρό. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, που λένε, για το «Μόριο του Κολοκοτρώνη», που γνώριζε όλα τα κατατόπια. Σύμφωνα με τον μεταφορέα, που παραμένει ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας της ιστορίας, τα δύο «Μόρια» συναντήθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο. «Το Μόριο του Βουκεφάλα», έτρεμε σύγκορμο και κατηγορούσε τον εαυτό του για την φιλοδοξία του, που άφησε την γλυκιά αγκαλιά του Σκάι, για να τρέχει στα ιπποφορβεία της Ανδραβίδας να γκαστρώσει τις φοράδες. Να είχε κάνει και κάτι εκεί, θα έλεγε πως τέλος πάντων! Το «Μόριο του Κολοκοτρώνη», αγέρωχο και στητό τους έφραξε τον δρόμο.
«Έλα εδώ, ορέ, να σου πω εγώ, για το 1821 και… για τον Τούρκο αρραβωνιάρη!!!»
Το τι επακολούθησε, δεν είναι δυνατόν να περιγραφτεί, χωρίς να κοκκινίσουν τα μάγουλα από ντροπή ή έστω να σφιχτεί το στομάχι από τα γέλια! Αυτό δεν είναι δική μου υπόθεση, αν θέλει, ας τα πει ο ίδιος.
Το «Μόριο του Βουκεφάλα» πάντως, γύρισε κακήν κακώς στην Αθήνα, σαν τον Δράμαλη και σα σκιά του εαυτού του. Ζαρωμένο και με τσιρότα, μίλαγε πια και με λεπτή φωνή. Διότι μπορεί, βεβαίως, να βαρβατεύει με τον κάθε Σταυρίδη και να πλακώνεται στο ξύλο μπροστά στις κάμερες, αλλά με το «Μόριο του Κολοκοτρώνη», βρήκε το μάστορα του. Αυτή ήταν κοντολογίς «Η περιπέτεια του Μορίου του Βουκεφάλα», που συνάντησε το «Μόριο του Κολοκοτρώνη» και που ήθελε να φέρει το χιούμορ στη ζωή μας. Γελάσαμε, δε γελάσαμε;
Ωστόσο, μη νομίζει κανείς, ότι ο «ταλαντούχος συγγραφέας» μας, ήρθε για να φέρει μόνο γέλιο στη ζωή μας. Όχι! Ήρθε για να φέρει και «ήθος» στο δημόσιο λόγο μας! Μάλιστα, με την είσοδο του στη Βουλή, ο «εθνικός μας στάβλος» αποκτά νέο περιεχόμενο, αφού δίπλα στα τόσα πολλά ημίαιμα γαϊδαρομούλαρα (γομάρια τα είχε ονομάσει ο Ροντούλης), μπήκε επιτέλους και ένα «καθαρόαιμο» άτι!
«Το Μόριο του Βουκεφάλα»!!
ΥΓ: ήδη δημιουργήθηκε μια τριλογία πορτραίτων-άρθρων μου, με Δήμου, Ρεπούση και το «Μόριο του Βουκεφάλα», κατά κόσμον, Π. Τατσόπουλο.
Θα ακολουθήσουν και άλλοι…