Ευρωπρόεδροι!


Η σχέση του Έλληνα με την Ευρώπη, ήταν πάντοτε διττή και ελαφρώς κωμικοτραγική. Από την μία έχουμε μια ζηλιάρικη υπερηφάνεια, κατά την οποία, επειδή οι αρχαίοι ημών πρόγονοι εφεύραν την δημοκρατία και την φιλοσοφία, έχουμε πιάσει τον παπά από τα αρχίδια και είμαστε μονίμως ανώτεροι. “Όταν αυτοί έτρωγαν βελανίδια εμείς είχαμε χοληστερίνη” φάση. Ρίχνουμε και μπόλικη ζήλεια που δεν είμαστε Ευρώπη και ούτε μπορούμε να γίνουμε, και έτοιμο το μίγμα.

Από την άλλη, προσπαθούμε να μοιάσουμε στην Ευρώπη με οποιοδήποτε κόστος για να γίνουμε και εμείς κάποτε “Ευρωπαίοι”.
Σκεφτείτε το: κάθε μα κάθε μεταρρύθμιση τα τελευταία χρόνια σερβίρεται με γαρνιτούρα το επιχείρημα “έτσι γίνεται σε κάθε Ευρωπαϊκή χώρα”. Και αφού έτσι γίνεται σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, θα είναι σίγουρα καλό, γιατί αυτοί “προόδευσαν” και εμείς όχι. Έτσι λοιπόν, ότι κάνουν, το κάνουμε και εμείς.

Αυτός ο κανόνας βέβαια βρίσκει τις αναγκαίες εξαιρέσεις του σε θέματα όπως οι σχέσεις κράτους-εκκλησίας, η ισότητα των δύο φύλων, η εκπαίδευση, τα δικαιώματα μειονοτήτων ή ομοφυλόφιλων, η ελευθερία του λόγου ή η κρατική βία, και άλλα τέτοια ανθελληνικές παρακμιακές ιδέες της αλλοτριωμένης βάρβαρης Ευρώπης. Σε αυτά τα μικροζητήματα ο Έλληνας στέκεται περήφανος φρουρός των καλύτερων ελληνορθόδοξων παραδόσεων.

Όσον αφορά όμως την οικονομία πχ, εκεί η Ευρώπη είναι έτη φωτός μπροστά και τα κόμπλεξ των ιθαγενών που δεν μπορούν να φτάσουν τα στάνταρ των υπόλοιπων κοινωνών του ανώτερου Δυτικού – Ευρωπαϊκού πολιτισμού χτυπάνε κόκκινο.
Ζούμε στην χώρα που κάθε μεγάλο γεγονός (καλό ή κακό, δεν έχει σημασία) συνοδεύεται από καθημερινά ρεπορτάζ του τύπου «τι έγραψαν οι Ευρωπαϊκές εφημερίδες για την Ελλάδα». Τρόμος και αγωνία στις ειδήσεις των 8, μήπως μας κακοχαρακτήρησαν ή παρεξηγήθηκαν ή μήπως δεν έμειναν ευχαριστημένοι και μας μαλώσουν. Ίσως να μην ήταν άτοπο, δεδομένης της χώρας και της τουριστικής “βαριάς βιομηχανίας” να συγκρίνουμε το φαινόμενο αυτό με την αγωνία του σερβιτόρου, μήπως και δεν άρεσε το φαγητό στον πελάτη.

Όλο αυτό δημιουργεί και ένα άγχος να αποδειχθεί μια κάποια ανωτερότητα του μέσου Έλληνα που είναι “proud to be Greek” (έτσι, στα αγγλικα!) όταν ένας Έλληνας κερδίζει σε μια αθλητική διοργάνωση ή κάνει μια επιστημονική ανακάλυψη. Μικρή σημασία έχει βέβαια το γεγονός ότι ο εν λόγω αθλητής, προτού κερδίσει ήταν παντελώς άγνωστος στην χώρα ή ότι ο εν λόγω επιστήμονας ήταν περίπου τεμπέλης καθηγητής σε κάποιο Ελληνικό πανεπιστήμιο που είναι “μπουρδέλο” σε σχέση με τα Ευρωπαϊκά. Όποιαδήποτε πράξη ή ιδέα μπορεί να μας δημιουργεί μια φαντασίωση “ισότητας” με τους άλλους Ευρωπαϊκούς λαούς, ακόμα και μια νίκη στην Eurovision, πανηγυρίζεται ως εθνικός θρίαμβος. Ακόμα ακόμα και αυτή η προεδρία της Ευρώπης, που κυκλικά απονέμεται σε κάθε μέλος-κράτος ανά εξάμηνο, προβάλλεται (και δυστυχώς, εμπεδώνεται από αρκετούς) ως κάποιου είδους επίτευγμα, σαν να μας προσκύνησε η Ευρώπη και συγκινημένη, να μας φόρεσε την κορώνα της προεδρίας, το σύμβολο του “είμαστε οι καλύτεροι”.

Ο μέσος Έλληνας συμπεριφέρεται σαν την groupie της Ε.Ε. Ξέρετε, αυτές τις “μουσικόφιλες” που κοιμούνται με τραγουδιστές και μουσικούς σε μια μάταιη προσπάθεια να μπεί μέσα τους, εκτός των άλλων, και λίγη από την λάμψη του στάρ. Κάπως έτσι, μια παρακαλάμε, μια διψάμε για μια καλή λέξη, μία απαιτούμε λίγη αναγνώριση, να μπούμε και εμείς στην γειτονιά των πλουσίων, γυρίζοντας μια και καλή την πλάτη στους υπανάπτυκτους άραβες και βαλκάνιους που μας περιτριγυρίζουν, μόνιμη υπενθύμιση στο που ανήκουμε.

Χαράς ευαγγελία λοιπόν, τώρα γίναμε πρόεδροι όλοι! Της Ευρώπης πρόεδροι, οι αρχηγοί, τα κεφάλια! Η γυναίκα του Καίσαρα βέβαια στην περίπτωση μας, αρκεί να φαίνεται τίμια, όχι και να είναι.
Το ελληνικό κράτος τίμα την ευρωπαϊκή προεδρία απαγορεύοντας διαδηλώσεις, αυτοξεφτιλίζεται διεθνώς παρουσιάζοντας τον Νέγκρι ως τρομοκράτη, γελοιοποιείται συλλαμβάνοντας τον Σακκά, αφήνει τον Στρατούλη να πεθάνει, τρέχει πίσω από το παπαδαριό, αδιαφορεί για τον εκφασισμό της κοινωνίας του απαιτώντας (με λίστες αντιφρονούντων!) την τιμωρία στελεχών της αντιπολίτευσης, στήνει στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες και όχι μόνο, καταδικάζεται συνεχώς από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια για διάφορα θέματα (κυρίως δικαιωμάτων), δεν σκάει που η σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία μας κυβερνάται από οικογένειες όπως τον παλιό καλό καιρό της φεουδαρχίας, συνομιλεί απευθείας με τον Θεό, εξαφανίζει σκάνδαλα όπως αυτό του Χρηματιστηρίου, δέρνει δεκαπεντάχρονα, αφήνει τους πολίτες του να κρυώνουν, να χρεωκοπούν και να αυτοκτονούν, ρεζιλεύεται με τα εγκλήματα στο έδαφός της, όπως αυτό στις Σκουριές και δεν ντρέπεται να έχει έναν ημίτρελο ψυχοπαθή για υπουργό υγείας και μια γλάστρα της τηλεόρασης για κυβερνητικό εκπρόσωπο.
Όλα αυτά (και άλλα τόσα) σε μια χώρα που θεωρεί επικίνδυνες για τον τουρισμό τις απεργίες ή τις διαδηλώσεις, ενώ προφανώς οι άστεγοι και οι άνεργοι θεωρούνται ατραξιόν.

Επειδή οι πρόεδροι όμως στην Ελλάδα είναι παραδοσιακά large τύποι, big spenders με χρήματα άλλων, η προεδρία θα κοστίσει στον Ελληνικό λαό ένα κάρο λεφτά. Αυτά βέβαια δεν είναι σπατάλες, είναι διαφυγόντα κέρδη· κέρδη που θα μπορούσαμε να έχουμε σε ανθρώπινες ζωές, αν αυτά τα χρήματα χρησιμοποιούνταν για να μην φτάσουν στην αυτοκτονία ή κέρδη που κεφαλαιοποιούνται στην αξιοπρέπεια κάποιου ανέργου που καταφέρνει να ξεκολλήσει από μια ζωή γεμάτη χυλόπιτες εργοδοτών.

Τίποτα όμως σαν την αυτοϊκανοποίηση, έστω και για ένα εξάμηνο, έστω και για έναν κενό τίτλο που δεν σημαίνει τίποτα. Σκασμός λοιπόν, ησυχία-τάξη-ασφάλεια. Όχι διαδηλώσεις, όχι φωνές, όχι συγκρούσεις για να μην ξεφτιλιστούμε στους εταίρους. Γιατί, τι θα έγραφαν τότε οι ευρωπαϊκές εφημερίδες για εμάς;

ΠΗΓΗ:
Without reason or rhyme - Η εκδίκηση μας θα είναι η ευτυχία των παιδιών μας
RAMNOUSIA

στις 11:03 π.μ.