Η Βία εκκολάπτεται μέσα στο σπίτι τού άνεργου.
Από τον κ Φώτη
Ο μύθος τού αυτορυθμιζόμενου καπιταλισμού κατέπεσε. Ο καπιταλισμός χρειάζεται ρύθμιση, αλλιώς μετατρέπεται
Oυπς! πως μπήκε αυτός εδώ. Τι κακός που είναι αυτός δαίμων του τυπογραφείου…
σε καταπιεστικό τέρας. Πρόκειται για το ηγεμονικό στυγνό τέρας που δυναστεύει την Κίνα (ναι, είναι σαφές ότι πρόκειται για μονοκομματικό, σοσιαλιστικό καπιταλισμό) και άλλες “φθηνές” χώρες της ‘Απω Ανατολής αλλά και χώρες πιό κοντά μας.
Στην Ελλάδα είναι πρωτοφανείς οι συσσωρευόμενες κοσμογονικές δυσμενείς μεταβολές στα εργασιακά δεδομένα καθώς και οι αλλεπάλληλες φορολογικές και άλλες επιβαρύνσεις. Τα μέτρα αυτά σκοπίμως δεν συνοδεύονται από καμία προοπτική και από κανένα πειστικό μελλοντικό ορόσημο ελπίδας. Επιδιώκεται έτσι πλήρης κάμψη τού φρονήματος και ματαίωση κάθε διεκδικητικής δράσης!
Αυτό μπορεί, πράγματι, να περιορίζει τις άμεσες διεκδικητικές αντιδράσεις, όχι όμως γιατί ο κόσμος ”απονευρώθηκε” όπως επιδιώκεται, αλλά γιατί ο κόσμος νιώθει ότι η αυξανόμενη δυσαρέσκεια είναι αδύνατον να εκτονωθεί δημιουργικά μέσα στο θεσμικό πλαίσιο του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος.
Δηλαδή ούτε η δημόσια συζήτηση στο “Καφενείον Η ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ”, ούτε η αρθρογραφία και το blogging, ούτε το ξεροστάλιασμα με τα πλακάτ απέναντι στη Βουλή μπορούν να εκτονώσουν την ολοένα αυξανομενη αγανάκτηση τού γενικού πληθυσμού.
Ούτε καν οι ίδιες οι εκλογές δεν μπορούν να απορροφήσουν το κύμα οργής που μέρα με τη μέρα σχηματίζεται με χαρακτηριστικά λανθάνουσας έκρηξης. Αυτό αποδείχθηκε στις πρόσφατες εκλογές όπου το τεράστιο ποσοστό αποχής δεν οφείλεται στον ωχαδερφισμό και την αδιαφορία όπως παρουσιάστηκε, αλλά στην απελπιστική βεβαιότητα των ψηφοφόρων ότι “εντός των θεσμών” κάθε προσπάθεια είναι μάταιη.
Οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι ξαλαρυγγιάστηκαν από όλα τα μέσα πιέζοντας “να πάτε να ψηφίσετε”. Αυτό δεν το έκαναν επειδή τους πήρε ο πόνος για τον θρίαμβο της “δημοκρατίας” μέσα από την εκλογική συμμετοχή, αλλά γιατί οι συστημικοί εξουσιαστές ή οι επίδοξοι διάδοχοί τους αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο της δημοκρατίας, αυτής που μέσα της “δεν υπάρχουν αδιέξοδα” και είναι έντρομοι γιατί δεν έχουν τίποτα να αντιπροτείνουν, έστω για προσωρινό ξεγέλασμα. Κάτω από τις συνθήκες που έχει διαμορφώσει ο θρίαμβος τού στρεβλού, αρύθμιστου καπιταλισμού, το “Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην Δημοκρατία” είναι ένα κακό ανέκδοτο. Εκτός αν εννοούν ότι αδιέξοδα δεν υπάρχουν για τους επαγγελματίες της εξουσίας και τους παρατρεχάμενούς τους, που γελάνε σε βάρος τού κάθε πολίτη που χώνεται στο παραβάν σκεφτόμενος “άντε να δούμε, τελευταία φορά”, βρίζοντας ακόμη κι αυτόν που ψηφίζει.
Με άλλα λόγια η αντίδραση των λαών (όχι μόνον τού Ελληνικού) δεν χωράει σήμερα στα πλαίσια των θεσμικών “δημοκρατικών” διαδικασιών αφού αποδεικνύεται στην πράξη ότι αυτές δεν είναι σχεδιασμένες για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα κανενός άλλου εκτός από αυτών που τις σχεδίασαν.
Η Βία εκκολάπτεται μέσα στο σπίτι τού άνεργου, στην αίθουσα τού πανεπιστήμιου, στην ψυχή του πενηντάρη που έχει χάσει τον ύπνο του και είναι θέμα χρόνου να σπάσει το έυθραυστο τσόφλι.
Η αφορμή μπορεί να είναι και εντελώς ασήμαντη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση: Μη βάζετε σχόλια με υβριστικό περιεχόμενο.
Τ α σχόλιά σας ας είναι κόσμια