geroplatonas

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

ΣΧΕΤΙΚΟ: Ανδρουλάκης: τα «σάλια» της κακοήθειας του γλειψίματος…

Μίμης ο προεδρικότερος των προέδρων

Ο Μίμης Ανδρουλάκης και η Μαρία Δαμανάκη είναι δύο σύμβολα. Προφανώς και δεν εννοώ του Πολυτεχνείου. Είναι σύμβολα του πώς εξελίσσεται η πολιτική στην Ελλάδα. Μπορείς να διανύσεις όλο το πολιτικό φάσμα προσπαθώντας να πείσεις τους υπόλοιπους πως αυτό δεν είναι πολιτικός αμοραλισμός αλλά...
διαλεκτική. Από τους δύο,η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι ο Μίμης Ανδρουλάκης, γιατί επιμένει να το κάνει με έναν τρόπο αρκετά διασκεδαστικό. Σαν τον ντελάλη ο οποίος ανακοινώνει τα κελεύσματα του άρχοντα στον κόσμο πιστεύοντας κάποια στιγμή πως είναι δικά του, μόνο και μόνο επειδή τα έχει μάθει απ έξω.

Ο Μίμης λοιπόν είναι κατά έναν περίεργο τρόπο ο άνθρωπος των Προέδρων. Ξεκίνησε με τον παλιό πρόεδρο του Συνασπισμού και ηγέτη του ΚΚΕ Χαρίλαο Φλωράκη. Ήταν το αγαπημένο του παιδί. Εν αντιθέσει με τον Άκη που απαντούσε στον δικό του πρόεδρο Ανδρέα Παπανδρέου «η ώρα είναι ότι ώρα θέλετε εσείς πρόεδρε», ο Μίμης επικρατούσε ως η συνείδηση του προέδρου.

Αυτός που έξυνε συνεχώς τα ενοχικά και τις ανασφάλειες του ηγέτη. Φάνταζε έτσι πως είναι μπροστά. Αρκετά έξυπνος και φιλόδοξος, δεν ήθελε να αποδώσει στον εαυτό του έναν ρόλο υποτακτικού Άκη. Ήταν περισσότερο η γοητευτική διαφωνία, από κάποιον όμως που ήταν πιστός.

Είναι χαρακτηριστικό πως την εποχή του προέδρου Χαρίλαου, ο Μίμης τα είχε εξίσου καλά με τον πρόεδρο Μητσοτάκη. Βοήθησε στην κοινή υπόθεση των υποκλοπών, της εφημερίδας «Πρώτη» και των κοινών κυβερνήσεων. Η μετέπειτα προσπάθειά του να γίνει άνθρωπος των προέδρων στον Συνασπισμό δεν είχε τύχη. Στον Συνασπισμό γνωρίζονταν πολύ καλά για να παραμυθιάζονται μεταξύ τους.

Έτσι ο Μίμης έγινε ξαφνικά θαυμαστής του προέδρου Ανδρέα Παπανδρέου για τον οποίο είχε πρωταγωνιστήσει να δικαστεί. Και της κυρίας Παπανδρέου βεβαίως που δεν ήταν πρόεδρος αλλά εκτελούσε χρέη προέδρου.

Στη συνέχεια ταυτίστηκε πολιτικά με τον εκσυγχρονιστή πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Κώστα Σημίτη. Έπλεξε το εγκώμιό του με βεβαιότητα ιεροκήρυκα. Ταυτόχρονα βεβαίως και του προέδρου του Ολυμπιακού Σωκράτη Κόκκαλη και ιδιοκτήτη της ΙΝΤΡΑΚΟΜ και του Flash όπου δούλευε. Οι ακροατές του Μίμη τον θυμούνται να παρουσιάζει την ΙΝΤΡΑΚΟΜ του Κόκκαλη ως υπόδειγμα υγιούς επιχειρηματικότητας...

σαν αυτές που έχει ανάγκη η χώρα. Ανάμεσα βεβαίως στις άλλες φιλοφρονήσεις για την κοινή τους ομάδα τον Ολυμπιακό.
Στον επόμενο τόνο, ο Μίμης προσκύνησε την πολιτική διορατικότητα του Γιώργου Παπανδρέου όταν έτυχε να αναλάβει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μετά τον Σημίτη. Έγραψε μάλιστα βιβλίο με τίτλο «Ε Πρόεδρε» στο οποίο άφηνε να εννοηθεί πως απευθυνόταν στον Γιώργο Παπανδρέου. Δεν υπήρχε περίπτωση, Μίμης και Γιώργος ταυτίζονταν σε όλα. Με εξαίρεση την ποδηλατοδρομία ίσως και την κανοδρομία.

Ο Παπανδρέου έπεσε, αλλά ο Μίμης εξέφρασε έγκαιρα τη συμπάθειά του στον Πρόεδρο της κυβέρνησης Λουκά Παπαδήμο. Το μεταβατικό στάδιο πέρασε και τώρα πια, ο Μίμης είναι δίπλα στον ένα και μοναδικό Πρόεδρο. Τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Θα είναι σύμβουλός του και ίσως ένα φαινομενικό αντίβαρο ιδεολογικής αναζήτησης μέσα στην ανυδρία του ΠΑΣΟΚ.

Αυτή τη φορά όμως ο Μίμης έχει δίκιο. Η προεδρική του αγάπη είναι απόλυτα ειλικρινής. Για πρώτη φορά βρήκε τον Πρόεδρο που του ταιριάζει. Mίμης αξίζει στον Βενιζέλο. Και το αντίστροφο.

Του ΕΚΔΟΡΟΣΦΑΓΕΑ