Φτάσαμε και στο τελικό στάδιο του εγκληματικού σχεδίου που είναι η πώληση της δημόσιας περιουσίας

Αναρτήθηκε από τον/την anarmodios στο Ιουλίου 18, 2011

Ο τραπεζίτης Τρισέ υποστηρίζει λοιπόν πως ο ρόλος του ιδιωτικού τομέα είναι να “αγοράζει” κρατικά περιουσιακά στοιχεία από τις “πληγείσες” χώρες, παρέχοντας τα αναγκαία κεφάλαια και “επενδύοντας” στα περιουσιακά αυτά στοιχεία.

Μας λέει δηλαδή ο καλός αυτό τραπεζίτης, πως οι καταχρεωμένες χώρες πρέπει να εξαναγκαστούν να πωλήσουν την δημόσια περιουσία τους στον ιδιωτικό τομέα. Να πουλήσουν πραγματική και απτή περιουσία με αντάλλαγμα χαρτάκια, δηλαδή τα “κεφάλαια” που θα επενδυθούν. Δίνουν κομφετί και παίρνουν δημόσιες επιχειρήσεις, δηλαδή διώρυγες, λιμάνια, δρόμους, νοσοκομεία, αεροδρόμια, εταιρίες πετρελαίου και αερίου και φυσικά δημόσια γη.

Από την αρχή αυτής της άσχημης περιπέτειας έγραψα πως ο τελικός στόχος όλων αυτών των απίστευτων που ζούμε, είναι η πραγματική περιουσία του δημοσίου. Του κάθε δημοσίου και όχι μόνο του ελληνικού. Ετσι έκαναν αυτοί οι νομάδες του χρηματοπιστωτικού τομέα όπου πήγαν. Επιδίωξαν να βάλουν στο χέρι πραγματική δημόσια περιουσία με αντάλλαγμα τα χαρτιά πόυ οι ίδιοι εκτυπώνουν και τα εμφανίζουν ως χρήματα.

Καταχρεώνουν τις χώρες για να τρομοκρατούν τους λαούς ώστε όταν οι πουλημένες κυβερνήσεις παρουσιάζουν στον λαό ως λύση την πώληση δημόσιας περιουσίας, οι λαοί τρομοκρατημένοι να την αποδέχονται.

Εχω επίσης γράψει και άλλες φορές πως ο απάνω όροφος των διεθνών τραπεζιτών ΔΕΝ θέλει χρήματα. Τι να τα κάνει; Αφού αυτοί είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες του χρήματος. Του κάθε “εθνικού” νομίσματος.

Το χρήμα εξάλλου δεν έχει αξία. Δεν έχει πραγματική αξία καμμία. Γι’ αυτό οι διεθνείς τραπεζίτες, με τον Τρισέ τους, θέλουν δημόσια περιουσία. Πραγματική περιουσία. Οχι πέτσινη. Το χρήμα, το νόμισμα, είναι μια υπόσχεση. ΥΠΟΣΧΕΣΗ απλώς. Οχι πραγματικός πλούτος. Το χρήμα είναι μια υπόσχεση οτι “μπορεί” να μετατραπεί σε πραγματικό πλούτο. (αλλά μπορεί και να απαξιωθεί εντελώς). Γι’ αυτό το τελικό ζητούμενο είναι πάντα ο πραγματικός πλούτος. Η δημόσια περιουσία.

Φτάνουμε δηλαδή στο τελικό στάδιο όλων αυτών των τραγικών και προδοτικών μεθοδεύσεων: την πώληση περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού δημοσίου σε εξευτελιστικές τιμές. Πώληση που φυσικά και δεν θα μας σώσει από το “πέτσινο” χρέος.

Απλώς θα μας στερήσει ως λαό από την περιουσία εκείνη που είναι χρήσιμη στην κοινωνία, στο κοινωνικό κράτος, και που σαν τον κοινό πλούτο πρέπει να απολαμβάνουμε όλοι μας. Θα μας στερήσει από την κοινή περιουσία εκείνη που είναι το πολύτιμο στοιχείο για να ξαναβάλει κάποια μέρα την χώρα σε τροχιά ανάπτυξης.

Για την δημόσια περιουσία γίνονται όλα.
Και το δημόσιο χρέος είναι εργαλείο να αλλάξει ιδιοκτήτη αυτή η περιουσία.

Ιδού το ΠΑΡΑΝΟΜΟ εργαλείο που θα χρησιμοποιηθεί για να αλλάξει χέρια η περιουσία του ελληνικού λαού.
1. http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=1521216&nt=103
2. http://www.epikaira.gr/content/files/Efarmostikos_nomos_sxolia1.pdf

Θραξ Αναρμόδιος

ΥΓ. Ενα δημόσιο δεν θα έπρεπε να βρίσκεται ΠΟΤΕ στην ανάγκη να δανειστεί. Διότι ένα δημόσιο ΔΕΝ είναι επιχείρηση να χρειάζεται να πάει στην τράπεζα για να πάρει δάνειο. Ενα δημόσιο θα έπρεπε να είναι ο ιδιοκτήτης, ο διαχειριστής και ο εκδότης του νομίσματός του. Και θα μπορούσε έτσι να κάνει ΚΑΘΕ πληρωμή και ΚΑΘΕ αναπτυξιακή επένδυση, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΑΝΕΙΣΤΕΙ. (τους μισθούς και τις συντάξεις με τους οποίους μας τα έχουν κάνει καρπούζια).

Ενα δημόσιο, όντας ο ιδιοκτήτης του νομίσματός του, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΣΥΛΛΕΓΕΙ ΦΟΡΟΥΣ.

Το ξαναλέω: Ενα δημόσιο, εφόσον είναι ο ιδιοκτήτης του νομίσματός του, ουσιαστικά ΔΕΝ έχει καμμία ανάγκη να μαζεύει φόρους.

Ενα δημόσιο, μόνο οταν πρόκειται να κάνει διεθνείς συναλλαγές, εκείνες οι οποίες γίνονται δηλαδή σε νόμισμα άλλο από το δικό του, είναι αναγκασμένο να βρει τρόπο να εξασφαλίσει τα ποσά που απαιτούνται σε αυτό το ξένο νόμισμα, με κάποιο τρόπο. Ο οποίος τρόπος και πάλι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ο δανεισμός.

Εχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει επειδή η Τράπεζα της Ελλάδος δεν ήταν ποτέ “της Ελλάδος”, η Εθνική Τράπεζα δεν ήταν ποτέ “εθνική” και ο ιδιοκτήτης της δραχμής ΔΕΝ ήταν ποτέ το ελληνικό δημόσιο αλλά οι ιδιώτες που κρύβονται πίσω από το ΔΣ της Τράπεζας της Ελλάδος. Οπως και οι εκδότες του ευρώ είναι οι ιδιώτες που κρύβονται πίσω από το ΔΣ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και τον Τρισέ τους.

Εν ολίγοις αυτό που ζούμε είναι η απόλυτη εκδοχή του μαφιόζικου και γκανγκστερικού χρηματοπιστωτικού και αεριτζίδικου καπιταλισμού. Δεν είναι κάν καπιταλισμός. Είναι μια διεθνής εγκληματική συμμορία που ληστεύει λαούς και έθνη, εξαγοράζοντας τα πολιτικά συστήματα των χωρών (είναι όλοι πουλημένοι) και τρομοκρατώντας τους λαούς με το δημόσιο χρέος.