geroplatonas

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Σάββατο, 30 Νοεμβρίου 2013

Μικέλης Άβλιχος

Ο Μικέλης (Μιχαήλ) Άβλιχος, σατυρικός Κεφαλονίτης ποιητής γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου του 1844 στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς και πέθανε, στο Αργοστόλι, στις 30 Νοεμβρίου (κατά άλλους στις 28 Νοεμβρίου) του 1917.

Ήταν γόνος εύπορης οικογένειας, γιος του Γεωργίου Θ. Άβλιχου και της Ειρήνης Σ. Κουρούκλη ενώ είχε και έναν αδερφό, το ζωγράφο Γιώργο Άβλιχο.

Ο νεαρός Μικέλης θα ξεκινήσει τις σπουδές του από το Πετρίτσειο Γυμνάσιο Ληξουρίου και χωρίς να αποφοιτήσει θα συνεχίσει με σπουδές φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης, στην Ελβετία.

Εκεί θα γνωρίσει και θα ασπαστεί τις ιδέες του αναρχισμού, θα επηρεαστεί από τον Μιχαήλ Μπακούνιν που ζούσε τότε στην ελβετική πόλη ενώ θα γίνει μέλος και της Α' Διεθνούς.

Θα ζήσει επίσης για κάποια χρόνια στο Παρίσι, τη Ζυρίχη και τη Βενετία και το 1872, σε ηλικία 28 χρονών θα επιστρέψει στην πατρίδα του, το Ληξούρι. Μιλούσε Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και Ισπανικά.

Ο Μικέλης Άβλιχος δεν δημοσίευσε παρά ελάχιστα ποιήματα και η προσωπικότητα αλλά και η ποίησή του δεν εκτιμήθηκε από την τοπική κοινωνία οδηγώντας τον γρήγορα στην απομόνωση. Βασικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η ιδεολογική του τοποθέτηση, η αθεΐα του, ο σαρκασμός απέναντι σε όλους αλλά και το γεγονός ότι ήταν πολέμιος του κλήρου και καυστικός απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία. Παρ' όλα αυτά όμως, μπορούμε να πούμε ότι ο ανήσυχος και ιδιαίτερος χαρακτήρας του δε χώρεσε ποτέ σε ιδεολογικά καλούπια αφού διακατέχονταν από ένα ιδιότυπο κράμα αναρχισμού, σοσιαλισμού και πατριωτισμού. Ακόμη και η αθεΐα του συνοδεύονταν συχνά από έναν έκδηλο θαυμασμό για το πρόσωπο του Χριστού αλλά και το Ευαγγέλιο. Μπορεί να μην πίστευε αλλά μελετούσε για πολλά χρόνια τα κείμενα του Ευαγγελίου και ποτέ δεν έκρυψε τον θαυμασμό του.

Αντίθετα με την κοινωνία του Ληξουρίου, στην Αθήνα, τόσο η προσωπικότητα όσο και η ποίηση του Άβλιχου έχαιραν μεγάλης εκτίμησης από μέρος της διανόησης της εποχής, ειδικότερα δε των φιλολογικών κύκλων. Πάνω απ' όλα όμως ο Άβλιχος λειτουργούσε περισσότερο ως δάσκαλος για όσους τον γνώριζαν ενώ οι καυστικές και εύστοχες παρατηρήσεις και τα ολιγόλογα σχόλιά του έχουν μείνει στην ιστορία.

Έγραψε σονέτα, λυρικά και σατιρικά ποιήματα με τα οποία θεωρούσε ότι περισσότερο ασκούσε κριτική και παρουσίαζε τις θέσεις του παρά έβλεπε ως λογοτεχνήματα. Κατά κύριο λόγο όμως ήταν κατά των εκδόσεων και κάθε μορφής δημοσιεύσεων. Παρ' όλα αυτά ο ποιητικός του λόγος είναι εξαιρετικός και κέρδισε το ενδιαφέρον πολλών ποιητών της εποχής του όπως του Κ. Παλαμά.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ετοίμαζε ένα μεγάλο ποίημα με τον τίτλο «Πινακοθήκη της Κολάσεως», στο οποίο σκιαγραφεί τις προσωπικότητες πολλών συμπατριωτών και φίλων με αποτέλεσμα να απομακρυνθούν οι φίλοι και να θυμώσουν οι συμπατριώτες του.

Ο Μιχαήλ Άβλιχος θα μείνει τότε στο Αργοστόλι και θα νοσηλευτεί στο νοσοκομείο Αργοστολίου, πάσχοντας από χρόνια πάθηση των εντέρων αν και ο θάνατός του προήλθε μάλλον από καρκίνο του λάρυγγα.

Οι τελευταίες του λέξεις ήταν: «Μην κλαίτε! Ο Μικέλης πάει στη ζωή!»