Δευτέρα, Αύγουστος 02, 2010

"Θεομπαίχτες...!"

Όπως οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, έτσι και οι κυβερνήσεις, είναι στιγμές που αντιλαμβάνονται την ασημαντότητά τους απέναντι στην υπέρτερη δύναμη: Οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο ή τον Θεό. Οι κυβερνήσεις χέζονται επάνω τους μπροστά στις αγορές.

Κλασικό παράδειγμα η δική μας. Έχετε δει το ύφος τού Παπακωνσταντίνου μετά τις συναντήσεις του με τους τροϊκανούς εκπροσώπους της θεάς αγοράς; Δεν έχει ένα χαμένο ύφος που υπόσχεται πολλά... περισσότερα;

Οι κοινοί άνθρωποι κατά κανόνα μετανοούν, νηστεύουν και προσεύχονται στην ανώτερη δύναμη μπας και τους λυπηθεί και τη σκαπουλάρουν, τουλάχιστον στην άλλη ζωή. Οι… κοινές κυβερνήσεις δεν ενδιαφέρονται για την άλλη ζωή. Είτε κυβερνούν είτε εκπίπτουν τώρα στην κόλαση των αζήτητων, μακριά από αποφάσεις, μπίζνες, μίζενς και απ’ όλα αυτά τα υπέροχα και ανιδι­οτελή που υπόσχεται η εξουσία.

Για να μη βρεθεί στα αζήτητα μια κοινή κυβέρνηση σαν τη δική μας είναι υποχρεωμένη να ακροβατεί ανάμεσα στη θεότητα (αγορές, οικονομικοί παράγοντες, νταβατζήδες) που την ορίζει και τους πολίτες που την εκλέγουν

Υπό αυτήν την έννοια κυβερνούν οι αμετανόητοι, αυτοί δηλαδή που μπορούν να προσφέρουν τους ίδιους τους «υπηκόους» τους σπονδή στη θεά των αγορών. Οι αγορές άλλωστε γέννησαν και ανέθρεψαν τις κυβερνήσεις των καιρών μας. Γι’ αυτές εργάζονται, από αυτές αμείβονται, αυτές εξυπηρετούν. Οι πολίτες είναι το αναγκαίο κακό. Υπάρχουν απλώς για να εξουσιάζονται, για να χειροκροτούν και να θυσιάζονται. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του έχουν ήδη ετοιμάσει τον μακρύ (μακρύτερος δεν γίνεται) κατάλογο των πολιτών που θα πετσοκόψουν την προσεχή περίοδο στον βωμό της αγοράς. Οι αποφάσεις έχουν ληφθεί, αλλού και από άλλους. Όπως είπαμε, η κυβέρνηση υπάρχει για να υλοποιεί τις επιθυμίες των αγορών. Αυτό θα το κάνει έτσι κι αλλιώς. Η πολιτική της αποτελεσματικότητα, όμως, αλλού κρίνεται. Αν θα καταφέρει να πείσει τους πολίτες ότι δεν σφαγιάζονται, αλλά θυσιάζονται οικειοθελώς για τη σωτηρία της πατρίδας.

Η περίφημη επιχειρηματολογία περί της σοσιαλιστικής αλληλεγγύης των γενεών, κατά την οποία η σημερινή γενιά θυσιάζεται για τα παιδιά της, ακούγεται σαν τις υποσχέσεις για τον παράδεισο όπου οι ψυχές θα «τρώνε» αιώνια με χρυσά κουτάλια. Αρκεί τα σώματα στο παρόν να εξαϋλωθούν από ασιτία... Αυτή η επιχειρηματολογία θυμίζει και κάτι άλλο: Τις μαζικές βαπτίσεις ιθαγενών Νοτιοαμερικάνων πριν σφαχτούν μαζικά από τους θεοσεβούμενους Ισπανούς κατακτητές τους. Τους βάπτιζαν για να τους στείλουν στον παράδεισο. Με άλλα λόγια, τους σκότωναν για το καλό τους...

Όπως για το καλό μας γίνονται όλα όσα έχει αναλάβει την υποχρέωση, έναντι των αγορών, να πράξει (και πράττει) η κυβέρνησή μας. Δεν βλέπετε με τι πόνο ψυχής ο υπουργός Ανασφάλιστης και Διά Βίου Εργασίας κόβει συντάξεις, μειώνει αποδοχές, απαγορεύει αυξήσεις; Τεράστιο βάρος κουβαλάει ο άνθρωπος, για χάρη μας...

Παρ’ όλα αυτά, και για την ώρα τουλάχιστον, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του δεν έχουν κάνει καλή δουλειά στο παραμύθιασμα. Αυτό μπορεί να σημαίνει ένα από τα τρία: Είτε εξάντλησαν το απόθεμα παραμυθιού που μπορούν να πουλήσουν είτε το παραμύθι είναι τόσο μεγάλο, που ξεπερνά ακόμη και τις δικές τους δοκιμασμένες μεγάλες δυνατότητες, είτε ο κόσμος πολύ απλά βαρέθηκε τα παραμύθια.

Σε μια τέτοια περίπτωση σαν την τελευταία, είναι φανερό ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα, γιατί ο κόσμος μαζί με τα παραμύθια λογικό είναι να έχει βαρεθεί και τους παραμυθάδες. Υπό αυτήν την έννοια η κυβέρνηση και τα στελέχη της πρέπει να αρχίσουν να μετρούν μέρες καθώς η πορεία τους προς την κόλαση των πολιτικά αζήτητων έχει ξεκινήσει. Οι κυβερνώντες, βέβαια, έχουν και ένα ακόμη πρόβλημα, όταν είναι αντιμέτωποι με τέτοιου είδους δυσκολίες. Δεν έχουν πού να πουν τον πόνο τους, πού να ζητήσουν παρηγοριά. Άχρηστοι για τους θεούς των αγορών που υπηρέτησαν, ξοφλημένοι παραμυθάδες για τον κόσμο που κάποτε τους τίμησε με την εμπιστοσύνη του, δεν έχουν τη δυνατότητα να προσευχηθούν πουθενά.

Ακόμη και οι μεγαλύτεροι και ικανότεροι θεομπαίχτες τότε, εξαντλούνται, ξεφουσκώνουν και πέφτουν. Με πάταγο. Θα έχετε ήδη προσέξει πως οι υπουργοί μας (πρώην και νυν) δυσκολεύονται να κυκλοφορήσουν στον δρόμο, ανάμεσα σε «κοινούς θνητούς» πρώην ψηφοφόρους τους...

topontiki

Κραυγές (0)